Λοιπόν Αγαπημένη θα σου διηγηθώ ένα περιστατικό που συνέβη όταν ήμουν μικρή. Ημουν γύρω στα 5 με 6, και είχαμε πάει διακοπές με τους γονείς μου στο νησί του πατέρα μου. Εγώ ως μικρό παιδάκι κυκλοφορούσα με το κάτω μέρος του μαγιώ μου μόνο. Θυμάμαι έντονα την αίσθηση ελευθερίας και ανεμελιάς που είχα, αλλά και τη μητέρα μου-χωρίς να το δηλώνει άμεσα- να δυσφορεί πολύ με αυτό. Το έχω συγκρατήσει σαν αίσθηση. Ενα μεσημέρι θα πηγαίναμε να φάμε σε μία ταβέρνα η οποία ήταν δίπλα σε ένα καφενείο ‘οπου κάθονταν άντρες από 45 έως 70 χρονών (χοντρικά). Εγώ φορούσα το μπλουζάκι μου (T shirt ) , και το βρακάκι του μαγιώ μου από κάτω. Κάποια στιγμή γυρνάει η μητέρα μου και μου λέει : Δε πας να φορέσεις ένα παντελόνι η φούστα? Θα περάσουμε μπροστά από τόσους άντρες και εσύ θα κυκλοφορήσεις έτσι? Ρε Λένα μα το Θεό μετά απο αυτό το περιστατικό και μεχρι σήμερα που είμαι 22, αισθάνομαι απίστευτες ενοχές για το σώμα μου, για το πως κυκλοφορώ. Τυχαίνει να έχω και έντονες καμπύλες, και όλο αυτό το κάνει χειρότερο. Σαν να προκαλώ κάτι άθελά μου. Σαν να είμαι υπαίτια για κάτι. Υπάρχουν πολλές φορές που έχω επιλέξει να μη βάλω φόρεμα πχ σε έξοδο και να βάλω τζιν ριχτό με πουκάμισο, επειδή ακριβώς θυμάμαι τα λόγια εκείνα της μητέρας μου. Λέω στον εαυτό μου υποσυνείδητα τόσοι θα σε δουν και εσύ θα βγείς έτσι? Όσες φορές έχω επισημάνει στη μητέρα μου το κακό που μου έκανε τότε, επιμένει να μου λέει πως το έκανε για το καλό μου, πως είμαι μυγιάγγιχτη και κάνω την τρίχα τριχια. Το ξέρω ότι είναι πολύ σοβαρή η κατάσταση, θέλω όμως να ακούσω και σένα. Μακάρι να σουν εσύ η μαμά μου.
–Φρύνη
Δεν θα το ξεπεράσεις μεταφέροντας την ευθύνη στη μάνα σου. Είναι κάτι που σου έμεινε, αλλά δεν θα σου έμενε με τον ίδιο τρόπο αν ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό. Σου έμεινε συμβολικά, ως αφετηρία, αλλά ακριβώς το ίδιο μήνυμα έχεις δεχτεί και συνεχίζεις να δέχεσαι καθημερινά από τότε που γεννήθηκες. Εσύ διάλεξες να επικεντρωθείς σε εκείνη την ημέρα, για να βρεις τον φταίχτη. Η μάνα σου ήταν ένας από τους άπειρους πομπούς που λένε το ίδιο πράγμα, και αυτή το μετέφερε επειδή και σ’ αυτή τα ίδια έλεγαν. Φυσικά και ευθύνεται για το παιδί που ήταν 5 χρόνών, αλλά τώρα είσαι 22. Τι σκοπεύεις να κάνεις; Να κατηγορείς τη μάνα σου και να ντύνεσαι Ντέμης Ρούσσος μέχρι να πεθάνεις; Ή να ενεργοποιήσεις μηχανισμούς για να καταφέρεις να προχωρήσεις;
Κι εγώ ως μάνα άλλου ανθρώπου είναι βέβαιο ότι θα κάνω σοβαρά λάθη που θα θυμάται για μια ζωή, αλλά ελπίζω ότι θα έχει τα εργαλεία για να με αποδομήσει κα να προχωρήσει χαράζοντας τον δικό της δρόμο.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
“Κι εγώ ως μάνα άλλου ανθρώπου είναι βέβαιο ότι θα κάνω σοβαρά λάθη που θα θυμάται για μια ζωή, αλλά ελπίζω ότι θα έχει τα εργαλεία για να με αποδομήσει και να προχωρήσει χαράζοντας τον δικό της δρόμο.”
Άψογο σχόλιο!
Το αναφέρω για να το κρατήσω και για εμένα.
Σε τιμάει πολύ αυτό, μακάρι να το έβλεπαν έτσι όλοι οι γονείς.
