Αγαπητή «Α, μπα»: Σχολιάζουν αρνητικά το αντικείμενο που επέλεξα να σπουδάσω

“Και τι θα κάνεις μετά, θα καταλήξεις μια μίζερη καθηγητριούλα;” ” Ωραίο αντικείμενο διάλεξες αλλά τέτοια πράγματα δεν τα σπουδάζουμε, για χόμπυ και πολύ είναι”, “ελπίζω να μην μετανιώσεις για το λάθος σου” είναι μερικές από τις πιο ευγενικές αντιδράσεις όταν απαντώ σε κάποιον/α τι σπουδάζω (ανήκει στις ανθρωπιστικές επιστήμες όπως κατάλαβες). Και τρελαίνομαι, Α, Μπα. Πέρα από την τερατώδη, για μένα, αγένεια- ο,τι λένε δεν είναι απαραίτητα λάθος, αλλά μερικές σκέψεις *δεν* μπορούν να αρθρώνονται εκτός αν κάποιος είναι πια τόσο socially inept– με θυμώνει αφάνταστα το γεγονός ότι, επειδή δεν σπουδάζω κάτι τυπικά κερδοφόρο, αυτόματα στα μάτια τους είμαι ένα πλάσμα χωρίς σχέδια και φιλοδοξίες, που αποφάσισε απλά κι αόριστα να ακολουθήσει το όνειρό της. Το χειρότερο είναι σταδιακά αρχίζω να εσωτερικεύω τέτοιου είδους σχόλια. Χωρίς να έχει σταματήσει να με ενδιαφέρει το αντικείμενό μου στο ελάχιστο, όσο περνά ο καιρός οι υπαρξιακές κρίσεις πληθαίνουν και υπάρχουν στιγμές που όντως νιώθω αχάριστη και αφελής επειδή διάλεξα να σπουδάζω κάτι χωρίς άμεσο πρακτικό αντίκρισμα. Και κυρίως εγωίστρια, μιας και δεν θα βοηθήσω ποτέ κάποιον με τον τρόπο που θα το κάνει ένας γιατρός, ένας ψυχολόγος ή ένας δικηγόρος.

– oinops

Δηλαδή όσοι δεν είναι γιατροί, ψυχολόγοι ή δικηγόροι δεν βοηθούν ουσιαστικά τους άλλους;

Ή όσοι είναι κάτι από αυτά, συμβάλλουν εγγυημένα θετικά στην κοινωνία;

Η βοήθεια και ο τρόπος με τον οποίον θα βοηθήσεις ανθρώπους δεν έχει καν σχέση με το επάγγελμα σου. Ταυτόχρονα, ό,τι δουλειά κι αν κάνεις, μπορείς να βοηθήσεις ανθρώπους, αρκεί να το θέλεις. Όσο είσαι μέρος της κοινωνίας, έχεις ευκαιρίες να κάνεις το καλό, το κακό, να αδιαφορήσεις, να αποσιωπήσεις, είτε δουλεύεις σε κάποιο ανήλιαγο γραφείο σε ακαδημαϊκό επίπεδο που αφορά πολύ λίγους, είτε διοικείς χίλια άτομα, και όποια δουλειά και να κάνεις, είναι αδύνατον να προβλέψεις πόσους θα επηρεάσεις και με ποιον τρόπο, αυτά είναι κάπως χαοτικά.

Νομίζω ότι το κλειδί είναι στην εσωτερίκευση αυτών που ακούς. Κάποτε πρέπει να βάλουμε όλες αυτές τις ερωτήσεις μαζί, γιατί μοιάζουν σα να είναι διαφορετικές, αλλά δεν είναι. Παιδιά, ό,τι και να κάνουμε, όποιοι και αν είμαστε, πάντα θα βρίσκονται διάφοροι που θα κάνουν πάνω μας προβολή των δικών τους ματαιώσεων μέσω προσβλητικών σχολίων. Αυτό είναι όλο, και δεν έχει σημασία αν μας σχολιάζουν επειδή έχουμε κιλά, επειδή δεν έχουμε κιλά, επειδή έχουμε τρία παιδιά, επειδή δεν έχουμε παιδιά, επειδή έχουμε λεφτά, επειδή δεν έχουμε, επειδή όλοι οι υδραυλικοί έχουν πολυκατοικίες στο όνομα τους ή επειδή όλοι οι γιατροί είναι ασυνείδητοι που παίρνουν φακελάκια, επειδή όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι τεμπέληδες. Ας προσπαθήσουμε όλοι να καταλάβουμε ότι η ύπαρξη μας δεν είναι μοναδική και μπαίνει μέσα σε μια κατηγορία που συνοδεύεται από προκαταλήψεις. Τι να κάνουμε τώρα. Δεν γίνεται να γίνουμε κόμποι και χταπόδια ώστε να γίνουμε κάτι που δεν θα δώσει καμία λαβή ποτέ για αγένεια, απλώς δεν γίνεται. Ούτε γίνεται να αρχίσουμε να επιβεβαιώνουμε τις προκαταλήψεις επειδή είναι πειρασμός να υποκύψουμε. Αυτό που γίνεται, και αναρωτιέμαι αν το κάνεις με τη ζέση και την επιμέλεια που αρμόζει, είναι να κόβεις την καλημέρα σε όσους σου έχουν μιλήσει έτσι. Η ηρεμία σου εξαρτάται κατά πόσο μπορείς να προβλέψεις ποιος θα σου μιλήσει έτσι ώστε να αποφύγεις άλλο μια ενοχλητική μη-συζήτηση.

Κρίμα που δεν μας λες τι σπουδάζεις να σου πούμε και κάτι πιο χειροπιαστό. Συνοψίζοντας, πάντως:

Μην γίνεσαι ο σάκος του μποξ τους.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News