Αγαπητή «Α, μπα»: Τελικά, έχουν κάποιο νόημα οι παθιασμένοι έρωτες;

Αγαπητή α μπα, σου γράφω για πρώτη φορά αν και σε διαβάζω σε καθημερινή βάση εδώ και πολύ καιρό. Ο λόγος που σου γράφω είναι για να εξωτερικεύσω μια απορία που μου δημιουργείται διαβάζοντας τις ερωτικές ιστορίες του κοινού σου, αλλά και αναπολώντας την δική μου συναισθηματική/ερωτική ζωή, η οποία περιλαμβάνει μεταξύ άλλων ένα θυελλώδη, παθιασμένο έρωτα στα φοιτητικά μου χρόνια, που έληξε άδοξα γιατί υπήρχε τρίτο πρόσωπο και με έφερε στα πρόθυρα της κατάθλιψης (με συμπτώματα που πολύ μετά αναγνώρισα ως καταθλιπτικά διαβάζοντας άρθρα για τις ψυχικές διαταραχές), και κατόπιν μια μακροχρόνια σχέση με έναν άνθρωπο με τον οποίον πλέον είμαστε παντρεμένοι και έχουμε ένα γιο 14 χρόνων. Η σχέση -και ο γάμος μετέπειτα- με τον άνθρωπο που παντρεύτηκα μπορεί να χαρακτηριστεί ‘φυσιολογική’, δηλαδή με τα προβλήματα της καθημερινότητας, με τις διαφωνίες μας κατά καιρούς αλλά χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις, αλλά και με ένα καλό επίπεδο επικοινωνίας, με κοινούς στόχους και καλή κοινωνική και σεξουαλική ζωή, και με μια σταθερότητα που δεν απειλείται από παράφορες ζήλειες και εντάσεις. Δεν μπορώ να πω ότι υπήρξα ποτέ ερωτευμένη με τον άντρα μου, τουλάχιστον όχι με την έννοια του έρωτα που είχα βιώσει στο παρελθόν. Ωστόσο καταφέραμε να ταιριάξουμε, να επικοινωνήσουμε και να μακροημερεύσουμε. Γυρνώντας κατα καιρούς τη σκέψη μου στα φοιτητικά μου χρόνια, διαπιστώνω ότι δεν μου λείπει πια, και δεν μου έλειψε ποτέ από τότε ο άνθρωπος αυτός που έιχα ερωτευτεί τρελά καθώς και τα παθιασμένα αισθήματα που μου προξένησε, αν και τότε νόμιζα ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να ζήσω μακριά του. Και το ερώτημα το δικό μου είναι φιλοσοφικό: τελικά, έχουν κάποιο νόημα οι παθιασμένοι έρωτες; έχει ζήσει κανείς ποτέ κάποιον τρελό, απόλυτο, παθιασμένο έρωτα που ευδοκίμησε και κατέληξε σε μια φυσιολογική και ισορροπημένη σχέση; Ή μήπως οι παθιασμένοι έρωτες είναι καταδικασμένοι;

– Κατερίνα

Θα σου απαντήσω με ένα σχόλιο της πόντιας ιντερνάσιοναλ, γιατί κοντεύουν να ματώσουν τα δάχτυλα μου απαντώντας σε αυτό το αιώνιο ερώτημα.

«Κατάλαβα ότι είναι the one, επειδή δεν τα πάθαινα όλα αυτά, με την έννοια ότι δεν μου προκαλούσε άγχος αυτός ο άνθρωπος. Δεν φοβόμουν μήπως ΔΕ στείλει. Χαιρόμουν όταν έστελνε και χαίρομαι ακόμα, κάθε φορά που μπαίνει στο σπίτι, που με παίρνει τηλέφωνο, που κάθεται δίπλα μου. Δεν μου κόβονταν ποτέ τα γόνατα, πιθανότατα δεν φαντάζεται κανείς ότι κάθε τόσο βάζω τη Γιορτή της Πρωτοψάλτη και χαίρομαι μόνη μου. Χαμογελάω πάντα όταν γράφω κάτι γι’αυτόν. Στις αρχές προσπαθούσα με το στανιό να φέρω θύελλα, γιατί έτσι ήξερα τις σχέσεις, θυελλώδης. Αλλά στη δική μου ζωή, οι θυελλώδης σχέσεις ήταν και οι προβληματικές. Οπότε αυτή που δεν ήταν θυελλώδης, που αντιστεκόταν στη θύελλα που ήθελα να προκαλέσω, με κέρδισε. Με ηρέμησε, με έκανε να καταλάβω ότι χωρίς θύελλα, απολαμβάνεις καλύτερα το ταξίδι. Από την άλλη, νομίζω ότι είναι αδύνατον να εκτιμήσεις τη νηνεμία, αν δεν περάσεις από τη θύελλα. Δηλαδή θεωρώ ότι ένας νέος άνθρωπος, είναι υγιές μέχρι ενός σημείου να έχει παρόρμηση, να θέλει να σαρώσει, να αισθανθεί έντονα συναισθήματα. Είναι η νιότη, που προηγείται της ωριμότητας. Οπότε απολαύστε τη θύελλα και μη φοβάστε τη νηνεμία, δε σημαίνει ότι υπάρχει βάλτος. Ο βάλτος βρωμάει, έχει κουνούπια, ξύνεσαι και δυσφορείς. Εκεί να έχεις το νου σου, μήπως δυσφορείς.»

