Καλησπέρα Α, μπα ήθελα την γνώμη σου για την δική μου περίπτωση. Από την στιγμή που επέστρεψα στην πατρίδα μου μετά από την τετραετή φοίτηση μου, εδώ και 4 χρόνια, προκείπτουν και αντιμετωπίζουμε θέματα που έμμεσα αφορούν όλη την οικογένεια μου. Όλα ξεκίνησαν με την κατάθλιψη της αδερφής μου την αγωνία και την θλίψη που μπορεί να φέρει κάτι τέτοιο,ευτυχώς έληξε αισίως μετά από 2 χρόνια περίπου, αν και ακόμα δίνει τον δικό της αγώνα σχεδόν κάθε μέρα να ενταχθεί πιο ενεργά στο περιβάλλον της ειτε κοινωνικό ειτε οικογενειακό. Κατά την διάρκεια αυτών των δύο χρόνων με πολύ κόπο συνέχισα τις σπουδές μου, βέβαια όλο αυτό σε συνδυασμό με την ασθένεια του σκύλου μου οπου πέρυσι κατέληξε με έκανε να απομακρυνθώ από γνωστούς και φίλους, δεν ειχα χρήματα να βγω ή να κάνω αλλες δραστηριότητες διότι ότι μου έμενε πήγαινε απευθείας σε φάρμακα, νοσηλεία και εξετάσεις για τον σκύλο μου. Βέβαια για να είμαι ειλικρινής όλο μου τον χρόνο τον αφιέρωνα αποκλειστικά στον σκύλο τα γεύματα και η αγωγή του ηταν τέτοια ώστε να χρειάζεται να βρίσκομαι συνέχεια κοντά του και φυσικά κανένας απο την οικογένειά μου δεν αναλάμβανε να με βοηθήσει. Εκτός από αυτή αγωνία και τον φόβο οτι σιγά σιγά τον χάνω, ένιωθα συνέχεια άσχημα για την κατάσταση την οποια βίωνε η αδερφή μου, είναι ενας άνθρωπος γεμάτος ζωντάνια και ενέργεια και κατά την διάρκεια αυτού του χρονικού διαστήματος το μόνο που έκανε είναι να βρίσκεται όλη μέρα στο κρεβάτι, έκανα οτι μπορούσα για να δώσω στους δικούς μου να καταλάβουν ότι περα απο την ψυχοθεραπεία της αδερφής μου και την αγωγή που ακολούθησε, χρειάζεται και οι ίδιοι να επισκεφθούν κάποιον ψυχολόγο /ψυχίατρο ώστε να μπορέσουν να την βοηθήσουν πιο ουσιαστικά διότι η αδερφή μου δεν είχε κλείσει ακόμη τα 18. Δυστυχώς εκείνο το χρονικό διάστημα πήγε χαμένο και αποφάσισαν με δική τους πρωτοβουλία να κάνουν κάτι τέτοιο μόνο και όταν τα πράγματα ειχαν χειροτερευσει. Η κατάσταση της ψυχικής υγείας την αδερφής σε συνδυασμό με την ασθένεια του σκύλου μου με απομάκρυνε απο παιδικούς φίλους, δεν ειχα την διάθεση να υποκρινομαι οταν βρίσκομαι μαζί τους αλλά δεν ένιωθα άνετα να εξομολογηθώ το τι συνέβαινε στην αδερφή γτ φυσικά δεν με αφορούσε άμεσα , φυσικά όλο αυτό ίσως με βοήθησε να αντιληφθώ ποιους ανθρώπους μπορώ να εμπιστεύομαι και να έχω δίπλα μου.Θέλω να εξομολογηθώ ότι ακόμα πενθώ τον σκύλο και δεν υπάρχει μέρα ίσως που να περνάει και να μη το φέρω στην σκέψη μου, ήταν πολύ μικρός δεν ηταν ούτε δύο οταν σταματήσε να λειτουργεί το συκώτι του και έκανα τα πάντα για να το αποτρέψω.