Γιατί πιστεύεις ότι ανεχόμαστε τόσα πολλά σε μια ερωτική σχέση, κι, ενώ ηχούν ολόκληρα καμπαναριά, τα προσπερνάμε;
-Εκτός ορίων
Πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση. Νομίζω ότι μας είναι αδύνατον να αποβάλλουμε την ιδέα ότι από τη στιγμή που κάνουμε σεξ με κάποιον, είμαστε σε κατώτερη θέση. «Δώσαμε» αυτό που δεν έπρεπε να δώσουμε, άρα τώρα είμαστε ευάλωτες, και μένουμε για να νιώσουμε ότι κάναμε καλή επένδυση, ότι τελικά θα μας δεχτεί ο άλλος ως ισότιμες υπάρξεις ΠΑΡΌΛΟ που κάναμε σεξ μαζί του. Κάτι σαν επιβράβευση, ότι δεν θυσιάσαμε την αξιοπρέπεια μας χωρίς λόγο: είναι καλός αυτός, θα μας αναγνωρίσει ως αυτόνομες υπάρξεις και όχι σκέτο ως γυναίκες (δηλαδή ως σώματα, που λέγεται και «κρέας» στην πιάτσα).
Βέβαια, δεν εννοώ ότι φταίμε εμείς που σκεφτόμαστε έτσι (για να μην παρεξηγηθώ πάλι). Είναι αυτό που πιστεύουν όλοι και όλες γύρω μας, άρα κι εμείς. Χρειάζεται πάρα πολλή δουλειά για να κάνουμε έστω και την αρχή, που είναι η αμφισβήτηση της αρχικής ιδέας, ότι το σεξ είναι κάτι κακό που γίνεται κρυφά.
Πιστεύω ότι οι γυναίκες που καταφέρνουν να κατακτήσουν έστω και λίγο αυτή την ιδέα συναντούν τρομερά έκπληκτες αντιδράσεις από τους γύρω τους. Γιατί τελικά, δεν χρειάζεται να μας αναγνωρίσει ο άντρας για να υπάρξουμε ως κανονικοί άνθρωποι. Αρκεί να το κάνουμε εμείς για τον εαυτό μας. Γίνεται. Και είναι η μόνη λύση.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Δεν είναι μόνο το σεξ που δεν έχει απενεχοποιηθεί πλήρως. Είναι και ο φόβος που αισθάνονται πολλές γυναίκες αν είναι χωρίς σύντροφο: Ο φόβος ότι είναι αποτυχημένες, ότι δε μπορούν να κρατήσουν έναν άντρα, ότι δεν είναι αρκετά ελκυστικές, ο φόβος ότι δεν είναι επαρκή σεξουαλικά όντα και άλλα που δε μπορώ τώρα να σκεφτώ. Και είναι ακόμα και ο φόβος της μοναξιάς που χάριν αυτού του φόβου κάθονται και υπομένουν το μεγαλύτερο είδος μοναξιάς, το αγριότερο ίσως που υπάρχει: να είσαι με κάποιον και στην ουσία να είσαι μόνη σου.
Και δυστυχώς ο φόβος αυτός είναι υπαρκτός. Γυναίκες χωρίς σύντροφο, σύζυγο κατά προτίμηση, τις απορρίπτει το οικογενειακό και φιλικό τους περιβάλλον και τις απομονώνει… Οι γονείς το κουβαλάνε ως βάρος και οι παντρεμένες φίλες τις κάνουν πέρα. Δεν είναι εύκολο.
So true…
Ποιο είναι το moral of the story λοιπόν Φωτεινή; Η μοναδική πραγματικά καλή συμβουλή που μου έχει δώσει η μαμά μου: πάντα πάντα πάντα να έχεις τη δική σου δουλειά, τα δικά σου χρήματα ώστε να ξέρεις ότι μπορείς να φύγεις ανά πάσα ώρα και στιγμή χωρίς δεύτερη σκέψη.
(Τώρα που το σκέφτομαι, αυτός είναι σίγουρα ένας από τους λόγους για τους οποίους δε θέλω παιδιά, οι σπουδές που έχω κάνει και οι αντίστοιχες δουλειές που μπορεί να κάνει κανείς με βάση αυτές, ίσα ίσα που μου επιτρέπουν να συντηρώ σκύλο, σε καμία περίπτωση παιδί).
