Η μικρούλα μου, 4 ετών έχει πεταχτά αυτιά. Τόσο πολύ ώστε μια φορά στον παιδότοπο ένα παιδάκι την κοίταξε και άρχισε να πιάνει τα αυτιά του και άλλη μια φορά στο σουπερμάρκετ ένα άλλο μεγαλύτερο παιδάκι είπε “μαμά κοίτα τι πεταχτά αυτιά έχει αυτό το κοριτσάκι!”. Η μαμά του με έναν καταπληκτικό ελιγμό είπε “ναι σαν ένα χαριτωμένο ξωτικό νεράιδα”, απάντηση η οποία μου φάνηκε υπέροχη. Η μικρή μου γενικά δεν αντιλαμβάνεται το αισθητικό αυτό θέμα (να σημειωθεί πως φέτος θα πάει πρώτη φορά σχολείο) και οι οικείοι της το έχουμε συνηθίσει τόσο ώστε μόνο σε παλιές φωτογραφίες το συνειδητοποιούμε ξανά στην έκτασή του. Μια γνωστή μου που επίσης έχει κόρη με πεταχτά αυτιά όπως και η ίδια, όταν η μικρή της πήγε 10-11 ετών της έκανε πλαστική. Δεν ξέρω αν την κορόιδευαν στο σχολείο ή αν η μαμά απλά δεν ήθελε το παιδί της να έχει αυτό το άσχημο χαρακτηριστικό που ενοχλούσε την ίδια στον εαυτό της. Υποτίθεται το ήθελε το ίδιο το παιδί αλλά αν από μικρή σου λένε “αα εχεις πεταχτα αυτιά οπως κι εγω χαλια θα τ αλλαξεις ομως μην ανησυχεις”, τελικά δεν ξερω κατα πόσο είναι όντως απόφαση του παιδιού. Το ερώτημα είναι, ποια η γνώμη σου για πλαστική αισθητικής φύσεως στα μικρά παιδιά; Εμένα προσωπικά όταν η μικρή ήταν μπέμπα και μου ειπε η παιδίατρος ” μια πλαστική στα 11 και θα ναι μια χαρά” μου φάνηκε κάτι απολύτως λογικό. Όσο περνάει ο καιρός όμως προβληματίζομαι και σκέφτομαι πως αν στα 10 της πω να αλλάξει τα αυτιά της γιατί δεν είναι ωραία, πως μετά θα την πείσω να αγαπάει τον εαυτό της όπως είναι; Γιατι να μην κάνει και κοιλιοπλαστική και πλαστική στη μύτη και να αλλάξει και χρώμα στα ματια; Τι θα της πω “α οχι οχι, η μυτη σου ειναι ωραια, μονο τα αυτια σου ηταν χάλια!”; Αν μου πει “μαμά τα παιδιά με κοροϊδεύουν για τα αυτιά μου” είναι σωστή απάντηση να της πω, “μην ανησυχείς, θα τα αλλάξουμε”; Κάτι τέτοια σκέφτομαι και θα ήθελα την υπέροχη όπως πάντα άποψη σου.
– δεν είμαι ρομπότ
Κοίτα, εγώ δεν πιστεύω ότι πρέπει να πείσεις κάποιον να αγαπάει τον εαυτό του όπως είναι. Μου φαίνεται πατρονάρισμα, και δεν είναι ρεαλιστικό. Πρέπει να αφήσουμε τον κόσμο να είναι δυσαρεστημένος με κάτι πάνω του, αν αυτό το κάτι είναι κάτι που είναι ξεκάθαρα μεγάλο/παράταιρο. Αν του λέμε να μην είναι δυσαρεστημένος, μεταφέρουμε κι άλλη πίεση πάνω του, και να ακούει τα σχόλια, και να το αγαπήσει κι από πάνω. Επίσης, δεν μου φαίνονται του Σατανά οι πλαστικές επεμβάσεις. Ευτυχώς που υπάρχουν, και έχει γλιτώσει πολύς κόσμος από πολλά αισθητικά προβλήματα. Τι να κάνουμε, είναι μια πραγματικότητα ότι η εμφάνιση ανοίγει πόρτες. Όση αυτοπεποίθηση και αν έχουμε, είναι κρίμα να είμαστε γνωστοί για τα μεγάλα αυτιά μας.
