Ποτέ ξεπερνάς μια απώλεια; έχασα τον μπαμπάκα μου πριν 1 χρόνο δε θέλω να πω κάτι πάνω σε αυτό απλά επειδή συνεχώς ακούω συζητήσεις για απώλειες αποφάσισα να πω τη δική μ άποψη. δεν ξεπερνάμε ποτέ την οποιαδήποτε απώλεια είτε είναι θάνατος, είτε είναι το τέλος μιας σχέσης.. Απλά μαθαίνουμε να ζούμε χωρίς αυτό.. Συνηθίζουμε να μην υπάρχει.. Να ξυπνάμε χωρίς αυτόν, να μην του λέμε καλημέρα, να μην του εκφράζουμε τα συναισθήματα και τις ανησυχίες μας. Αυτομάτως ισχυροποιουνται δεσμοί με πρόσωπα που ήδη υπάρχουν στη ζωή μας ή με καινούρια που αποφασίζουμε να προχωρήσουμε μαζί. Η καινούρια πλέον ρουτίνα κάνει την παλιά ανάμνηση.. Όσο πιο σωστά χτίζεις την καινούρια σου ρουτίνα, τόσο πιο γλυκιά γίνεται και η ανάμνηση.. Βέβαια σε κάποιες περιπτώσεις όπως η δική μου η ανάμνηση είναι έτσι και αλλιώς γλυκιά… Το θέμα λοιπόν είναι να προσπαθούμε να γεμίζουμε την καθημερινότητα μας με στόχους και κίνητρα που μας παρακινουν. Το ξέρω ότι είναι πολύ θεωρητικό αυτό που λέω αλλά μόνο έτσι θα μπορέσουμε να πούμε τέλος σε κάποιες καταστάσεις και μετά να τις κάνουμε γλυκιά ανάμνηση η σκληρό μάθημα.. Βέβαια σε κάποιες περιπτώσεις σου λένε οι καταστάσεις τέλος και σε προλαβαίνουν.. Όπως λέει και το άσμα “ακόμα περισσότερο αυτό που με πειράζει είναι την απουσία σου πως πάω να συνηθίσω”.. Αλλά συγχρόνως αυτό επιδιώκω..
-Μαρίνα
Συμφωνώ σε όλα, δεν θα μπορούσα να τα γράψω καλύτερα. Κάπου διάβασα την εξής περιγραφή: το πένθος ανοίγει μια μεγάλη τρύπα στο έδαφος. Αυτό που καταφέρνεις με τον καιρό είναι να μην πέφτεις ξανά και ξανά μέσα. Μαθαίνεις να την αποφεύγεις. Η τρύπα μένει στην θέση της.
Για τους λόγους που περιγράφεις ισχύει ότι ο καιρός «γιατρεύει». Δεν γιατρεύει με την έννοια ότι γίνεσαι όπως πριν, όπως δεν γιατρεύεσαι και ποτέ πλήρως από οτιδήποτε άλλωστε, κάθε αρρώστια αφήνει ένα σημάδι, ορατό ή αόρατο. Αυτό που γίνεται με τον καιρό είναι ότι οι παλιές συνήθειες με έναν άνθρωπο αντικαθίστανται από άλλες, και δημιουργείς έτσι μια νέα ζωή, με καινούρια ρουτίνα. Αυτό παίρνει χρόνο.
