Αγαπητή Α μπα Σου γράφω αυτό το μήνυμα γιατί ήρθε μια σκέψη στο μυαλό μου ως απάντηση σε ένα ερώτημα που με βασανίζει «γιατί σχεδόν σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας επικρατεί η πατριαρχία». Αρχικά να σου συστηθώ είμαι είμαι στο χωρι της ειδικής αγωγής και δεν έχω παιδιά, αλλά ασχολούμαι με παιδιά από τότε που ξεκίνησα την καριέρα μου, δηλαδή εδώ και περίπου 9 χρόνια. Πρέπει να σου πω πως το μοτίβο που παρατηρώ στο μεγαλύτερο ποσοστό των παιδιών που έχω αναλάβει στην πορεία μου (και είναι πολλά), είναι το εξής: μαμάδες πολύ ελαστικές με τα παιδιά, μπαμπάδες πιο απόμακροι και αυτοί που συνήθως βάζουν όρια. Σαφώς και υπάρχουν περιπτώσεις που οι μαμάδες είναι πιο αυστηρές κ οι μπαμπάδες πιο ελαστικοί, αλλά δεν είναι η πλειοψηφία. Παράλληλα με αυτή τη διαπιστωση(ξεκάθαρα διατυπωμένη σε ιστορικά που συλλέγουμε από γονείς) παρατηρώ κάτι άλλο. Όταν η μητέρα εμφανίζεται στο χώρο της συνεδρίας πολλά από τα μικρά μου αλλάζουν διάθεση και γίνονται πιο γκρινιάρικα ας πούμε. Βλέπω δηλαδή ότι οι μητέρες εισπράττουν κάποιου είδους αναζήτησης προσοχής μέσα από «ψεύτικες συμπεριφορές» ( πχ κλαψούρισμα ενώ το ακριβώς προηγούμενο λεπτό έπαιζαν και γελούσαν) στο οποίο σαφώς υποκύπτουν γιατί δν γνωρίζουν τι έχει προηγηθεί κ γιατί λαμβάνουν υπόψιν τους τα συναισθήματα των παιδιών τους(σαφώς κ συμβαίνει κ με μπαμπάδες αλλά σε μικρότερο έως ελάχιστο ποσοστό κ κυρίως από κορίτσια). Ως θεραπεύτρια γνωρίζω πολύ καλά ποσό σημαντικά είναι τα όρια από την πλευρά των γονέων για ανάπτυξη υγειούς προσωπικότητας των παιδιών τους, από την άλλη γνωρίζω πως η ανιδιοτελής αγάπη την μητέρας δεν επιτρέπει μόνιμη οριοθέτηση του παιδιού και δεν είμαι αρμόδια να κρίνω ως που κ ποσό. Αν όμως εκ των πραγμάτων, η μητέρα είναι αυτή που μεγαλώνει το παιδί, η μητέρα είναι αυτή που περνάει τις περισσότερες ώρες στο σπίτι και έχει την μεγαλύτερη ευθύνη για την ανατροφή του, μοιραία και τη μεγαλύτερη τριβή με αυτό, δν είναι αναπόφευκτο να μειώνεται ο σεβασμός του παιδιού απέναντι της; Καθώς όταν περνούν το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας μαζί, οι αιτίες για προστριβές είναι πολλές (να αναφέρω εδώ την κλασικοτερη όλων:το φαγητό) και τα λάθη από την πλευρά της μητέρα αναπόφευκτα(κανένας γονιός δν είναι τέλειος και μακάρι να μπορούσα να ξεριζώσω τις τύψεις από όλους τους γονείς που βλέπω καθημερινά στη δουλειά μου). Νομίζω λοιπόν, με βάση αυτή την διαπίστωση ότι σιγά σιγά, παράλληλα με την ανιδιοτελή αγάπη που τρέφει η μητέρα για το παιδί και την απεριόριστη αγάπη που τρέφει το παιδί για τη μητέρα, αναπτύσσεται ένα «μίσος» από το παιδί, το οποίο βλέπει τα λάθη της μητέρας ως απαράδεκτα καθώς οι μεγάλοι στα μάτια του έχουν συνήθως δίκιο και με αυτό τον τροπο την απορρίπτει. Έτσι ίσως ξεκινάει η πρώτη αμφισβήτηση προς τη μητέρα, η οποία παρασυρμένη από το συναίσθημα (και την κούραση, αλλά και την κοινωνία που της επιβάλλει ότι αυτος κ μόνο είναι ο ρολος της) κάνει χατήρια, φωνάζει όταν δν πρέπει, είναι κουρασμένη κλπ κλπ και το παιδί θεωρεί πως η μαμά είναι ένας άνθρωπος εύκολα διαχειρίσιμος και ίσως και άξιος λύπησης, που από τη μια χρειάζεται περιφρόνηση από την άλλη φροντίδα γιατί φαίνεται ανήμπορη απέναντι του. Αν λοιπόν τα περισσότερα παιδάκια βιώνουν τέτοια συναισθήματα προς τη μητέρα, δν είναι ευκολο να τα γενικεύσουν προς ολες τις γυναικες; Και ίσως γιαυτο βλέπουμε και γυναίκες αλλά και άντρες να προσπαθούν να πάρουν τα εύσημα από τους άντρες. Γιατί οι μπαμπάδες δν έχουν την ίδια τριβή κ είναι πιο ευκολο εφόσον έχουν απόσταση από τα πολλά προβλήματα που προκύπτουν μέσα στη μέρα να δουν το «σωστό» και να το βάλουν στη θέση του. Μήπως λοιπόν το κλειδί της έλλειψης σεβασμού προς τις γυναίκες είναι ακριβώς αυτό; Δηλαδή ο χρόνος και οι προστριβές της μητέρας με το παιδί; Θα ήθελα πολύ την άποψη σου
-Αν
Μα, ναι.
