Αγαπητή «Α, μπα»: Σχετίζεται η υπογονιμότητα με το άγχος;

Μαύρη «επέτειος»: με το σύζυγό μου κλείσαμε (περίπου) 100 μήνες/κύκλους προσπαθειών εγκυμοσύνης. Τουλάχιστον το 10% αυτών είναι σε κλινικές τεχνητής αναπαραγωγής(και με τις δύο βασικές μεθόδους). Κάποιο πρόβλημα υγείας που να δικαιολογεί την αποτυχία δεν υπήρξε(από όσα ξέρει η Ιατρική σήμερα), τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα που, εγώ, λόγω ηλικίας(37) έχω πλέον λίγη υπογονιμότητα. Θέλουμε ένα παιδί, να υιοθετήσουμε δε μπορούμε επειδή δεν πληρούμε τα κριτήρια. Όλα αυτά τα χρόνια έχω ακούσει από δικούς μου ανθρώπους, και απλά γνωστούς που ανέφερα ότι παιδιά δεν έχουμε αν και θα θέλαμε, ακόμη και από την ψυχολόγο μου, το «κλασσικό»: όταν σταματήσεις να αγχώνεσαι, τότε θα ´ρθει…. Και φέρνουν και παραδείγματα με την τάδε που ξέρουνε(όχι δηλ. κανένας αστικός μύθος!) που όταν σταμάτησε να προσπαθεί ..έμεινε έγκυος (λες και ξέρουν τι κάνει το ζευγάρι ή ότι είναι παράλογο μετά από τόσα χρόνια προσπαθειών να μείνεις έγκυος). Σα να μου λένε ότι φταίω εγώ που δεν τα καταφέρνω, επειδή «αγχώνομαι». Ή να σταματήσω να ασχολούμαι και θα έρθει μαγικά (να μην ξέρω δηλ ποια από τις 30 μέρες του μήνα είναι γόνιμη, να το αφήσω έτσι, στην τύχη, ή να κάνουμε σχολαστικά σεξ κάθε δεύτερη μέρα μόνιμα). Όσους/ες γιατρούς ρώτησα ήταν κατηγορηματικοί ότι δεν υπάρχει μελέτη που να σχετίζει υπογονιμότητα με στρες κτλ. Πώς λοιπόν έχει επικρατήσει αυτή η ατάκα που είναι ακόμη πιο συγκεκριμένη και προσβλητική από την άλλη εκνευριστική ατάκα «να προσεύχεσαι στο Θεό»(τους), λες και πιστεύω στις βουλές μιας θεότητας δημιουργημένης από ανθρώπους. Γιατί συνεχίζουν να το λένε; Δεν καταλαβαίνουν πόσο παράλογο, ηλίθιο και ασεβές είναι; Ό,τι δε γνωρίζουμε δε σημαίνει αυτόματα ότι είναι «ψυχολογικό», ότι φταίει το «στρες». Μπορεί να σταματήσει αυτή η αηδία;

–Σιγά μη φταίει και το νέφος που δεν έμεινα έγκυος ακόμη

Λένε για όλες αυτές που σταμάτησαν να προσπαθούν και έκαναν παιδί, αλλά δεν λένε για όλες αυτές που σταμάτησαν να προσπαθούν και δεν έκαναν. Αν τα βάλουμε κάτω, τι είναι πιο πιθανό να γίνει;

Είναι πάρα πολύ μεγάλο και στενάχωρο αυτό το θέμα και το ακόμα πιο εξοργιστικό είναι ότι είναι μεταφορά από το εξίσου απαράδεκτο που λένε με τους ασθενείς με σοβαρές ασθένειες, ανίατες ασθένειες. Θα μας αρχίσουν κι εδώ στα σχόλια για το πώς επηρεάζει το άγχος την σωματική λειτουργία αλλά τελικά κανείς δεν μπορεί να σου αποδείξει ότι αν έχεις άγχος σε τάδε επίπεδο θα πάθεις σίγουρα την τάδε αρρώστια. Ποιος δεν έχει άγχος; Πώς γίνεται να λέμε στα σοβαρά σε κάποιον που περνάει από μία πολύ στρεσογόνο κατάσταση να μην έχει άγχος; Έχουν δει ποτέ άνθρωπο που έχει καρκίνο και δεν είχε άγχος και γιατρεύτηκε, ενώ η πρόγνωση ήταν κακή; Και πώς ξέρουν ότι δεν είχε άγχος, ή ήταν αυτός ο λόγος που θεραπεύτηκε;

Τώρα έφυγα λίγο από το θέμα (πολύ) αλλά υπάρχει λόγος: με εξαγριώνει ακόμα και το γεγονός ότι ταυτίζεται η υπογονιμότητα με κατάσταση ασθένειας. Δεν είναι αρρώστια να μην μπορείς να κάνεις παιδί. Εξακολουθείς να είσαι πλήρης, λειτουργικός άνθρωπος με τα όλα του. Οι αντιδράσεις αυτές σε κάνουν να νιώθεις άρρωστη χωρίς να είσαι.

Η ατάκα έχει επικρατήσει γιατί ο άνθρωπος θέλει να νιώθει ότι έχει τον έλεγχο, ακόμα και όταν του φωνάζει όλο το Σύμπαν με Συμπαντικές τηγανιές ότι τα πολύ σημαντικά θέματα στη ζωή του είναι εντελώς εκτός ελέγχου. Δεν μπορούμε να ελέγξουμε τη γέννηση και τον θάνατο. Όσα και αν μαθαίνουμε, όσο και αν προσπαθούμε, τα σημαντικά είναι χαοτικά, ανεξέλεγκτα, και πολύ λίγο σχετίζονται με κάποιου είδους δικαιοσύνη, έως καθόλου θα έλεγα. Δυστυχώς για το ανθρώπινο γένος, ο άνθρωπος δεν μπορεί με τίποτα να το δεχτεί αυτό, και επιμένει να πιστεύει ότι υπάρχει κάποιος που ελέγχει όλο αυτό το χάος, ή ο Θεός, ή ο εαυτός του, που είναι πάλι ο Θεός. Όσες μελέτες κι αν γίνουν για το άγχος, κάτι άλλο θα βρει ο άνθρωπος για να εξηγεί αυτά που τον τσακίζουν, κάτι άλλο που θα έχει να κάνει με τον ίδιο και τον έλεγχο, κάτι μοιραία μεταφυσικό, γιατί το φυσικό άλλα μας λέει.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News