Αγαπητη Λένα και σχολιαστριες/στες, διάβασα την ερώτηση της μητέρας που ο ένας της γιος είναι ομοφυλόφιλος και ο στρατιωτικοσ αδερφός του δε το δεχται, με αυτό το γιο να είναι και ρατσιστής και σεξιστής. Αναρωτήθηκα, τι κανεις όταν το ένα σου παιδι καταλήξει να χει ομοφοβικά σεξιστικά ρατσιστικά πιστεύω; Τι κανεις όταν το παιδι σου γίνεται φασίστας; Ξέρω ότι αν η οικογένεια δε το μεγαλώσει με τέτοιες αποψεις, δεν είναι τόσο συνηθισμένο να πάρει αυτή την πορεία, όμως δεν είναι απίθανο. Θυμήθηκα έναν συμμαθητή μου που μέχρι τα 15 ήταν ένα συνεσταλμένο παιδι, καλός μαθητής και οι γονείς του ήταν δάσκαλοι στο σχολείο μας και γλυκύτατοι. Σαν έφηβοι «τα είχαμε» και βγαίναμε λίγο, πολύ ήρεμος και με αποψεις καθόλου ρατσιστικες. Μάλιστα ο πατέρας του δραστηριοποιούταν στην αυτοδιοίκηση με παράταξη της κεντροαριστεράς. Το παιδι αυτό ήταν πάντα ποδοσφαιροφιλος και έπαιζε κιόλας, αλλά εκεί γύρω στο λυκειο έμπλεξε με το σύνδεσμο και και χώθηκε για τα καλά. Ε εκεί έγινε το μπαμ. Σταδιακά ξύρισε μαλλί, μαύρα μονο, άσχημη πόρωση με την ομάδα και σιγά σιγά όλο και πιο σκληροπυρηνικές αποψεις. Στην 3η λυκειου πια, πήρε αποβολή επειδή σχεδίασε σβάστικα στο θρανίο, είχε γίνει ανοιχτά πια και οπαδός του γνωστου κομματος. Πριν 2 χρονια έμαθα από τη μητέρα του που είδα στο δρόμο και χαιρετηθηκαμε, ότι άφησε τη σχολή που είχε περάσει με τα χιλια ζόρια για να ακολουθεί την ομάδα και το σύνδεσμο. Ήταν απίστευτη η πίκρα και η αμηχανία που είδα στα ματια της μητέρας του.(Μου τα είπε επειδή μου έχει ένα θάρρος γιατί για κάποιο καιρό μπαινόβγαινα στο σπίτι τους ως κοπέλα του και με είχε και μαθήτρια μικρή, δεν είναι ότι με έπιασε στο άσχετο). Μπηκα μετά στο προφιλ του στο φβ και τρόμαξα. Και σκέφτηκα, οι γονείς του τον έστελναν ,οπως όλα τα παιδάκια να αθλούμαστε και να έχουμε ενδιαφέροντα, και ενώ το καναν για καλό, γύρισε μπούμερανγκ. Η αδερφή του πάλι, καμία σχέση μια χαρά κοπέλα. Αυτή βέβαια είναι η άποψη μου με τις γνώσεις που έχω για την κατάσταση της οικογένειας, εννοείται μπορεί να μη ξέρω τι έγινε και να μην έχω αξιολογήσει τη κατάσταση σωστά. Αλλά διάβασα την ερώτηση, και σκέφτηκα κι αυτό το παιδι. Προβληματίστηκα…Τι κανεις αν το παιδι σου γίνει φασίστας;
-Προβληματισμένη
Προσπαθείς να του δώσεις εναλλακτικές της αίσθησης του ανήκειν, γνωρίζοντας ότι δεν είναι στον έλεγχό σου και ότι το παιδί σου δεν είναι η δική σου προέκταση, αλλά είναι ένας άλλος άνθρωπος, ένας ανεξάρτητος άνθρωπος.
