Αγαπητή «Α, μπα»: Τα θέλω και τα πρέπει πολεμάνε μέσα μου και ο χαμένος είμαι εγώ!

Παντρέυτηκα στα 18 αφήνοντας σπουδές και ανέμελη ζωή… μόνη χωρίς τους δικούς μου γιατί δεν ήθελαν τον γαμπρό. Εγώ  πες το πείσμα, πες το εγωισμό, πες ότι επειδή οι γονείς μου ήταν χωρισμένοι βιαζόμουν να δημιουργήσω μία μεγάλη ευτυχισμένη οικογένεια…. Όνειρο απατηλό! Πολύ γρήγορα διαπίστωσα πως ο άντρας μου ήταν παλιάς κοπής, η γυναίκα σπίτι με τα παιδιά και αυτός από το πρωί μέχρι το βράδυ στη δουλειά (αγροτικές και κτηνοτροφικές δουλειές). Πάντα κουρασμένος και ποτέ δεν είχε όρεξη για τίποτα. Κάναμε 3 παιδιά τα οποία αγαπάει, αλλά δεν έτρεξε ποτέ για αυτά. Μόνη στις γιορτές εγώ, μόνη να τρέχω στους γιατρούς, γενικά μόνη σε όλα και κατά την γνώμη του πρέπει να λέω και ευχαριστώ. Εγώ αφού μεγάλωσαν λίγο τα παιδιά και έφευγαν σχολείο έκλαιγα στο σπίτι, νομίζοντας στα 30 μου ότι ο σκοπός της ζωής μου ολοκληρώθηκε και δεν έχω να περιμένω κάτι άλλο. Αφού μέχρι και μία βραδινή έξοδος με τον άντρα μου φάνταζε ακατόρθωτη. Κανένα ενδιαφέρον δεν είχε η ζωή μου στην επαρχία, μέσα στα βουνά!  Όλα αυτά τα χρόνια εγώ ήθελα να δουλέψω αλλά δεν με άφηνε για να είμαι με τα παιδιά, αφού η πεθερά δεν βοηθούσε. Πήρα όμως ένα πτυχίο στους Υπολογιστές και παρακολούθησα κάτι σεμινάρια.  Τελικά με το έτσι θέλω ξεκίνησα να δουλεύω με σύμβαση στο Δημόσιο το πρωί και παράλληλα σε μία ψαροταβέρνα του πατέρα μου τους καλοκαιρινούς μήνες τα βράδια. Δεν μπορούσε να πει κάτι, τα χρέη μας είχαν πνίξει. Και στις δύο δουλειές τα πήγαινα πολύ καλά, στο γραφείο έκαναν ότι μπορούσαν να με κρατήσουν παραπάνω αφού τους έγινα απαραίτητη  και στην ταβέρνα το ίδιο. Εγώ κοιμόμουν 4-5 ώρες την ημέρα και με έφαγαν τα δρομολόγια, αλλά ήμουν ευτυχισμένη επειδή δούλευα αλλά και επειδή πρόσφερα στο σπίτι.  Στην ταβέρνα  γνώρισα ένα παιδί (10 χρόνια μικρότερο) με το οποίο κάναμε πολύ παρέα. Πολύ ώριμο για την ηλικία του, με μόρφωση και επίπεδο, να μιλάει όμορφα και κυρίως με καλούς τρόπους. Το έβλεπα όπως έβλεπα τα παιδιά μου, συζητούσαμε για τα προβλήματά μας, του έδινα συμβουλές και εκείνος άκουγε με μεγάλη προσοχή αυτά που τραβούσα στο σπίτι. Όταν έκλεισε η ταβέρνα για τον χειμώνα εμείς δεν χαθήκαμε, επικοινωνούσαμε και βγαίναμε για καφέ συνήθως με την αδερφή μου μαζί. Μέχρι που αρχίσαμε να έχουμε μεγαλύτερα συναισθήματα μεταξύ μας. Απομακρυνόμασταν ανα διαστήματα γιατί μας τρόμαζε όλο αυτό. Όταν ξανασυναντιόμασταν ήταν σαν να μην πέρασε μία μέρα. Ειλικρινά , εγώ που τα κορόιδευα όλα αυτά άρχισα να πιστεύω πως αν υπάρχουν αδελφές ψυχές εγώ την βρήκα στα μάτια του!!! Ο ένας συμπλήρωνε τον άλλον μέχρι και σε μία πρόταση. Τον ένιωθα παντού, καταλάβαινα αν του συμβαίνει κάτι από μακριά, αλλά επειδή ήξερα πως αυτό ήταν ένα λάθος ποτέ δεν άφησα να γίνει κάτι μεταξύ μας. Η ζωή όμως άρχισε να παίζει μαζί μας. Ξαφνικά μαθαίνω ότι έκανε μεταγραφή και ήρθε να παίξει μπάλα στην ομάδα του χωριού που έμενα. Έπιασε δουλειά στο καφέ δίπλα από το γραφείο που δούλευα, χωρίς να ξέρει που ακριβώς δουλεύω εγώ και ότι από εκεί παραγγέλναμε καφέ…. Μην τα πολυλογώ, τον έβλεπα μπροστά μου, παντού, συνέχεια… Ταινία του Παπακαλιάτη  ένα πράγμα!  Άρχισε δειλά δειλά  (πολύυυυ ντροπαλός) να εκδηλώνεται λέγοντας πως θα πάει στο εξωτερικό και όταν μαζέψει λεφτά θα πάρει και εμένα με τα παιδιά, εγώ έκανα ότι δεν τον άκουγα, ενώ έλιωνα κοντά του, έτρεμε όλο μου το κορμί δεν του  το έδειξα ποτέ, αντίθετα του έλεγα τι να προσέξει όταν θα κάνει δική του οικογένεια. Το ήθελα τοοοσο πολύ όλο αυτό αλλά προσπαθούσα να βάλω την λογική πάνω απ’ όλα, ότι δεν θα βγάλει πουθενά.  Περίπου 2 χρόνια τράβηξε όλο αυτό, μέχρι που άρχισα να εξαφανίζομαι να του δώσω χώρο να δει τι θέλει πραγματικά , δεν έπαιρνα πια καφέ από το μαγαζί που δούλευε, έκλεινα κινητό, δεν ήμουν ον λαιν για μέρες, ήρθε και ο Κορωνοιός  και τελικά μάλλον ξενέρωσε ή βρήκε κάτι άλλο, αφού δεν δέχτηκε τη δουλειά που του πρόσφερε ο πατέρας μου με πολύ καλά λεφτά, σταμάτησε να με χαιρετάει, ίσως πολύ τυπικά κάποιες φορές, δεν ήταν ον λαιν για ώρες ή και μέρες τώρα πια, δεν έβλεπε τα στόρυ μου, έφυγε και από την ομάδα του χωριού…. Εξαφανιζόταν , κι έμεινα εγώ πίσω ένα ζόμπι, να πιάνω τον εαυτό μου να περπατάει χωρίς να ξέρει που πάει, κάθε νόημα για ζωή χάθηκε, να λέω από μέσα μου έτσι πρέπει να γίνει και ταυτόχρονα να θέλω να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο. Να προσπαθώ να βρω κάτι να απασχοληθώ,  δουλειά, παιδιά και να τον βλέπω μπροστά μου και στον ύπνο μου!!!  Όσες φορές τον συνάντησα τυχαία ένιωθα ότι θα λιποθυμήσω, μία φορά που έπρεπε να του μιλήσω για δουλειά ήρθε τρέχοντας και πριν φύγει με κοίταξε στα μάτια και με φίλησε στο μάγουλο, μου είπε κι όλας ηρέμησε μην τρέμεις!.. Από τότε κενό… Ένα μήνα περίπου.  Ξέρω ότι δεν είναι καλά, τον βλέπω από μακριά μαζεμένο και σοβαρό αυτός που ήταν η χαρά της ζωής, γελούσε και χαιρετούσε όλο τον κόσμο! Προσπαθεί να πάει παρακάτω, το καταλαβαίνω, αλλά δεν το αντέχω, αν τον δω να κοιτάει κάποια όπως κοιτούσε εμένα νομίζω θα σταματήσει να χτυπάει η καρδιά μου!  Τι να κάνω; Θα μου περάσει ποτέ ή αυτός θα προχωρήσει και εγώ θα αργοπεθαίνω; Έχω τύψεις, νομίζω ότι τον στεναχώρησα, είχε παλιότερα έναν δύσκολο χωρισμό που τον πλήγωσε για χρόνια και τώρα εγώ τον αποτελείωσα. Τα θέλω και τα πρέπει πολεμάνε μέσα μου και ο χαμένος είμαι εγώ!