Το έγραψα γιατί κι εγώ ορισμένες φορές σκέφτομαι μήπως κάποια πράγματα δεν τα χειρίζομαι καλά. Αυτό που λέει όμως η Α,ΜΠΑ είναι ό,τι καλύτερo (και λίγο καθησυχαστικό για εμένα). Είναι πολύ σημαντικό ένα παιδί να μπορεί να προχωράει χαράζοντας το δικό του δρόμο.
Φυσικά. Το να μεγαλώσεις έναν ελεύθερο άνθρωπο είναι το μεγαλύτερο στοίχημα. Άλλωστε, τα λάθη είναι πάντα στο παιχνίδι. Για μένα ο καλός γονιός είναι αυτός που ανησυχεί και σκέφτεται, όταν νομίζεις ότι όλα τα κάνεις τέλεια κάτι πάει λάθος.
Θα συμφωνήσω απόλυτα.
Πολύ συχνά το συζητάμε αυτό με τον άντρα μου. Συγκεριμένα είμαστε σίγουροι οτι δεν θα κάνουμε λάθη στα θέματα που προσέχουμε αλλα ε θα κάνουμε χίλια λάθη σε θέματα που ούτε μας περνά απο το μυαλό.
Με αφορμή το σχόλιο σου… Κι εγώ “αγοροκόριτσο”. Μια ζωή ακούω πως ντύνομαι έτσι όχι από επιλογή αλλά από ντροπή. Η απάντηση “έτσι νιώθω άνετα” δεν φαίνεται επαρκής σε όσους ρωτάνε. Θέλω να πω είτε κολλητά φοράει κάποια είτε πιο φαρδιά, σχόλια θα ακούσει δυστυχώς.
Αισθάνομαι πως μου ζητούν να αιτιολογούμαι γιατί αποκλίνω από μια “φυσική κατάσταση”. Ή ακούω γενικά να λέγεται “Έχεις ωραίο σώμα πρέπει να το τονίζεις” και αναρωτιέμαι γιατί “πρέπει” ντε και καλά; Ή δείξε τα πόδια σου τώρα που είσαι νέα γιατί μετά δε θα μπορείς (γιατί παρακαλώ;!)
έλα μ, ντε! γιατί πρέπει;; (άσε που με το παντελόνι αποφεύγεις τη συνεχή αποτρίχωση που αν δεν την κάνεις θα έχουν να σε πρήζουν για άλλο ένα πράγμα!)
– Συνάδελφος στο androgynous στυλ.
Όντως! Σημαντικός παράγοντας…
Ναι. Ανεξάντλητη η γκάμα πραγματικά…
Για κάποιο λόγο στις γυναίκες η παραίνεση για βελτίωση είναι συνεχής. Σαν να μην είμαστε ποτέ αρκετά καλές. Πάντα υπάρχει αυτό το what’s next σε επίπεδο προσδοκιών από τους άλλους.
Ας πούμε συγκρίνω τι έχω ακούσει εγώ και τι ο αδερφός μου.
Το χειρότερο που έχει ακούσει είναι “Αϊ ξυρίσου”.
Από προσωπική εμπειρία, από 5 ετών με “ντύνανε” εκτός παραλίας όταν ήταν να περάσω μπροστά από άντρες το καλοκαίρι και με μαλώνανε έντονα αν το ξέχναγα. Σαν να έκανα κάτι πολύ κακό επίτηδες. Δεν καταλάβαινα τι κακό έκανα και αυτό ήταν το χειρότερο. Ένιωθα ένοχη χωρίς να ξέρω το γιατί. Φοβόντουσαν τόσο μην προκαλέσω κάποιον παιδεραστή που μου ρίχνανε την ευθύνη. Όσο για τον ξάδελφό μου που μεγάλωσε σε αντίστοιχη πατριαρχική οικογένεια, όχι δεν τον ντύνανε αλλά τον είχανε τσακίσει από 5 χρονών να περπατάει πιο “αντρικά”! Ήταν αδύνατο παιδάκι, σαν κλαράκι, με αιθέριες κινήσεις και είχαν τρομοκρατηθεί “μήπως τους… Διαβάστε περισσότερα »
Ακριβώς αυτό σκέφτηκα και εγώ.
Να ζητάει από το 5χρονο να προστατευθεί και να ντρέπεται… Τι να πω…
Μπορεί να ακουστεί σκληρό αυτό που θα πω αλλά έχω την εντύπωση πως μερικοί γονείς έχουν προσδοκίες από τα παιδιά τους δυσανάλογες της ηλικίας τους για να έχουν λιγότερη “δουλειά” οι ίδιοι.
Φίλη μου αυτό λέω συνέχεια στον εαυτό μου “φταίει η μαμά μου γι αυτό” αλλά…η ψυχοθεραπεία με βοήθησε να συνεχίσω τη σκέψη μου “το θέμα όμως είναι τι κάνω εγώ από δω και πέρα, πώς το διαχειριζομαι”. Και όπως λέει η Λένα, κι εγώ θα κάνω λάθη με το παιδί μου αλλά εύχομαι αφενός να μην κάνω τα ίδια λάθη με τη μάνα μου και αφετέρου, να μπορέσει να έχει τα εφόδια να προχωρήσει πέρα από αυτά.
