Ρε αμπα σου γράφω κλαίγοντας και σε απελπισία. Είμαστε πέντε χρόνια μαζί. Με πολύ καλές μέρες και πολύ σκατενιες. Ειναι σαφώς περισσότερες οι καλές, αν έχει καμία σημασία. Στις σκατενιες βλεπω ότι απλά δεν ταιριάζουμε στην συμπεριφορά και στην συνεννόηση, δεν έχουμε ίδιους ρυθμούς ζωής(διασκέδαση,ύπνος,σεξ ντραιβ), ίδια όνειρα (λέει την κλασική στερεοτυπικη μαλακια “ναι μωρέ θέλω οικογένεια αλλά αργότερα”) κλπ. Είμαστε δύο “Καλά παιδιά” με κοινή ιδεολογία και έχουμε χτίσει την ζωή μας μαζί ΑΛΛΑ ΚΑΠΟΥ ΔΕΝ ΤΑΙΡΙΑΖΟΥΜΕ. Προοδευτικά το χάσμα θα μεγαλώνει υποθέτω. Δεν μπορώ να πάω ούτε πίσω ούτε εμπρός. Έχω κάνει άπειρη ψυχοθεραπεία γενικώς, και ειδικώς όταν μιλάω για τον σύντροφό μου εισπράττω μία εσανς “αφού υπάρχει αγάπη και εκτίμηση, όλα λύνονται με υποχωρήσεις και συζητηση-τίποτα δεν είναι τέλειο”. Δεν μπορώ άλλη συζήτηση όμως, δεν έχω αλλά κουράγια. Πληγωνομαι που δεν παίρνω αυτα που θελω. Ξέρω δεν υπάρχει ζυγαριά για να δω που γέρνει και να πάρω μια γαμημένη απόφαση. Τι κάνεις όμως όταν είσαι στο γκρι; Πώς αλλάξατε χρώμα και βρήκατε τον δρόμο σας; Ειναι υπέροχος άνθρωπος και τον αγαπώ. Ή μήπως δεν τον αγαπάω δεδομένου ότι θέλω να αλλάξει για να είμαστε πιο συμβατοί; Εμένα με αγαπάω όταν έρχονται αυτές οι σκατενιες μέρες και με αφήνω να νιώθω τόσο σκατενια; Αμπα Μην μου πεις τράβα σε ψυχολόγο, έφαγα τα καλύτερα μου χρόνια εκεί και δεν μπορώ να απαντήσω σε αυτό το ερώτημα του να φύγω ή να μείνω. Νιώθετε κι εσείς εξουθενωμένοι από την προσπάθεια σας να συμβαδισετε με τον-την σύντροφο; Έφτασα 30 ρε παιδιά. Δεν θέλω να τα γαμησω όλα Γιατί ξέρω ότι όταν δεν έχεις προσδιορίσει τον λόγο που φεύγεις κάποια στιγμή ξαναγυρνας. Μου ειναι αφόρητη η ενήλικη πραγματικότητα σας, συγχαρητήρια σε όσους καταφέρνουν να τα βγάζουν πέρα μέσα σε δεκάδες υποχωρήσεις. Έχω πρόβλημα; Δεν ξέρω τι θέλω; Δεν κατέχω την τέχνη του συμβιβασμού; Πώς βγαίνω ρε παιδιά από εδώ;ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ:Από που μπήκα;
– Αμπα κερνα με σοφία κερνα με φαρμάκι, μόνο μην με αγνοησεις
Αν ο ψυχολόγος σου είπε όντως “αφού υπάρχει αγάπη και εκτίμηση, όλα λύνονται με υποχωρήσεις και συζητηση-τίποτα δεν είναι τέλειο” και δεν είναι αυτό που νομίζεις ότι σου είπε, πρέπει να αλλάξεις ψυχολόγο γιατί αυτός δεν είναι καλός ψυχολόγος.
