in

Αγαπητή «Α, μπα»: Θα ήθελα κάποιος να δώσει λίγα λεπτά να με ακούσει

Είμαι προτεραιότητα όταν δεν είναι κανείς άλλος τριγύρω

Απέραντη μοναξιά κι απέραντος θυμός. Θυμός γιατί σαν τρίτο παιδί απλά υπήρχα, δεν ζούσα. Υπήρχα για να ακούω τα προβλήματα της μάνας μου – δεν είχε φίλες και έριξε το βάρος της φίλης σε μένα ενώ θα έπρεπε να ήταν απλά μάνα μου. Άπειροι καβγάδες στο σπίτι κι εγώ εκεί από κοντά μήπως πάθει κανείς εγκεφαλικό ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

f8a114054a14c3b2aa3497c721818a76

Απέραντη μοναξιά κι απέραντος θυμός. Θυμός γιατί σαν τρίτο παιδί απλά υπήρχα, δεν ζούσα. Υπήρχα για να ακούω τα προβλήματα της μάνας μου – δεν είχε φίλες και έριξε το βάρος της φίλης σε μένα ενώ θα έπρεπε να ήταν απλά μάνα μου. Άπειροι καβγάδες στο σπίτι κι εγώ εκεί από κοντά μήπως πάθει κανείς εγκεφαλικό. Κάντε σας παρακαλώ λίγη ησυχία δεν αντέχω άλλο τους έλεγα όταν ήμουν ακόμη στο γυμνάσιο – αλλά ήταν σαν να μην υπάρχω και κανείς δεν άκουγε οτι δεν άντεχα άλλο. Η έγνοια με την οποία μεγάλωσα ήταν πότε θα γυρίσει σπίτι από έξω η μια μου αδερφή και γιατί δεν παντρεύεται η μεγάλη. Εγώ έπρεπε να είμαι σωστή σε όλα – μάλλον δεν υπήρχε χώρος για να μπορώ κι εγώ να κάνω λάθη. Είχαν πιάσει όλο το χώρο οι αδερφές μου. Καλή μαθήτρια, καλό παιδί, οικονόμα, δεν έβγαινα πολύ, δεν γυρνούσα αργά, “καθόμουν ήσυχη στον καναπέ και ούτε καταλάβαινες ότι ήμουν σπίτι” (με παίνευε καμιά φορά η μάνα μου) κλπ ότι ήταν “σωστό” το έκανα. Πατέρας με σπούδασε, με χαρτζηλίκωνε, φαγητό ο,τι θελήσω, έξοδα και φροντίδα χαλι να τον πατήσουμε, όλα για τα παιδιά του, απλά δεν ήταν εκεί συναισθηματικά. Τουλάχιστον όχι για μένα. Τρελή αδυναμία σε μια από τις αδερφές μου. Οκ όλοι έχουμε τις αδυναμίες μας αλλά 3 καλοκαίρια να μη δίνει σημασία σε μας γιατί η αδυναμία του είναι όλο έξω και γυρνάει πολύ αργά. Λες κι.εμείς δεν μπορούσαμε να του δώσουμε ούτε στο ελάχιστο λίγη χαρά. Το πρωτο πράγμα που μου είπε οταν βρήκα δουλειά στο εξωτερικό, με κόπο και πολύ προσπάθεια, ήταν “πως τα πάει η αδερφη σου στην δουλειά, εμένα δεν μου λέτε τίποτα”! Τι να απαντήσεις. Υπήρχα για να ηρεμώ, να ακούω και πάνω από όλα να μην κάνω λάθη και να μην δημιουργώ προβλήματα. Αν εγώ είμαι στις μαύρες μου και θέλω να μιλήσω δεν υπάρχει κανείς. Η απάντηση είναι να πάω σε ψυχολόγο. Ότι ειμαι δύσκολη, οτι είμαι περιέργη. Που μπορεί να ισχύουν όλα αυτά απλά μια φορά θα ήθελα κάποιος να δώσει λίγα λεπτά να με ακούσει χωρίς να με “στείλει” σε ψυχολόγο κατευθείαν. Λείπω χρόνια και έζησα τους καβγάδες τους και τώρα όλοι είναι μια χαρούμενη οικογένεια,τα πηγαίνουν όλοι μια χαρά, λες και περίμεναν να φύγω για να τα βρούνε. Ο άντρας μου καλός, μαγαπάει μάλλον αλλά ίσως μόνο όταν δεν έχει κάποιον άλλον να βάλει πρώτα κατά περίπτωση. Είμαι προτεραιότητα όταν δεν είναι κανείς άλλος τριγύρω. Τουλάχιστον έτσι νιώθω. Λέει οτι δεν ειναι ετσι κι οτι απλά είναι οι αδυναμίες του χαρακτήρα του αλλά νομίζω μόνο οι πράξεις αξίζουν. Και όταν παραμονή του γάμου σου είσαι μόνη και κλαις γιατί ο μελλοντικός σου άντρας δεν μπορούσε να πάει κόντρα στον αδερφό του νομίζω κάτι λέει. Αλλά μάλλον αυτό μου αξίζει και αυτό παίρνω. Τόσα πολλά παραδείγματα. Με αρχή αυτό που μου είχαν πει οι γονείς μου. Οτι όταν γεννήθηκες λέει για δυο μέρες είχαμε κατεβάσει μούτρα γιατί και το τρίτο βγήκε κορίτσι. Γιατί να το πεις σε κάποιον αυτό; Γιατί να το ξέρω απο το δημοτικό; Οκ χαζές απόψεις παλιών του στυλ έχω δυο.παιδιά και μια κόρη απλά ειλικρινά κάτι αλλάζει μέσα σου όταν ξέρεις οτί όταν γεννήθηκες αυτό έφερε θλίψη αντί χαρά. Φίλη προφανώς καμία. Την τελευταία φορά που γύρισα απο Αμερική και βγήκα για καφέ με “φίλη” μιλούσαμε 2 ώρες για τα δικά της νέα και τα τελευταία 10 λεπτά (κυριολεκτικά, με το ρολόι και χωρίς υπερβολή) τα αφήσαμε για μένα. Πως να το κάνουμε. Κάτι σπάει. Γουστάρω να ενδιαφέρονται οι “φίλοι” για μένα. Οπότε δεν ξαναέστειλα ούτε μήνυμα ούτε τίποτα. Και προφανώς κανείς δεν επικοινώνησε.μαζί μου. Γιατί ξαφνικά με το που φευγεις για εξωτερικό χάνεις και το δικαίωμα να παίρνεις λίγο προσοχή και ενδιαφέρον. Εσύ πρέπει να τους τηλεφωνήσεις όλους. Έχω προσπαθήσει να μιλήσω αλλά δεν βγάζω άκρη. Δεν υπάρχει επικοινωνία. Όλοι καταλαβαίνουν μόνο την δική τους πλευρά, όπως σίγουρα κι εγω παρουσιάζω μόνο την δική μου άρα την μισή αλήθεια. Μια άσχημη μέρα ήταν που τα θυμήθηκα. Αλλά δεν πειράζει. Θα περάσει κι αυτην την φορά μέχρι την επόμενη. Έτσι γίνεται πάντα. Εντάξει όλα καλά. Ήθελα να ρωτήσω όμως μήπως υπάρχει τρόπος να περάσει μια και καλή; Μπορώ να ξεχάσω; Ή μάλλον πως μπορώ να το δεχτώ μέσα μου; Και κυρίως πως μπορώ να δεχτώ τις τύψεις που νιώθω για το πως νιώθω; Υπαρχουν σοβαρα προβλήματα στον κόσμο και τα δίκα μου δεν συγκρίνονται με αυτά. Θα έπρεπε να είμαι ευγνώμων. Είμαι συχνά, αλλά ίσως όχι τόσο συχνά όσο θα έπρεπε. Έχω καλούς γονείς που με μεγάλωσαν, έχω κάποιον που σε γενικές γραμμέςμε αγαπάει. Απλα να. Κανεις δεν τρελαίνεται κιόλας.

