αγαπητη α,μπα, πλεον η πλειοψηφια των ανθρωπων αναζητα βιαστικα πραγματα οσον αφορα στις σχεσεις; που πηγε αυτος ο ρομαντισμος των παλαιοτερων ετων;
Πράγματι, ήταν πολύ ρομαντικά τα προικοσύμφωνα. Οι πατεράδες πουλούσαν τις κόρες τους σε άλλους άντρες για να εξασφαλίσουν τα δικά τους γεράματα, κι έτσι οι κόρες ήταν σε όλη τους τη ζωή δούλες, στην καλύτερη περίπτωση υπηρέτριες, παρακαλώντας να κάνουν γιο μπας και καταφέρουν να βγάλουν τα σπασμένα κάποτε πάνω σε μια άλλη γυναίκα, δηλαδή, στη νύφη τους. Οι πολύ τυχερές που έμεναν χήρες νέες, είχαν την επιλογή να βιάζονται κατ’ επανάληψη από διάφορους γείτονες επειδή δεν είχαν προστάτη κι επίσης επειδή «τα ήθελαν», κάποιες μπορούσαν βέβαια να γίνουν και επίσημα οι πόρνες του χωριού. Επίσης, πολύ ρομαντική ήταν και η φυματίωση, η ιλαρά, η πολυομελίτιδα, αχ, ο τέτανος, ο τέτανος. Αμ την παιδική θνησιμότητα; Πώς να την ξεχάσεις; Τους βαλκανικούς πολέμους; Τι να πρωτοθυμηθώ. Τα λιντσαρίσματα; Τις εξορίες; Την έλλειψη νερού, την μηδενική κρατική δομή, τη βρώμα; Το ξύλο μέσα στις οικογένειες, από πατεράδες προς γιους και πάει λέγοντας, αυτονόητο και καθημερινό; Ότι δεν υπήρχε διαζύγιο; Αυτό μπορεί να ήταν και από τα καλύτερα, εδώ που τα λέμε.
Όχι! Το καλύτερο ήταν ο βόθρος. Το αποχετευτικό σύστημα και η φθορίωση του νερού΄, αυτό τα κατέστρεψε όλα. Αν δεν μολύνεις το πηγάδι σου με τα οικογενειακά σου κόπρανα για να πάθεις χολέρα, δεν ξέρεις τι πάει να πει αγάπη.
Μέσα σε όλον αυτόν τον ρομαντισμό ξέχασα τους γκέι, τους αμφί, και τις τραβεστί, αλλά εντάξει, δεν χωράνε όλες οι αναμνήσεις μέσα σε τόσο λίγο χώρο, όλοι αυτοί χρειάζονται δικό τους κεφάλαιο.
Εγώ το λέω: στο σύμπαν του walking dead θα πέθαινα στο πρώτο μισάωρο. Στη δεκαετία του πενήντα όμως, φοβάμαι ότι θα ζούσα πάντα ως νεκρή.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Να αυτά γίνονται αν βλέπεις μόνο τις ταινίες απ’ τα μυθιστορήματα της Τζέιν Ώστεν και δε διαβάζεις τα βιβλία (και δε σκέφτεσαι και πολύ).
Σου μένουν τα ωραία φορέματα και οι προτάσεις γάμου και χάνεις την λεπτή ειρωνία στην περιγραφή του κοινωνικού πλαισίου. Δεν αντιλαμβάνεσαι πόσο σκληρή μοίρα έχεις σαν γυναίκα αν τολμήσεις να σκέφτεσαι και λίγο. Αλλά έχεις εικόνα τη βόλτα με την άμαξα και τα κάστρα φωτισμένα με κεριά.
Αυτό το “βλέπεις μόνο τις ταινίες απ’ τα μυθιστορήματα της Τζέιν Ώστεν και δε διαβάζεις τα βιβλία (και δε σκέφτεσαι και πολύ)” πόσο μα πόσο εύστοχο!! Θα το χρησιμοποιήσω στο μέλλον 😉 Με τον μανδύα του αισθηματικού έκανε όσα σχόλια για την κοινωνία δε θα μπορούσε να κάνει αλλιώς. Ωραίο να χαλβαδιάζεις τον βρεγμένο Κόλιν Φερθ/Μάθιου ΜακΦάντιεν (delete as applicable), αλλά σε κάθε λεπτομέρεια κρύβεται (όχι και πολύ βαθιά) ένας από τους πιο οξυδερκείς σχολιασμούς.
Ε, πες τα!
Με καταγωγή από γιαγιάδες πρόσφυγες και μέσα στην απόλυτη φτώχεια (με θανάτους παιδιών, χωρισμούς λόγω πολέμου) είμαι απόλυτα βέβαιη ότι καμία από τις γιαγιάδες μου δεν έζησε ρομαντικές στιγμές.