Η πυρηνική οικογένεια είναι κάτι καινούριο, όπως είναι πρόσφατη η εξέλιξη της κοινωνίας με τρόπο τέτοιο ώστε η μητρότητα να θεωρείται μεγάλη κατάκτηση και να έχει εξελιχθεί σε άθλημα με πρωταθλήτριες (καμία δεν κερδίζει, εννοείται). Η αποκλειστική και εξαντλητική μητρότητα δεν βοηθάει ούτε το παιδί, ούτε την ενήλικη γυναίκα, ούτε την δυναμική της οικογένειας. Τα παιδιά όχι μόνο χρειάζονται τη μαμά και τον μπαμπά ΕΞΙΣΟΥ, αλλά ούτε αυτοί οι δυο είναι αρκετοί: χρειάζονται ΠΟΛΛΟΥΣ ανθρώπους γύρω τους, σε διάφορα επίπεδα εγγύτητας, και χρειάζονται από πολύ νωρίς ένα περιβάλλον με δομή μεγαλύτερης πειθαρχίας, που είναι μια νταντά, αλλά νταντά/δασκάλα, όχι σκέτη τροφό, και όχι μόνο του το παιδί αλλά μαζί με άλλα παιδιά, ή ένας παιδικός σταθμός, όπου θα μάθουν να κοινωνικοποιούνται, πώς να γίνουν άνθρωποι, και όταν λέω νωρίς, εννοώ πριν τα τρία, που είναι η συνηθισμένη ηλικία που πάνε τα παιδιά σε παιδικό, αν πάνε. Εννοώ, από την αρχή της ζωής τους.
Η θεωρία «τα παιδιά θέλουν τη μάνα τους» (που σημαίνει «μόνο τη μάνα τους») είναι καταστροφική για τις γυναίκες, για τις οικογένειες, και τα παιδιά επίσης. Τα παιδιά θέλουν μια μικρή κοινωνία γύρω τους, με κυρίως φροντιστές, χωρίς να υπάρχει ΕΝΑΣ (μία) που καλείται να καλύψει τα πάντα και να έχει ΠΑΝΤΑ την κυρίως ευθύνη. Κατά τη γνώμη μου όλες οι γυναίκες που γίνονται μητέρες πρέπει να είναι μητέρες παράλληλα με την δική τους ανεξάρτητη ζωή, και δεν εννοώ μόνο τη δουλειά τους, εννοώ ότι πρέπει να έχουν τον προσωπικό τους κόσμο που συντηρούν και στον οποίο μπορούν να αποσυρθούν κάθε μέρα. Η μητρότητα δεν αντικαθιστά την ύπαρξη. Ούτε τη συμπληρώνει. Υπάρχει παράλληλα και είναι δανεική. Αυτό το τελευταίο είναι και το σημαντικό: η περίοδος εξάρτησης του παιδιού από τους γονείς πρέπει να έχει τέλος, κι αυτό όχι μόνο πρέπει να το ξέρουμε, αλλά η ευθύνη μας είναι να δρομολογήσουμε αυτό το τέλος χωρίς να καταστραφεί κάποιος στην πορεία.
Οι ατάκες «τα παιδιά είναι όλη μου η ζωή» και τα παρόμοια θεωρούνται πολύ τρυφερές και αυτονόητες, και αναρωτιέμαι πότε θα αναγνωρίζονται γι’αυτό που είναι: κακοποιητικές. Κανένας δεν μπορεί να αντέξει την ευθύνη να είναι «όλη η ζωή» κάποιου άλλου. Τα παιδιά είναι ανεξάρτητοι άνθρωποι με τον δικό τους εσωτερικό κόσμο, στον οποίο θα έχουμε όση πρόσβαση αξίζουμε. Ο φεμινισμός έχει να κάνει πολλή δουλειά σχετικά με το κομμάτι της μητρότητας, γιατί παράλληλα με τα άλματα προς τα μπροστά με το #metoo σχετικά με τον βιασμό και την σεξουαλική παρενόχληση, η «αγία μητρότητα» με τη βαρύτητα που έχει αποκτήσει τελευταία σε αυτό το κομμάτι έχει γυρίσει τα γυναικεία δικαιώματα στις δεκαετίες του ‘50 και του ‘60, αλλά με λιγότερα λιπαρά. Ακόμα πρέπει γυναίκες να δικαιολογούνται που εκτός από μητέρες θέλουν να είναι κάτι άλλο – ή, δεν θέλουν καν να είναι μητέρες. Ακόμα είναι ένα τεράστιο ταμπού.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Λενα θα διαφωνήσω με το πρώτο σκέλος της απάντησης σου Ενώ παράλληλα συμφωνώ απολύτως με το δεύτερο. Τα παιδιά, όπως ακριβώς οι γυναίκες (Ή οι αντρες) δεν είναι μια ενιαία μάζα με ολοιδιες ανάγκες,προτιμήσεις και ιδιοσυγκρασία. Κάποια παιδιά ανθίζουν και ανεξαρτητοποιουνται με το περιβάλλον που ανέφερες (σ δασκάλα,νταντά,κοινωνικοποίηση από βρεφική ηλικία), για κάποια αλλά αυτό λειτουργεί ενάντια στις ανάγκες και την απρωσοπικοτητας τους και να κάνει φοβισμένα και τελικώς μη-ανεξαρτητα. Κάποια παιδιά δεν είναι έτοιμα να κοινωνικοτποιηθουν στα 2 ή στα 3 και η πίεση προς αυτήν την κατεύθυνση (ο παιδικός αταθνος) μπορει να γίνει τροχοπέδη στην ανάπτυξη τους (και… Διαβάστε περισσότερα »
Ενώ μου αρέσουν πολύ αυτα που γράφεις, πρέπει να σου πω ότι δεν ειναι ρεαλιστικά. Δεν μπορεί κάθε οικογένεια να κρατήσει ένα παιδί στο σπιτι μέχρι να παει 5 ή 6 επειδη έτσι ειναι η προσωπικοτητα του. Δεν εχω απαντηση και λυση στο τι θα μπορούσε να γίνει, απλα νιώθω την ανάγκη να το πω. Δεν γίνεται να ειναι τα παιδια το κέντρο του σύμπαντος παντα.Όχι από άποψη, κυρίως για λόγους επιβίωσης