Αυτή την στιγμή διανύω μια εξίσου περίεργη φάση της ζωής μου, πραγματοποιώ την υποχρεωτική πρακτική μου άσκηση και αν μη τι άλλο αντιμετωπίζουν οι δικοί αυτή την φορά πρόβληματα υγείας, ο πατέρας μου έκανε επέμβαση στην καρδιά πριν μερικούς μήνες ενώ ταυτόχρονα η μητέρα μου απέκτησε σοβαρό πρόβλημα στην όραση της και δεν έβλεπε, κατά την διάρκεια της συγκεκριμενής χρονικής περιόδου δεν μπορούσε να συνεισφέρει στο σπίτι ή στον πατέρα μου και φυσικά δεν δουλευε οπότε ολα “περνούσαν” από τα χέρια μου και ότι μπορεί να περιλαμβάνει αυτό, δυστυχώς η αδερφή δεν βοήθησε ουσιαστικά σε αυτή την κατάσταση βρισκόταν κοντά μας αλλα πρακτικά δεν έκανε κάτι . Η αλήθεια είναι ότι όλο αυτό με σόκαρε ένιωσα πλ γρήγορα πίεση και δυσφορία με την κατάσταση, δεν έδειχνα ομως τίποτα και σε κανέναν, ήμουν ψυχραιμη και ήλπιζα ότι σύντομα όλα θα φτιάξουν, όπως και έγινε, όλοι είναι πολύ καλά τώρα με μια εξαίρεση. Η μητέρα μου μετά από αυτήν την περιπέτεια υγείας που πέρασε εχει πεποισθεί ότι έχει κάποιο σοβαρό πρόβλημα υγείας, της έχει γίνει πλέον εμμονή, και ενώ έχει κάνει όλες τις εξετάσεις που αποδεικνύουν πως είναι καλά και δεν κινδυνεύει από κάποια ανίατη ασθένεια, φρικάρει με κάθε τι που συμβαίνει στο σώμα της, πέρα απο τις κρίσεις μάλλον πανικού, που επαναλαμβάνονται, καθυστερεί να ξεκινήσει την αγωγή που τις έχει δώσει η ψυχίατρος που είχε συμβουλευθεί στην αρχή, μετά από δική μου παρότρυνση. Προσπαθώ με κάθε τρόπο να της εξηγήσω πως δεν μπορεί να βοηθήσει τον εαυτό της και ότι χρειάζεται βοήθεια, πως κανείς μεσα στην οικογένεια δεν μπορεί να κάνει κάτι ουσιαστικό για να ξεπεράσει την φοβία της και να λάβει υπόψιν της την ειδικό. Όλα αυτά είναι ότι έχει γίνει μέχρι αυτή την στιγμή που σου γράφω, πλέον νιώθω ανήμπορη, πιστεύω πως έχω πιαστεί σ ένα αόρατο δίχτυ που προφανώς βρίσκεται στο μυαλό μου, δεν παίρνω χρήματα από την πρακτική μου άσκηση και αυτο έχει ως συνέπεια να μου δίνουν χρήματα οι δικοι μου, νιώθω πραγματικά ανικανη, φυσικά και δεν ζητάω επιπλέον χρήματα για καλύψω τις υπόλοιπες ανάγκες μου, περνάω τις περισσότερες ωρες μου στο σπίτι. Εχω χάσει την δημιουργηκότητα και τον εαυτό μου ή εχω γίνει μια αλλη δεν μπορώ να το κατανοήσω Όλα αυτά συνδυασμό με την χαμηλή αυτοεκτιμηση και αυτοπεποιθηση που εχω με πείθουν οτι δεν πρόκειται να βρω δουλειά που να πλησιάζει έστω και λίγο το αντικείμενο των σπουδών μου.Ζω σ ενα μικρό χωριό που εκ των πραγμάτων δεν μου προσφέρει την δυνατότητα για να νιώσω σιγουριά για κάτι τέτοιο. Δεν σταματάω να βάζω στόχους και να κάνω όνειρα, απλά δεν αντέχω να ζω αλλο έτσι, μου λείπει η ελευθερία κινήσεων και χώρου, θέλω να αισθανθώ κυρίαρχη του εαυτού μου και επιτέλους με ωριμότητα να ξεδιαλύνω τι θα κανω πλέον με την ζωή μου.Απο που να ξεκινήσω?και πως? Ευχαριστώ Α, μπα. Με συγχωρείτε για την εκτενή περιγραφή μου.