Το «φασίστας» είναι και το «εύκολο» κατά κάποιο τρόπο, γιατί είναι αποδοκιμαστέο από όλη την κοινωνία. Το γεγονός ότι υπάρχει περίπτωση – και δεν είναι σπάνια περίπτωση – να μην συμπαθείς το παιδί σου, να συνειδητοποιείς ότι δεν συμπαθείς το παιδί σου, επειδή δεν σου ταιριάζει ως άνθρωπος, είναι ένα γιγαντιαίο ταμπού που κανείς δεν τολμάει καν να ακουμπήσει. Τότε, τι κάνεις; Αυτό που κάνουν τώρα οι γονείς είναι να το σπρώχνουν κάτω από το χαλί και να παριστάνουν ότι δεν συμβαίνει.
Τι θα μπορούσε να κάνει κανείς, είναι «θεραπεία», για να μπορεί να σηκώσει αυτό το βάρος.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Τι να λέμε τώρα. Κανεις το καλυτερο που μπορείς και ελπίζεις να μου σου τύχει το λαχείο.
Μεγαλώνουμε παιδιά με την έννοια να μην παθει κακό. Την περίπτωση να κάνει κακό την προσπερνάμε δυστυχώς.
Το πρώτο που κάνεις κατά τη γνώμη μου, είναι να αναρωτηθείς, γιατί δημιούργησες στο παιδί σου την ανάγκη να υπερέχει. Μήπως γιατί ενώ είσαι “γλυκύτατος” άνθρωπος του φυτεύεις σπόρους ανταγωνισμού με συγκρίσεις, με τελειομανίες και τα σχετικά; Μήπως δεν το βλέπεις και προσπαθεί να σου κινήσει το ενδιαφέρον με ακραίο τρόπο; Μήπως αγνοείς το παιδί σου και το φροντίζεις σα να είναι κατοικίδιο; Λέω μήπως; Όταν συμβαίνει κάτι στα παιδιά , το πρώτο που πρέπει να σκεφτεί ένας γονιός είναι που έφταιξε και γιατί δεν το είδε όταν έπρεπε. Οι άνθρωποι που εξελίσσονται σε φασίστες δίνουν δείγματα από νωρίς. Πολύ… Διαβάστε περισσότερα »
Συμφωνώ, σε τόσο ακραίες περιπτώσεις δεν είναι “αχ εμείς κάναμε τα πάντα σωστά και έτσι έτυχε και μας βγήκε” (για να μην πω ότι δεν υπάρχει πιο ηλίθια δικαιολογία / αποποίηση ευθυνών).
Συμφωνώ J.Brian. Σε πάρα πολλές περιπτώσεις, μη πω σε όλες, οι γονείς ξέρουν αλλά απολαμβάνουν την άγνοιά τους, την αλήθεια που τους βολεύει. Τις περισσότερες φορές θεωρούμε πως ό,τι βλέπουμε αυτό συμβαίνει, όμως το “συνεσταλμένο παιδί και καλός μαθητής” ίσως να ειχε μια άλλη ιστορία, αν τον ρωτούσαν τότε. Καλώς ή κακώς ο καθένας ερμηνεύει τις συμπεριφορές διαφορετικά μέσα από ένα δικό του φαινομενολογικό πλαίσιο ζωής.
*Δεχόμαστε πολύ πιο εύκολα τη σκέψη τα παιδιά να μην συμπαθούν και να μη ταιριάζουν με τους γονείς τους, αλλά όχι το αντίστροφο. Πολύ σημαντικό αυτό το point Λένα!
