Αγαπητή Α,μπα, σε διαβάζω από την πρώτη μέρα που ξεκίνησε η στήλη με τις 12 ερωτήσεις στη Lifo, αδιάλειπτα μέχρι σήμερα, και σε αγαπώ τρελά! Επειδή η μνήμη μου συγκρατεί πολλές άχρηστες πληροφορίες, θυμάμαι πριν πολλά χρόνια που είχες απαντήσει σε μια ερώτηση σχετικά με τον Γκάτσμπυ, όπου έλεγες ότι ήταν ένα από τα αγαπημένα σου βιβλία έβερ και ανυπομονούσες να δεις τη νέα ταινία – οπότε ήρθα τώρα να ρωτήσω τη γνώμη σου. Είχα δει τότε την ταινία, χωρίς να έχω διαβάσει το βιβλίο και μου είχε φανεί τρομέρα αδιάφορη. Συγκρκεριμένα, θυμάμαι πως μου είχε αρέσει η φανταχτερή αισθητική – τα ρούχα, τα σκηνικά, η μουσική, ο Leo προφανώς – αλλά οι χαρακτήρες πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Λίγο καιρό μετά, δε θυμόμουν σχεδόν τίποτα. Ερχόμαστε τώρα στο σημερα κι αποφασίζω να διαβάσω το βιβλίο, και ξαφνικά η ιστορία παίρνει τελείως άλλη όψη μπροστά στα μάτια μου, και την ξαναζω από την αρχή. Ένα βιβλίο γεμάτο συναίσθημα, βουτηγμένο σε μια συνεχή αίσθηση νοσταλγίας, ανεκπλήρωτης λαχτάρας, εξιδανικευμένου ονείρου. Δεν είναι πρώτη φορά που ένα βιβλίο μου δημιουργεί πιο δυνατές συγκινήσεις από την ταινία, αλλά αυτή τη φορά προβληματίστηκα. Είδα ξανά αποσπάσματα της ταινίας και συνειδητοποίησα ότι ηταν πολύ πιστή – οι διάλογοι ακολουθύσαν το πρωτότυπο σχεδόν λέξη προς λέξη. Ξαφνικά, απέκτησε και η ταινία άλλη υπόσταση, την έβλεπα με εντελώς άλλα μάτια. Πώς γίνεται να μου πέρασε τόσο αδιάφορη μια τόσο ωραία ταινία; Λοιπόν, είπα πολλά, και θα ήθελα να ρωτήσω το εξής: όταν γυρίζεται μια ταινία βασισμένη σε ένα τόσο κλασσικό και πολυδιαβασμένο βιβλίο, αυτή απευθύνεται (ή θα έπρεπε να απευθύνεται) σε θεατές που έχουν διαβάσει το βιβλίο, δίνοντας σάρκα και οστά και πνοή σε μια ιστορία που την ξέρουμε ήδη; Ή είναι πιο λογικό να απευθύνεται και σε ανθρώπους που δεν έχουν το background του βιβλίου (καθώς πολύ περισσότεροι βλέπουν ταινίες παρά διαβάζουν βιβλία), και άρα η ταινία θα πρέπει να προσπαθήσει να προσφέρει μια ολοκληρωτική εμπειρία, ξεκινώντας από το μηδέν, δίνοντας όσο το δυνατόν περισσότερο βάθος στους χαρακτήρες και στην ιστορία; ΥΓ. Προφανώς θέλω και να ρωτήσω αν, τελικά, σου άρεσε η ταινία Γκάτσμπυ, κι επίσης, αν έχεις άλλα παραδείγματα ταινιών που θεωρείς πως ήταν καλή μεταφορά από βιβλία.