Φυσικά υπάρχουν όρια, φυσικά υπάρχουν διαταραχές, φυσικά υπάρχουν κίνδυνοι, ψυχολογικοί και άλλοι, αλλά αν κάποιος συμμετρικός κατά τα άλλα έχει μόνο πεταχτά αυτιά, μου φαίνεται ότι είναι απολύτως λογικό να σκέφτεσαι – δεν χρειάζεται να το πεις – «μια πλαστική και θα είναι μια χαρά».
Νομίζω ότι στα έντεκα μια χαρά θα ξέρει αν θέλει να το αλλάξει αυτό ή όχι, και θα έχει σχέση με το πόσα θα έχει ακούσει για το θέμα ως τότε. Αμφιβάλλω πάρα πολύ ότι δεν θα το έχει πάρει χαμπάρι. Αν με κάποιον τρόπο δεν το έχει αντιληφθεί μέχρι τα 11, φυσικά να μην κάνεις τίποτα. Αλλά όταν ένα παιδάκι κρατάει τα αυτιά του και το άλλο το σχολιάζει όλο έκπληξη στη μαμά του, το θεωρείς πολύ πιθανό να το ακούσει πρώτη φορά από σένα;
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Προσωπική ιστορία: Με τη χειρότερη μύτη της οικογένειας (ανάμεσα σε γαλλικές μινιόν μυτουλες, κατείχα την καραελληνικη μύτη αεροδρόμιο), οι γονείς μου ποτέ δεν μου το σχολίασαν. Για παρά πολλά χρόνια γκρίνιαζα και παραπονιομουν, ακόμα ντρεπόμουν και για αυτήν (μιλάμε για μύτη που άνετα θα μπορούσε να έχει και δίκη της προσωπικότητα). Πλέον είναι το σήμα κατατεθέν μου, δεν θα την άλλαζα με τίποτα. Επίσης κάνω πολύ χιούμορ με την μύτη μου και κάνω τους άλλους να νιώθουν άνετα να με τσιγκλησουν για το θέμα. Μάλιστα έμαθα τελείως τυχαία για φίλη που είπε σε γνωστή της ‘μην αγχώνεσαι για τα αυτιά… Διαβάστε περισσότερα »
Συμφωνώ απόλυτα. Κι εγώ όταν ήμουν εκεί στα 11 με 15 χτυπιόμουν ότι ήθελα να κάνω πλαστική τη μυτάρα μου και τώρα ευχαριστώ το Μακαρονοτέρας που δε μ’άφησαν τότε και μου είπαν να περιμένω μέχρι τα 18.
Σίγουρα το θέμα εξαρτάται από το μέγεθος του προβλήματος και από τα αισθήματα του παιδιού. Αν εσύ τη μεγαλώσεις να αγαπά και να δέχεται τον εαυτό της γενικά, αν θελήσει αυτό να το αλλάξει, δικαίωμα της είναι.
Πάντως υπέροχη η μαμά με την απάντηση για το ξωτικό. Μακάρι αν βρεθώ σ αυτή τη θέση, να έχω την οξυδερκεια να απαντήσω έτσι.
Λοιπόν, έχω και εγώ πεταχτά αυτιά, τα οποία μου τα έδωσε η μαμα, και μαζί μου έδωσε και το κόμπλεξ. Να εξηγήσω. Από τότε που έχω αρχίσει να θυμάμαι τον εαυτό μου, μου έκρυβε τα αυτιά κάτω από τα μαλλιά (ιδιαίτερα σε φωτογραφίες) και συχνά μου θύμιζε να μην τα βάζω πίσω από τα αυτιά μου όταν έπεφταν στη μούρη μου. ΟΚ, οπότε κατάλαβα από αυτό ότι τα αυτιά μου are never to be seen. Ας πούμε την έχω συγχωρέσει γιαυτό, τώρα μεγαλώντας. Αλλά ποτέ δεν έχω κάνει αλογοουρά τα μαλλιά μου, ποτέ δεν έχω σκεφτεί να κάνω κοντό κούρεμα,… Διαβάστε περισσότερα »