Δεν λύνονται όλα με υποχωρήσεις και συζήτηση, για την ακρίβεια, πολύ λίγα λύνονται έτσι. Ούτε αρκεί η αγάπη για να είσαι σε μια σχέση, ούτε έχει σημασία αν είναι υπέροχος άνθρωπος. Σημασία έχει αν ταιριάζετε. Τα ρομαντικά (τάχα ρομαντικά) μας τα λένε για να μην έχουμε απαιτήσεις από τους άλλους και να είμαστε «γυναίκες για σπίτι», κι έτσι όποιος δεν μας δέρνει και δεν μας βρίζει είναι αυτόματα καταπληκτικός, υπέροχος. Αν δεν έχετε κοινά σε διασκέδαση, ύπνο, σεξ ντράιβ και δεν έχετε κοινά όνειρα, τι στην ευχή εννοείς όταν λες «έχουμε κοινή ιδεολογία;» Ότι ψηφίζετε ο ίδιο κόμμα; Ποιες είναι για σένα οι προϋποθέσεις για να ταιριάζεις με τον άλλον, τι πιστεύεις για το θέμα; Και γιατί είναι τόσο τρομερό να φύγεις και να ξαναγυρίσεις, αν ξαναγυρίσεις δηλαδή τελικά;
Ο λόγος που έχεις για να φύγεις είναι ότι δεν ταιριάζετε, και αν είναι όπως τα γράφεις, αυτό φαίνεται από το φεγγάρι.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Εγώ άκουσα ότι μένεις γιατί έχεις επενδύσει 5 χρόνια και είσαι 30 και άκουσα και λίγο ότι μένεις γιατί ελπίζεις να κάνετε οικογένεια κάποια στιγμή “αργότερα”.
Αν είναι να φύγεις, φεύγεις γιατί δε θες αυτό απ’ τη ζωή σου, δεν σου φτάνει, απαιτείς ρε παιδί μου κάτι διαφορετικό από την ενήλικη πραγματικότητά σου από μια συμβιβαστική, άχρωμη σχέση.
Αν εσένα σου αρκεί το γκρι, τι να σου πει κάποιος άλλος;
Συμφωνώ απόλυτα <3
εγω εκανα συνδεση μετα απο 100 χρονια για να σου πω πως σε νιωθω πληρως. και ειμαι ετοιμη να φυγω απο μια τετοια σχεση,μονο που εμεις συγκατοικουμε κι ολας. καμια οδηγια προς ναυτηλωμενους για μετακομιση μετα απο συγκατοικηση θα ηταν ευπροσδεκτη απο το κρου. Στελνω αγωνιστικους χαιρετισμους. Ειναι κριμα να αφηνουμε τοσες ευκαιριες και σωστους ανθρωπους που περιμενουν εκει εξω να ζησουμε μεγαλες στιγμες, για μετριες καταστασεις που δεν μας προσφερουν κατι που να μας κανει να χαμογελαμε. Οσο και να αγαπαμε καποιον, πρεπει να αγαπαμε λιγο παραπανω εμας. <3
Μετακόμιση μετά από συγκατοίκηση ε; Δεν ξέρω πού μένεις, αν είσαι Αθήνα πάντως και δεδομένου ότι είναι δύσκολο να βρεις σπίτι, εξέτασε το ενδεχόμενο να πας προσωρινά σε κάποι@ φιλ@ για φιλοξενία και παράλληλα να ψάχνεις. Μου φαίνεται εξαιρετικά δύσκολο να χωρίσεις, να θες να φύγεις και να μη βρίσκεις στέγη, φοβερό άγχος. Εγώ τουλάχιστον αυτό έκανα. Εύχομαι καλή δύναμη, είναι δύσκολο.
το πιο δυσκολο (προσωπικη αποψη) ειναι να κανεις την κινηση και να πεις “χωριζουμε”…ολα τα υπολοιπα π.χ. προσωπικα αντικειμενα, τι θα γινει με το σπιτι, λογαριασμοι κλπ θα γινουν σταδιακα και μπορει να παρουν καποιο χρονο..αλλα το βασικο ειναι οτι ουσιαστικα η σχεση εχει τελειωσει.
