Οταν προσκαλώ καποια φίλη στο σπίτι την ενημερώνω αν θα είναι κι αλλη/ες καλεσμένες. Εννοώ μια απλή προσκληση να παίξουν τα παιδιά ,να περάσει κι εμάς ευχάριστα η ώρα μας. Όταν προτείνω κάποια έξοδο κάνω τελείως ξεκάθαρο σε ποια άτομα έχω προτείνει και αν θα έρθουν. Εμένα μου έχει τύχει κάποιες φορές να καταλάβω ποιοι θα είμαστε αφού έχω πάει στη συνάντηση. Το πρώτο σχόλιο συνήθως ειναι:” κάλεσα και την τάδε πιστεύω ότι ταιριάζουν πολύ τα παιδιά κι είναι ευκαιρία να γνωριστούν δεν ήταν τέλεια ιδεα;;” Εγώ με αυτό αισθάνομαι λίγο σαν να μη σέβονται το χρόνο μου ,σαν να με έχουν δεδομένη και θα ήθελα να ξέρω με ποιους θα βρεθώ γιατί ανάλογα με τα άτομα πιστεύω ότι αλλάζει κι η δυναμική της παρέας. Το πιο κορυφαίο που μου έχει συμβεί είναι να μου προτείνει μια καλη φιλη με τον αντρα της και τα παιδια τους τριήμερο αργιας σε πολύ ωραίο μέρος και όταν φτάσαμε διαπιστώσαμε ότι θα ήμασταν με άλλα τέσσερα ζευγάρια σχεδόν άγνωστα σε εμάς. Τα όρια μου πια τα βάζω , απλά ήθελα να σε ρωτήσω αν με το τρόπο που σκέφτομαι με θεωρείς “αντικοινωνικη”
-Θέλω να ξέρω με ποιους θα βρεθω
To αντίθετο του “κοινωνικός” δεν θα έπρεπε να είναι το “αντικοινωνικός”, γιατί το αντίθετο του “αντικοινωνικός” είναι το “υπερκοινωνικός”. Το “αντικοινωνικός” έχει μέσα του το “κάτι δεν πάει καλά με μένα” και δεν βλέπω τίποτα κακό στο να είναι κάποιος “μη-κοινωνικός”, που είναι εντελώς νορμάλ. Θέλω να πω, μια ελαφριά μισανθρωπία μου φαίνεται εντελώς νορμάλ.
Στα σοβαρά τώρα, δεν υπάρχει σωστή και λάθος αντιμετώπιση. Σε άλλους αρέσει να γνωρίζουν καινούριο κόσμο και βρίσκουν με όλους κάτι να πουν, για άλλους αυτός είναι ο ορισμός της κόλασης. Αυτοί που το κάνουν αυτό συστηματικά (να μην προειδοποιούν) μπορεί να θεωρούν τους άλλους δεδομένους, μπορεί όμως και να τους αρέσει να γνωρίζουν κόσμο συνέχεια και είναι τόσο μεγάλη η διασκέδαση τους που δεν μπορούν να φανταστούν ότι για άλλους αυτός είναι ο ορισμός της κόλασης. Επίσης μπορεί να είναι από αυτούς που δεν μπορούν να πουν όχι.
Αν βάζεις τα όρια σου και έχεις φίλους, ούτε πρόβλημα έχεις ούτε αντικοινωνική είσαι.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Αν είναι αντικοινωνικός όποιος δεν θέλει να περάσει τριήμερο με άλλους οχτώ (ή και παραπάνω μαζί με τα παιδιά σας) σχεδόν άγνωστους ανθρώπους, χωρίς προειδοποίηση, καήκαμε.
Που είναι πολύ εντάξει, εμένα μ’ αρέσουν οι μεγάλες παρέες, αλλά θα ήθελανα το ξέρω αν σε σύσταση παρέας για Καθαρά Δευτέρα από δύο οικογένειες καταλήγαμε να ψηφίζαμε πρόεδρο, γραμματέα και ταμία.
Να πάω για καφέ ή φαγητό και να μην ξέρω ποιοί θα είναι στην παρέα δεν με πειράζει καθόλου. 2 ώρες είναι θα περάσουν. Αλλά να πάω διακοπές χωρίς να με έχουν ενημερώσει για την παρέα; Απαράδεκτο. Πώς θα περάσει ένα τριήμερο με ανθρώπους που δεν τους γνωρίζω και μπορεί να τους αντιπαθήσω;
Μου φαίνεται μεγάλη αγένεια να έχει ο άλλος ένα τριήμερο να ξεκουραστεί, να πηγαίνει μια εκδρομή με φίλους και να ανακαλύπτει εκ των υστέρων ότι θα πρέπει να κάνει παρέα με οχτώ αγνώστους. Ε, όχι δεν είσαι εσύ αντικοινωνική, αντικοινωνικός είναι αυτός που δεν σκέφτεται το στοιχειώδες. Και όλοι ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνει το τριήμερο μετά από μήνες εντατικής δουλειάς.