Δεν ξέρω αν θα καταρρεύσει η πατριαρχία με τις δικές μου ιδέες αλλά η υπογεννητικότητα θα φτάσει στο Θεό!
Χαχαχαχα, έχω λιώσει στο γέλιο @Alethiometer
Πόσο μου θυμίζεις τον εαυτό μου στη νιότη..go ahead and be happy.
Εγώ στον θυμίζω, all things must pass; Μόνο που δεν είμαι και ακριβώς νεαρά 🙂 Αν είσαι μεγαλύτερη, για πες, μεγαλώνω άραγε με χάρη; 🙂
(Μη μου πεις ότι το ψευδώνυμο είναι από τον George -αν είναι, θα ξέρεις ποιον! ΤΟΝ ΑΓΑΠΩΩΩΩ)
Επίσης επειδή μας μαθαίνουν από πολύ μικρά παιδιά ότι : η αγάπη όλα τα νικά, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, τίποτα δεν είναι εύκολο σ’ αυτήν την ζωή, τα ετερόνυμα έλκονται, οι γυναίκες δεν ξέρουν τι θέλουν, οι άντρες είναι σαν τα μικρά παιδιά, οι γυναικες είναι εγκεφαλικά πλάσματα, οι αντρες είναι πολυγαμικα όντα, όλοι αξίζουν μία δεύτερη ευκαιρία, και βασικά αλλά τόσα που ουσιαστικά μας λένε: «Είσαι δυστυχισμένη/ος; Κοιτά, κάποια συμβουλή από τις παραπάνω και μείνε για να δυστυχήσεις λίγο περισσότερο. Αυτό κάνουνε όλοι- καν’ το κι εσυ. Η ζωή δεν είναι παιδική χαρά!»
Αυτή ακριβώς την έκφραση μου είχε πει κάποτε η μαμά μου όταν είχα χωρίσει από έναν σύντροφό μου που τον συμπαθούσε πάαααρα πολύ, κοίταξε να δεις, Alethiometer, “η ζωή δεν είναι παιδική χαρά”. Μου φάνηκε από τα πιο παρανοϊκά πράγματα που έχω ακούσει ποτέ (τουλάχιστον στο top 5). Της είχα απαντήσει, θυμάμαι, ότι έχω την υγεία μου, έχουν οι αγαπημένοι μου την υγεία τους, έχω φίλους και δουλειά και σπουδές να κάνω, έχω όοοοοοσα βιβλία μου καπνίσει (καλά σχεδόν, ποτέ δεν έχω αρκετά, αυτό ήταν και λίγο υπερβολή) και δεν είναι η ζωή μου παιδική χαρά; Αν δεν είναι παιδική… Διαβάστε περισσότερα »
@Alethiometer, well said.
Αυτό το γεγονός του συμβιβασμού με προβληματίζει κι εμένα. Σίγουρα θα υπάρχουν δυσκολίες και προσαρμογή σε μια σχέση, αλλά πού σταματάει αυτό και πού αρχίζει η αποδοχή πραγμάτων που δεν θα έπρεπε να αποδεχόμαστε; πολύ δύσκολο να το απαντήσω…
«Ότι αξίζει πονάει και είναι δύσκολο». Αυτό που το πας;;;; Υυυυυμνος… μη πω καμία κουβέντα.
@Maninanina, να πεις, να πεις!
Εμένα πάλι αυτός ο στόχος που θυμίζει πανελλήνιες. Που 100 ψυχίατροι δεν μπορούν να με κάνουν να τις ξεπεράσω.