– Καραντίνα με βιβλία
Τα βιβλία και οι ταινίες και η τέχνη γενικώς απευθύνονται σε όλους, χωρίς περιορισμούς και προϋποθέσεις. Αυτό που περιγράφεις είναι ένα προσωπικό ταξίδι με το συγκεκριμένο έργο, απολύτως προσωπικό, και ανεκτίμητο ως τέτοιο, αλλά δεν λέει κάτι για τα βιβλία, τις ταινίες, για τα βιβλία που γίνονται ταινίες και τα λοιπά. Κάθε σκηνοθέτης έχει το δικό του όραμα και την δική του θεωρία για το τι σημαίνει ταινία, τι σημαίνει σενάριο, και τι σημαίνει μεταφορά κειμένου σε εικόνα. Εμείς συμμετέχουμε, νιώθουμε, σκεφτόμαστε, και αποκτούμε τη μοναδική, κατά τη γνώμη μου, επαφή με το Θείο, ως Ανώτερη Ανθρώπινη Ιδέα, όχι μεταφυσικά.
Για να απαντήσω στην ερώτηση, την ταινία την είδα βέβαια, και δεν θυμάμαι τίποτα 😊
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Θα ήθελα να βάλω στην κουβέντα και τον παράγοντα του παρατηρητή. Δηλαδή μπορεί κι εσύ να έχεις αλλάξει με τα χρόνια και αν έβλεπες σήμερα πρώτη φορά την ταινία να αντιδρούσες εντελώς διαφορετικά από ότι τότε. Ξεκίνησα να διαβάζω την “Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι” στα 19 και το βρήκα βαρετό και ανούσιο. Το σταμάτησα και το καταχώνιασα. Το ξαναείδα τυχαία στα 27 και λέω για να του δώσω άλλη μια ευκαιρία. Τότε με είχε συγκλονίσει! Το είχα βρει αριστούργημα. Τώρα, στα 45, δεν θυμάμαι και πολλά πράγματα… Αλλάζει ο τρόπος που βλέπουμε τα πράγματα χωρίς να το πολυκαταλαβαίνουμε. Ειδικά σε… Διαβάστε περισσότερα »
Συμφωνω 👍☺ και υπογραμμιζω το “Αλλάζει ο τρόπος που βλέπουμε τα πράγματα χωρίς να το πολυκαταλαβαίνουμε. Ειδικά σε θέματα τέχνης (μουσική, λογοτεχνία κλπ).”
Μα αλλιώς θα δεις μια ταινία ή ενα βιβλιο στα 19 σου, στα 30 σου, στα 40 σου κλπ κλπ
Ειναι η επισυναπτόμενη εμπειρία σου των χρονων που σε κανει να βλέπεις με αλλη οπτική.
Πόσο δίκιο έχεις! Κι εγώ το είχα διαπιστώσει αυτό με αρκετά βιβλία, η πιο θεαματική αλλαγή στη “ματιά” μου όμως ήταν με την ταινία ” Οι εντιμότατοι φίλοι μου” (και τις 3 ταινίες δηλαδή). Την 1η φορά που την είδα και ήμουν ανήλικη, έμεινα στο κωμικό κομμάτι και γέλασα πάρα πολύ. Μετά από κάποια χρόνια ξαναείδα τις ταινίες και προβληματίστηκα με την πικρία τους. Την τρίτη φορά ήμουν 32 και έκλαιγα συνεχώς, συνειδητοποιώντας ξεκάθαρα ότι έπρεπε να πάρω διαζύγιο. Ή ιστορία του Μασέτι που έγινε επιτέλους αυτό που ήθελε η γυναίκα του μόνο όταν έμεινε ανάπηρος – και δυστυχής, μου… Διαβάστε περισσότερα »
Συμφωνω ☺👍και θα την ξαναδώ κι εγω τώρα που το ειπες γιατι μου έχουν λειψει καποια στοιχεία της ταινιας.
Κι εμένα που δεν έχω διαβάσει το βιβλίο (μη βαράτε) η ταινία με τον ΝτιΚαπριο με απογοήτευσε. Η ταινία με τον Ρεντφορντ όμως… ναι. Αυτή με εντυπωσίασε και χαράχθηκε στη μνήμη μου. Και η σύγκριση μεταξύ των δυο ταινιών ήταν αναπόφευκτη.