Μονη

Μόνη, η ιστορία της ζωής σου θα αλλάξει τροπή μόνο αν αποφασίσεις να ξεκινήσεις συνεργασία με ψυχολόγο. Δεν υπάρχει κάτι άλλο για να σου πω.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News

36 Comments
δημοφιλέστερα
νεότερα παλαιότερα
Ενσωματωμένα σχόλια
Δείτε όλα τα σχόλια
Maggie
Maggie
5 χρόνια πριν

Πάντως εμένα είχες την αμέριστη προσοχή μου όταν σε διάβαζα. Σα να μπήκες (σε βάλανε;) σε ένα ρόλο κομπάρσου και δεν μπορείς να βγεις από αυτόν, με αποτέλεσμα να είναι πλέον το σημείο αναφοράς της ζωής σου, καθώς τα βλέπεις όλα πλέον μέσα από το παραμορφωτικό αυτό πρίσμα. Ένας καυγάς με το σύζυγο που μπορεί να περνούσε γενικά απαρατήρητος, καθώς προστίθεται στο σωρό των άλλων, γιγαντώνεται και τσιμεντώνεται μαζί με τα άλλα. Μην κάνεις πίσω αν τον πρώτο καιρό στον ψυχολόγο χειροτερέψουν όλα μέσα σου. Θα είναι γιατί θα ανασκαλέψεις τα κάρβουνα που τώρα σε σιγοκαίνε και θα πάρουν πάλι… Διαβάστε περισσότερα »

bella ciao
bella ciao
5 χρόνια πριν

Θα γράψω κάτι με φόβο ότι θα φάω το κράξιμο του αιώνα… Τα προβλήματά σου είναι τα υπερκλασικότατα προβλήματα της αγίας ελληνικής οικογένειας με τα οποία μεγαλώσαμε όλοι.. (οι περισσότεροι) Και ποιανού η μάνα δεν είχε γκρίνιες και απωθημένα για τη ζωή που δεν έζησε, ποιος πατέρας στα 80’s ασχολήθηκε με τα παιδιά, ποιος σύζυγος δεν έκανε λίγο την κότα την παραμονή του γάμου, ποια φίλη όταν έχει προβλήματα δε σε παίρνει μονότερμα… Λυπάμαι πραγματικά που το βιώνεις τόσο βαριά, κι εγώ πιστεύω πως ένας ψυχολόγος θα σε βοηθήσει πολύ… Αν ήμουν φίλη σου, θα σου έλεγα, δες το και… Διαβάστε περισσότερα »

Maggie
Maggie
5 χρόνια πριν
Απάντηση σε  bella ciao

Σε μένα όταν βγήκε η νοσοκομα και είπε “Να σας ζήσει η κόρη” κοίταξε πίσω και δεξιά-αριστερά, ήταν σίγουρος ότι το έλεγε στον δίπλα. Όταν είδε ότι η αίθουσα ήταν άδεια, είπε τρεμάμενος: “…Σε μένα μιλάτε;”
: ))))

Μαρία Ιουλμά Δεκαοκτώ Αυγά
Μαρία Ιουλμά Δεκαοκτώ Αυγά
5 χρόνια πριν
Απάντηση σε  Maggie

Σε μένα, τον βρήκε μια θεία στον δρόμο και ειπωθηκαν τα εξής:
-Γέννησε η γυναίκα σου! Να σου ζήσει η κοπέλα!
– Τί; Κοπέλα; ΤΟ ΨΑΞΑΤΕ ΚΑΛΆ;;;

idril
idril
5 χρόνια πριν
Απάντηση σε  Maggie

– Καλά ρε συ, κανένα παιδί δεν έκανες;
– Πώς, έχω τρεις κόρες.
– Ει, παιδί λέμε! Παιδί! Αγόρι ντε… άντε βάλτε μπρος, νέοι είστε ακόμη!
Βαθιά Πελοπόννησος, βόλτα με το μπαμπά.

– Τέσσερεις γυναίκες ρε, πού τις πας, θα σε φάνε!
Αθήνα, διπλανό αυτοκίνητο σε τυχαίο φανάρι, σχεδόν σε κάθε οικογενειακή έξοδο με το αυτοκίνητο που θυμάμαι μικρή.

Andromeda
Andromeda
5 χρόνια πριν
Απάντηση σε  bella ciao

Μα το ιδιο πρόβλημα σε 2 ανθρώπους ειναι κατι τελειως διαφορετικό. Δεν ειναι το πρόβλημα που παίζει ρόλο αλλά το βίωμα….

Maggie
Maggie
5 χρόνια πριν
Απάντηση σε  Andromeda

ναι, ακριβώς, για κάποιους είναι μια γραφική ιστορία ενώ για άλλους είναι μια κατάσταση που πρέπει να βρουν τρόπο να διαχειριστούν. Αλλά σε αυτή την ιστορία δεν είναι μόνο αυτό το βίωμα. Συνοδεύεται από ένα βουνό άλλα.

