Αγαπητή «Α, μπα»: Συνειδητοποίησα ότι στηριζόμουν σε έναν άντρα κι όχι στα πόδια μου

1. Αγαπητη Αμπα, ξεκινησα σχετικα προσφατα να διαβάζω την στήλη σου και μπορω να πω οτι με εχει επηρεασει εστω και λιγο προς το θετικό. Βρεθηκα χωρισμένη στα 25 και ξαφνικά άρχισαν να αλλαζουν σταθερες της ζωης μου. Συνειδητοποίησα οτι δεν ζουσα τη ζωη μου, ζουσα τη ζωη του πρωην μου ή ζουσα μεσα απο τις δικες μας στιγμές. Ηταν ενας βαθμος εξαρτησης που δυστυχως ακομα και τωρα δεν εχω ξεφορτωθεί. Γενικα ειχα περασει πολλα, ειχα χασει μέλη της οικογένειας μου, ειχαμε προβληματα μεσα στην οικογένεια και φυσικα το οτι ακομα δεν εβγαλα τη σχολη μου, αν και δεν το παρατησα ποτε. Και σε αυτή την κατάσταση έρχεται αυτος ο άνθρωπος και ξαφνικά μου δείχνει οτι δεν χρειαζεται να ειμαι η δυνατή που τα αντέχει ολα αυτα, γιατι αληθεια ειχα σταθει βραχος σε ολα, και οτι εχω εκεινον που θα με προστατεύει, που θα με αγαπαει οσο κανενας, που θα είναι πάντα εκει και που δεν θα παθει τιποτα ποτέ. Και αφέθηκα, ήμουν γι αυτόν, σχεδιαζα τη ζωη μου βάσει του προγράμματος του, τα θελω του ηταν πάνω απο τα δικα μου και υπήρχε τυφλή εμπιστοσύνη απο μερους μου. Και περασαν δυο τρια χρονια αλλα αρχισε να ξεφουσκώνει, γιατι δεν ηταν εκεί, απο εκει που πιστευα οτι με ειχε στο κέντρο κατέληξα απλα να υπαρχω στο κάδρο, και φυσικα η συμπεριφορά του άλλαξε ριζικά. Και φτάνει ο χωρισμός, μια περιοδος που κραταει για μενα ακομα και δεν ξερω και ποσο εχω ακομα, και ξαφνικα καταλαβαίνω οτι μια σχεση ηταν η ζωη μου, στηριζομουν σε εναν αντρα και οχι στα ποδια μου και τωρα πρέπει να ξαναγινω βράχος αλλα δεν μπορώ. Τωρα νιωθω μονη και αδύναμη απέναντι σε μια ζωη που δεν θα χαριστεί σε κανεναν γιατι τα χτυπήματα δεν θα σταματησουν να έρχονται. Νιωθω σαν να ειμαι για αποτοξίνωση αλλα το μονο που σκέφτομαι ειναι ποσο καλα ηταν οταν ειχα το ναρκωτικό μου. Πόσο θλιβερό είναι που έγινε εξαρτηση; Ποσο θλιβερό που εχω φανεί δυνατή σε τοσα και με λυγίζει αυτό; Με ρωτάνε τι θέλω και απαντάω θελω απλα να ειμαι καλα. Αλλά πως γίνεσαι καλα;

-Εξαρτημένη

 

2. αγαπητη α,μπα, εφτασα πια στα 24,τελειωσα μια σχολη, εχω καποιους φιλους λιγους κ καλους,καποιες εξοδους,μια παρτ ταιμ δουλεια,ψαχνομαι τι θελω να κανω παρακατω με τις σπουδες..το προβλημα μου ειναι οτι δεν εχω ζησει πραγματα.και αυτο με πνιγει παρα πολυ.θα θελα να βρισκομαι αναμεσα σε κοσμο,να εχω μεγαλυτερο κυκλο,να βγαινω περισσοτερο, να γνωριζω αγορια,να κανω μια σχεση,να,να..ειμαι ενας αρκετα κλειστος ανθρωπος και εχω βελτιωθει αρκετα πανω σε αυτο το κομματι,αλλα δεν μου φτανει.δεν ξερεις ποσο το επιθυμω, αλλα ειναι κατι σαν να με κραταει, ενας τεραστιος φοβος για ολα αυτα τα καινουργια μεσα στα οποια θελω να βουτηξω και ετσι μενω στασιμη.και οι δικοι μου με χαρακτηριζουν διαρκως αναβλητικη.πως ξεπερνας τον φοβο α,μπα; πως βγαινεις απο εναν εαυτο που τον εχεις συνηθισει τοσο,για να γινεις αυτο που πραγματικα εισαι; πως παιρνεις αυτα που ονειρευεσαι;πως ολα αυτα πονανε λιγοτερο; σε ευχαριστω.

 

Με ψυχολόγο.

Αλλιώς, μπορείς να περιμένεις μήπως και γίνει από μόνο του, ή μήπως γίνει αυτοσχεδιάζοντας.

Δεν το λέω με ειρωνική διάθεση. Απλά και περιεκτικά, αυτές είναι οι επιλογές που έχεις. Όλα τα άλλα είναι να’χαμε να λέγαμε, θεωρίες, ο καθένας τη δικιά του, από την δική του πλευρά, όλες άχρηστες για την δική σου ζωή, γιατί κανείς δεν θα ζήσει τη ζωή σου για σένα.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News