@AllesGoed, έχω δώσει εξετάσεις κι εξετάσεις στη ζωή μου (βασικά όλη η ζωή μου είναι ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ), οι πανελλήνιες είναι το Βιετνάμ μου. Το τραγούδι που θυμάμαι από εκείνη τη χρονιά είναι το 1979 των Smashing Pumpkins (και όλο το Mellon Collie and the Infinite Sadness). Το συγκεκριμένο όμως με θυμάμαι να το βάζω άπειρες των απείρων φορές στο πικ απ και θυμάμαι μάλιστα ότι κάποια στιγμή ζήτησα από κάποιον να μου το γράψει σε κασέτα και είχα μια ολόκληρη κασέτα -και τις δύο πλευρές!- να παίζει αυτό το τραγούδι και μόνο για να μη σηκώνομαι συνέχεια. Όχι όχι δεν είμαι… Διαβάστε περισσότερα »
Τι ωραία άλμπουμ όμως! Κοίτα αν δεν παθαινεις Vietman flashbacks κάθε φορά που το ακούς, είσαι πιστεύω σε καλή φάση!
Όχι, δεν παθαίνω, γιατί ήταν το escape song 🙂
Άμα δω όμως τυχαία τον Παπαδάκη π.χ., κάτι θα πάθω σίγουρα, έχω φοβία, γιατί ότι μλκ@@ τσαμπούναγε για τις πανελλήνιες έτρεχε η μάνα μου να το κάνει, ακόμα τη θυμάμαι να με κυνηγάει με ένα αβοκάντο επειδή το ‘χει πει ο Παπαδάκης!
Δεν το πάω πουθενά, γιατί ήμουν από πάντα (παίζει και να γεννήθηκα έτσι δηλαδή) της σχολής του Nick Cave, αυτά τα κακομοίρικα τα ελληνικά ποτέ και για κανένα λόγο. Ποτέ όμως.
Συμφωνώ απόλυτα με την απάντηση! Και θέλω να προσθέσω και κάτι που θεωρώ οτι παίζει πολύ μεγάλο ρόλο: την πλύση εγκεφάλου που έχουμε δεχτεί και από το περιβάλλον, και από την ποπ κουλτούρα σχετικά με την ερμηνεία των συμπεριφορών των δικών μας και των άλλων. Οι άντρες με κακοποιητικές συμπεριφορές (πχ ζήλεια, κτητικότητα, επιμονή) παρουσιάζονται ως επιφανειακά κακοί, αλλά ως γνήσια αρσενικά και ψυχουλες, που κάνουν ότι κάνουν από έρωτα και πάθος. Οι γυναίκες που υφίστανται αυτές τις συμπεριφορές, παρουσιάζονται ως θύματα μεν, αλλά κατα βάθος ηρωοποιούνται, είναι οι σωστές γυναίκες που με αυταπάρνηση κρατούν τη σχέση τους και αντιμετωπίζουν… Διαβάστε περισσότερα »
– Όλη η κοινωνία συνεχώς αμφισβητεί τα λεγόμενα και τις πράξεις των γυναικών, με αποτέλεσμα τελικά να αμφισβητούμε κι εμείς τις εαυτές μας. – Οι περισσότερες αρνητικές συμπεριφορές ως ένα βαθμό είναι κανονικοποιημένες. “Σε ζηλεύει γιατί σε αγαπάει”, “Σε ελέγχει γιατί σε αγαπάει”, κτλ… – Μας έχουν μάθει να ικανοποιούμε τα άτομα γύρω μας – και ιδιαίτερα τον “αντρικό εγωισμό” – βάζοντας τις ανάγκες μας σε δεύτερη μοίρα. – Μας καλλιεργούν την ιδέα ότι χρειαζόμαστε οπωσδήποτε άντρα για να έχουμε λόγο ύπαρξης. – Υποσκάπτουν συνεχώς την αυτοπεποίθεσή μας υπενθυμίζοντάς μας πως ό,τι και να κάνουμε δε θα είμαστε ποτέ πολύ… Διαβάστε περισσότερα »
Να το γενικεύσω ακόμα περισσότερο; Είναι ιδιαίτερα συχνό να βλέπουμε άτομα, ομάδες ή και κοινωνίες ολόκληρες να αγνοούν επιδεικτικά τα σημάδια τα οποία, αν τα ελάμβαναν υπόψη, θα έπρεπε να ξεβολευτούν από την ρουτίνα τους ή από την εικόνα που έχουν φτιάξει για τη ζωή τους και τον κόσμο. Μάλλον πρόκειται για ένα ενδεχομένως πανανθρώπινο γνώρισμα, το οποίο χρειάζεται πολύ δουλειά για να εξουδετερωθεί.