Μανδάμ Φρου Φρου
Μανδάμ Φρου Φρου
5 χρόνια πριν
Απάντηση σε  Maggie

Εμένα ο πατέρας μου δεν ήταν καν εκεί όταν γεννήθηκα, όπως βασικά και κανείς άλλος. Η μαμά κοιτιόταν στον καθρέφτη και είπε όλες τις ευχές, χαρτζιλίκωσε και τις νοσοκόμες.

J.Brian
J.Brian
5 χρόνια πριν
Απάντηση σε  bella ciao

bella ciao, θα συμφωνήσω με τα περισσότερα από όσα λες, αλλά μην παραβλέπεις, ότι όλοι είμαστε διαφορετικοί χαρακτήρες, γι αυτό έχουμε θεσπίσει άτυπους και τυπικούς κανόνες συνεννόησης…. Είναι απαράδεκτο να λες σε ένα παιδί , δε σε θέλαμε αλλά μετά σε αγαπήσαμε. Εμένα ας πούμε η μάνα μου μου είχε πει, ότι δεν πίστευε ότι θα αγαπούσε άλλο παιδί , μετά την αδελφή μου. Εμένα (τουλάχιστον συνειδητά) δεν με πείραξε. Ίσως γιατί σαν δεύτερο παιδί , είμαι πιο ταπεινή. Την αδελφή μου όμως, που ο πατέρας μου έλεγε , πως αναγκάστηκε να παντρευτεί τη μάνα μου εξ αιτίας της εγκυμοσύνης… Διαβάστε περισσότερα »

πόντια ιντερνάσιοναλ
πόντια ιντερνάσιοναλ
5 χρόνια πριν

Ακούστηκες αγαπητή Μόνη. Έχεις δίκιο. Όταν δε σε αναζητούν, κινδυνεύεις να ξεχάσεις ότι υπάρχεις. Όταν οι γονείς σου δεν σε βλέπουν, πιστεύεις ότι είσαι αόρατη. Είναι όλα τόσο σύνθετα και ταυτόχρονα τόσο απλά, τόσο ίδια και τόσο διαφορετικά, πόσοι έχουμε κουβάρι στα χέρια μας αλλά ποιο κουβάρι είναι ίδιο με το άλλο; Η ζωή δεν είναι μια γραμμή. Δεν γεννιέσαι και είσαι καταδικασμένος να είσαι πάντα ο ίδιος. Και μπορεί όσο ζεις με τους γονείς σου, να είναι δύσκολο να αλλάξεις τα πράγματα γιατί μπορεί εκείνοι να φταίνε γι’αυτό που νιώθεις, γι’αυτό που είσαι αλλά αν θέλεις να το αλλάξεις,… Διαβάστε περισσότερα »

πόντια ιντερνάσιοναλ
πόντια ιντερνάσιοναλ
5 χρόνια πριν

Ο πόνος θέλει χάδι βρε Μitsi μου. <3

Aloutero
Aloutero
5 χρόνια πριν

Πολύ με στεναχώρησε αυτή η εξομολόγηση.
Νομίζω όλοι έχουμε νιώσει έτσι κάποια ή πολλές στιγμές στη ζωή μας.
Το θέμα είναι πως αν είναι αλήθεια όλα όσα περιγράφεις, έχεις μερίδιο ευθύνης όχι ως παιδί βέβαια, αλλά ως ενήλικας.
Η Λένα έχει δίκιο. Μόνο ο ψυχολόγος μπορεί να σε βοηθήσει. Αν αποφασίσεις να το πας και κάνεις σοβαρή ψυχανάλυση, θα βγεις από όλο αυτό, άλλος άνθρωπος.
We promise 🙂

Μανδάμ Φρου Φρου
Μανδάμ Φρου Φρου
5 χρόνια πριν

Αγαπητή Μόνη,

αυτό που μας περιέγραψες είναι το τρελοκομείο που ονομάζεται μέση ελληνική οικογένεια. Οι περισσότεροι σε μια τέτοια μεγαλώσαμε. Αν διαβάζεις τη στήλη συχνά, θα έχεις διαβάσει συχνά για κακοποιητικούς/ εξουσιαστικούς/ χειριστικούς κ.ά. γονείς και συντρόφους, για ευνοημένα αδέρφια στην πλάτη των αδερφών τους, για, για, για… Δεν υποτιμώ καθόλου την κατάστασή και το πρόβλημά σου, αυτό όμως έγκειται όχι στις καταστάσεις που περιέγραψες, αλλά στο πώς εσύ τις αντιλαμβάνεσαι και τις ερμηνεύεις.