Θα συμπληρώσω με ένα ποτ πουρί άλλων απαντήσεων:

«Το εγωιστικό τριπ του έρωτα είναι υπέροχη ασχολία όταν είσαι εικοσιπέντε και δεν έχεις άλλα σπουδαία προβλήματα στη ζωή, τι καλύτερο από το να θαυμάζεις τον εαυτό σου που τα κατάφερε τόσο περίφημα και τσάκωσε το μεγαλύτερο κελεπούρι του σύμπαντος; Όταν αρχίζεις να συνειδητοποιείς πόσο πιο δύσκολη γίνεται η ζωή όσο μεγαλώνεις, όταν αρχίζεις να καταλαβαίνεις τι ήταν αυτό το χάι του έρωτα που τόσο σου έφτιαχνε τη μέρα, όταν αρχίζεις να καταλαβαίνεις πόσο μόνος είναι ο καθένας μας, τότε η ελπίδα ότι μπορεί να έχεις δίπλα σου έναν άνθρωπο που σε νιώθει, που είναι με το μέρος σου, και σε στηρίζει αν μπορεί να σε στηρίξει, είναι κάτι που εκτιμάς».

«Δεν είναι κατάκτηση να παντρευτείς αυτόν που ερωτεύτηκες, γιατί ο έρωτας δεν είναι ούτε σπουδαία ικανότητα, ούτε είναι σπάνιος, ούτε απόδειξη ταιριάσματος. Επίσης, δεν είναι κακό να ξέρεις να συμβιβάζεσαι, είναι ένα πολύ σπουδαίο και απολύτως απαραίτητο προσόν. Ο συμβιβασμός δεν είναι εξίσωση προς τα κάτω. Είναι «τι καλύτερο μπορώ να έχω κάνοντας τις λιγότερες δυνατές θυσίες». Ο συμβιβασμός εμπεριέχει και την λυσσαλέα διεκδίκηση. Αν δεν κάνεις αυτό, δεν λέγεται συμβιβασμός, παραίτηση λέγεται.»

«Ο έρωτας είναι το παραμύθι, ή μάλλον ο θρύλος, το μαγικό στοιχείο που λειτουργεί ως συγκολλητική ουσία σε ένα ζευγάρι, όταν αρχίσει να εμφανίζεται η πραγματικότητα. Αυτό το μοναδικό στάδιο, που και οι δυο πιστεύουν ότι είναι οι πιο τυχεροί άνθρωποι στον κόσμο, που νιώθουν ότι ο άλλος είναι τα πάντα και ακόμη περισσότερο, λήγει, αλλά η ανάμνηση, όχι. Ο θαυμασμός, αν υπάρχει ταίριασμα όταν όλα καταλαγιάσουν, κρατάει ζεστή τη φωτιά, για πολύ, ίσως για πάντα. Δεν ξέρω αν μπορεί κανείς να επιλέξει μονογαμία χωρίς αυτή τη χρυσόσκονη, χωρίς αυτό το λυρικό στοιχείο. Χρειάζεται να νιώσεις ότι ήταν μοίρα σου αυτός ο άνθρωπος, ότι η ζωή έκανε το θαύμα της για να τον συναντήσεις μέσα στη θάλασσα των ακατάλληλων. Αλλιώς είναι σα να διαλέγεις συνεργάτη, και πόσο καλός να είναι πια ο συνεργάτης; Δεν γίνεται να περιμένεις να θέλεις τον άλλον για σεξ όλη την ώρα, αλλά κάποτε πρέπει να το έχεις ζήσει αυτό με τον άλλον, κι ας έχει ατονήσει.»

Δεν υπάρχει μια απάντηση για όλους τους έρωτες. Μόνο τις δικές σου επιλογές μπορείς να εξετάσεις, και να ζυγίσεις τι αντέχεις και τι όχι. Αν σου λείπει κάτι από τη ζωή σου, είναι δική σου ευθύνη.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News