Όλα αυτά που είπε η Λένα συν το πιο απλο: οι γυναικες έχουμε μάθει να αντλούμε αυτοπεποίθηση από το κατά πόσο αρεσουμε στους άντρες, πατριαρχία αφου. Αυτό μας δημιουργεί τρομερή πίεση να έχουμε ερωτική ζωή, αλλά όχι οποιαδηποτε: πρέπει να είμαστε σοβαρές κοπέλες με σοβαρή ΣΧΈΣΗ, όπου σοβαρή σχέση είναι η σχέση που έχει διάρκεια, απλά. Για να λέμε στο κόσμο ότι έχουμε σύντροφο και, γιατι οχι, μελλοντικό σύζυγο. Να λέμε ότι ο σύντροφός μας βλέπει ΣΟΒΑΡΆ. Δεν μας ενδιαφέρει ούτε η ποιότητα της σχέσης, ούτε το αν γουστάρουμε το σεξ, ούτε αν υπάρχει σεβασμός, ούτε καλά καλά αν γουστάρουμε… Διαβάστε περισσότερα »
Μα, τι έκφραση και αυτή! Να σώσεις τη σχέση! Να σώσεις το γάμο! Συμφωνώ απόλυτα, μόνο που θα ήθελα να προσθέσω ότι και οι άνδρες δέχονται κοινωνική πίεση, αλλά προς την αντίθετη κατεύθυνση: να είναι παίκτες, να προσέχουν να μην τους τυλίξει καμία, να μετράνε στην πιάτσα και άλλα αηδιαστικά.
Νομίζω παίζουν μεγάλο ρόλο και τα πρότυπα που έχουμε πάρει μεγαλώνοντας ως προς το πότε φεύγεις από μια σχέση. Αν πχ οι γονείς σου πλακώνονταν ή ήταν δυστυχισμένοι, αλλά έμεναν μαζί γιατί πάνω απ’ όλα να η διαλύσουμε το σπίτι μας, θα μάθεις και ‘σύ πως είναι νορμάλ να είσαι σε μια μη υγιή σχέση.
Έχεις απόλυτο δίκιο μιμοζα. Εμένα οι δικοί μου ήταν σε μια σαφώς άρρωστη σχέση όπου βασικά η μάνα μου ήταν για τη λάντζα και τίποτα άλλο, ο πατέρας μου ο κύρης του σπιτιού και γενικά εγώ από μηδέν χρονών να ρωτάω γιατί δεν τον χωρίζει. Μαντέψτε τι έκανα με τη σειρά μου όταν μεγάλωσα…
Λυπάμαι Σκληροπυρηνική Κατσαρίδα, ελπίζω τώρα να είσαι είτε σε ωραία σχέση είτε σε ωραία σινκγλοσύνη. Και εγώ τα ίδια έκανα, και δεν αντιλαμβανόμουν καν πως έκανα τα ίδια. Τόσο φυσικό μου φαινόταν να ταλαιπωρούμαι μέσα σε μια σχέση. Τέλειο ψευδώνυμο παρεπιπτόντως :ρ
Ευχαριστώ! Το παλεύω, νόμιζω τα τελευταία χρόνια το πάω καλύτερα 🙂
Έλα Φωτεινη η τελευταία σου πρόταση με έπνιξε με το chardonnay που έπινα
Όταν κάποια στέλνει εδώ μια ερώτηση για μια σχέση, στέλνει εκ των πραγμάτων ελάχιστες πληροφορίες για μια σχέση που μετράει μήνες ή χρόνια. Ένα από τα βασικά πράγματα που δεν λέγεται είναι ότι στην πλειοψηφία των σχέσεων υπάρχουν και πολλές καλές στιγμές (προφανώς υπάρχουν κι ακραίες εξαιρέσεις). Αυτές οι στιγμές μπορεί να είναι ασήμαντες, αλλά αποτελούν το οικοδόμημα της σχέσης. Για αυτό δυστυχώς είναι δύσκολο να ακούσεις τις καμπάνες και να χωρίσεις. Γιατί, όταν είστε αγκαλιά στον καναπέ και βλέπετε ταινία και σου χαϊδεύει τα μαλλιά και πλέεις σε πελάγη ευτυχίας και πας να φας ένα ακόμα κομμάτι πίτσα και… Διαβάστε περισσότερα »