Μία οδηγία: μην κάτσεις να τσακωθείς ποιος θα πάρει την καφετιέρα, ποιος θα πάρει το τραπεζάκι του σαλονιού. Pack your memories and leave.
Ειναι κριμα να αφηνουμε τοσες ευκαιριες και σωστους ανθρωπους που περιμενουν εκει εξω να ζησουμε μεγαλες στιγμες, για μετριες καταστασεις που δεν μας προσφερουν κατι που να μας κανει να χαμογελαμε.
Υπέροχο …. @*
Μόλις πεις ότι χωρίζεις και το εννοείς όλα θα γίνουν. Έτσι έγινε και με εμένα και δεν είχα σεντ στην τσέπη και καμία ελπίδα. Κάπως όταν παίρνουμε αποφάσεις τα πράγματα συμβαίνουν. Αν μένεις Αθήνα θα δυσκολευτείς λίγο για το σπίτι αλλά επειδή το Airbnb είναι στα τάρταρα μπορείς να βρεις ένα σπίτι από εκει που να είναι σχετικά οκ τα χρήματα και να επικοινωνήσεις μαζί τους για να σου κάνουν καλύτερο deal για κάποιους μήνες μέχρι να βρεις μόνιμο σπίτι. Θα είναι δύσκολα αλλά στο υπόσχομαι ότι θα αξίζει τον κόπο. Έκατσα 3 χρόνια εξτρά σε μια τραγική σχέση επειδή… Διαβάστε περισσότερα »
“Οσο και να αγαπαμε καποιον, πρεπει να αγαπαμε λιγο παραπανω εμας”… αυτο.. κι εγω εφυγα απο συγκατοίκηση… και μαλιστα άνεργη..μόλις ειχα παραιτηθεί απο ενα κακο εργασιακό περιβάλλον.. δεν ηθελα να βρω κατι αλλο για μηνες ηθελα να χαλαρώσω.. τοσο πολυ με επηρέασε η ηλιθια ex-boss μου.. και ειχα το ταμείο ανεργίας για μονο έσοδο..αλλα έφυγα.. ηταν χρονιά αλλαγών (οπως ειπε και η ψυχολόγος μου -έσπασες τα “δεσμά” σου) ..δεν άντεχα να υποκρίνομαι οτι ολα ειναι καλά. ουτε στη δουλειά ουτε στη σχέση… με φιλοξένησαν φίλοι στην αρχή σιγα σιγα βρήκα τα πατήματα.. πίστεψε με τόλμησε το.. αρχικά θα νιώσεις μεγάλη… Διαβάστε περισσότερα »
Μετακόμιση μετά από συγκατοίκηση, θα σου πει η διπλή μου εμπειρία, χρήσιμα φακτς:
-Μαζεύεις τα πράγματά σου πάντα με φιλο/ους
-Δεν είναι αυτός/η εκεί όταν τα μαζεύεις
-Δεν παίρνεις τίποτα κοινό/που σου έχει κάνει δώρο
-Σε φιλοξενούν φίλοι μέχρι να βρεις σπίτι
-Κάνεις τη μετακόμιση στο νέο σπίτι με φίλους
-Γεμίζεις το νέο σπίτι με νέες εμπειρίες και ξανά ζεις! Καλή τύχη!
Έτσι όπως τα γράφεις νομίζω πως αν ήσουν 20 και όχι 30 θα είχες χωρίσει χτες. Δε καταλαβαίνω αν όντως εννοείς το ‘σκατένιες μέρες’ που λές ή αν είναι υπερβολή της ψυχολογικής σου κατάστασης την ώρα που έγραφες την ερώτηση.