Συμφωνώ στο ότι έχουν μερίδιο ευθύνης οι γονείς. Αυτό, όμως, που ίσως εκείνοι δε λαμβάνουν υπόψιν είναι ότι το κάθε παιδί είναι μοναδικό και αντιλαμβάνεται διαφορετικά τα ερεθίσματα που του προσφέρουν οι ίδιοι και όχι μόνο. Δηλαδή, ο ίδιος τρόπος αντιμετώπισης μπορεί να έχει διαφορετικά αποτελέσματα στο ένα παιδί από ότι στο άλλο. Γι’ αυτό το λόγο οι γονείς πρέπει να έχουν τα μάτια τους ανοιχτά και να προσαρμόζονται στις ανάγκες του κάθε παιδιού. Φυσικά αυτό δεν είναι πάντα εύκολο. Ενδεικτικά, θα αναφέρω ένα παράδειγμα ανταγωνισμού που αφορά ένα παιδάκι κοντά στην ηλικία του γιου μου και το οποίο μου… Διαβάστε περισσότερα »
Πόσο στοχευμένο σχόλιο.. Έχω νοιώσει κατά καιρούς ότι δεν συμπαθώ πλέον ανθρώπους που θεωρούσα φίλους, ακριβώς επειδή συνειδητοποίησα ότι δεν μου κάνουν πλέον σαν άνθρωποι και με αυτό το συναίσθημα πέρασα διαδικασία ενοχής. Φαντάζομαι λοιπόν πόσο τραγικά δύσκολη είναι η συνειδητοποίηση αυτή για το ίδιο σου το παιδί.
Ο ένας εκ των δολοφόνων του Λουκμάν είναι από το χωριό μου. Δεν τον έχω γνωρίσει προσωπικά ούτε εκείνον ούτε τους γονείς μου, όμως απ’ ό,τι έχω ακούσει, οι γονείς του είναι “πολύ καλοί και ήπιοι άνθρωποι”. Το παράδειγμα που δίνουν οι γονείς είναι πάρα πολύ σημαντικό, αλλά, αν κάτι έχω καταλάβει καλά παρατηρώντας τον κόσμο γύρω μου, αυτό είναι ότι η γονεϊκότητα δεν εξαντλείται στο να ελπίζεις ότι το παιδί σου θα ξεσηκώσει αυτά που βλέπει να κάνεις εσύ. Χρειάζεται να τα κάνεις ΟΛΑ νια-νια, που σημαίνει εξαντλητικές συζητήσεις επί συζητήσεων και διάθεση να ακούσεις και να είσαι παρούσα… Διαβάστε περισσότερα »
Ακριβως αυτο. Καλοι ανθρωποι δεν σημαίνει απαραιτητα κ καλοι γονεις, δεν σημαίνει οτι εχουν την γνωση, την νηφαλιοτητα, την συναισθηματικη επαρκεια ,την ψυχικη υγεια, την ωριμοτητα ή κ την διαθεση να πλασουν σωστα εναν αλλο ανθρωπο, ακομη κι αν εχουν καλες προθεσεις.
Επισης προσωπικα ειμαι πολυ δυσπιστη οταν ακουω αυτο το “καλος ανθρωπος”.Ποτε δεν ξέρουμε τι γινεται μέσα σ ενα σπίτι κ οτι το να φαινεται ενας ανθρωπος καλος, ηπιος κλπ σε ενα κοινωνικο ή επαγγελματικο περιβάλλον δεν σημαίνει οτι ετσι συμπεριφερεται κ στην δυναμικη του σπιτιου του.
Συμφωνώ ότι είναι ταμπού αυτό που λέει η Λένα. Μπορεί γονείς-παιδιά να μην ταιριάζουν με την καμία και να τσακώνονται για βλακείες και θέματα τελείως προσωπικού γούστου/προσωπικής προσέγγισης. Αλλά εδώ μιλάμε ότι το παιδί έγινε φασίστας. Αν οι γονείς προσπάθησαν τουλάχιστον να μεγαλώσουν τα παιδιά να είναι ανεκτικά προς το διαφορετικό, όχι βίαια και να σέβονται το συνάνθρωπο, τελικά βλέπουν ότι στο ένα πέρασε και δεν ακούμπησε. Πώς να μη νιώθει ματαίωση και πίκρα; Και γω σίγουρα θα σκεφτόμουν τι πήγε στραβά και σίγουρα θα είχα άπειρες ενοχές. Δε μιλάμε για ένα απλό στοιχείο του χαρακτήρα (π.χ. είναι φλύαρος και… Διαβάστε περισσότερα »
“αν από μικρό του μαθαίνεις να σέβεται τους άλλους ” : εκτός από την οικογένεια, είναι πολλοί οι παράγοντες που επηρεάζουν τη διαμόρφωση του χαρακτήρα ενός παιδιού: ευρύτερος κοινωνικός περίγυρος, σχολείο, παρέες, ΜΜΕ και διαφήμιση, περιρρέουσα ιδεολογία, κλπ.
