Αγαπητή αμπα, θα πρέπει ποτέ να γίνονται οι γονείς μας ισότιμοι με εμάς; θα μιλούσες ποτέ στην κόρη σου σαν να είναι συνομίληκη φίλη σου, αν έχει περάσει τα 25, τα 30 ή τα 40 της; Αν ναι, αυτό σημαίνει ότι η προστασία του γονεϊκού ρόλου μπορεί και να λήγει καποτε;
– νεα μητερα
Εκτός από νέα μητέρα, είσαι και ενήλικη κόρη, οπότε πιστεύω ότι θα μπορούσες να απαντήσεις αυτή την ερώτηση για τον εαυτό σου.
Για μένα η δυναμική αυτή δεν ανατρέπεται, ούτε θα έπρεπε να ανατρέπεται. Οι γονείς πάντα έχουν μια εξουσία απέναντι στα παιδιά τους γιατί τα παιδιά τους πάντα αναζητούν την αποδοχή των γονιών τους, και αυτό δεν αλλάζει με την ηλικία, είναι η βάση της σχέσης. Δεν χρειάζεται να μιλάς στην κόρη σου σα να είναι συνομήλικη φίλη σου γιατί σίγουρα δεν είναι συνομήλικη, και η φιλία είναι κάτι που επιλέγει κανείς, τους γονείς όμως, όχι. Αφού η κόρη σου δεν μπορεί να επιλέξει άλλους γονείς, είναι παραμορφωτικό να παριστάνουν γονείς και παιδιά ότι δεν υπάρχει το στοιχείο της καθοριστικής ψυχολογικής δέσμευσης ένθεν κι ένθεν, και κάνει κυρίως κακό στα παιδιά, που δυσκολεύονται ιδιαίτερα να θέσουν τα όρια τους. Άλλα όρια βάζεις στους φίλους, άλλα περιθώρια για όρια έχεις με τους γονείς.
Δεν χρειάζεται να της μιλάς σα να είναι συνομήλικη φίλη σου, αλλά σα να είναι το παιδί σου που έχει ενηλικιωθεί, οπότε πρέπει να περιορίσεις, αν όχι μηδενίσεις, τις προσδοκίες σου και να την αντιμετωπίζεις ως ξεχωριστό άνθρωπο και όχι ως προέκταση του εαυτού σου.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Πολύ χαίρομαι να ακούω τέτοιες όμορφες ιστορίες. Μου υπενθυμίζουν πως είναι εφικτές.
Οι γονεις και τα παιδιά δεν είναι φίλοι ούτε πρέπει να γίνουν. Τα μικρά παιδιά χρειάζονται ξεκάθαρα όρια και από την άλλη πλευρά δεν είναι εκεί για να μοιράζονται τα δικά μας προβλήματα. Ούτε όταν ενηλικιωθουν.
Δεν νομίζω οτι μπορείς να έχεις μια απολύτως φιλική σχέση με τον γονιό σου όσο χρονών και να γίνεις. Μπορείτε να έχετε μια φιλική σχέση και να μιλάτε για θέματα που θα μιλούσες με τις φίλες σου αλλά ποτέ δεν θα έχεις την ισότιμη σχέση που έχεις με μια φίλη. Και δεν θα έπρεπε, γιατί να θες να αντικαταστήσεις μια τόσο μοναδική σχέση; Μπορείς να έχεις πολλές φιλικές σχέσεις αλλά έχεις μόνο μια μητέρα (μιλάω πάντα για υγιείς σχέσεις με τους γονείς). Είμαι σε μια ηλικία που μπορώ να εχω μια φιλική σχέση με την μητέρα μου, να πάω για… Διαβάστε περισσότερα »
Πολύ ωραία απάντηση. Έχω πάρα πολύ καλή σχέση με τη μάμα μου και αρκετά συχνά κάνουμε παρέα. Η σχέση μας όμως είναι μάνας – κόρης αν και στενότατη αλλά παράλληλα καθόλου παρεμβατική. Δεν θα ήθελα καθόλου να είναι διαφορετικά τα πράγματα, και αν ποτέ γίνω μητέρα θα ήθελα να αναπτύξω μια αντίστοιχη σχέση με το παιδί μου.
Να του συμπεριφέρεσαι με το σεβασμό που θέλεις να σου συμπεριφέρονται γενικά σε εσένα, αλλά να αναγνωρίζεις και την ηλικία του παιδιού και την ανάγκη για όρια και προστασία. Κάποιες μέρες είναι εύκολο, κάποιες πάρα πολύ δύσκολο, όπως συμβαίνει με όλες τις σχέσεις που έχουν αγάπη, καθημερινή τριβή και καλές και κακές μέρες.
“…και να την αντιμετωπίζεις ως ξεχωριστό άνθρωπο και όχι ως προέκταση του εαυτού σου…”.
Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Κάθε παιδί, είτε ανήλικο είτε ενήλικο, έχει τη δική του προσωπικότητα. Είναι ένα ξεχωριστό άτομο. Δεν είναι προέκταση του εαυτού μας. Καλό είναι να το παρατηρούμε, να το ακούμε, να το μαθαίνουμε και να σεβόμαστε τις ιδιαιτερότητές του. Να δούμε τι άνθρωπος είναι. Και με αυτόν τον τρόπο, θα μπορέσουμε να επικοινωνούμε μαζί του ποιοτικά.
Θα μιλήσω και εγώ από την πλευρά της κόρης που μεγαλώνει τη μαμά της. Από την εφηβεία μου είχα αρχίσει να αντιλαμβάνομαι ότι η μητέρα μου παρόλο το φαινομενικο δυναμισμό της είναι ενα μικρό παιδάκι συναισθηματικά που χρειάζεται μονίμως κάποιον να την κανακευει και να της λύνει τα προβλήματα (ακόμα και αυτα που αφορούν τη σχέση της με τον πατέρα μου). Ε λοιπόν έχω να πω πως είναι πολύ κουραστικό και ψυχοφθορο. Τα πράγματα χειροτέρεψαν όταν έκανα δικό μου παιδί και ερχόταν και καλά να με βοηθήσει με το παιδί και κατέληγα να φροντίζω 2 παιδιά! Πλέον με αρκετό κόπο… Διαβάστε περισσότερα »
Θα ήθελα να προσθέσω στα πολύ σωστά που ήδη ειπώθηκαν ότι καλό είναι ο γονιός να μην βλέπει το παιδί ως το ψυχολογικό του αποκούμπι ή ως τον επιλεγμένο άνθρωπο εμπιστοσύνης, στον οποίο μιλαει ανοιχτά, ανοίγει τη καρδιά του, βγάζει τα σώψυχα του κτλ κτλ. Είναι τεράστιο ένα τέτοιο βάρος και δημιουργει μια σειρά προβληματων και στη σχέση γονιού-παιδιού αλλά κυρίως στο ίδιο το παιδί, που πολλές φορές καταλήγει να κουβαλάει αυτό το βάρος και στην ενήλικη ζωή του. Τέτοιες συνθήκες είναι δυνατό να καλλιεργήσουν στο παιδί μια παραμορφωμένη εικόνα καταστάσεων, αφού αναγκαστικά βλέπει αυτές τις καταστάσεις μέσα από το… Διαβάστε περισσότερα »