Πολλά παίζουν ρόλο στο τι σου μένει, σε αγγίζει κλπ
Καλημέρα
Η μόνες ταινίες που μου άρεσουν περισσότερο από τα βιβλία είναι του επιπέδου του twilight, όταν τα βιβλία είναι απίστευτα κακογραμμένα δηλαδή. Ένα καλό βιβλίο είναι ένας όλοκληρος κόσμος και ζεις μέσα του για όσο διαβάζεις, είναι σχεδόν επίπονο το να γυρίζω στην αληθινή ζωή μετά απ΄αυτό. Δυσπρόσιτο συναίσθημα για μία ταινία που κρατάει 2 ώρες, όσο και να μου αρέσουν, πρέπει να τις δω χωρίς να έχω στο μυαλό μου το βιβλίο αλλιώς ξέρω ότι δε θα τις απολαύσω. Αυτό όμως που συχνά ξεπερνάει τις προσδοκίες μου και καταλήγω να συνδέω απαρέγκλιτα με το βιβλίο είναι η μουσική και… Διαβάστε περισσότερα »
Κάτι αντίστοιχο μου συνέβη με τη μεταφορά του “Έρωτας στα χρόνια της χολέρας”. Μου φάνηκε πολύ επιφανειακή η ταινία.
Αν και πιστεύω πως γενικά συμβαίνει αυτό, να μας απογοητεύουν οι ταινίες που είναι βασισμένες σε βιβλία.
Η ταινία δε μ άρεσε καθόλου το βιβλίο το βρήκα εξαιρετικό! Για μένα έχει πολυεπίπεδη ερμηνεία. Πέρα από το love story που λες ναι υπερβολή να περιμένει σαν βλάκας τόσα χρόνια να πεθάνει ο σύζυγος, δείχνει ωστόσο ποσα είναι έτοιμος να θυσιάσει κάποιος κολλημένος σε μια ιδέα επειδή φοβάται να αντιμετωπίσει την ζωή του αν πάψει να έχει υπάρχει αυτό που νομίζει ότι του δίνει νόημα ύπαρξης.
Συμφωνω η ταινια ήταν λίγο μακροσυρτη αναρωτιομουν ποτε θα τελειωσει ενω το βιβλιο καμια σχεση.
Αν δεις μια ταινία και μετά θες να διαβάσεις και το βιβλίο είναι επιτυχία για το βιβλίο. Επιτυχία για την ταινία όμως να είναι να μη θες να διαβάσεις το βιβλίο 🙂 . Από προσωπική εμπειρία ποτέ δεν με απογοήτευσε ένα βιβλίο που διάβασα ενώ είχα δει την ταινία αλλά πολλές φορές έγινε το αντίστροφο. Κι αυτό γιατί έτυχε η εικόνα που είχε ο σκηνοθέτης για την αίσθηση του βιβλίου να μη συμπίπτει με τη δική μου. Ακόμα και η πληροφορία που επιλέγει να κρατήσει ή να παραλείψει ο σκηνοθέτης και ο σεναριογράφος έχει να κάνει με την αίσθηση που… Διαβάστε περισσότερα »
Εγώ μολις ετοιμαζόμουν να γράψω το αντίστροφο, όνομα του Ρόδου ειναι ταινία που μου άρεσε πολύ λόγω ατμοσφαιρας ενώ το βιβλίο το βαρέθηκα λίγο με τόσες περιγραφές.
Η Άννα Καρένινα μου άρεσε εμένα ως βιβλίο (δεν έχω δει κάποια ταινία) παρα τις περιγραφες. Βέβαια εγώ πλέον όπου δω πολύ αναλυτικες περιγραφές πηδάω ολόκληρη την παράγραφο ☺️.
Θεωρώ παντως ότι αυτά τα μεγάλα μυθιστορήματα, λόγω διαρκείας, αποδιδονται καλύτερα σε σειρές παρα σε ταινίες. Το bbc αν δεν κάνω λαθος είχε κάνει πριν λίγα χρόνια μια πολύ ωραία μεταφορά του πόλεμος και ειρηνη σε 6 επεισόδια.
Η Άννα Καρένινα με την Κίρα Νάιτλι μου άρεσε καλυτερα απο κάποιες παλιές βερσιόν.