Δυστυχώς δεν γίνεται πάντα αυτομάτως, όπως λες. Αλλά σε σένα όπως φαίνεται, έγινε, και γίνεται, οπότε συγχαρητήρια. Και συλλυπητήρια για τον μπαμπάκα σου. Ένα χρόνο μετά, το πιο δύσκολο είναι να καταπολεμήσεις τις τύψεις επειδή προσπαθείς να συνηθίσεις την απουσία. Μερικές φορές είναι και πιο δύσκολο από το αρχικό σοκ. Καλό κουράγιο, είναι βέβαιο ότι είσαι στον σωστό δρόμο.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Same here. Εγώ τον έχασα το 2012,δηλαδή πριν από 6 χρόνια σχεδόν. Ο κάθε άνθρωπος βιώνει την απώλεια εντελώς διαφορετικά. Όταν πέθανε ο δικός μου μπαμπάς,έκλαψα μόνο στο νεκροτομείο,μη μπορώντας να καταλάβω πώς γίνεται να του μιλάω,να τον χαιδεύω χωρίς να αντιδράει,σκεφτόμουν πως ό,τι και να του έκανα,δεν θα καταλάβαινε τίποτα.Δύσκολο να καταλάβεις ένα άψυχο κορμί,που μέχρι πριν λίγες ώρες έβλεπες τη φλέβα του να χτυπάει,το στήθος του να ανεβοκατεβαίνει.Ήταν ένα μήνα στο νοσοκομείο σε καταστολή,έφυγε από πολυοργανική ανεπάρκεια. Το ίδιο βράδυ,είχα απο μέρες κανονίσει έξοδο με φίλους σε λαδόκολλα.Πήγα,ενώ τα παιδιά απορούσαν πώς βρήκα το κουράγιο.Πήγα,τα ήπια,τραγουδούσα. Στην κηδεία,αργότερα… Διαβάστε περισσότερα »
Εμένα ήταν ναυτικός,οπότε έλειπε συχνά.Νομίζω πως έχω πείσει τον εαυτό μου ότι έφυγε για ταξίδι επ’αόριστον…
Έχοντας χασει τον πατέρα μου πριν 40 μερες, εχω να πω ότι το πένθος και η απώλεια είναι εγωιστικά πράγματα. ΕΜΕΝΑ μου λείπει. Έχοντας ζήσει τραγικές στιγμες βλέποντας τον πατέρα μου να υποφέρει φρικτά και ασταματητα για ενα χρόνο, εχω να πω οτι εκείνο ηταν 100 φορές χειρότερο από θανατο. Μακαρι κανεις να μη γνωρισει αυτό που ζουσαμε αργα και τυρρανικα. Οταν πέθανε εκλαψα αλλα ανακουφιστηκα, η αγαπη υπερβαίνει εαυτόν, αρκεί που δεν υποφέρει. Από πού κι ως πού να θελω να ζει ετσι αρκει να μην τον χασω; Σκέφτηκα μετά ότι εναν τετοιο δυνατο, υπεροχο και αξιο άνθρωπο δεν… Διαβάστε περισσότερα »
Σοκοφρέτα, σ΄ευχαριστώ πολύ, να είσαι καλά
Maggie εισαι απο τις αγαπημενες μου σχολιαστριες εδω. Σου ευχομαι καλη δύναμη ! 🙂
Αχ βρε Μια, με κάνεις να θελω να γεμισω το Α,Μπα; με emoticon 😊❤❤❤❤❤
Σ’ ευχαριστώ θερμά.
συλληπητήρια,Maggie, λυπάμαι πολύ.
Σ’ ευχαριστώ, να’σαι καλα Φούστα.
Αχ Μάγκι, λυπάμαι πολύ. Πάρα πολλές φορές όταν εμφανιζόσουν ευχόμουν να πηγαίνουν καλά τα πράγματα. Λυπάμαι. Που ταλαιπωρηθήκατε.
Τα φιλιά μου Μάγκι, να είσαι γερή, να τον θυμάσαι και να χαμογελάς. Μ’αυτή την ανάμνηση της γλυκιάς κι αγνής αγάπης.
Από τις αφηγήσεις σου ξερω οτι με καταλαβαίνεις. Δε σου κρυβω οτι κάποιες από αυτες τις θυμόμουν κι επαιρνα κουράγιο. Σ’ ευχαριστώ πολυ.
“I miss her all the time. I know in my head that she has gone. The only difference is that I am getting used to the pain. It’s like discovering a great hole in the ground. To begin with, you forget it’s there and keep falling in. After a while, it’s still there, but you learn to walk round it.”