Όντως χρειάζεσαι ψυχοθεραπεία, καταλαβαίνει κανείς εύκολα από το κείμενό σου ότι πνίγεσαι κι ασφυκτιάς. Ο ψυχολόγος είναι αυτός που θα σε ακούσει και θα σε βοηθήσει.

πόντια ιντερνάσιοναλ
πόντια ιντερνάσιοναλ
5 χρόνια πριν
Απάντηση σε  Μανδάμ Φρου Φρου

Πώς ακριβώς βοηθάει έναν άνθρωπο που πνίγεται και ασφυκτιά το να του πεις ότι το πρόβλημα του δεν είναι ότι η οικογένεια του ήταν τρελοκομείο, αλλά ότι εκείνος την αντιλαμβανόταν ως τρελοκομείο;

Λες ωραιοποιημένα το “καλά κι εμείς μεγαλώσαμε με προβλήματα”.
Η Μόνη κουβαλάει ακόμα εκείνο το παιδί, που δεν ήταν σε θέση να αποστασιοποιηθεί από το τρελοκομείο και να μην το αφορά και να μην επηρεαστεί από αυτό.

Με συγχωρείς για την παρατήρηση αλλά μπορεί να διαβάζει η κοπέλα και να νιώσει πιο μόνη, παρόλο που το είπες για να νιώσει ακριβώς το αντίθετο.

Corry Karav O'Keerie
Corry Karav O'Keerie
5 χρόνια πριν

Πόντια, αυτός είναι ο μόνος τρόπος να βοηθηθεί. Αν το πρόβλημα είναι οι άλλοι τότε τι σου μένει να κάνεις πέρα από το να κατηγορείς την τύχη σου και να κλαίς τη μοίρα σου; Κανείς δεν πρόκειται να αλλάξει για να νιώσεις εσύ καλύτερα. Αν δεις την ευθύνη σου απέναντι στον εαυτό σου, απέναντι στο παιδί που κουβαλάς μέσα σου (όπως λες κι εσύ), τότε η μόνη λύση είναι να δουλέψεις με τα βιώματά σου, με τις οπτικές σου γωνίες, με τα συναισθήματα που σου δημιουργούνται. Δεν υπάρχουν μαγικές αναίμακτες λύσεις σε αυτά τα ζητήματα. Για να κάνεις ομελέτα πρέπει… Διαβάστε περισσότερα »

Ικμάδα
Ικμάδα
5 χρόνια πριν
Απάντηση σε  Corry Karav O'Keerie

Το πιο τέλειο ψευδώνυμο ever
👏👏👏

Melissa
Melissa
5 χρόνια πριν

Πόντια, δε λεει κατι κακο. Αυτο που γραφεις στην δευτερη παραγραφο καλούμαστε ολοι καποια στιγμη να κανουμε. Να το δουμε απο μακρυά το «τρελοκομειο» και να σκεφτουμε απο δω και περα οτι δεν ήμασταν εμεις οι τρελοι, ή υπερευαίσθητοι κλπ. Το γεγονος οτι αυτά τα σκηνικα ειναι κοινα σε τοσες πολλες οικογενειες εμενα (για αρχη) με παρηγορουσε καπως. Δεν ξερω γιατι. Απο κει και περα θελει δουλεια. Το τρελοκομειο δε το αντιλαμβανοταν μονο, το πιο πιθανο να ηταν. Αλλα δουλευοντας μαθαινουμε οτι πραματα που χουμε δεχτει σαν αλήθειες για τον εαυτο μΑς και οφειλονται στα τρελοκομεια σπιτια μας εκεινης της… Διαβάστε περισσότερα »