Πάρε το χειρότερο σενάριο σαν ενδεχόμενο, χωρίζεις και δε βρήσκεις ποτέ κανεναν άλλον (απίθανο αλλά έστω), τι είναι προτιμότερο αυτές οι ‘σκατένιες μέρες’ ή εσύ ελεύθερη;
Έχεις μπει στη λουπα του εμεινα 5 χρόνια μαζί του και τώρα χρειάζομαι ΤΟΝ σοβαρό λόγο για να χωρίσω. Κέρατο ξύλο υπεξαιρεση μεγάλου ποσού και τέτοια. Η αλήθεια είναι ότι μπήκες σε μια σχέση στα 25 και ειδες ότι δεν ταιριάζετε πλέον. Είναι απλό αν το δεις σαν τρίτος. Δεν έχεις υποχρέωση να παλέψεις για να διατηρηθεί κάτι που το μόνο του προσόν είναι η προηγούμενη διάρκεια. Δεν λειτούργησε και τέλος. Όταν αμφισβητείς τους συμβιβασμούς τα όρια τις ικανότητες σου και τη σχέση γενικότερα, είναι ώρα να αποχωρήσεις. Είναι εξαιρετικά σοβαροί λόγοι αυτοί. Και εννοείται ότι όλοι έχουν και τα… Διαβάστε περισσότερα »
Μονο και μονο που λες οτι εφαγες τα καλυτερα σου χρονια στον ψυχολογο, σημαινει οτι δεν ηταν καταλληλος για σενα.
Στο λεω μετά βεβαιοτητας, εχοντας κανει δεκα χρονια ψυχοθεραπειας, εχοντας δωσει απειρα λεφτα που δε μετανιωνω ουτε σεντ, και βλεποντας οτι τα καλυτερα χρονια μου ηρθαν μετα την ψυχοθεραπεια.
10 χρόνια ψυχοθεραπεία? Χωρίς παρεξήγηση, αλλά τί έλεγες τόσο καιρό?
Μόνο εγώ πάω 1 μήνα τώρα και ήδη δεν έχω πολλά να πω..?
(όχι γιατί δεν έχω προβλήματα…ίσως κυλάει η συζήτηση)
Ειναι παααρα πολυ νωρις για να πεις οτι δεν εχεις κατι αλλο να συζητησεις. Στην αρχη βγαινουν με το τσιγκελι. Ισως δεν ξερεις καλα καλα τι ειναι αυτο που σε απασχολει. Δε λεω οτι κι εσυ θα κανεις δεκα χρονια. Καθε περίπτωση ειναι διαφορετικη. Εμενα ο κορεσμος στο ατομικο ηρθε στα δυο χρονια. Τοτε ξεκινησα ομαδικο, που ηταν για μενα αποκάλυψη! Καλο δρομο σου ευχομαι!
Σε ευχαριστώ για τις πληροφορίες! Είναι νωρίς σίγουρα, ακόμα δεν έχουμε μπει σε λεπτομέρειες…αλλά ήδη αισθάνομαι ότι δεν τσουλάει η συζήτηση. Πιάνω τον εαυτό μου να μιλάει 1 ώρα κι εκείνη απλά να με ακούει χωρίς ιδιαίτερες ερωτήσεις. Έχω προβληματιστεί γι΄αυτό, γιατί χωρίς να κινεί κι εκείνη λίγο τη συζήτηση, πώς θα εμβαθύνουμε? Νιώθω λίγο ότι την πληρώνω για να με ακούει….