Συμπάσχω αγαπητή φίλη. Τέτοιες απροειδοποίητες αναγκαστικές συναναστροφές μου ταράζουν το νευρικό μου σύστημα και, να πω την αλήθεια, “αντικοινωνική” δεν θεωρώ εμένα που δεν το ανέχομαι αλλά εκείνους που μου το επιβάλλουν.
Απλή κοινωνική ευγένεια και ένδειξη καλών τρόπων είναι να σέβεσαι την παρέα με την οποία έχεις ήδη κανονίσει και να μην της φορτώνεις άλλους ανθρώπους που θέλεις να δεις. Δες τους κάποια άλλη στιγμή ή ξεκανόνισε, δεν είμαι υποχρεωμένη να συμπαθώ και να συναναστρέφομαι αυτούς που συμπαθείς κι εσύ ή, αν το κάνω, θέλω να μπορώ να επιλέξω εγώ το πότε.
ναι ναι, έχεις απόλυτο δίκιο, οι άλλοι είναι αντικοινωνικοί Και θα κολλήσω μαεστρικά και πρόσφατη ερώτηση στη στήλη με φίλη όπου θα ήθελε να κάνει ghosting. Μια φίλη δική μου από τα χρόνια του σχολείου είχε αυτό το φρικτό χούι. Από το τραπέζι μας έκανε παρέλαση ο κάθε πικραμένος όταν αποφασίζαμε να πάμε για καφέ, φυσικά και δε με προειδοποιούσε. Της είχα κάνει νύξεις, αλλά από ένα σημείο και έπειτα πιστεύω ότι απλά δεν την ενδιέφερε, έτσι τη βόλευε, τι να κάνουμε. Κάποια στιγμή της είπα να βγούμε γιατί είχα να της πω μεγάλα νέα. Σε εκείνη την έξοδο λοιπόν… Διαβάστε περισσότερα »
Όντως Φούστα είναι πολύ ενοχλητικό αυτό. Πολλοί το κάνουν γιατί δεν θέλουν να λένε όχι σε προτάσεις, οπότε μετά προσπαθούν να χωρέσουν τους πάντες και τα πάντα μέσα σε πολύ λίγη ώρα. Και φυσικά στο τέλος κανείς δεν περνάει καλά και δεν ευχαριστιέται.
Είχα και γω μια τέτοια (πλεον πρώην) φίλη. Συστηματικά οταν βγαίναμε για καφέ ή φαγητό περνούσε το πρώτο κομμάτι με το να τηλεφωνεί σε διάφορους για να τους ενημερώσει που ακριβώς βρίσκεται για να περάσουν, και το δεύτερο κομμάτι να χαιρετάει αυτούς που ερχόταν. Εμένα βασικά με ήθελε για να μην είναι μόνη οταν κανονίζει. Οταν την ρώτησα γιατι δεν μενουμε ποτέ μονες να τα πούμε και γιατι πρέπει να γνωρίζω όλους αυτούς τους άσχετους η απάντηση ήταν πως έτσι περνάμε πιο ωραία, και πως ειναι σημαντικό οταν μια μέρα παντρευτεί να γνωρίζω ποιος ειναι ο κουμπάρος της (που θα… Διαβάστε περισσότερα »
Σε νιώθω, μα πόσο όμως!! Απλά θέλουν να βολεψουν όλες τις δουλειές τους χωρίς να ξεβολευτουν. Οπότε στην τελική εσύ δεν χάνεις κάτι αποχωρώντας, αφού έτσι κι αλλιώς ούτε πολύτιμη ήσουν, ούτε σεβαστός ήταν ο χρόνος σου.
Όταν κάποιος καλεί πολύ ετερόκλητο κόσμο εμένα μου φαίνεται ότι θέλει να ξεπετάξει διάφορους γνωστούς με τη μία. Να βγάλει την υποχρέωση. Πολύ ξενερωτικό.
Τώρα εσύ έχεις τον πόνο σου, αλλά εγώ πολύ γέλασα “τσουπ, να τη κι η Ασπασία”, σαν το ανέκδοτο με τον Ασπρομπουμπούλη 😁
Όπως καταλαβαίνεις Άννα, πρέπει να μας πεις το ανέκδοτο με τον Ασπρομπουμπούλη τώρα.