Μπορεί να μην είναι ρεαλιστικό πάντα αλλά πολλές φορές είναι. Και ειναι κρίμα να αναλωνόμαστε σε γενικεύσεις “τα παιδιά θελουν”. Ναι για πολλά ισχύει όμως όχι για ολα. Και αυτά τα “όχι όλα” είναι πολλά. Αν υπάρχει λοιπόν η δυνατότητα καλό θα ήταν να γνωρίζουν οι γονείς ότι υπάρχουν και παιδιά που “θελουν αλλιως”. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι θα κάνω κουμάντο πως μεγαλώνει ο καθένας τα παιδιά του. Για καλή μας τύχη δεν είναι Υπουργός Παιδείας 🙂 Και εμείς αναγκαστήκαμε να περιοριστούμε για να ανθίσει το παιδί μας. Και αν μου επιτρέπεις, καταχραζομαι το χωρο τώρα αλλά νομίζω ότι… Διαβάστε περισσότερα »
Προφανως ο φεμινισμος δεν προτείνει outsourcing. Ο φεμινισμος προτείνει να επιτρεπεται σε κάθε γυναίκα να κανει αυτο που θέλει και μπορει χωρίς η κοινωνία να την κατηγορεί οτι δεν ειναι καλη μητερα. Και κατ’ επεκταση, αν και ο πατέρας και η μητερα θέλουν και θεωρουν προτεραιότητα να ακολουθήσουν την καριέρα τους και παράλληλα να έχουν οικογενεια, να μην θεωρούνται κακοί γονεις και οτι παραμελλουν τα παιδια τους. Ειναι το ιδιο με τον θηλασμό. Και δεν βλέπω γιατί ειναι κακο το outsourcing στο μεγάλωμα του παιδιού. Διακρίνω μια ειρωνεία με τη χρήση αυτού του όρου. Η κάθε οικογένεια κανει αυτο που… Διαβάστε περισσότερα »
Φυσικά και βάζω όρια στο παιδί αλλά όχι με το να το αφήνω νηστικό γιατί έσπασε την κούπα του. Χθες μιλησα για εκρήξεις θυμού που πολύ συχνά δεν έχουν καμία σχέση με τα όρια άλλα με αισθητηριακές ανάγκες και την αίσθηση ανήμποριας μπρος στις απαιτήσεις του γονέα. Και όπως είπα,δεν θα κάνω κουμάντο στο πως μεγαλώνει ο καθένας τα παιδιά του. Για την ιστορία, ειμαι manager σε πολυ ανώτερη θέση από αυτή που είχα οταν γέννησα, το παιδί μου είναι σε πλαίσιο παιδικου/σταθμου/νηπιαγωγείου/σχολείου από 5 μηνών αλλά η πανδημία απέδειξε πόσο καλύτερα θα ήταν αν είχε μείνει σπίτι κάποια χρόνια… Διαβάστε περισσότερα »
the_duck απλά το τι κάνει ευτυχισμένους τους γονείς ή το τι βολεύει την οικογένεια, αν και σημαντικό για τη δυναμική της οικογενειας, δε μπορεί να είναι επιχείρημα για το αν κάτι είναι καλό για το παιδί. Δηλαδή δε μπορούμε να λέμε ο παιδικός σταθμός είναι καλύτερο για την κοινωνικοποίηση ενος μωρού 6 μηνών επειδή η μητέρα του πρέπει να δουλέψει. Οκ η μητέρα πρέπει να δουλέψει και αν πρέπει να δουλέψει κι ο πατέρας και δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική θα πάει στο σταθμό αλλά ένα παιδί 6 μηνών εχει περισσότερη ανάγκη από έναν αποκλειστικό φροντιστή παρα από κοινωνικοποίηση που σε… Διαβάστε περισσότερα »
Πόσο καίριο το ερώτημά σου, AllesGoed! Με έχει απασχολήσει πραγματικά πάρα πολύ, για το αν τελικά το outsourcing για το μεγάλωμα του παιδιού είναι η πρόταση του φεμινισμού. Στα σχόλια της Λένας έχω δει κάποιες φορές να επαναλαμβάνεται το μοτίβο “εφόσον κάποιος έχει πολλά λεφτά, μπορεί άνετα να κάνει πολλά παιδιά” (- ορίζεται ως θέμα ταξικό, καθώς το μεγάλωμά τους έχει απαιτήσεις και έξοδα, καθόλου δε διαφωνώ). Ωστόσο (διορθώσετε με αν κάνω λάθος) είναι σαν να μην αξιολογείται καθόλου ο ανθρώπινος παράγοντας, σα να λέμε εξ ορισμού ότι εφόσον το βρέφος/παιδί/νήπιο έχει φαι/ περιποίηση/παιχνίδι/ φροντιστές η παρουσία, η πραγματική παρουσία… Διαβάστε περισσότερα »
@ζαβαρακατρανέμια επειδή και εγώ πιστεύω οτι η οικονομική άνεση βοηθάει το μεγάλωμα παιδιών θα σου πω την δική μου εκδοχή του τι σημαίνει αυτή η πρόταση. Για μένα λοιπόν σημαίνει επιλογές. Δεν σημαίνει outsourcing παιδιών, άλλωστε ένας συνειδητοποιημένος γονιός δεν θέλει να κάνει κάτι τέτοιο. Ωστόσο η οικονομική άνεση διώχνει την πίεση και την αγωνία που ζούνε οι περισσότεροι άνθρωποι καθημερινά. Ένας πιεσμένος γονιός είναι εύκολο να μεταφέρει την πίεση αυτή στα παιδιά. Να χάνει την υπομονή του γιατί έχει άλλα να απασχολούν το μυαλό του. Ένας πιο ξένοιαστος γονιός είναι περισσότερο εύκολο να προσφέρει την ζεστασιά και την τρυφερή… Διαβάστε περισσότερα »
este, εξαιρετικό σχόλιο!