Rachel Joyce – The Unlikely Pilgrimage of Harold Fry
Μαρίνα ,τι γλυκό κορίτσι που φαινεσαι. Καταρχάς συλλυπητήρια για το μπαμπά σου. Οι σκέψεις σου περί απώλειας έπεσαν σε φοβερό timing,καθώς χτες είχα την ίδια συζήτηση με την καλύτερη μου φίλη ,και πολύ με άγγιξαν αυτά που λες,μου θύμισαν αυτά που λέει και εκείνη. Έχασε τον πατέρα της από καρκίνο πριν δύο χρόνια,στα 25 της, και είχαν και αυτοί μια υπέροχη σχέση.Από αυτές που όταν τις βλέπεις από κοντά τις θαυμάζεις ,ειδικά αν δεν τις έχεις. Συζητούσαμε για την απώλεια και τη συνήθεια με αφορμή τον πρόσφατο χωρισμό μου από τη “μεγάλη μου σχέση”,ας την πούμε και μου είπε ότι… Διαβάστε περισσότερα »
Εγώ πάλι (και ο Αγγελάκας) λέω ότι ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός, γιατί ζεις καταστάσεις που δεν μπορείς πλέον να μοιραστείς μαζί με αυτούς που έχασες.
Μιας και επικαλούμαστε καλλιτέχνες,θα διαφωνήσω μαζί σου λέγοντας ότι “εγιν’η απώλεια συνήθειά μας” και θα συμφωνήσω εντελώς με τον στίχο.
Κάποια στιγμή μέσα στον χρόνο όλα ξεθωριάζουν.Το θέμα είναι πως θα καταφέρουμε να τα κρατήσουμε όμορφα στο μυαλό μας και να πορευτούμε με αυτά.Εκει είναι το στοίχημα!
Ο Ανέστης κερδίζει πάντα
μιας και επικαλούμαστε καλλιτέχνες να προσθέσω κάτι
poetryfoundation.org/poems/47536/one-art
Συλληπητήρια σε όσους και όσες είχαν απώλειες, εύχομαι να είχα να πω μια μαγική, σοφή κουβέντα να σας απαλύνω λίγο τον πόνο.
Μαρίνα συλλυπητήρια για τον μπαμπακούλη σου. Είχα κι εγώ έναν τέτοιο. Τρία χρόνια μετά, κατάφερα να βάλω μια μικρούλα φωτογραφία του, παμπάλαια, σε μια κορνίζα. Πρέπει να είχα γράψει κι εγώ κάτι παρόμοιο, με την τρύπα της θλίψης που φοβόμαστε ότι θα πέσουμε μέσα αλλά με τον καιρό μαθαίνουμε να περπατάμε γύρω της, χωρίς φόβο. Είναι τόσο κοινά συναισθήματα και σκέψεις όμως, σίγουρα έχουν ειπωθεί από πολλούς περίπου τα ίδια. Όπως και τα κύματα. Περιέγραφα στην ψυχολόγο μου πώς βιώνω το πένθος και έλεγα ότι είναι στην αρχή σαν να βρίσκεσαι σε φουρτούνα και να λες δεν ξέρω κολύμπι, θα… Διαβάστε περισσότερα »
αχ, αυτό το ποστ χτύπησε φλέβα..έχασα και εγώ τον μπαμπά μου τα Χριστούγεννα..αλλά λόγω της άνοιας, ουσιαστικά ήταν σαν να τον είχα χάσει από τη στιγμή που σταμάτησε να με αναγνωρίζει, περιπου 2 χρόνια πριν. Ήμουν η τελευταία που θυμόταν από τα στενά του πρόσωπα αλλα και εκείνη που τον φρόντιζε μέχρι τέλους, οπότε είχα καθημερινή επαφή μαζί του. Η κατάσταση δυστυχώς επιδεινωνόταν,οπότε το τέλος ήρθε περισσότερο σαν λύτρωση αλλά και πάλι η απώλεια ειναι μεγάλη. Όταν εχασατον μπαμπά μου, ο γιος μου ήταν 25 ημερών, λεχώνα λοιπόν αλλά με ενα πλασματάκι που έγινε ασπίδα στο να μην με πάρει… Διαβάστε περισσότερα »
