Αγαπημένη μου Α,μπα θέλω να θέσω και εγώ την απορία-προβληματισμό μου.. Πολύ πρόσφατα γνώρισα έναν τύπο (31 χρόνων) ο οποίος εξαρχής δήλωσε ότι ενδιαφέρεται μόνο για σεξ. Δεδομένου ότι είμαι και εγώ στην ίδια φάση δέχτηκα να αρχίσουμε αυτή τη χαλαρή “σχεση”.. Όμως Α μπα μου εγώ αυτό που έχω στο μυαλό μου όταν δυο άνθρωποι συνενουν σε κάτι τέτοιο είναι ότι σε αυτό που θα γίνει θα υπάρχει σεβασμός…Ε λοιπόν από αυτόν τον τύπο μόνο σεβασμό δεν έχω πάρει, και εξηγώ: κάθε φορά που θα στείλει μήνυμα στέλνει μόνο με σεξουαλικό περιεχόμενο κ ρωτάει τι πράγματα έχω κάνει πάνω σε αυτό το κομμάτι, με αποκαλεί με παρατσούκλια που σχετίζονται με το στήθος κ τον ποπο μου, ρωτάει ποτε θα βρεθούμε να του κάνω αυτά που θέλει κ το αποκορύφωμα είναι ότι όταν έρχεται σπίτι μου θέλει να του κάνω πράγματα να τελειώνει εκείνος κ μένα ούτε καν με ακουμπάει!! Ξέρει ότι έχω βγει με άλλους κ μου κάνει σχόλια τύπου κανε του αυτό που έκανες σε μένα προχθές το έκανες καλά κ αύριο θα το κάνεις κ σε μένα…δε ξέρω πως να το πω αλλά μου βγάζει πολύ έντονα ότι είναι μισογυνης κ θεωρεί ότι η γυναίκα πρέπει να ικανοποιεί τον άνδρα κ ότι οι άντρες είναι ελεύθεροι να λένε κ να κάνουν ότι θέλουν! Όταν νευριάζω μου λέει πως κάνεις έτσι παιχνίδι είναι κ αυτό είναι χιούμορ…Και ρωτώ: έχω τόσο κακή αίσθηση του χιούμορ κ δε ξέρω να παίζω με έναν άνδρα? Είναι λογικό που νιώθω προσβεβλημένη και ταυτόχρονα θυμωμένη με τον εαυτό μου που επιτρέπω σε κάποιον να μου μιλάει έτσι? Οι σχέσεις που γίνονται καθαρά για το σεξ δεν έχουν κανένα ίχνος ανθρώπινης επαφής κ όλες οι κουβέντες πρέπει να αφορούν αυτό κ όχι πχ τι έφαγα σήμερα? Μήπως πρέπει να τον βάλω στη θέση του για να μου φύγει αυτό το βάρος που έχω μέσα μου?
– Το χρυσόψαρο και η γατούλα
Οι σχέσεις που γίνονται καθαρά για το σεξ μπορούν να είναι όπως θέλουν να είναι οι άνθρωποι που συμμετέχουν. Αν δεν θέλουν να λένε για το τι έφαγαν το μεσημέρι, δεν χρειάζεται, ούτε είναι απόδειξη ανθρώπινης επαφής η συζήτηση για την καθημερινότητα, όπως και δεν είναι μειωτικές οι κουβέντες για το σώμα του άλλου.
Αρκεί να υπάρχει συναίνεση και συμμετοχή.
Αν εσένα δεν σου αρέσει αυτό που γίνεται, φεύγεις. Δεν είσαι ούτε η μαμά του ούτε η δασκάλα του για να τον βάλεις στη θέση του. Γιατί να σε ενδιαφέρει να μπει στη θέση του; Ποια είναι η θέση του, δηλαδή; Να σταματήσει να είναι αυτός που είναι; Για σένα θα το κάνει αυτό, ή έχεις τόσο ισχυρές λέξεις να πεις που θα του αλλάξεις όλο τον τρόπο συμπεριφοράς;
Και γιατί να θέλεις να το κάνεις αυτό, άλλωστε, ακόμα και αν μπορούσες;
Γιατί δεν φεύγεις;
Το βάρος που έχεις μέσα σου είναι η επιμονή σου να σε αναγνωρίσει ο άλλος – ένας τυχαίος άλλος – ως αυτό που θέλεις εσύ να παρουσιάζεις. Επειδή δεν σε βλέπει όπως θα ήθελες να σε βλέπει, το συμπέρασμα είναι να επιμένεις να τον βλέπεις μέχρι να το καταφέρεις. Πόσο πρέπει να χτυπήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο για να καταλάβεις ότι δεν θα ανοίξεις τρύπα, παρά μόνο στο κεφάλι σου;
Σταμάτα να ζητάς επιβεβαίωση από τους λάθος ανθρώπους. Δε σε ενδιαφέρει τι σκέφτεται για σένα, ένας άσχετος άνθρωπος είναι, τον οποίο ούτε εκτιμάς, ούτε καν συμπαθείς. Τι κάνεις; Γιατί το συνεχίζεις; Τι προσπαθείς να αποδείξεις; Φύγε!