Μανδάμ Φρου Φρου
Μανδάμ Φρου Φρου
5 χρόνια πριν
Απάντηση σε  Melissa

Κορίτσια, έχετε όλες δίκαιο. Πόντια σου έχω αδυναμία, πάντα τα σχόλια σου είναι εύστοχα και τα διαβάζω με χαρά! Στο συγκεκριμένο σχόλιο αντιλαμβάνομαι την οπτική σου και με έβαλε σε σκέψεις. Δεν είχα κανένα σκοπό να υποβαθμίσω το πρόβλημα της γράφουσας. Την κατανοώ και συμπάσχω μαζί της. Μεγάλωσε με ανθρώπους που την πλήγωσαν πολύ και σε βάθος χρόνου και συνέβαλλαν καθοριστικά στη διαμόρφωση αυτού που είναι σήμερα. Δεν είναι η δική της οπτική και θεώρηση, έτσι έγινε όντως. Φαίνεται από το κείμενο. Αν το σχόλιό μου φάνηκε σκληρό και τύπου “άντε μωρέ μιλάς κι εσύ τώρα, ρώτα μας κι εμάς…”… Διαβάστε περισσότερα »

πόντια ιντερνάσιοναλ
πόντια ιντερνάσιοναλ
5 χρόνια πριν
Απάντηση σε  Μανδάμ Φρου Φρου

😀 Μανδάμ! Το σχόλιο της J.Brian προς τη Bella Ciao λέει ακριβώς ό,τι ήθελα να πω, δεν το είχα δει όταν έγραφα. Για το Υ.Γ., σε αυτό που γράφω εγώ πχ “Πώς ακριβώς βοηθάει έναν άνθρωπο που πνίγεται και ασφυκτιά το να του πεις ότι το πρόβλημα του δεν είναι ότι η οικογένεια του ήταν τρελοκομείο, αλλά ότι εκείνος την αντιλαμβανόταν ως τρελοκομείο;” δεν είναι η λέξη τρελοκομείο που δεν βοηθάει τον άνθρωπο αυτό να νιώσει καλύτερα. Βάλε “δυσλειτουργική”, δεν έχει να κάνει, πραγματικά. Εδώ θα πω κι εγώ, όλοι σε τρελοκομεία μεγαλώσαμε, είναι ένας όρος ομπρέλα. Δηλαδή όντως, δεν… Διαβάστε περισσότερα »

πόντια ιντερνάσιοναλ
πόντια ιντερνάσιοναλ
5 χρόνια πριν

Παιδιά εστιάζω στο ότι η απάντηση της Μανδάμ απευθύνεται στη συγκεκριμένη κοπέλα προσωπικά, απαντώντας της σε όλα αυτά που εξομολογείται, τα βαθιά της συναισθήματα και τον βαθύ της πόνο, αναγνωρίζοντας της ότι φαίνεται ότι πνίγεται κι ασφυκτιά. Κι αυτά που λέτε εσείς σωστά είναι και της Μανδάμ σωστά είναι, εγώ δεν είπα ότι είναι λάθος, αλλά είναι κατάλληλα ως απάντηση ότι μιλάς γενικά. Η Μανδάμ δε μιλάει γενικά, μιλάει στη Μόνη. Γι’αυτό βρίσκω την απάντηση ακατάλληλη, όχι λάθος. Κι εγώ τον ψυχολόγο προτείνω γι’αυτό δεν βρίσκω το λόγο να της πούμε εμείς εδώ εκείνα που θα είναι αποτέλεσμα της ψυχοθεραπείας.… Διαβάστε περισσότερα »

KonstantinaS
KonstantinaS
5 χρόνια πριν

Πόσο θα ήθελα να αγκαλιάσω αυτό το κορίτσι που ασφυκτιά!

Eleanor Oliphant
Eleanor Oliphant
5 χρόνια πριν

Λυπάμαι πολύ που νιώθεις έτσι. Χρειάζεται να τα συζητήσεις με έναν ψυχολόγο ειλικρινά. Με στεναχωρεί που γράφεις να με “στείλουν” σε ψυχολόγο λες και είναι τιμωρία. Είναι αυτό που χρειάζεσαι!

Louk Ritia
Louk Ritia
5 χρόνια πριν

Όπως τα περισσότερα, έτσι κι εγώ θα σου πω πόσο με ρούφηξε η εξομολόγησή σου. Αυτό που νιώθεις από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου είναι απόρριψη, τα μέτωπα πολλά. Δεν έχει σημασία που με έναν τρόπο και ως ένα βαθμό την έχουνε βιώσει όλοι, σημασία έχει πώς νιώθεις εσύ γι’αυτο. Να πας σε ψυχολόγο, μη διστάζεις, πρέπει να διαχειριστεις την αδικία και την απόρριψη που νιώθεις. Κάνε την προσπάθεια και θα δεις ότι αξίζει.