Πέτυχα μια συζήτηση τις προάλλες κάτω από άρθρο στο atlantic και νομίζω ότι τα σχόλια ίσως έχουν σχέση και εδώ. Ήταν ένα άρθρο για πλούσιους και φτωχούς για ένα κοινωνικό φαινόμενο whatever. Τελικά καταλήξαμε ότι η συζήτηση δεν έχει νόημα (ούτε το αρθρο) αν δεν συμφωνήσουμε στις έννοιες πλούσιος/φτωχός. Η “οικονομική ανεση” που προκύπτει από βαριά καπιταλιστική εργασία δεν συνεπάγεται αυτομάτως μη-πιεσμένης καθημερινότητας. Δηλαδή φυσικά δεν υπάρχει το άγχος αν θα βγει ο μήνας Αλλά συνεχιζει να υπάρχει το βιοποριστικό άγχος (no job=no οικονομική ανεση). Νομιζω ότι η ξεγνασια που αναφέρεις προκύπτει όταν μιλάμε για μεγάλη οικονομική επιφάνεια. Όχι για… Διαβάστε περισσότερα »
este, οι αναρίθμητες επιλογές και η ευρύτατη γκάμα παροχής υπηρεσιών είναι δύο θεμέλιοι λίθοι του οικοδομήματος του καπιταλισμού. με απλά λόγια, δεν ξέρω γιατί τρέχουμε: για να ικανοποιήσουμε ένα όνειρο που στην τελική δεν υπάρχει; Ακόμα πιο απλά: έκανε η κότα το αβγό ή το αβγό την κότα; Έχω την εντύπωση πως ο καπιταλισμός έχει εισχωρήσει τόσο πολύ ακόμα και στον τομέα της ανατροφής ενός παιδιού που απλά νομίζουμε ότι επιλέγουμε ενώ απλά τροφοδοτούμε το τέρας, ετοιμάζουμε δηλαδή το επόμενο ντρεσαρισμένο μέλος του συστήματος κατά τις υποδείξεις του. Τα λέω κάπως παλαβά, αλλά είναι 8:30 η ώρα και κάνω ένα… Διαβάστε περισσότερα »
Καταπληκτικό σχόλιο!
(Πρόλαβες την απαγόρευση κυκλοφορίας ή να στείλουμε κάποιον να σε παραλάβει από το τμημα;)
@ζαβαρακατρανεμια ωστοσο η εξηγηση οτι τα λεφτα βοηθουν στο μεγαλωμα παιδιων χωρις να γινεται outsourced η ουσια του γονεικου ρολου ειναι πειστικη θεωρω. (Ελπιζω να μην παρανομησες για χαρη μας😀).
Συμφωνώ AllesGoed, αλλά, σε συνδυασμό με προηγούμενα γραπτά της Λένας περί μητρότητας και ανατροφής παιδιών, εγώ το “κοινωνικοποίηση από μικρά” δεν το εξέλαβα ως “παιδικός από μικρά”. Νομίζω πως αυτό που λείπει είναι η οργάνωση σε κοινωνικό επίπεδο για τον γονέα που μένει σπίτι- σε πολλές χώρες (αλλά σίγουρα όχι σε όλες) μπορεί να υπάρχει κάποιο τοπικό playgroup που θα είναι 1 φορά την εβδομάδα και θα είναι δωρεάν ή πολύ φθηνό, αλλά από εκεί και πέρα πρέπει ο γονιός που κάθεται με το παιδί στο σπίτι να διαθέσει πολύ χρόνο και συνήθως αρκετό χρήμα ώστε να κοινωνικοποιηθεί το παιδί… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν διαφωνώ με αυτόν που λες αλλά η Λένα δεν έγραψε αυτό εγραψε: “και χρειάζονται από πολύ νωρίς ένα περιβάλλον με δομή μεγαλύτερης πειθαρχίας, που είναι μια νταντά, αλλά νταντά/δασκάλα, όχι σκέτη τροφό, και όχι μόνο του το παιδί αλλά μαζί με άλλα παιδιά, ή ένας παιδικός σταθμός, όπου θα μάθουν να κοινωνικοποιούνται, πώς να γίνουν άνθρωποι, και όταν λέω νωρίς, εννοώ πριν τα τρία, που είναι η συνηθισμένη ηλικία που πάνε τα παιδιά σε παιδικό, αν πάνε. Εννοώ, από την αρχή της ζωής τους.” Και επιμένω. Αυτό δεν είναι ευεργετικό για όλα τα παιδιά. Για πολλά Ναι αλλά όχι… Διαβάστε περισσότερα »
Και πάλι συμφωνώ σε όλα, εκτός από την ερμηνεία του “χρειάζονται”, δεν είμαι σίγουρη αν απλως διαβάζω ό,τι θέλω να καταλάβω! Δεν μπορώ να φανταστώ την Λένα να συνταγογραφεί κάτι για *όλα* τα παιδιά, με τον ίδιο τρόπο που, όπως σωστά λες, δεν λέμε “όλες οι γυναίκες x”. Εγώ το εκλαμβάνω ως “πρέπει να υπάρχει ως επιλογή χωρίς να χρειάζεται να πουλήσεις ένα νεφρό”. Από κει και πέρα δεν φαντάζομαι πώς θα μπορούσε να γίνει υποχρεωτική η φοίτηση (sic) σε βρεφονηπιακό. Αν ομως υπήρχε θεσμοθετημένο πλαίσιο, διαφορετικό από το υφιστάμενο, το οποίο είναι καθαρά προσανατολισμένο να εξυπηρετήσει ανάγκες αγοράς/εργαζομένου γονέα… Διαβάστε περισσότερα »