– Marilou

Πράγματι.

Όπως όλα τα πλάσματα της γης, ψάχνεις κι εσύ την ευτυχία, κάπου να ανήκεις. Και νόμισες ότι βρήκες αυτόν που θα σε σώσει. Δεν μπορεί να σε σώσει άλλος άντρας όμως, όπως δεν σε έσωσε ο πρώτος, όταν βιάστηκες να φτιάξεις γρήγορα μια ευτυχισμένη οικογένεια.

Δεν έχω καταλάβει για ποιον ακριβώς λόγο θεωρείτε και οι δυο ότι πρέπει να απομακρυνθείτε. Είναι επειδή είσαι παντρεμένη; Δηλαδή, θα παραμείνεις παντρεμένη, ό,τι και να γίνει; Είναι επειδή είναι μικρότερός σου; Άρα αν γνώριζες κάποιον που είναι στην ηλικία σου, θα χώριζες; Αυτό που ανέβασε την ένταση στα ύψη είναι το απαγορευμένο, ότι ουσιαστικά, φαντασιώνεστε και οι δυο μια κοινή ζωή, και ο καθένας την φτιάχνει στο μυαλό του όπως θέλει. Αυτός δεν ξέρει τι σημαίνει μια γυναίκα με τρία παιδιά στο εξωτερικό, εσύ δεν μπαίνεις καν στον κόπο να το σκεφτείς, το μόνο που σκέφτεσαι είναι η απόδραση από τη ζωή που έχεις τώρα, κι αυτό σου αρκεί, ως φαντασίωση, για να μείνεις αδρανής. Σας βόλεψε η υπόσχεση, ως υπόσχεση, και τους δυο.

Το λέμε συχνά, αλλά μάλλον εσύ πρέπει να το σκεφτείς πιο ουσιαστικά. Μια ζωή έχεις. Μια. Πώς θέλεις να την περάσεις; Τι θέλεις να σκέφτεσαι όταν θα είσαι γριά και θα κάνεις απολογισμό; Δεν εννοώ ότι η λύση σου είναι αυτός. Λέω ότι η λύση σου δεν είναι ένας άλλος άνθρωπος, η λύση σου είναι να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου, ό,τι και να σημαίνει αυτό για σένα.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News