Για μένα το να είμαι ξαπλωμένη Σάββατο πρωί και ο άντρας μου να βάζει το αγαπημένο μας τραγούδι στο Spotify, είναι ρομαντισμός.
Αν δεν έχεις φάει στο σχολείο ξύλο με την βέργα στην παλάμη, δεν έχεις ζήσει την Απόλυτη Παιδική Ανάμνηση.
Αχχ μου έχει διηγηθεί η μαμά μου για ξύλο με τη βέργα και από την έξω πλευρα της παλάμης (που πονάει περισσότερο) και μετά δεν μπορούσε να πιάσει το μολύβι στα χέρια της από το τρέμουλο. Και οι γονείς να λένε “έτσι θα γίνουν ‘ανθρωποι”. Πονάω και μόνο από την περιγραφή.
Ο δάσκαλός μας στις 3 τελευταίες τάξεις του δημοτικού, ήταν γέρος, λίγο πριν τη σύνταξη και ανηκε σε μια άλλη γενιά δασκάλων, εκείνη που νομιζε πως είχε το δικαίωμα να δέρνει. Έδερνε μπροστά σε όλη την ταξη μόνο τα αγόρια, με βέργα στα χέρια, σφαλιάρα που μια φορά ήταν τοσο δυνατή που το παιδί που στεκόταν στον πίνακα κουτουλησε το κεφάλι του στον τοιχο.
Κάναμε κοπάνα όλη η ταξη, ριξαμε αμπούλες στην αίθουσα και βρωμούσε του θανατά, πήγαμε στον διευθυντή και μας είπε “να σταματήσουμε τις χαζομάρες και να είμαστε καλά παιδιά, γιατί ο δασκαλος είναι λεβεντιά”.
“λεβεντιά”..για κάποιο λόγο παθαίνω ένα σφίξιμο όταν ακούω αυτή τη λέξη..
Κι εμένα, δεν ξέρω αν είναι για τον ίδιο λόγο βέβαια. Έχω γνωρίσει εγώ κάτι λεβέντες και κάτι παλικάρια από εκεί που κατάγομαι (δεν λέω άλλα, θα μου ξανακοπεί το σχόλιο 😝) που τους βλέπεις πώς είναι με τις γυναίκες και τις μάνες τους και παθαίνεις σιχαμάρα ολικής. Λεβέντες my ass.
Μην ξεχνάς τις “ακουσμένες” που δεν μπορούσαν να παντρευτούν γιατί έβγαινε βρώμα πως βγαίνουν με ανδρες (άσχετα αν δεν έκαναν τίποτα, αρκούσε η βρώμα) Τα ορφανά που τα παρατούσαν στα ιδρύματα γιατί είχαν δέκα και δεν μπορούσαν να τα ταϊσουν. Τις βρεφοδόχους για τα νόθα. Τα Λαδικά, ανήλικες υπηρέτριες που τις έστελναν σε σπίτια στην αθήνα να δουλεύουν σε ηλικία 10-12 χρονών με αντάλλαγμα να τις “προικίσουν”. (Η Σπυριδούλα ήταν λαδικό). Τα παιδιά που δεν μπορούσαν να πάνε στο Γυμνασιο γιατί ο πατέρας τους ήταν “ληστοσυμμορίτης” . Αλλά ο Ανδρέας Ντούζος τραγουδουσε Σ αγαπώ σ όλες τις γλώσσες, στην Νίκη… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν την ήξερα την έννοια λαδικο. Είναι το ίδιο με την ψυχοκορη;
Η Αμαλία στο Ντολτσε Βιτα στο σπίτι του Μαρκατου τι ήταν; Νομίζω ως ψυχοκορη την ανέφεραν στο σίριαλ. Που της την έπεσε ο Μαρκατου με χούφτωματα αλλά την γλίτωσε. Και τα έμαθε η Χριστινα μετά που τα είχε κακαρώσει και εκει που ένιωθε ενοχικα για το λαβ στόρι με τον Αντώνη ως χήρα Μαρκατου που τόσο την είχε αγαπήσει εν ζωή… τα πήρε στο κρανίο και είπε αντε γεια θα το ζήσω!!
Ναι είναι το ίδιο αλλά υποτιμητικά, “ψυχοκόρες” ήταν για να σκεπάζουν την εκμετάλλευση με εσανς τριαντάφυλλο και να μην βρωμάει. Λαδικά ήταν γιατί τους δίνανε το σκεύος για το λάδι (λαδικό) και τα στέλνανε στο καταστημα να το γεμίσουν με χυμα λάδι. Οι κυρίες της καλής κοινωνίας δεν το έκαναν αυτό μόνο τα λαδικά, οι υπηρέτριες.