Τελικά όντως δεν μπορούμε να μιλήσουμε για φεμινισμό ξέχωρα από τον καπιταλισμό. Και εν τω μεταξύ δεν είναι ότι έχω τις απαντήσεις απλά πολλά πράγματα πλέον μου φαίνονται, κάπως απλοϊκά. Δηλ. Οκ μάθαμε την αλφαβήτα. Οικονομική ανεξαρτησία γυναίκας, αυτοπραγμάτωση της εκτός μητρότητας, σεξουαλική απελευθέρωση. Ναι (και το ξέρω ότι δεν είναι δεδομένα αλλα ας πούμε εδώ μέσα, για μας, είναι η αλφαβητα). Πάμε τώρα ένα βήμα παρακάτω. Τα παιδιά είναι όλα ιδια; ολα τις ιδιες αναγκες οι οποιες διαφοροποιουνται ξαφνικα στα 18 οταν γινουν “αντρες”/”γυναικες”; Μηπως μας βολεύει αυτη η αφηγηση γιατι η μονη διεξοδος οταν υπαρχουν 2 εργαζομενοι γονεις… Διαβάστε περισσότερα »
Για τίποτε δεν μπορούμε να μιλήσουμε ξέχωρα από τον καπιταλισμό, θαρρώ… Νομίζω ότι θέτεις δυο διαφορετικά θέματα παρολαυτα: πιστεύω ότι υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν παιδιά όχι ΓΙΑ να τα βλέπουν 2 ώρες την ημέρα αλλά ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ. Τα ζυγίζουν ρε παιδί μου και καταλαβαίνουν ότι δεν θα νιώθουν καλά με τον εαυτό τους αν κάνουν κάτι άλλο, και εξακολουθούν να θέλουν παιδί. Το αν τελικά θα ήταν καλύτερο να επέλεγαν λιγότερα υλικά αγαθά και περισσότερη ώρα με το μικρό είναι τόσο πολυπαραγοντικό και τόσο αδύνατον να το αποφασίσει κάποιος χωρίς ίδια εμπειρία (όπως πολύ καλά ξέρεις), που δεν νομίζω πως… Διαβάστε περισσότερα »
AllesGoed αυτό που έγραψε η Λένα και στο οποίο διαφωνείς” και χρειάζονται από πολύ νωρίς ένα περιβάλλον με δομή μεγαλύτερης πειθαρχίας, που είναι μια νταντά, αλλά νταντά/δασκάλα, όχι σκέτη τροφό, και όχι μόνο του το παιδί αλλά μαζί με άλλα παιδιά, ή ένας παιδικός σταθμός, όπου θα μάθουν να κοινωνικοποιούνται, πώς να γίνουν άνθρωποι, και όταν λέω νωρίς, εννοώ πριν τα τρία, που είναι η συνηθισμένη ηλικία που πάνε τα παιδιά σε παιδικό, αν πάνε. Εννοώ, από την αρχή της ζωής του” και επιμένεις είναι πολύ σημαντικό να το ξανασκεφτείς. Και ο λόγος είναι πως το να κάνεις πίσω για… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν ξέρω από που έχει προκύψει ότι δεν βάζω όρια στο παιδί μου. Η’ η σιγουρια οτι είναι κακομαθημένο και δεν σέβεται τις ανάγκες των συμμαθητών του. Χθες μίλησα για εκρήξεις θυμού και co-regulation και αναγκης αναγνωρισης των συναισθηματων και οτι πρεπει να αναγνωρίζουμε τον θυμό ως ένα valid συναίσθημα και πρέπει να μάθουμε “πως”να θυμώνουμε,δηλ.την εξωτερίκευση του θυμού. Και το πήρες τώρα αυτό και το έκανες να φαίνεται ότι το τσογλανι που μεγαλώνω έχει απαιτήσεις από τη δασκάλα του να του φέρει κρύο νερό. Δεν ξέρω τι παίζει με τις δασκάλες γενικώς και τη μονιμη απόλυτη βεβαιότητα σας ότι… Διαβάστε περισσότερα »
Εχω θυμώσει πάρα πολύ με την απάντηση της Σουσουραδας στο σχόλιο μου, και έχω προσβληθει. Προσωπική επίθεση κανονική και σε εμενα και σε ενα παιδακι που δεν ξερει. Γενικά δεν πρόκειται να έρθω σε άλλη αντιπαράθεση ούτε πρόκειται να ξανά συνδιαλεγώ σε τέτοιο επίπεδο.
Και λυπάμαι πολύ που τέτοιου είδους απαντήσεις θεωρούνται αποδεκτές στο Αμπα.
AllesGoed έχεις δίκιο να νιώθεις έτσι..έχεις μια αγκαλιά από μένα.
Το αφήγημα της Σουσουράδας γι’ αυτά τα κακομαθημένα παιδάκια, είναι τουλάχιστον απλοϊκό, μονοδιάστατο, προσβλητικό και με λυπεί πραγματικά που γράφτηκε από μια εκπαιδευτικό.
Σε ευχαριστώ για την διαδικτυακή αγκαλιά. Γλυκανα ειλικρινά!