Θα μιλήσω ως μια γυναίκα που έκανε πλαστική στα αυτιά στα 10 της και τώρα στα 30 πια, διαβάζει τον προβληματισμό σου. Η αλήθεια είναι πως τώρα δεν είχα σκεφτεί καν πως το παραπάνω θα ήταν θέμα για τόσο προβληματισμο! Γεννήθηκα σαν το νταμπο το ελφαντάκι, και μιας και η μητέρα μου εργαζόταν σε ένα νοσοκομείο, στα 10 μου πήραμε την απόφαση να κάνω πλαστική. Δεν θυμάμαι καν τις συζητήσεις για αυτό. Δεν θυμάμαι καν πόσο πολύ ή λιγο με κορόϊδευαν για τα αυτιά μου, παρά μόνο ένα συμμαθητή μου θυμαμαι που με κορόϊδευε συνέχεια στο σχολείο. Τι θυμαμαι από… Διαβάστε περισσότερα »
Να το διορθώσετε όσο το δυνατό πιο σύντομα πριν ακούσει τόσα που θα επηρρεάσουν την αυτοεικόνας της. Εδω τα παιδιά κοροϊδεύουν τα γυαλιά και τα σιδεράκια που τα έχουν ολοι σχεδόν θα αφήσουν χωρις κοροϊδία τα πεταχτά αυτιά; Εχω στείλει στο δημοτικο δυο παιδιά και το τι γινόταν απο κοροϊδία ούτε να το ξανασκεφτώ δε θελω….τα παιδιά ειναι πολυ σκληρά και με την αρχη της κοροϊδίας των αυτιών κινδυνεύει να βάλει στο μικροσκόπιο μετα πολλά πανω της οπως μύτη μάτια κλπ
Όλος αυτα στα λέει καποια που κοροϊδευόταν για χαρακτηριστικό στα μάτια …
Τα παιδιά δεν είναι σκληρά.
Τα παιδιά είναι ότι τα μάθουμε να είναι.Αν μεγαλώνουν σε περιβάλλον που ακούνε πχ τους γονείς να σχολιάζουν με αρνητικό τρόπο τα χαρακτηριστικά κάποιου,θα το αναπαραξουν.
Ο χοντρός,ο γυαλακιας,η μυτογκα,ο αυτιαγγουρας υπάρχουν συνέχεια γύρω μας.Πως να μην το δαιμονοποιησουν λοιπόν κι αυτά;
Ίσως το πιο σημαντικό μάθημα που μπορείς να της δώσεις δεν είναι να αποδεχθεί τα ελαττώματά της, αλλά ότι πρεπει να έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στο τι θα συμβεί στο σώμα της. Πιστεύω ότι την απόφαση πρέπει να την πάρει η ίδια, όταν θα φτάσει σε ηλικία που θα της επιτρέπει να εκφράσει τη συναίνεσή της.
Νομίζω ότι πρέπει να εμπιστευτείς το παιδί σου και την άποψή του σε αυτή την περίπτωση. Αν το παιδάκι στεναχωριέται με τα σχόλια και νιώθει άσχημα για τα αυτιά του, δεν έχει νόημα να του λες “όχι θα τα αγαπήσεις με το ζόρι” και να το υποβάλλεις σε τέτοια πίεση. Μπορείς να της πεις ότι υπάρχει λύση, η οποία όμως περιλαμβάνει γιατρούς και μια επέμβαση. Με αυτόν τον τρόπο, της μαθαίνεις σιγά σιγά να κάνει τις επιλογές της και να είναι υπεύθυνη γι αυτές. Αν από την άλλη το παιδί είναι μια χαρά, για ποιον λόγο να το υποβάλλεις στην… Διαβάστε περισσότερα »
Σχετικό σχόλιο: προσωπική μου γνώμη είναι ότι η δουλειά του γονιού δεν είναι να προλαμβάνει τα παράπονα που μπορεί να έχει το παιδί από την εμφάνισή του μεγαλωνοντας, αλλά να το μεγαλώνει έτσι ώστε να μπορεί να τα διαχειριστεί. Να μεγαλώσεις δηλαδή ένα κοριτσάκι με αυτοεκτίμηση και θάρρος γνώμης και εμπιστοσύνη στη μαμά του, ώστε αν αποφασίσει ότι δεν της αρέσουν να σου το πει αμεσως και να συζητήσετε τις επιλογές της ηρεμα, κι επίσης ώστε να έχει ψυχικά τη δυνατότητα να της αρέσουν και να μπορεί να πει «αυτιά μου είναι, τα αγαπάω, τη δουλειά τους την κάνουν, ασχοληθείτε… Διαβάστε περισσότερα »