Κι από μια άποψη, πάρα πολύ συχνά αυτό αποδεικνύεται θετικό. Σκέψου μονάχα πόσα παιδιά υπερσυντηρητικών, αντιδραστικών ή φασιστικών οικογενειών κατόρθωσαν να απαλλαγούν από τις οπισθοδρομικές απόψεις των δικών τους.
Φοβερά εύστοχη απάντηση, και ειλικρινά απορώ με τη Λένα που έχει εντοπίσει αυτό το καθ’ολα υπαρκτό ταμπού. Ζώντας επι χρόνια με μια μαμά που ξεκάθαρα απλως δεν με χώνευε, ήμουν σε θέση να το εντοπίσω και να το ονοματισω από πολύ μικρή. Θυμάμαι να της λέω, ουσα μαθήτρια γυμνασίου, ότι αν ήμαστε συμμαθήτριες πραγματικά μου φαίνεται ότι δεν θα κάναμε ποτέ παρέα, και να αντιδρά με οργή, να το αρνείται ουρλιάζοντας και κατηγορώντας με για τις διάφορες αποτυχίες της σχεσης μας. Νομίζω πως ήταν ηλιου φαεινότερο και πως αν ήταν σε θέση να συνειδητοποιήσει αυτό το απλούστατο και αληθινότατο: “το… Διαβάστε περισσότερα »
Ναζιστής όχι φασίστας. Το φασίστας το βάζουμε όλοι παντού, ουσιαστικά εννοούμε ναζιστής, εθνικοσοσιαλιστής είναι το πιο σωστό. Η φυλή πάνω από όλα, δηλαδή καμμία ανοχή στην οποιαδήποτε μορφής διαφορετικότητα. Παραχώρησε την ατομικότητα του στη συλλογική συνείδηση του κοπαδιού που ανήκει. Και όταν λέμε κοπάδι εννοούμε τον αρχηγό.
Τυφλή ενστικτώδης υπακοή, λατρεία στα σύμβολα και την φυλή.
Ναι, υπάρχει γονεϊκή ευθύνη, αλλά υπό όρους. Πιστεύω ότι πίσω από κάθε φασιστική νοοτροπία υπάρχουν ψυχοπαθολογικά χαρακτηριστικά. Είναι ευθύνη του γονιού αν δεν τα εντόπισε ή δεν τα αντιμετώπισε στο πρώιμο στάδιο; Ακόμα κι αν είναι, σε τι ωφελεί ο γονέας να κάνει απολογισμό λαθών; Για να αποφύγει παρόμοια λάθη στο μέλλον; Άλλωστε είναι συχνό το φαινόμενο από τους ίδιους γονείς, με ίδια ανατροφή να βγαίνουν εντελώς διαφορετικά παιδιά, με αντίθετες ιδεολογίες και κοσμοθεωρίες. Επομένως, έχει τεράστια σημασία ο χαρακτήρας, η προσωπικότητα, οι επιλογές που κάνουμε και που μας καθορίζουν. Αν επρόκειτο για έναν άγνωστο σε μας που έχει αναπτύξει… Διαβάστε περισσότερα »
Αυτή η ερώτηση μου θύμισε ένα άρθρο παλιότερο για τις μητέρες παιδιών που στρατολογήθηκαν οικοιοθελως από το ISIS. Έχουν κάνει σύλλογο και λέγονται Mothers of ISIS. Παλιότερα που το είχα διαβάσει έβγαζε κάποια κοινά χαρακτηριστικά των παιδιών και των οικογενειών αυτών. Υπάρχει και ντοκυμαντέρ για τα παιδιά που κάνουν επιθέσεις σε σχολεία κτλ.
Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να μας έλεγες κάποια από τα κοινά χαρακτηριστικά των οικογενειών αυτών.