Θα συμφωνήσω και εγώ μαζί σου. Έχεις απόλυτο δίκιο. Είπαμε να συζητήσουμε αλλα και να διαφωνούμε, τέτοια επίθεση δεν ειναι αποδεκτη. Σοκαρίστηκα διαβάζοντας το σχολιο
Δεν ξέρω τι απάντηση περιμένεις. Είσαι εκπαιδευτικος και από όλο αυτό το θρεντ ηρθες για να πεις οτι προσβληθηκες.
Μπορείς να μην μου ξαναμιλήσεις. Ούτως ή άλλως ποτέ μέχρι τώρα δεν κάναμε διάλογο.
Duly noted, σοκαριστικες. Όχι από την προσωπική επίθεση της συναδέλφου σου προς εμού και του παιδιου μου αλλα λόγω του σχολίου μου ότι οι δασκάλες θεωρούν τους γονείς για τον Π!+×÷= de facto. Εγώ παρατηρώ κάτι οξύμωρο εδώ. Εσύ πάλι όχι.
AllesGoed πουθενα δεν αποκαλεσα το παιδι σου τσογλανι και να εισαι σιγουρη οτι δεν εχουμε καμια απολυτη βεβαιοτητα οτι οι γονεις ειναι οπως λες. Ειναι τοσο μεσα στην προκαταληψη το σχόλιό σου που ειναι ματαιο να συνεχισουμε την κουβέντα. Και μόνο η άποψη σου για τον κλαδο μου, μου αρκει για να καταλαβω
Θα εκτιμούσα ιδιαίτερα να μην ξανακανουμε ποτέ συζήτηση ευχαριστώ.
Δεν ξαναδιαλεγομαι μαζί σου , προφανώς δεν επικοινωνούμε.
Εντελώς αυθαίρετο το ερώτημά σου Σουσουράδα, αν το δικό της παιδί θα αρχίσει να κλαίει και να φωνάζει ότι αρνείται να συμμετάσχει. Ειλικρινά δεν κατάλαβα γιατί πήρες αυτό, από τη φράση “δεν είναι όλα τα παιδιά ίδια”. Προφανώς όλοι κάνουμε προβολές όταν διαβάζουμε σχόλια και ιστορίες άλλων αλλά μη σου διαφεύγει, χωρίς παρεξήγηση, ότι κανείς δεν ξέρει τις ιδιαίτερες λεπτομέριες και συνθήκες του άλλου. Κάποια συμπεράσματα, αυθαίρετα και μη, πληγώνουν. Εσύ απαντάς από την πλευρά της εκπαιδευτικού. Άλλος όμως είναι ο δικός σου ρόλος και άλλος του γονιού. Προφανώς και θα πρέπει να είσαι αμερόληπτη και να αντιμετωπίζεις όλους τους… Διαβάστε περισσότερα »
@AllesGoed, τώρα θα σπαμάρω κάθε σου σχόλιο μου φαίνεται. Συμφωνώ για άλλη μια φορά μ’ αυτό που γράφεις. Το κάθε παιδί είναι τόσο διαφορετικό και είναι απολύτως λογικό η ιδανική κατάσταση για το καθένα να είναι διαφορετική. Το κατά πόσο αυτό μπορεί να γίνει εξαρτάται από την κάθε οικογένεια και τους περιορισμούς που αυτή έχει. Αυτό που είναι πραγματικά δύσκολο, είναι να καταλάβεις τι πραγματικά έχει ανάγκη το παιδί σου ξεφεύγοντας απο γενικότητες (π.χ. είναι της ηλικίας η τάδε συμπεριφορά, είναι καλομαθημένο γι’ αυτό αντιδράει έτσι κτλ.), την πίεση του περίγυρου (ειδικά αν ένας γονιός δεν έχει εμπειρία πολλές φορές… Διαβάστε περισσότερα »
Α γεια σου! Και θετεις βλέπω και εσύ την ευαίσθητη παράμετρο “τι τελικά βολευει” και φυσικά “τι τελικά μπορει”. Το τι μπορεί τo αφήνω έξω γιατί όντως είναι μια πολύ σημαντική παράμετρος που διαφέρει από οικογένεια σε οικογένεια. Ουσιαστικά αναφέρομαι στο “τι βολευει”. Γιατί αυτό που βολεύει τους γονείς καμία φορά έρχεται σε αντιδιαστολή με αυτο που χρειάζεται το παιδί.
Δεν κουνάω το δάκτυλο σε κανένα. Εγώ έστειλα τον μικρό σε παιδικό από τους 5 μηνες γιατί ήμουν φεμινίστρια και είχα καριέρα και “τα παιδιά θέλουν…” (αυτο-μουτζωνομαι παλι).
