Αγαπητή Α, μπα Τι γίνεται όταν ο σύντροφός σου κυριεύεται από αισθήματα παθολογικής ζήλιας και δε συνειδητοποιεί πως χρήζει βοήθειας; Μένεις και προσπαθείς ή αποχωρείς;
–Η υπομονή εξαντλείται…
Δεν μπορεί να σου πει άλλος τι να κάνεις, εκτός αν απειλείται η ζωή σου, η ασφάλεια σου, ή η νοητική σου/ψυχολογική κατάσταση, σε αυτές τις περιπτώσεις φεύγεις τρέχοντας. Στις υπόλοιπες περιπτώσεις εξαρτάται και από το τι εννοείς όταν λες «προσπαθείς». Αν εννοείς ότι προσπαθείς να αλλάξεις τον άλλον (ή να τον πείσεις να ζητήσει βοήθεια, όχι. Αν εννοείς ότι προσπαθείς να αλλάξεις τον εαυτό σου ώστε να μην σε περιορίζει ή ενοχλεί κάτι τέτοιο, τι να σου πω. Υπάρχουν και άνθρωποι που με διαλογισμό καταφέρνουν και μειώνουν τους χτύπους της καρδιάς τους.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Λενα στην απάντηση σου διαβάζω … Φευγεις η φευγεις ! 😂
Φεύγεις, φεύγεις, φεύγεις. Δεν γιατρεύεται η παθολογική ζήλια, τουλάχιστον όσον αφορά το άτομο που στην έβγαλε. Δηλαδή μπορεί στην επόμενη του σχέση να το παλέψει και να είναι κουλ, αλλά στη δική σας έχει μπει σ’αυτό το δρόμο και θα του είναι αδύνατον πιστεύω να βγει από όλο αυτό. Θα χειροτερεύει ολοένα γιατί είναι κινούμενη άμμος η ζήλια και σε τραβάει προς τα κάτω, μέχρι να δηλητηριάσει ό,τι καλό μπορεί να υπάρχει μεταξύ σας και να σε κάνει να τον σιχαθείς. Και κάτι πολύ πιο σημαντικό: έχε το νου σου γιατί πολύ εύκολα ο παθολογικά ζηλιάρης που δεν έχει επίγνωση… Διαβάστε περισσότερα »
Η πιο εύκολη ερώτηση ever. Φεύγεις ΤΡΕΧΟΝΤΑΣ !! Εκτός αν σου αρέσει να γίνεσαι “ο σάκος του μποξ” του κάθε ανισόρροπου. Σεβάσου τον εαυτό σου, τη ζωή σου, τα χρόνια σου που δεν ξαναγυρνούν, την πνευματική σου ισορροπία που δέχεται πλήγματα, το δικαίωμά σου για ηρεμία και ευτυχία. Φύγε και ούτε να κοιτάξεις πίσω. Φύγε να σωθείς !!!
‘Ελα τώρα, την ξέρεις ήδη την απάντηση…….
Χωρίζεις και τον αφήνεις να δει- αν μπορεί- και να αντιμετωπίσει- αν θέλει- το πρόβλημα του μόνος του.
“Παθολογικά”, “χρήζει βοήθειας”. Αλλά υποθέτω πως δεν κάνει κάτι γι’αυτό aka ψυχοθεραπεία. Εντελώς προσωπικά, φρονώ ότι η παθολογική ζήλεια έρχεται χέρι-χέρι με πολλά και διάφορα άλλα εσωτερικά θεματάκια. Δε δίνεις λεπτομέρειες, οπότε το μόνο που θα πω είναι ότι για να είσαι με ένα άτομο που αντιμετωπίζει κάτι “παθολογικό” σε τομέα ψυχολογίας, οφείλεις πρώτα και κύρια να είσαι εσύ φουλ ισορροπημένος και υγιής – και να μπορείς να προστατεύεσαι.
*ζήλια, γαμώ.
Για να λες παθολογική ζήλεια, εγώ βλέπω δε θεραπεύεται. Γιατί αν ηταν θα μας εγραφες οτι προσπαθησες και άλλαξε. Όμως εγώ το βλέπω σαν κάτι επαναλαμβανόμενο. Φεύγεις. Δεν υπάρχει αλλη λύση. Υστερα βέβαια απο συνεκτιμηση ολων των παραπανω που μας γραφεις, καταλαβαίνει το πρόβλημα και προτίθεται να αλλαξει? Αν όχι, συγνώμη αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
Μπα σε καλό σου, με ανατρίχιασες!
Συμφωνώ με το σχόλιό σου πάντως. Και να φανταστείς ότι το παράπονό μου από τις σχέσεις μου ήταν ότι ποτέ κανένας δεν με ζήλευε. Με τα χρόνια κατάλαβα ότι υπήρχε υπόγεια ζήλια. Ό, τι χειρότερο γιατί δεν την αναγνωρίζεις ώστε να φύγεις τρέχοντας.
Φεύγεις, θα έλεγα με αρκετή ευκολία. Γιατί να το ανεχτείς και να ζεις τη ζωή σου έτσι; Καταπίεση, έλεγχος, σκηνές, μουρμούρα, μάλλον μειωμένο σεξ απήλ –δύσκολα να είναι πολύ γοητευτικός ο παθολογικά ζηλιάρης άνθρωπος– και μάλλον λιγοστό μυαλό που δεν σέβεται τα βασικά σου δικαιώματα. Συχνά συνοδεύεται με βίαιη συμπεριφορά. Το “παθολογικά” δεν γνωρίζω ακριβώς τι σημαίνει. Δεν έχει να κάνει με χημεία στον εγκέφαλο υποθέτω όπως σε έναν μανιοκαταθλιπτικό, αλλά με ψυχολογικά θέματα πολύ βαθιά που προκαλούν ασυνείδητα προβληματική συμπεριφορά; Ακούγεται σαν να δικαιολογεί την κατάσταση παραπάνω από όσο της αξίζει ο χαρακτηρισμός, γλωσσολογικό σχόλιο κάνω εδώ. Σπαταλάς ενέργεια… Διαβάστε περισσότερα »
Έφυγες χθες…