Επειδή είμαι ακριβώς στην ίδια κατάσταση, θα σου πω ότι ένα χρόνο μετά όχι μόνο δεν έχω ξεπεράσει την απώλεια αλλά ούτε και την έχω επεξεργαστεί όσο θα ήθελα. Η ζωή συνεχίζεται βέβαια κανονικά, δουλεύω, βγαίνω για καφέ, σχεδιάζω το μέλλον με το σύντροφό μου αλλά η σκέψη του είναι πάντα εκεί – άλλοτε ήρεμη και νοσταλγική και άλλοτε φέρνοντας μου ξεσπάσματα, δάκρυα και τύψεις όσον αφορά στα πράγματα που θα μπορούσαν να είχαν γίνει διαφορετικα (αν και δε θα μπορούσαν στην πραγματικότητα.) Ο χρόνος δε με βοήθησε καθόλου, ίσα ίσα κάποιες φορές νιώθω ότι πονάω περισσότερο από τις πρώτες… Διαβάστε περισσότερα »
Εντελβάις συλλυπητήρια! Απλά θέλω να σχολιάσω πως δεν υπάρχουν κανόνες στο πένθος μεν αλλά ένας χρόνος είναι τρομερά μικρό διάστημα για να πούμε πως έχει ξεπεραστεί μία απώλεια. Που βέβαια δεν ξεπερνιέται ποτέ, απλά μαθαίνεις να ζεις με αυτή και κάποια στιγμή το παίρνεις απόφαση ότι δυστυχώς έτσι είναι τα πράγματα. Πρέπει να περάσουν όμως αρκετά χρόνια. Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για τον καθένα. Ακόμα και το ότι αισθάνεσαι ότι πονάς περισσότερο τώρα είναι ένδειξη βοήθειας του χρόνου. Γιατί τώρα είναι που καταλαβαίνεις την απώλεια και τη ζεις στο πετσί σου.
Lola σ’ ευχαριστώ πολύ, μακάρι να είναι έτσι όπως τα λες! 🙂
Τα συλλυπητήριά μου.Έχω χάσει τον πατέρα μου εδώ και μια 5ετία,ήταν και πολύ ξαφνικό το χτύπημα,έβλεπε ποδόσφαιρο,στρεσσαρίστηκε (τα γνωστά οπαδικά…),του ήρθε μια ανακοπή και αυτό ήταν.Είναι αυτό που σου είπε η Λένα με την τρύπα στο έδαφος.Είναι εκεί,απλά με τον χρόνο μαθαίνεις να την αποφεύγεις,εκπαιδεύεις τον εαυτό σου να παριστάνει ότι δεν είναι εκεί,εν τέλει.Βρίσκεις δραστηριότητες να σε αποσπούν,να νιώθεις ευχάριστα,να μη σκέφτεσαι.Και κάποια στιγμή δε νιώθεις τον πόνο.Καλό κουράγιο💕
Σε ευχαριστώ πολύ,Σοκοφρέτα,να είσαι καλά…Σήμερα είμαστε,αύριο δεν είμαστε,το ένιωσα στο πετσί μου με τον πιο οδυνηρό τρόπο.Μέχρι να χάσεις γονιό,έχεις μια ψευδαίσθηση ότι ο θάνατος είναι κάτι πολύ μακρινό…Έπειτα,σου δίνει χτύπημα κάτω από τη ζώνη κι εσύ δεν έχεις παρά να μαζέψεις τα θρυψαλιασμένα κομμάτια σου και να συνεχίσεις,η ίδια η ζωή σε στήνει ξανά στα πόδια σου.