Εμένα πάντως μου φαίνεται απίστευτο ότι ειπώθηκε κάτι τέτοιο από μανα πενταχρονου και μάλιστα σ’αυτο τον αιώνα. Φρυνη, το γεγονός ότι συνειδητοποίησες το ποσό περιορίζεσαι από φόβο μη φανείς προκλητική, το ποσό έχεις φορτίσει ενοχικα το σώμα σου, όπως κι αν είναι, είναι μια καλή αρχή για να αρχίσεις να το ξεπερνάς.
Η επιστημη θα δειξει αν οι γυναικες « ωριμαζουν» βιολογικα νωριτερα απ τους αντρες. Οχι οι μαρτυριες. Το οτι σχεδον επιβαλλεται στα παιδια να περιοριστουν στο στερεοτυπικο καλουπι του gender role τους απο πολυ νωρις, θα συμφωνησω αλλα δεν βλεπω απο που προκυπτει οτι τα κοριτσια αναγκαζονται να το κανουν νωριτερα απ τ αγορια. Η κοινωνια το ενθαρρυνει και στους δυο κυριολεκτικα απο κουνια.
Θα μπορούσαμε ίσως να το δούμε κ αλλιώς Στα κορίτσια επιβάλλεται να αναλάβουν ευθύνες από πιο νωρίς – να τακτοποιήσουν το δωμάτιο, να βοηθήσουν στο σπίτι, να ντυθούν με συγκεκριμένο τρόπο ανάλογα με την περίσταση, να μιλήσουν/συμπεριφερθούν σε άλλα άτομα έτσι κ όχι αλλιώς. Τα περισσότερα αγόρια έχουν μεγαλύτερη διάρκεια περιόδου ανεμελιάς – ακόμα κ τώρα που υποτίθεται τα πράγματα έχουν κάπως αλλάξει από τότε που ήμουν δημοτικό, ακούω πολύ συχνά “άσ’τον, είναι αγόρι.” Δλδ, τι; επειδή είναι αγόρι δεν πρέπει να ξέρει ότι πρέπει να τακτοποιεί το δωμάτιό του κ πως να το τακτοποιεί; Ό,τι σε ένα γάμο πας… Διαβάστε περισσότερα »
Gaea, αυτες οι «ευθυνες» ειναι το γυναικειο gender role που πρεπει απο κουνια να υιοθετησει η γυναικα. Αυτο κατα τη γνωμη μου, δεν την κανει απαραιτητα ωριμοτερη, αν και φυσικα εχει αντικτυπο στο χαρακτηρα. Αντιστοιχα, το οι αντρες δεν κλαινε, η ανατροφη πολλων αγοριων χωρις επαφη με τα συναισθηματα τους και ο εγκλωβισμος απο νωρις στο δικο τους gender role θα μπορουσε να πει κανεις πως κ εκεινους τους ωριμαζει. Πιστευω οτι δεν ειναι ωριμοτητα αυτο που κερδιζεται, απλως φορτωνονται και οι δυο τους κανονες του παιχνιδιου απο νωρις. Απλως, σε αντιθεση με τον αντρα, οι κανονες για τη γυναικα… Διαβάστε περισσότερα »
Φαντάζομαι η μαμά σου θα σου το έλεγε σε πολλές άλλες περιπτώσεις, απλά θυμάσαι τη συγκεκριμένη. Η μαμά σου μπορεί να ήταν ένας από τους άπειρους πομπούς αλλά ίσως ο σημαντικότερος. Θυμάμαι σε διακοπές να μου λένε οι γονείς ότι δε χρειάζεται να φορέσω το “πάνω μαγιώ” αν με ενοχλεί και γενικά δε θυμάμαι σε παραθαλάσσιες διακοπές να φόραγα καν παντελόνι. Μια φορά θυμάμαι κάτι παιδάκια να έρχονται να με ρωτήσουν για παιχνίδι, ενώ καθόμουν στην αυλή του δωματίου που νοικιάζαμε, και απαντάω ναι περιμένετε να βάλω ρούχα. Και σηκώνομαι να πάω να βάλω ρούχα (δε φόραγα τίποτα). Ξέφυγα το… Διαβάστε περισσότερα »
Goodbye, my love, goodbye
Goodbye and au revoir
As long as you remember me
I’ll never be too far
… Σχωρατε με, παρατησα το ρουσω και μερακλωσα λιγο με ρουσσο. Συμβαινουν αυτα
Και καφενείο με γιαγιάδες να ήταν, και πάλι δεν είναι κοινωνικά αποδεκτό ένας άνθρωπος (ακόμα και μικρός) να κυκλοφορεί με το μαγιό εκτός πλαζ, και δεν ήσουν μωρό με παμπερς, ήσουν α δημοτικού.