Elenalda μου συμβαινει πολυ συχνα, και παντα χαρακτηριζομαι ως υπερβολικη. Και επειδη αυτο συμβαινει απο πολυ μικρη, εμαθα να με αγνοω, γιατι το πιστεψα οτι ειμαι υπεβολικη και υπερ αναλυω Στο τελος ομως ΠΑΝΤΑ αποδεικνυεται οτι εχω δικιο. Αλλα ακομη και τοτε κανεις δεν το αναγνωριζει. Γιατι στο μεταξυ εχω αναφερει παρομοια περιστατικα με πιτσες σε γνωστους, αλλα κανεις δεν πηρε το μερος μου. Και οταν χωριζω αυτοι οι γνωστοι που ηξεραν, θα πουν τα εξης : “επρεπε να ειχα φυγει αφου τα ειχα δει” οταν με χωριζει “Επρεπε να ειχα μεινει, ειμαι υπερβολικη και υπερ αναλυω”, οταν τον χωριζω.… Διαβάστε περισσότερα »
Διαβάζοντάς το σχόλιο σου stephiestep, δράττομαι της ευκαιρίας να ευχαριστήσω για μια ακόμη φορά τον Χακο Περβανιδη, τον Κωστα Χρονοπουλο, το σκανδιναβικο μεταλ,την Jane Austen και την Σωτη Τριανταφύλλου (και συγκεκριμένα το βιβλίο της Σαββατο βράδυ στην άκρη της πολης) και τα Φιλαρακια,που ήταν τα μόνα ερεθίσματα ποπ κουλτούρας που είχα ως έφηβη το 1821 που δεν υπήρχε ιντερνετς. Υπήρξα τρομερά ακομπλεξαριστη γεματουλα έφηβη, που ήθελε να “κατακτησει”την πόλη (και όλα τα μεταλ μπαρ της), και πίστευε ότι δεν άξιζε τιποτα λιγοτερο απο τον κυριο Darcy. Γιατί δεν είχα ακούσει ποτέ μου ότι έπρεπε να είμαι αδύνατη (μιλάμε για 90ς… Διαβάστε περισσότερα »
Η Σώτη και η ροκ με έσωσαν πολλές φορές. Πολλές όμως. Και κυριολεκτικά (αυτό είναι άλλη ιστορία) και μεταφορικά.
(Αισθάνομαι ότι σου κάνω stalking σήμερα! Δε φταίω, συμφωνώ με ότι λες!)
Πόσο χαίρομαι που είσαι και εσύ φαν!! Δεν καταλαβαίνω γιατί έχει προκαλέσει τόσο μίσος. Νομίζω ότι είναι λόγω του ελληνικού αντι-αμερικανισμου που πάει αγκαζέ με την Αριστερά. Επειτα η ελληνικη Αριστερά έχει πάρει εργολαβία τις τέχνες και φτάσαμε να προπυλακιζεται η Σώτη και να εκθειαζεται ο Λαζόπουλος!
Προσωπικά τη θεωρώ μακράν τη σημαντικότερη που έχουμε αυτή τη στιγμή. Βασικά γιατί δεν κάθεται να μας γράψει τον πόνο και τα σώψυχά της, γράφει ΙΣΤΟΡΙΕΣ η γυναίκα (αν δεν το έχεις προλάβει, πλιιιζ, διάβασε Το Τέλος του Κόσμου σε Αγγλικό Κήπο). Γιατί προκαλεί; Ας ξεκινήσουμε με το γεγονός ότι είναι γυναίκα, πάρα πολύ μορφωμένη, άγαμη, άτεκνη, ταλαντούχα, απίστευτα δουλευταρού, οικονομικά αυ τό νο μη και…με ΠΟΛΙΤΙΚΗ άποψη (και ΑΠΟΨΑΡΑ για την ακρίβεια). Και μόνο αυτά από μόνα τους αρκούν. (Την τελευταία πρόταση δεν το συζητάω καν, συμφωνώ με ότι λες και είναι πιο complicated οι λόγοι -έχω κι εγώ… Διαβάστε περισσότερα »