Υπαρχουν σχολες και σχολες ψυχολογων. Και δεν ταιριαζουν ολες σε ολους. Δεν ξερω απο ορολογια και σχολες, αλλα θα σου πω οτι στην πρωτη ψυχολογο που χα παει, περασα δυο συνεδριες απλα να κοιταζόμαστε. Εγω δε μιλουσα, αυτη δε με διευκολυνε. Δεν ξαναπηγα, απλα. Και ημουν τυχερη, γιατι η επόμενη ηταν ιδανικη για μενα. Με ρωτουσε, ζητουσε διευκρινισεις. Γενικα, μου ταιριαξε. Οποτε κπορει να.συμβαινει και.αυτο. Ειναι σημαντικο ομως στην ψυχοθεραπεια να μοιραζεσαι το πώς νιωθεις. Πες της δηλαδη,ακριβως αυτα που νιωθεις για τον τροπο που γινεται η. Θεραπεια σου. Και απιη την απαντηση που θα λαβεις, θα δεις πώς θα… Διαβάστε περισσότερα »
Μα το να κοιτάζεσαι ή απλά να σε ακούει, δε νομίζω ότι εντάσσεται σε κάποια σχολή. Γι’ αυτό έχω προβληματιστεί. Πρέπει να κανονίσουμε Α,μπο-συνάντηση τον ερχόμενο μήνα, να μοιραστούμε εντυπώσεις από τους ειδικούς. :ρ
Σου φαινεται περιεργο, οπως κι εμενα, αλλα ναι υπαρχει τετοια σχολη. Ο,τι ταιριαζει στον καθενα.
Και εγω απορω τι λες 10 χρονια! Εγω απο την αλλη, μετα απο σχεδον 2 μηνες νιωθω οτι δεν εχω κατι να πω… Δλδ ψαχνω να πω θεματα να τα ‘αναλυσω’. Σαν να ανελυσα το θεμα που ηθελα – χωρισμος – (που οκ, γι αυτο πηγα αλλα ηταν οντως επιδερμικο σε σχεση με τα υπολοιπα ‘θεματα’ μου) και τωρα δεν ξερω που να παω τη συζητηση και νιωθω οτι αυτη (οπως λεει) δε θελει να με κατευθυνει. Δλδ ζοριζομαι πραγματικα να πηγαινω…μηπως πρεπει να αλλαξω γιατρο? Να σταματησω? Η να παω παλι οταν νιωθω οτι εχω ‘αναγκη΄? δε ξερω
Εspicy, σε νιώθω! Κι εγώ πρόσφατα ξεκίνησα, πηγαίνω κάθε βδομάδα και αφού συζήτησα κάτι αντίστοιχο τις πρώτες 3 φορές (όντως, έκανα ένα ξέσπασμα και ύστερα ηρέμησα), την 4η άρχισα τα γενικά για την οικογένειά μου, γιατί όντως θεωρώ ότι τα θέματα από εκεί ξεκινάνε και απλά έπιασα τον εαυτό μου να λέει γενικούρες για 1 ώρα. Εκείνη με άκουγε, με κοιτούσε και με το ζόρι ψέλιζε κανά στερεοτυπικό τύπου ”θα δεις”. Ε τώρα αυτό είναι κάποια τεχνική ή έλλειψη ενδιαφέροντος? Τέσπα, κι εγώ έχω προβληματιστεί..δεν αρκεί να λες ότι πηγαίνεις σε ψυχολόγο τελικά. Προσπαθώ να μπω στη θέση της και… Διαβάστε περισσότερα »
Αν δε χωρίσεις ξέρεις τι ακολουθεί. Καλές μέρες αλλά και σκατένιες οι οποίες μάλλον θα αυξανονται. Αν χωρίσεις δεν ξέρεις τι ακολουθεί, αλλά τουλάχιστον είναι στο χέρι σου πώς θα είναι οι μέρες σου. Δεν ασπάζομαι το κλισε που λεει οτι μετά από χωρισμό πρέπει να μείνουμε μόνοι μας για κάποιο διάστημα ντε και καλά, αλλά στην περίπτωσή σου σκέψου πόσο καλύτερα θα νιώσεις και πόσο θα αφοσιωθείς στο να ξετυλίξεις το κουβάρι. Μαζί με όλα αυτά σκέψου να χωρίσεις και τον ψυχολόγο σου.