Μπορείς να μου εξηγήσεις γιατί ειναι κακο το “τι βολευει”;
@the_duck κατά την γνώμη μου, δεν είναι απαραίτητα κακό. Ούτε είναι πάντα κακό. Ούτε μπορείς να το αποφύγεις πάντα. Μια οικογένεια συνεχώς βρίσκεται μπροστά σε αποφάσεις που πρέπει να παρθούν (θηλασμός ή ξένο, συγκοίμηση ή όχι, νταντα ή σχολείο και πολλές πολλές άλλες). Κάποιες φορές λοιπόν παίρνονται κάποιες αποφάσεις επειδή κυρίως βολεύουν την ευρύτερη οικογένεια και όχι επειδή θα βοηθήσει πραγματικά το παιδί. Και είναι οκ αυτό. Ούτε όλοι έχουμε τις ίδιες δυνάμεις, ούτε ζούμε κάτω από τις ίδιες συνθήκες. Όταν μιλάμε όμως για μεγάλωμα παιδιών είναι τουλάχιστον χρήσιμο να ξέρουμε τι είναι αυτό που πραγματικά θα ήταν καλό για… Διαβάστε περισσότερα »
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου ως προς το θέμα του παιδικού σταθμού. Τα παιδιά χρειάζονται σταθερότητα τα πρώτα χρόνια της ζωής τους, να έχουν μερικούς ενήλικες που τα φροντίζουν και όχι κοινωνικοποίηση γιατί ουσιαστικά αναπτυξιακά δεν είναι έτοιμα για αυτό άλλο που σε μερικά παιδιά λειτουργεί ο παιδικός σταθμός, δε σημαίνει ότι λειτουργεί για όλα. Ωστόσο , αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να είναι ένα και μοναδικό πρόσωπο ( αυτή η εμμονή με τη μητέρα που συμβαίνει από τον εικοστό αιώνα και έπειτα) που η μητέρα είναι υπεύθυνη για όλα έλεος, ένας άνθρωπος είναι υπεύθυνος για ένα παιδί εγώ θα πω… Διαβάστε περισσότερα »
Πάντως ήλπιζα ότι οι νεοι ανδρες θα ήταν πιο συνειδητοποιημένοι πατεράδες. Δηλαδή οκ το καθάρισμα δεν αρέσει σε κανέναν σχεδόν όποτε δεν περίμενα να σκοτωθούν να πιάσουν σφουγγάρια. Αλλά μου φαίνεται αδιανόητο τον 21ο αιώνα να συνεχίζουν να μην συμμετέχουν στην ανατροφή των παιδιών τους. Τι σκατα, πουθενά δεν διάβασαν πόσο σημαντικός είναι ο ρολος τους. Και να το διάβασαν, είναι τόσο αδιάφοροι ως γονεις;
Έφτιαξα λογαριασμό απλά για να πω πόσο με συγκίνησε η απάντηση της Λένας. Ως παιδί μονογονεικης οικογένειας έχω ακούσει αρκετές φορές το «είσαι όλη μου η ζωή» και ουτε μία φορά δεν το αισθάνθηκα ως φιλοφρόνηση ή τρυφερή στιγμή. Έχουν υπάρξει κι αυτές οι στιγμές αλλά οχι σε αυτή την φράση. Αυτή η φράση είναι ένα βάρος. Είναι, όπως περιέγραψε η Λενα, η αποτύπωση της μεταβίβασης της ευθύνης στο παιδί, της προέκτασης του εαυτού, της άρνησης. Είναι συνειδητά ή ασυνείδητα μια χειριστική φράση. Αλλά στην πατριαρχία ειναι ένα κλαράκι από το οποίο μπορείς να πιαστείς.
πνίγομαι και μονο που το διαβάζω. Εμενα μου λεει η μανούλα μου οτι αν δεν με είχε θα είχε αυτοκτονήσει προ πολλού. No pressure…
Τύπου real estate;! Εμένα η δικιά μου δεν το κατέχει με την οικονομική διαχείριση επομένως δεν έχω ακούσει τέτοια ατάκα. 😛 Εξαιρετικό πάντως, να φτιάξουμε ένα ανθολόγιο…
Μια από τα ίδια, κι εγώ μοναχοπαίδι: είσαι όλη μου η ζωή, χωρίς εσένα δεν υπάρχω, αν πάθεις κάτι θα πεθάνω, τι αξία θα είχε η ζωή μου χωρίς εσένα και άλλα. Τα τελευταία χρόνια κόβω τη συζήτηση στη ρίζα της, λέγοντας ότι αυτό είναι πρόβλημα το οποίο πρέπει να διαχειριστείς με ειδικό ψυχικής υγείας και φυσικά αυτό που λέω εκλαμβάνεται ως φοβερή σκληρότητα.
Παντως ο λογος που τα παιδιά φαίνεται να περνανε μια χαρά στο σταθμό και αρχίζουν να κλαίνε μολις δούνε τη μαμά τους (ή το μπαμπά τους, ανάλογα ποσό εμπλέκεται και αυτός στην ανατροφή τους) είναι ότι με αυτή (ή αυτόν) μπορουν να νιώσουν άνετα και να αφεθούν να εκδηλώσουν τα αρνητικά συναισθήματα και την κούραση τους. Πολλες φορές στα παιδιά η υπερβολική χαρά και ενεργητικότητα είναι στην ουσία υπερένταση.
Ακριβώς αυτό. Κάθε φορά που τον παίρνω από τον σταθμό έχει για 1 τουλάχιστον ώρα γκρίνια. Κι όλοι αναρωτιούνται, “μα μόνο όταν τον παίρνεις εσύ το κάνει αυτό, σε μας είναι χαρούμενος”!