Οσα σχόλια πιο πανω λένε για τις μύτες που αγάπησαν, μιλανε για εντελώς διαφορετικό πράγμα! Η μυτη είναι σε κοινη θέα και στο τέλος ή κάνεις πλαστική ήτην αποδέχεσαι, τα πεταχτά αυτιά μπορείς να τα κρυβεις με τα μαλλια σου και απο σενα να εξαρτάται να μην τα δει ποτε ο πιο ανοιχτος κυκλος σου. Σου μιλαω σαν παιδί που μεγάλωσε με πεταχτά αυτια και που παραπονο δεν έκανε στους γονείς του ποτε οτι το ενοχλούν, και που ποτε δεν το κοροιδεψαν γιατι τα εκρυβε εμμονικα. Αυτο σημαίνει ποτέ κοτσίδα, ποτε ενασχοληση με αθλητισμό να μην πανε πισω τα μαλλια… Διαβάστε περισσότερα »
Μπράβο Marshy, πολύ σωστή η τοποθέτηση σου! Αυτό που ξέρω κι εγώ ως γιατρός και μάνα γλυκύτατου μωρου με αυτάκια 90° είναι ότι η επέμβαση καλό είναι να γίνεται πριν πάει το παιδί σχολείο, όπου αναπόφευκτα τα αρνητικά σχόλια θα πέσουν βροχή (σκέψου π.χ. στο διάλειμμα τί έχει να ειπωθεί και από τα μεγαλύτερα παιδάκια). Έτσι το παιδι δε θα προλάβει καν να μπει στη διαδικασία να τραυματιστεί ψυχολογικά και να βρει το θάρρος να ζητήσει απο μόνο του επέμβαση. Επίσης πλέον δε μιλάμε για εγχείρηση αλλά για μια επέμβαση που ούτε ολικής νάρκωσης χρήζει ούτε ουλές και ράμματα αφήνει.… Διαβάστε περισσότερα »
Και που μπαίνει το όριο σε όλα αυτά ακριβώς; Ποιος ορίζει το πόσο μεγάλη θα πρέπει να είναι η μύτη/τα αυτιά/το στήθος the list goes on προκειμένου να χρήζει επιδιόρθωσης; Έχω ακούσει αρνητικά σχόλια για κιλά (ότι είναι αρκετά αλλά και αργότερα πολύ λίγα και πως είσαι έτσι σαν σκιάχτρο), για ακμή, για σημάδια από ακμή, μέχρι και για τρίχες από συνομήλικα παιδιά. Τι θα έπρεπε να κάνω δηλαδή, εφόσον αυτά όντως μου δημιουργούσαν αρνητική αυτοεικόνα και ταυτόχρονα ένιωθα ότι με προσδιορίζουν ως άτομο σε ένα βαθμό; Να τρέχω όλη μέρα σε αισθητικούς και πλαστικούς και να αποτριχώνομαι χωρίς αύριο… Διαβάστε περισσότερα »
Λυπάμαι πολύ που το πέρασες αυτό, σε καταλαβαίνω και συμφωνώ. Δυστυχώς σαν άνθρωποι και ειδικά σαν παιδάκια, θέλουμε να ανήκουμε, και είναι τόσο δύσκολο να είσαι έστω και λίγο “αλλιώς”. Είναι πολύ βάναυσο να ξεκινάει αυτό το πράγμα από τόσο μικρή ηλικία. Θυμάμαι κάθε λέξη που έχω ακούσει, κάθε μορφασμό και κίνηση. Ιδανικά θα έπρεπε να μαθαίνουμε στα παιδιά μας να μην κρίνουν τους άλλους από την εμφάνιση. Ιδανικά θα έπρεπε να μην υπάρχουν αυτά τα εξοντωτικά πρότυπα ομορφιάς. Και σαν μεγάλος το καταλαβαίνεις αυτό και μπορείς να προσπαθήσεις να το πολεμήσεις. Από την άλλη δεν μπορούμε να βάλουμε αυτό… Διαβάστε περισσότερα »
Σ’ ευχαριστώ για την απάντηση. Σε καταλαβαίνω απόλυτα για την τριχοφυϊα, και γω στα 12 θερμοπαρακαλούσα να μου επιτρέψουν οι γονείς μου να τις αφαιρέσω (ειδικά στις μασχάλες). Είναι σκληρό να έχει ένα παιδί αυτό το βάρος, και είναι θεμιτό να του δίνεται η επιλογή να αλλάξει κάτι που το βαραίνει.