“Αν δε χωρίσεις ξέρεις τι ακολουθεί. Καλές μέρες αλλά και σκατένιες οι οποίες μάλλον θα αυξανονται” Αν “κάνει οικογένεια”, τα παιδιά λειτουργούν ως υπερμεγεθυντής των προβλημάτων που υπάρχουν ήδη σε ένα ζευγάρι, οπότε -πιθανότατα- οι “σκατένιες μέρες” θα αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο.
Θα τολμήσω να πω το εξής: δεν ταιριάζετε με το φίλο σου και έχεις καταλάβει ότι αυτό δεν αλλάζει. Άρα έχει τελειώσει. Πενθείς το τέλος της σχέσης όπως την είχες στο μυαλό σου, όπως θα την ήθελες, αντιμετωπιζεις τη ματαίωση των προσπαθειων σου ενδεχομένως. Προσωπικά πιστεύω πως η ενηλικίωση προέρχεται μόνο μετά από μια σοβαρή διεργασία πενθους, επομένως ό, τι και να αποφασίσεις καλό θα σου κάνει. Απλά φρόντισε μην θαψεις και τον εαυτό σου.
Δύο σχόλια μόνο. 1ον Στα 30 έφτασες και μιλάς λες και είσαι 87 και πλησιάζει το τέλος και “Εντάξει μωρέ.Ενα δύο χρόνια μου μένουν πριν πεθάνω.Θα το υποστώ”. Είναι σαν να πρέπει να πάρεις μια απόφαση την οποία δεν θα μπορέσεις να αναιρέσεις ποτέ.Ξερεις όμως κάτι;Και να αποφασίσεις να είστε μαζί για πάντα και παιδί να κάνετε,οι άνθρωποι αλλάζουν.Και έχουν πάντα την επιλογή να φύγουν αν αυτό που έχουν δεν τους κάνει.Και δεν είναι κακό. Και 2ον “Δεν θέλω να τα γαμησω όλα Γιατί ξέρω ότι όταν δεν έχεις προσδιορίσει τον λόγο που φεύγεις κάποια στιγμή ξαναγυρνας” Λίγο πιο πάνω… Διαβάστε περισσότερα »
Ο πρώην μου είναι ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ παιδί. Το λέω με κάθε έννοια. Είναι καλός άνθρωπος και είναι φίλος μου. Μιλάμε συχνά και νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλο. Δε ταιριάζαμε όμως ρε παιδάκι μου. Περάσαμε μαζί 5 χρόνια μέσα στη μετριότητα. Εγώ ήθελα να αλλάξει αυτός, αυτός ήθελε να αλλάξω εγώ, και οι δύο ήμασταν ανικανοποίητοι, αλλά είμαστε καλά παιδιά, υπήρχε και αγάπη μπόλικη, που να τρέχεις τώρα. Εύκολη απόφαση δεν ήταν. Ήταν όμως σωτηρία γιατί βρήκε η ζωή το χρώμα της πάλι και τέλος πάντων τώρα αγαπιόμαστε χωρίς να καταδυναστεύουμε ο ένας τον άλλο. Ψάξε να βρεις κάποιον που… Διαβάστε περισσότερα »
” Έφτασα 30 ρε παιδιά.” πρόσεξε μην πέσεις στο τριπάκι ότι μεγάλωσες κ ότι πρέπει να “αποκατασταθείς”. Θα είναι πολύ κρίμα να φτάσεις στα 40 κ στα 50 κ να έχεις ζήσει 15 κ 25 χρόνια με κάποιον με τον οποίο δεν είσαι ευτυχισμένη κ να λες μα πως έγινε αυτό κ γιατί είναι έτσι η ζωή μου. Το ψυχολογικό roller coaster που βρίσκεσαι είναι πολύ ψυχοφθόρο κ θα σε διαλύσει κάποια στιγμή αν δεν το έχει κάνει ήδη. Πρέπει να φροντίσεις τον εαυτό σου, να βρεις κατάλληλους ειδικούς να σε βοηθήσουν κ πιθανότατα να φύγεις από αυτή τη σχέση.… Διαβάστε περισσότερα »