Έκανα outsourcing, αλλά δεν είναι πολύ ωραίο…
https://www.youtube.com/watch?v=h7WQ9h9V93A
χαχαχα! Το είχα ξανακούσει το ανέκδοτο, είναι γνωστό, αλλά με άλλο όνομα…
Θα τύχουν κι αυτά. Να προστεθούν δηλαδή στην παρέα τελευταία στιγμή και κάποια άλλα άτομα. Αυτό που δε μου αρέσει, είναι το να αντιληφθώ, ότι η νέα σύνθεση αποτελεί έκπληξη μόνο για μένα. Να μην είναι και τόσο της τελευταίας ώρας, αλλά εγώ, να είμαι η μόνη, η οποία δεν έχω ενημερωθεί. Κι αυτό γιατί προκύπτουν πρακτικά ζητήματα, που ενδεχομένως θα με κάνουν, να νιώσω άβολα. Στη φίλη μου πχ θα πάω γα καφέ και με μια φόρμα, με ένα κοντοβράκι κι ένα μπλουζί της κακιάς ώρας. Μπορεί να αρπάξω απλά και μισό πακέτο μπισκότα γεμιστά από τον πάγκο της… Διαβάστε περισσότερα »
Πολύ γέλασα με το κοντοβράκι και το μπλουζί της κακιάς ώρας! Και παρεμπιπτόντως που είναι εκείνη η στήλη του site με το στυλιστικό είδωλο της ημέρας; Να προτείνω τη Ντένη Μαρκορά που ήταν κάθε ώρα του κουτιού, και για brunch και για Μέγαρο Μουσικής αν της τύχαινε!
Κοντοβράκι…Χριστέ μου…Τι ντεκαντάνς…Έτσι θα έλεγε η Ντένη, η θεότητα, θαρρώ. Λίτρα εβιάν θα χρειαζόταν, να συνέλθει.
Εγώ και κοινωνική είμαι και κόσμο μου αρέσει να γνωρίζω και κουβέντα πιάνω εύκολα και δεν τό ‘χω σε τίποτα και πάω σε πάρτι μόνη μου και να φύγω έχοντας περάσει σούπερ με ένα σωρό άγνωστο κόσμο. Αλλά το να κανονίσω συνάντηση με φίλη/ο, να ρυθμίζω πρόγραμμα, να αφιερώνω χρόνο για να δω, να μιλήσω, να επικοινωνήσω με έναν άνθρωπο, να πηγαίνω εκεί και τελικά να βρίσκω άλλους πέντε νοματαίους, όχι, με απογοητεύει πάρα πολύ.
Καλά κάνεις και ρωτάς εκ των προτέρων ποιους θα δεις, τουλάχιστον είσαι προετοιμασμένη.
χαχα, δεν έχεις πρόβλημα με την Ασπασία.
Με την κουμπάρα της έχεις 😂😂😂 (την φίλη σου 😝)
Δεν ξέρω σε ποια χώρα ζεις, αλλά έχεις σκεφτεί να μετακομήσεις στη Γερμανία ή στις Σκανδιναβικές χώρες; Αυτό που ζητάς εκει δεν είναι μισανθρωπία, είναι το νορμάλ. Υπάρχουν κάποιοι κώδικες συμπεριφοράς στο δημόσιο χώρο με ευγένια, και μετά ο καθένας σπιτάκι του. Βλέπεις ανθρώπους μόνο αν και όταν το θέλεις πολύ. Παράδεισος.
Μη νιώθεις άσχημα Γατί μου, κι εγώ όταν διάβασα την ερώτηση μια ανατριχίλα και μια ασφυξία την έπαθα. Είμαστε πολλές 🙂
αυτό που κάνεις είναι, για μένα, ο ορισμός της σωστής και ξεκάθαρης εξήγησης απέναντι σε όλους και δεν το βρίσκω καθόλου αντικοινωνικό. Μου έχει τύχει αρκετές φορές να με προσκαλέσουν και να βρεθώ με άλλους 5-6 άγνωστους ή και γνωστούς, με τους οποίους, όμως, δεν είχα τίποτα κοινό. Δεν είναι ευχάριστη έκπληξη να συναντάς ανθρώπους με τους οποίους υποχρεώνεσαι να συμβιώσεις σαχλαμαρίζοντας, όταν δεν το επιδιώκεις και δε σ’ ενδιαφέρει. Οι συναναστροφές, ακόμη και οι πιο απλές, απαιτούν ένα κοινό κώδικα επικοινωνίας, που δεν είναι πάντα δεδομένος.