Είμαι παιδί τέτοιας μαμάς, του τύπου “εσύ και τα αδέρφια σου είστε όλη μου η ζωή, η πρώτη προτεραιότητα στο οτιδήποτε, θα παρατήσω ό,τι κάνω εκείνη τη στιγμή για να ασχοληθώ μαζί σας, δεν έχω το δικαίωμα να κάνω τίποτα για τον εαυτό μου κλπ” . Αυτό που κατάλαβα με τον καιρό, είναι ότι η μητέρα μας γατζώθηκε από πάνω μας για διάφορους λόγους που δεν μας ενδιαφέρουν τώρα, και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, μας είχε μάθει ότι όλα γυρνάνε γύρω από εμάς, ότι δεν έχει δική της υπόσταση, ότι στον κόσμο αυτόν είναι μόνο η μητέρα μας… Διαβάστε περισσότερα »
Δουλέύω κι εγω στον χώρο της ειδικής και έχω να σου πω πως έχεις απόλυτο δίκιο σε όλα όσα παρατηρείς. Ειναι σκέψεις που έχω κάνει κι εγω. Σαφώς και η πολύ οικειότητα αφαιρεί απο τον σεβασμό οπότε είναι λογικό ο απόμακρος πατέρας να μην δέχεται ανάλογες συμπεριφορές. Ακόμα περισσότερο το βλέπεις σε χωρισμένα ζευγάρια οπου τα παιδιά “την μπαίνουν” στη μαμα τους και μυθοποιούν τον γονιο που λείπει. Η συνεπιμέλεια θα λύσει πολλά σε τέτοια θέματα. Εδω άντρας 40 χρονων κατηγορουσε για πολλά δεινά τη μάνα του ενω ο πατέρας στο απυρόβλητο. Ο πατέρας του απων, τον εβλεπε πολύ πιο… Διαβάστε περισσότερα »
Πολύ ενδιαφέρων προβληματισμός και εκπληκτική απάντηση πραγματικά. Νομίζω μπορούν να χυθούν τόνοι μελανιού για τη δομή και το ρόλο της οικογένειας στη ζωή του ανθρώπου. Και παρότι το ζήτημα είναι παγκόσμιο, η “αγία ελληνική οικογένεια” είναι μια κατηγορία από μόνη της. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι έχει εμπνεύσει δραματουργικά σε τέτοιο βαθμό, ειδικά από τις γενιές χοντρικά των σημερινών 40άρηδων και έπειτα. Τη σύγχρονη ελληνική ανεξάρτητη φιλμογραφία μόνο να δούμε, καταλαβαίνουμε. Γιατί άλλωστε δεν είναι πολλά τα χρόνια που στην Ελλάδα έχει αρχίζει να συζητιέται η παθογένεια της δομής της οικογένειας. Δυστυχώς όμως ακόμα και σήμερα οι φωνές της αμφισβήτησής… Διαβάστε περισσότερα »
Θα διαφωνήσω με το ότι επειδή ένα παιδί περνά τις πιο πολλές ώρες με τη μητέρα του, χάνει το σεβασμό προς το πρόσωπό της. Επίσης θα διαφωνήσω (και δουλεύω επίσης στην ειδική αγωγή και την ψυχική υγεία) ότι στις περισσότερες περιπτώσεις η μαμά είναι η ελαστική κι ο μπαμπάς που οριοθετεί (πολλές φορές έχω δει να συμβαίνει το αντίθετο, μην πω τις περισσότερες). Και οι δύο είναι αυθαίρετες παρατηρήσεις, δεν έχουμε κάνει έρευνα. Αυτό που συμβαίνει κατά τη γνώμη μου, είναι ότι επειδή ζούμε σε μια πατριαρχική κοινωνία, και οι οικογένειες είναι πατριαρχικές (συνεπώς οι γυναίκες επιφορτίζονται κατά κύριο λόγο… Διαβάστε περισσότερα »
Αν υποθέσουμε οτι έχεις δίκιο και ισχύει αυτό, ξέρεις πόσο εύκολα λύνεται; Με το να ασχολούνται και οι πατεράδες εξίσου με τα παιδιά τους. Μόνο που φοβάμαι οτι δεν είναι τόσο απλό. Δεν αρκεί να ασχοληθούν ισότιμα μόνο σε έναν τομέα, δηλαδή σε ό,τι έχει να κάνει με το παιδί, αλλά σε όλους. Τί μήνυμα δίνει πχ στο παιδί ένας άντρας που ασχολείται ισότιμα μαζί του, αλλά δεν σηκώνει το χέρι του για οτιδήποτε άλλο; Τί μήνυμα του δίνει αν το αλλάζει, το πλένει, το ταϊζει, αλλά θέλει πχ η μητέρα να πάει για δουλειά και την αποτρέπει για να… Διαβάστε περισσότερα »
Νινα μου, κι εγω σε σχετική συζήτηση με τους γονείς μου, ο πατέρας μου είπε το κλασικό οτι ο προορισμός του ανθρώπου είναι η οικογένεια και τα άλλα σε δεύτερη μοίρα. Τραγικό…
Χτίστε άμυνες γιατί στα 30-40 θα σας πρήξουν τα σηκώτια
Χαχα κάπου στα 25 αρχίζει το πρήξιμο
Εγώ ακόμη δεν μπορώ να διαχειριστώ το γεγονός ότι ο άντρας μου έχει καταλήξει να δουλεύει 9-9 και ότι αυτό γίνεται εις βάρος ΜΑΣ (δικό μου και του παιδιού).
Χωρις να θέλω να ρίξω λάδι στη φωτιά τσέκαρε αν όντως χρειάζεται να κάθεται τόσες ώρες στη δουλειά. Είχα ΠΟΛΛΟΥΣ συναδέλφους στο παρελθόν που κωλοβαρουσαν στο γραφείο μέχρι τις 20:30 – 21:00 για να μην πάνε σπίτι και αναλάβουν το οτιδήποτε. Οι περισσότεροι δε, περίμεναν να περάσει η ώρα του μπάνιου του παιδιού. Και έπιναν καφέδες μεταξύ τους. Συγνώμη αλλά έχω γίνει πια πολύ καχύποπτη.
Συνυπογράφω…
Θα το σκεφτόμουν εάν είχα τέτοιες ενδείξεις. Εγώ αυτό που βλέπω (ειδικά τώρα με την τηλεργασια που το ζω από κοντά) είναι ότι έχουν μίτινγκ εκτός ωραρίου, μετά έχουν να ριπορταρουν αλλού για το τι ειπώθηκε στα μίτινγκ, μετά έχουν να απαντήσουν σε μεηλ, να μιλήσουν με εξωτερικούς συνεργάτες για νέα δεδομένα κλπ.. διαδικασία που παίρνει μέχρι αργά. Όταν πηγαίνει στη δουλειά δια ζώσης, τα ίδια συμβαίνουν από την ώρα που επιστρέφει σπίτι κ έπειτα. Να απαντηθούν μεηλ, να μιλήσει για διευκρινήσεις στα τηλ και πάει λέγοντας..