Θες μια ρομαντική ιστορία; Να σου πω εγώ μια. Η γιαγιά μου ήταν σε ηλικία γάμου στον εμφύλιο. Ο πατέρας της ήταν δεξιός. Η γιαγιά γούσταρε έναν τύπο από από το χωριό, που τη γούσταρε κι αυτός και ήταν καλός άνθρωπος. Ήταν βέβαια αριστερός, κι ενώ ήταν φίλος με τη γιαγιά μου, ο πατέρας της δεν τον ήθελε. Έτσι της έδωσε ένα αρχικαθίκι, δεξιό, με περιουσία και μάλλον πάρα πολύ βλαμμένο άνθρωπο, ο οποίος πρέπει να ήταν και κάπως ψυχικά ασθενής. Μαύρα τα νιάτα της με αυτόν τον άνθρωπο, μαύρα και πιο πριν. Γιατί πιο πριν ήταν η μεγαλύτερη κόρη… Διαβάστε περισσότερα »
Μιας που λέμε για γιαγιάδες: Η γιαγιά η δική μου γεννημένη το 1917 παρακαλώ, είχε την τύχη να παντρευτεί ένα συχωριανό που ήταν πολύ καλός. Ο παππούς λέγεται ότι (δεν είχα την τύχη να τον γνωρίσω) ήταν πράος και δίκαιος και με τη σύζυγο και με τα παιδιά. Φτώχια μεγάλη, πόλεμοι, κατοχή στο χωριό και πέντε κουτσούβελα. Αλλά για τα δεδομένα της εποχής η γιαγιά είχε παντρευτεί έναν καλό άνθρωπο. Ελα όμως που ο παππούς την άφησε χήρα στα 42 με πέντε ανήλικα ορφανά. Το τι απέγιναν τα παιδιά είναι μεγάλη ιστορία που κάποτε θέλω να τη γράψω βιβλίο. Για… Διαβάστε περισσότερα »
Πού πάει μόνη γυναίκα μέσα στο ξημέρωμα…
Εμένα η μία μου γιαγιά ήταν η δεύτερη γυναικα του παππού μου. Η πρώτη τον παράτησε στον πόλεμο. Πήρε το παιδί τους και πήγε να ζήσει με έναν άλλο άνδρα. Η γιαγιά μου ήταν ψυχοκορη σε ένα σπίτι και εκεί ερωτεύτηκε το γιο. Αραβωνιαστηκαν αλλά την παράτησε. Έτσι παντρεύτηκε τον παππού από ανάγκη. Δεν τον αγάπησε ποτέ. Όταν πέθανε πάνω από τον τάφο του φώναζε ένα άλλο όνομα, αυτό του αραβωνιαστικου της.
Οι
Jelly μαύρισα με την ιστορία της γιαγιάς σου.. και πιστεύω ότι είναι συνηθισμένη για τότε. Στεναχωριέμαι που έχασα γιαγιάδες και παππούδες πολύ νωρίς και δεν πρόλαβα να μάθω κι εγώ αυτές τις ιστορίες
Πού πήγε ο Βάγκνερ;
Πού πήγε ο Πουτσίνι;
Μόνο αυτοί
μας έχουν μείνει!
Παιδιά ψάξτε τις τσέπες σας. Αυτός που τον πήρε θα έχει δύο.
(Όπως έλεγε και μια ψυχή κάποτε που είχε χιούμορ)
Υ.Γ. Από τις καλύτερες απαντήσεις ΕΒΑ!
Επίσης μια άλλη μη ρομαντική ψυχή whatever με χιούμορ, που έχει φύγει, Τριχόπουλος ερευνητής ακαδημαϊκός κλπ έλεγε : Κάθομαι πάντα με την πλάτη στη θάλασσα . Δεν καταλαβαίνω τι νιώθουν οι άνθρωποι , όταν βλέπουν τις βάρκες να κουνιούνται.
Σαν δικό μου άνθρωπο τον ένιωσα !! Είμαστε πολλοί -ες οι πεζοί τύποι άραγε;
Εγώ δεν είμαι πεζή. Δηλαδή είμαι γιατί δεν έχω αυτοκίνητο, αλλά δεν διαθέτω πεζότητα. Νομίζω πάντως ότι μερικοί μπερδεύουν τον ρομαντισμό με την ηλιθιότητα. Δεν είσαι ρομαντικός φίλε, ηλίθιος είσαι!
