Αγαπητή «Α, μπα»: Θα θεωρήσω τον εαυτό μου αποτυχημένο αν πάρω διαζύγιο

Αγαπητή Α, μπα καλησπέρα! Θέλω πολύ να σε ρωτήσω καθότι σε διαβάζω χρόνια… Είμαι 36 ετών παντρεμένη με ένα παιδάκι. Αλλά δεν είμαι ευτυχισμένη στο γάμο μου. Όλα είναι τελείως διαφορετικά από ότι ξεκίνησαν.. Εκείνος δουλεύει ατελείωτα (κάνει επάγγελμα καριέρας και είναι πολύ φιλόδοξος), με το παιδί ασχολείται ελάχιστα και εγώ παλεύω μόνη στην ουσία με τη βοήθεια των γονιών μου κυρίως της μητέρας μου που κρατά το παιδί και πηγαίνω στη δουλειά και με το που επιστρέφω αμεσως παραλαμβάνω το γιο μου και ξεκινάει η άλλη φουλ ταιμ δουλειά απασχόληση παιδιού (κανω πραγματικά ότι μπορώ για το παιδί μου), δουλειες σπιτιού κτλ. Δε προλαβαίνω ούτε να λουστώ. Το αγοράκι μου είναι μικρό και αρκετά ζωηρό. Ερωτικά τα πράγματα είναι χάλια. Ξέρω ότι αυτή δεν είναι μια πρωτότυπη ιστορία. Αλλά θέλω να σου πω ότι έχω μεγάλο ταμπού με το διαζύγιο και θα θεωρήσω πολύ αποτυχημένο τον εαυτό μου αν δε καταφέρω να μεγαλώσω το παιδί μου μέσα σε μια ευτυχισμένη οικογένεια.. είμαι πολύ στεναχωρημένη. Πάντα πίστευα ότι στα παιδιά χωρισμένων γονιών δημιουργούνται ψυχολογικά. Δεν έχω πρόβλημα μήπως μόνη. Έχω πρόβλημα με το ατελείωτο στρες που μου δημιουργείται σε ότι αφορά το παιδί. Θέλω πολύ να ακούσω τη γνώμη σου. Μέχρι ποτέ να περιμένω..; Εννοώ ρε χρόνο περνούν και πνίγομαι. Ζητώ συγνώμη για το μεγάλο κείμενο και σε ευχαριστώ εκ των προτέρων. Να χαίρεσαι την οικογένεια σου.

–Αναστασία

(Έχετε προσέξει κι εσείς ότι αυτοί που ζητάνε συγνώμη για το μεγάλο κείμενο δεν γράφουν μεγάλα κείμενα;)

Το αρχικό πρόβλημα είναι ο γάμος σου, αλλά το πρόβλημα που δίνει ώθηση πυραύλου στο αρχικό πρόβλημα είναι το ταμπού σου και οι προκαταλήψεις σου σχετικά με το διαζύγιο.

Αν δεν «καταφέρεις» να μεγαλώσεις το παιδί σου μέσα σε μια ευτυχισμένη οικογένεια δεν είσαι αποτυχημένη, γιατί δεν είναι κάτι που μπορείς να ελέγξεις. Συμμετέχεις, αλλά δεν είσαι ο Θεός. Μια ευτυχισμένη οικογένεια προϋποθέτει λυμένα προσωπικά προβλήματα από όλες τις πλευρές, και πάρα πολλή τύχη. Αυτό που πάντα πίστευες για τα παιδιά των χωρισμένων γονιών είναι η κακία, η μισαλλοδοξία της κοινωνίας απέναντι σε ό,τι διαφέρει από αυτά που ξέρουν. Όταν κάτι δεν τους αρέσει, το επιχείρημα είναι τα παιδιά. Αυτό που δεν αρέσει όμως στην πραγματικότητα είναι οι γυναίκες που γίνονται ανεξάρτητες οικονομικά, που φεύγουν, και «τα παιδιά με τα ψυχολογικά» είναι οι τύψεις που πρέπει να έχουν για να κάθονται στα αυγά τους. Κι εσύ, το έχεις ενσωματώσει αυτό μέχρι τις κάλτσες.

Ψυχολογικά έχουν τα παιδιά που μεγαλώνουν σε περιβάλλον γεμάτο έχθρα, ή αδιαφορία, και αυτό όχι πάντα, και αυτό μπορεί να γίνει πολύ αποτελεσματικά εντός γάμου. Σημασία για τα παιδιά έχει πώς διαχειρίζεται ένα ζευγάρι τον χωρισμό, ο χωρισμός ο ίδιος δεν φαίνεται να επηρεάζει τα περισσότερα και αυτό δεν είναι ζήτημα άποψης, θα μπορούσες κι εσύ να γκουγκλάρεις τις προκαταλήψεις σου για να δεις αν ισχύουν.

Το ατελείωτο στρες που σου δημιουργείται με το παιδί έτσι κι αλλιώς αυτή τη στιγμή μόνη σου το διαχειρίζεσαι, οπότε δεν ξέρω τι θα άλλαζε αν χώριζες. Μάλλον θα είχες λίγο χρόνο παραπάνω για τον εαυτό σου, όταν θα πήγαινε στον πατέρα του. Ευτυχώς που έχεις μάχιμη μητέρα και έχει αναλάβει τόσο μεγάλη ευθύνη. Αν έπαιρνες και μια βοήθεια για τις δουλειές του σπιτιού, και αν δεν προσπαθούσες να κάνεις «ό,τι μπορείς» για το παιδί σου, αλλά απλά να επιβιώσεις, μέχρι να μεγαλώσει λίγο και μπορείτε να συνεννοηθείτε καλύτερα, θα ήταν κάπως ελαφρύτερο το βάρος.

Κι αυτό μας φέρνει στο ουσιαστικό πρόβλημα. Πέρα από τη φιλοδοξία του άντρα σου, δεν μας λες άλλο πρόβλημα μεταξύ σας (το ερωτικό ναδίρ υποθέτω ότι είναι αποτέλεσμα; ) Αυτό σημαίνει ότι τα προβλήματα είναι τόσο μεγάλα που δεν γίνεται πια να μπουν σε δυο προτάσεις και η μόνη λύση είναι το διαζύγιο, ή ότι έχετε αφεθεί και δεν προσπαθείτε για τον γάμο σας και κινδυνεύει από το στρες της δουλειάς, του παιδιού και της ζωής γενικότερα; Αυτός ο άνθρωπος που είναι μαζί σου στο σπίτι, ποιος είναι; Τον ξέρεις; Του μιλάς; Δεν θέλεις πια ούτε να του μιλάς; Υπάρχει περίπτωση να καλύψετε αυτό το κενό, κάπως; Τα χρόνια περνάνε και πνίγεσαι μόνο αν δεν κάνεις κάτι. Όμως αυτό το κάτι δεν μπορεί να σου πει άλλος τι πρέπει να είναι.

(Θα πω κάτι αντιδημοφιλές ίσως, αλλά αν το παιδάκι σου είναι ζωηρό, μπορεί να είναι επειδή βαριέται. Ίσως δεν μπορεί να εκτονώσει την ενέργεια του με τη γιαγιά. Τα μικρά παιδιά χρειάζονται κίνηση, ένταση. Σκέψου το ενδεχόμενο να ξεκινήσει μερικές ώρες παιδικό σταθμό για να ξεδίνει, ή να βρεις μια νέα νταντά που θα παίζει μαζί του ενεργά, με κίνηση. Θα ανακουφιστείτε όλοι, αλλά κυρίως το μικράκι).

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News