-D
Κατάφερες να τους φροντίσεις όλους και να συμπαρασταθείς σε ανθρώπους και ζώα, να παροτρύνεις όλους να φροντίσουν την ψυχική τους υγεία, αλλά παρέλειψες το πιο σημαντικό: να φροντίσεις την δική σου. Έχεις περάσει μερικά δύσκολα χρόνια, λες ότι έχεις χαμηλή αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση, δεν βλέπεις προοπτικές στη ζωή σου, και ρωτάς από πού να ξεκινήσεις; Από έναν ψυχολόγο ή έναν ψυχίατρο για σένα. Διάβασε αυτά που έγραψες για την μητέρα σου: «. Προσπαθώ με κάθε τρόπο να της εξηγήσω πως δεν μπορεί να βοηθήσει τον εαυτό της και ότι χρειάζεται βοήθεια, πως κανείς μέσα στην οικογένεια δεν μπορεί να κάνει κάτι ουσιαστικό για να ξεπεράσει την φοβία της και να λάβει υπόψιν της την ειδικό.» Είναι σχεδόν αξιοθαύμαστο το γεγονός ότι δεν βλέπεις ότι το ίδιο ισχύει και για σένα. Χρειάζεσαι βοήθεια, και κανείς μέσα στην οικογένεια δεν μπορεί να σε βοηθήσει, γιατί όλοι χρειάζονται επίσης βοήθεια.
Αν δεν βοηθήσεις τον εαυτό σου, δεν μπορείς να βοηθήσεις κανέναν άλλον.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
θα ήθελα να προσθέσω ότι καλό είναι να μην τα κρατάς όλα μέσα σου και φυσικά και να αναζητήσεις ανθρώπους της εμπιστοσύνης σου με τους οποίους θα μπορέσεις να μοιραστείς όλες αυτές τις δυσκολίες και να σε ακούσουν με προσοχή και να σε παρηγορήσουν έστω κι αν δεν μπορούν ουσιαστικά να κάνουν κάτι. και φυσικά και το θέμα της αδερφής σου σε αφορά άμεσα και μπορείς να το συζητάς με τους κοντινούς σου, δεν καταλαβαίνω γιατί υποστηρίζεις το αντίθετο. μην φοβάσαι να εκθέσεις τα βάσανά σου, ανθρώπινα είναι. κάτι τέτοια post κάνουν τις περισσότερες ερωτήσεις εδώ μέσα να μοιάζουν first… Διαβάστε περισσότερα »
Επειδή το πέρασα και εγώ αυτό, θα σου πω τι έκανα.. όσο κάθεσαι μέσα στο σπίτι το ένα το άλλο δεν βοηθάει (άποψη μου), οπότε αυτό που έκανα εγώ είναι πως έψαξα και βρήκα εθελοντική εργασία στο εξωτερικό, πρακτική άσκηση πάνω στον τομέα μου και στην πόλη μου αλλά και στο εξωτερικό (όπου έβρισκα γενικότερα).. και ας μην έκατσα πολύ μακριά, το λίγο που ήμουν κάπου έξω με κόσμο που δεν ήξερα, σε περιοχή που δεν ήξερα ήταν πολύ καλό για να κάνω νέα πράγματα και να ξεκολλήσω γενικότερα και να μου φύγει λίγο η μαυρίλα μου και να νίωσω… Διαβάστε περισσότερα »
Πολυ καλή πρόταση! ΔΔεν νομιζω οτι είναι το πρώτο πραγμα που χρειαζεται, αυτό όπως είπε κ η Α,μπα ειναι @ ψυχ. Αλλα επειδη φαίνεται καλη και προκομμένη και ωραια τυπισσα, σε δευτερη φαση ας κοιτάξει και το EVS (Εθελοντικη στο εξωτερικο, γοοογλισε!)