Τα προξενιά πού τα βάζεις; Οι μέσοι παππούδες στην Ελλάδα γνωρίστηκαν Δευτέρα και Σάββατο παντρεύτηκαν. Τι ρομάντζο! Είχαν όλη τη ζωή μπροστά τους για να γνωριστούν! Άσε, τώρα έχουν γίνει όλα πεζά, δοκιμάζει ο κόσμος τον εαυτό του, γνωρίζεται, προχωράει μέσω διαφορετικών σχέσεων..χάλια! Πού οι υποσχέσεις αιώνιας αγάπης από την δεύτερη μέρα που σε γνωρίζει ο άλλος, όπως στα μυθιστορήματα και τις ταινίες; Εδώ ο Θέμος, ο γάτος από τις Αριστογάτες και εξομολογείται τον έρωτά του στη Λαίδη με θέα το Παρίσι τη νύχτα από το πρώτο κιόλας βράδυ! Γενικά δεν είναι πολύ καλή η ονειροβασία και ο αμερικανικός κινηματογράφος… Διαβάστε περισσότερα »
Και αν πάμε και λίγο πιο πίσω στο χρόνο, διάβασε το “Πίστομα” του Κωνσταντίνου Θεοτόκη. Εκεί να δεις ρομαντισμός. Να φαν κι οι κότες.
Jenny Barnes, δεν το είχα υπόψη μου. Τι ανατριχίλα. Ένα τόσο δα διήγημα αλλά τόσο παραστατικό και δυνατό, αισθάνθηκα άρρωστη στην τελευταία λέξη που ολοκληρώνει την τιμωρία 🙁
Jenny το διάβασα στο πανεπιστήμιο πριν από 20 χρόνια και η ανάμνηση της φράσης “βάλτο πίστομα μέσα” με στοιχειώνει ακόμα. Ήταν και η πρώτη φορά που άκουσα για φεμινισμό μέσα στο αμφιθέατρο. Διαβάστε το.
Idril, caesariona και γω μόλις διάβασα την τελευταία φράση σα να με διαπέρασε ηλεκτρικό ρεύμα. Όλη η αγριότητα της ελληνικής γης με πρόταγμα την “τιμή” σε μια σελίδα.
Μόνο εγώ όταν διάβασα το βιβλίο ήθελα να κάνω εμετό; Η Ελίζαμπεθ δεν μου φάνηκε ούτε δυναμική, ούτε ρεαλίστρια, μου φάνηκε απλώς μια Πολυάννα που πασπάλιζε με χρυσόσκονη τις μαλακίες της εποχής για να μην κόψει τις φλέβες της. Σαν την ίδια την Austen .
Αχ, πες τα, βρε Οριγκάμι! Η Ελίζαμπεθ ξεκίνησε να γουστάρει τον Ντάρσι μόλις είδε από κοντά τη βιλάρα του. Ποιος ρομαντισμός;;; Ποια αγάπη;
#unpopularopinion
Αχ, δεν ξέρω, δεν το ερμήνευσα έτσι, ίσως δεν με συγκίνησε ο τρόπος γραφής της Ώστεν, ίσως κάποια στιγμή να το ξαναπιάσω. Πάντως για να μη νομίζετε ότι σας το παίζω υπεράνω και σνομπάρω τις “ρομαντικούρες”, δηλώνω υπεύθυνα ότι ΑΓΑΠΩ τα Ανεμοδαρμένα Ύψη. :Ρ
Εξαρταται απο την ηλικια που το διαβαζεις.
Πχ στα 15 που το πρωτο διαβασα ερωτευτηκα τον Νταρσυ. Στα 39 που το ξαναδιαβασα, “ερωτευτηκα” τον κυριο Μπενετ. Πολυ γελασα με τον τυπο. Πιστευω οτι η Τζειν η Οστεν σκαρφιστηκε ολοκληρο εργο για χαρη του κυριου Μπενετ. Πρωτα εφτιαξε αυτον και μετα τους αλλους. Και τωρα που το σκεφτομαι γι αυτο της βγηκαν τοσο απλοικοι οι υπολοιποι. Εδωσε ολες τις ατακες στον πατερα. Εκανε οχημα τα ειδυλλια λιζυ-νταρσυ μπινκλει-τζειν γουικαμ-με την μικρη για να χει ο πατερας να λεει. Βουαλα!
Εγω πάλι όσο μεγαλώνω δίνω δικι! στην κατά τ’άλλα εκνευριστική κυρία Μπενετ. Έκανε ο,τι μπορούσε για να μπορέσει να δει τις κόρες της ευτυχισμένες για τα δεδομένα τις εποχής. Δεν μπορούσε να τις σπουδάσει, δεν επιτρεπόταν να δουλέψουν,μια διέξοδο ειχαν:ένα καλό γάμο. Και κατά τα λεγόμενα της Λιζι στο μεγάλωμα τις είχε αφήσει ελεύθερες να ασχολούνται με ο,τι θέλει η καθεμιά. Την λες και Μοντεσσορι κατά μια έννοια! #superunpopularopinion