Αγαπητή «Α, μπα»: Θεωρεί πως δεν έχουμε πρόβλημα στο γάμο μας

Αγαπητή Α,μπα, είμαι 47 ετών και είμαι παντρεμένη από τα 27 μου με τον πρώτο μου έρωτα (ετών 49) μετά από οχτώ χρόνια σχέσης εξ΄ αποστάσεως (λόγω των σπουδών μας & στρατού). Πραγματικά ένιωθα πως ζω το παραμύθι. Όμως, περνώντας τα χρόνια, δουλεύοντας 10ώρα και με δύο παιδιά, έχω κουραστεί να ακούω τον εαυτό μου να παραπονιέται για τα ίδια πράγματα. Από το να πλύνει τα δόντια του πριν ξαπλώσουμε γιατί με ενοχλεί η δυσάρεστη αναπνοή -ειδικά εάν έχουμε βγει για ποτό- μέχρι το ότι θα ήθελα να μου κάνει ένα τραγούδι αφιέρωση. Επίσης, για ξεκούραση θεωρεί πως “αδειάζει το κεφάλι του” όταν παίζει παιχνίδια στον υπολογιστή κάτι που έχω εκφράσει ότι δεν είναι το καλύτερο μου να τον βλέπω έτσι, ενώ έχουμε ελάχιστο κοινό χρόνο. Θεωρεί πως δεν έχουμε πρόβλημα στην σχέση μας, παρόλο που έχω εκφράσει έντονα πως νιώθω εξαντλημένη και ουρλιάζοντας έχω πει πως νιώθω πως δεν εισακούγομαι. Έχω καταλάβει(?) πως έτσι είναι, δεν αλλάζει ο άνθρωπος. Καμιά φορά τον ρωτάω…αφού ξέρεις πως μου αρέσει η δροσερή αναπνοή και αφού έχεις όρεξη για σεξ γιατί δεν πας πρώτα να βουρτσίσεις τα δόντια σου και μετά να μου τριφτείς; Ότι πιο αντισεξουαλικό αλλά το έχω πει κι αυτό. (Σεξ υπάρχει κάθε δύο εβδομάδες μέσος όρος αλλά όταν γίνεται είναι σούπερ). Έιναι λάθος μου που τα λέω έτσι ωμά; Πώς εγώ μαγειρεύω το αγαπημένο σου φαγητό ενώ βαριέμαι να μαγειρέψω; Μου έχει βάλει την ταμπέλα της γκρινιάρας, της υπερβολικής και της αγχώδους. Ο ίδιος δεν είναι καθόλου νευρικός. Λέει για παράδειγμα να πάρουμε βοήθεια για τις δουλειές του σπιτιού, απαντάω πως από τον μισθό μου δεν μπορώ να δώσω γιατί έχουμε τα φροντιστήρια, τις δραστηριότητες των παιδιών κλπ και πως εάν θέλει ας μου δίνει 40 ευρώ τον μήνα για να φωνάξω βοήθεια και συμφωνεί. Κανονίζω μία κοπέλα, έρχεται, λέω δώσε μου 40 ευρώ και μου απαντάει πως δεν έχει και τρέχω στο ATM να βγάλω από την πιστωτική. Οπότε δεν την ξαναφώναξα, παρά μόνο όταν μου περισεύει κανα 2Ο-30ευρω να έρθει για σιδέρωμα ή για τα χαλιά κλπ μια φορά τον μήνα κι εάν. Για να τον δικαιολογήσω σκέφτομαι πως η ηρεμία του με τράβηξε όταν τον είχα πρωτογνωρίσει.; Ότι παραήμουν υποχωρητική. Έλα όμως που τώρα την θεωρώ αφασία την συμπεριφορά του αυτή… Αυτά τα λόγια όπως τα γράφω εδώ του τα έχω πει και του ίδιου. Λόγω ασθένειας των γονιών μου, λόγω θανάτου νέου συγγενικού μας προσώπου και λόγω του ότι μεγαλώνω, κάνω σκέψεις του τύπου “αυτό ήταν;” ”χαρές θα δω μόνο από τα παιδιά μου και αν”; Για να είμαι ειλικρινής, τραγούδι πια μετά από τόσα χρόνια ούτε θέλω να μου αφιερώσει…το μόνο(;) που ζητάω και ρωτάω εδώ είναι που πήγε η αγάπη; Είμαστε ζωντανοί και υγιείς και είναι αυτό αρκετό;

–Μέσα στο κουτί

Δεν μπορεί να σου απαντήσει άλλος για το τι είναι αρκετό, αυτό μόνο εσύ πρέπει να το ξέρεις. Αν δεν το ξέρεις, είναι επειδή αποφεύγεις να αποφασίσεις, γιατί αν αποφασίσεις, θα πρέπει να λάβεις θέση, και δεν θέλεις να λάβεις θέση, γιατί μετά από είκοσι χρόνια, είναι πολύ τρομαχτική η αλλαγή, και ακόμα πιο τρομαχτική ίσως η ιδέα ότι «αυτό ήταν». Οπότε, παραμένεις εκεί που είσαι, προσπαθώντας να δικαιολογήσεις, ελπίζοντας ότι όντως είσαι υπερβολική, ότι κάτι τελικά θα αλλάξει.

Όποιον λόγο κι αν είχες για να τον διαλέξεις τότε, έχουν περάσει πολλά χρόνια πια. Έχεις δικαίωμα να αλλάξεις γνώμη, και δεν είναι δυνατόν να μην έχεις αλλάξει και η ίδια. Δεν χρειάζεται να αναρωτιέσαι γιατί τώρα τα βλέπεις διαφορετικά, είναι αδύνατον να μην βλέπεις αλλιώς τα πράγματα στα 47 σου.

Σίγουρα δεν πρέπει να περιμένεις χαρές από τα παιδιά σου – δεν ξέρω καν τι εννοείς, αλλά αυτό, σταμάτα το τώρα που είναι νωρίς. Παιδιά έκανες επειδή ήθελες παιδιά, όχι για να σου δώσουν χαρές στα 47 σου. Αν είσαι δυσαρεστημένη από τη ζωή ΣΟΥ, τα παιδιά σου δεν πρέπει να έχουν καμία ανάμιξη σε αυτό. Αν χαρείς με τις ζωές τους, ωραία, αλλά μην το περιμένεις για να νιώσεις καλύτερα. Και τέλεια να είναι τα παιδιά, έχουν δικαίωμα στα λάθη τους, δεν χρειάζεται να ανησυχούν μήπως αναστατώσουν εσένα.

Στο ερώτημα που πήγε η αγάπη, η απάντηση είναι ότι μετατρέπεται σε κάτι άλλο. Δεν μπορώ να του δώσω εγώ όνομα, μόνο εσύ ξέρεις τι νιώθεις. Αν δεν ξέρεις, και σου φαίνεται πολύ δύσκολο να καταλάβεις, αν νιώσεις έτοιμη να αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου, μπορείς να το κάνεις μαζί με έναν ψυχολόγο.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News