ευχαριστώ πολύ, το πρότεινα γιατί όντως με είχε βοηθήσει και γιατί μπορούν να γίνουν και σε συνδιασμό.. μου είχε φτίαξει πολύ το κέφι, που ήμουν σε πολύ low φάση. Πήγα εκεί γνώρισα κόσμο, το ένα το άλλο μέσα σε 2 εβδομάδες είχα χαλαρώσει και ήμουν έτοιμη να αμτιμετωπίσω πολλά πράγματα και να βάλω την ζωή μου σε μια σειρά και το ένα έφερε το αλλο..οπότε μπορεί να βοηθήσει και άλλον κόσμο
Αγαπημένη μου, καταλαβαίνω απόλυτα όλα αυτά που περνάς και το πώς νιώθεις. Θέλω να ξέρεις ότι είσαι πολύ δυνατή που τα έχεις βγάλει πέρα και ταυτόχρονα έχεις δώσει τόση βοήθεια στους γύρω σου. Αλλά έχεις φορτώσει τις πλάτες σου με πάρα πολλά και δεν κάνεις τίποτα για να ξεφορτώσεις και να βοηθήσεις τον εαυτό σου. Όπως λέει και η Αμπά πήγαινε στον ψυχολόγο/ψυχίατρο ανάλογα ποιος νιώθεις ότι σε βοηθάει πιο πολύ. Πήγαινε όσο πιο σύντομα μπορείς για να αποφύγεις το ψυχολογικό κρασάρισμα. Έχω περάσει πολύ παρόμοια κατάσταση με σένα και δυστυχώς μετά από τη φάση που έκανα ότι έκανες κι… Διαβάστε περισσότερα »
Κατακερμάτισες τον εαυτό σου και έδωσες από ένα κομμάτι στον καθένα για βοήθεια. Μπράβο που πήρες το θάρρος να βγάλεις τα εσώψυχά σου, αλλά εδώ δεν παύει να είναι μία ιντερνετική στήλη με σχολιαστές που όσο πρόθυμοι και να είμαστε να σε βοηθήσουμε δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά. Σε παρακαλώ πολύ, δες τον εαυτό σου και μίλα λίγο για αυτόν στην οικογένεια, και κυρίως σε κάποιον ειδικό.
Δεν είναι εγωϊστικό να θέλει κάποιος να βρει (και να τα βρει με) τον εαυτό του, είναι απαραίτητο!
Συλλυπητήρια για το σκυλάκο σου!!
Καλό μου παιδί, από τον τρόπο και μόνο που γράφεις φαίνεται ότι έχεις γερό μυαλό αλλά και γερή καρδιά. Τι λες ότι δε θα βρεις δουλειά; Κοίτα λίγο πόσα κατάφερες υπό τέτοιες συνθήκες και μάλιστα παράλληλα. Εδώ άνθρωποι πολλοί πιο έμπειροι και μεγάλοι σε ηλικία στη θέση σου θα είχαν σηκώσει τα χέρια ψηλά. Δε σε φοβάμαι καθόλου, στα πρακτικά θα τα καταφέρεις. Φρόντισε και τη δική σου την ψυχική υγεία, δες εναν ειδικό και θα δεις πόσο καλύτερα θα νιώσεις.