Τα βιβλία τα πλάθουμε με τη φαντασία μας και τα σκηνοθετούσε όπως ακριβώς μας αρέσει! Εκτός από αυτό, μας δίνει μια πολύ πιο αναλυτική Σκόπια στους χαρακτήρες. Η ταινία χρησιμοποιεί άλλους κωδικες. Νομίζω είναι λάθος να τα συγκρίνουμε, ποτέ η ταινία δε θα βγει κερδισμένη (τουλάχιστον για μένα). Το σωστό είναι να τα κρίνεις ως αυτοτελη έργα γιατί η ταινία πάντα θα είναι λιγότερη από τη φαντασία. Θα ξεχάσω εγώ την απογοήτευση που ένιωθα ως πιτσιρίκι μετά από τις ταινίες Χάρι Πότερ; Πάντως μια καλή μεταφορά βιβλίου για μένα ήταν το Gone Girl σε σκηνοθεσία Fincher. Νομίζω έπιασε πολύ καλά… Διαβάστε περισσότερα »
Εξαιρέσεις όπου η ταινία μου άρεσε περισσότερο από το βιβλίο: Συνέντευξη με ένα βρυκόλακα, Μικρά Αγγλία, Η συντροφιά του δαχτυλιδιού. Και μία ισοπαλία: Game of Thrones. Στις δύο πρώτες περιπτώσεις είδα τις ταινίες πριν διαβάσω το βιβλίο, και νομίζω ότι σε κάποιο βαθμό είναι πιθανό να σου εντυπωθεί περισσότερο το καλλιτεχνικό έργο που γνώρισες πρώτο. Από την άλλη, οι καλλιτέχνες συνήθως εκμεταλλεύονται στο έπακρο τις δυνατότητες του μέσου τους: π.χ. τον εσωτερικό μονόλογο στα βιβλία, τα κοντινά πλάνα στο σινεμά, την αμεσότητα στο θέατρο. Οπότε δεν είναι παράξενο ότι κάποια καλ. έργα χάνουν κάτι όταν μεταφέρονται σε άλλο μέσο. Το… Διαβάστε περισσότερα »
Συμφωνω 👍☺ μα φυσικά και η κάθε μεταφορα διαφερει ειναι το σενάριο αν θελεις του ποσο κοντά θέλει η ταινια να ειναι στο βιβλίο κλπ κλπ Τα εχω δει αυτα που λες ναι είχαν μια διαφορά. Προσωπικά ως ταινία μαρεσε το “The Notebook ” ωραία μεταφορά βιβλίου, και επισης τελευταια είδα τις νέες βερσιόν της Αγκάθα Κρίστι πετυχημενες θα ελεγα αποδοσεις και καλύτερες απο τις προηγουμενες βερσιόν τα Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές (2017), And Then There Were None(2015), Crooked House (2017). Επισης οι “Πενηντα αποχρωσεις του γκρι” αλλιως περίμενα την ταινια και θυμάμαι οταν την πρωτοειδα να γελαω γιατι ειπα… Διαβάστε περισσότερα »
Συμφωνώ για τη μικρά Αγγλία! Το βιβλίο με κούρασε. Οι ηθοποιοί το αποδώσανε τέλεια για μένα, όμως αυτό είναι η εξαίρεση. Σχεδόν πάντα προτιμώ τα βιβλία.
Εμένα μου φάνηκε απίστευτα κουραστική και κιτς η ταινία (κρατάει και 2.30 ώρες). Λες και από τότε φαινόταν η απελπισία του Ντι Κάπριο για ενα Όσκαρ.
Συμφωνώ εντελβάις! Πολύ φανταχτερή και φωναχτή η ταινία. Δε θα ξεχάσω την κορύφωση του βιβλίου που καταλήγει στην τραγικότητα ενός μοναχικού θανάτου. Δεν θυμάμαι να μου το βγάζει η ταινία αυτό.
http://melissaxardie.tumblr.com/post/123459255420/gatsby-believed-in-the-green-light-the-orgastic
O Leo, θεούλης, στα καλύτερά του.
Σκηνικά κοστούμια εντυπωσιακά.
Ταινία (υπο)μέτρια.
Μουσική gtp. Ηθελα jazz και swing, όχι Lana Del Rey.
Aλλά επαναλαμβάνω: decaprio θεότης!
Βιβλίο ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ.
YΓ. Προσπάθησα να ποστάρω GIF. Mάλλον απέτυχα. Πώς το κάνετε;
Γιατί δεν μου βγαίνει;