J.Brian
J.Brian
5 χρόνια πριν

Κοίτα, αν θέλεις να κάνεις σοβαρή προσπάθεια να τα ξεπεράσεις όλα αυτά , οφείλεις στον εαυτό σου να πας σε ψυχολόγο. Εγώ σε καταλαβαίνω γιατί ήμουν κι εγώ “το μικρό”….. Το αστείο είναι ότι οι πρωτότοκοι διατείνονται ότι το βάρος πέφτει σε αυτούς και ότι είμαστε τα χαϊδεμένα….. αλλά είναι τόσο πρωτότοκοι τελικά, που δε χωράει στον κόσμο τους ούτε καν η ιδέα , ότι μπορεί τα αδέλφια τους να έχουν υποφέρει και αυτά. Ούτε κατά διάνοια …. Δεν έχω ακούσει ούτε έναν πρώτο, να παραδέχεται το αυτονόητο…. ότι δηλαδή και “οι άλλοι”, μόνο από το γεγονός ότι είναι άνθρωποι… Διαβάστε περισσότερα »

Pengu no2
Pengu no2
5 χρόνια πριν
Απάντηση σε  J.Brian

Πωπω εντελώς έτσι, κι εγώ είμαι η τελευταία αδερφή και ενώ έχω πολεμήσει πααρα πολύ για αυτονόητα πράγματα, (εντελώς παλαιών αρχών πατέρας), παρ’ όλα αυτά η μεγαλύτερη αδελφή μονίμως με έβλεπε όπως το λες σαν χνουδωτό αρκουδάκι!! Και πάντα αρπαζομαστε όταν λέει ότι αυτά που κέρδισα ήταν καθαρά από τη δική της στήριξη, και ότι είμαι χαϊδεμένη, νιώθω τόσο αδικημένη! Δεν είχα σκεφτεί ότι μπορεί να είναι και γενικό αυτό, νόμιζα είναι μόνο θέμα χαρακτήρα

J.Brian
J.Brian
5 χρόνια πριν
Απάντηση σε  Pengu no2

Είναι πλέον αποδεκτό από την επιστήμη (και από τη λογική), ότι τα πρώτα παιδιά έχουν πάρει όλη την αγάπη πριν γεννηθούμε εμείς. Εμείς γεννηθήκαμε σε ήδη σχηματισμένη οικογένεια, γι αυτό και είμαστε πιο αθώοι ως προς τον τρόπου που τους βλέπουμε. Για το λόγο αυτό πιστεύουν πως είμαστε πιο άνετοι και cool….Η αλήθεια είναι πως είμαστε πιο ελεύθεροι…. γιατί όμως; Γιατί τελικά είμαστε πιο μόνοι. Όλη η ουσιαστική προσοχή είναι στον πρώτο , που περνά τα στάδια πρώτος…. Οι πρώτοι νομίζουν ότι ανοίγουν το δρόμο, επειδή οι γονείς είναι άπειροι σε αυτούς . Ακόμα κι αν είναι πιο αυστηροί, ενδιαφέρονται… Διαβάστε περισσότερα »

πόντια ιντερνάσιοναλ
πόντια ιντερνάσιοναλ
5 χρόνια πριν
Απάντηση σε  Pengu no2

Pengu η αλήθεια είναι πάντα κάπου στη μέση 🙂

holyness
holyness
5 χρόνια πριν

είμαι κι εγώ η τρίτη κόρη. Καταλαβαίνω απόλυτα τί περνάς . Οι αδερφές μου έχουν κάνει τη ζωή τους, έχουν κάνει καριέρα και παιδία κι εγω ζω φροντίζοντας γονείς και ξεχρεώνοντας την οικογενειακή επιχείρηση. Και είμαι σχεδόν σαράντα. Οταν συνειδητοποιήσα οτι το φταίξιμο ήταν δικό μου, και οτι οι άλλοι μια χαρα τη δουλειά τους έκαναν πήγα σε ψυχολόγο. Κι εκει ένα απο τα πιο σημαντικά πράγματα που έμαθα ήταν οτι όταν είσαι το τρίτο παιδί είσαι το μικρότερο από τα άλλα , αλλά δεν είσαι μικρο. Περνούν τα χρόνια και αυτό μην το ξεχνάς.