Αγαπητή «Α, μπα»: Πότε είναι η σωστή στιγμή να βάλεις κάποιον στη ζωή σου;

Ποια είναι η χρυσή τομή που καταλαβαίνεις ότι πρέπει να βάλεις έναν άνθρωπο με τον οποίον βγαίνεις πιο “μέσα” στη ζωή και την καθημερινότητά σου; Γιατί στη ζωή μου τα τελευταία χρόνια να επαναλαμβάνεται ένα αρνητικό μοτίβο που μου προκαλεί απογοήτευση και απορία. Δηλαδή, σε παλαιότερες εποχές της ερωτικής μου ζωής (!) το σύνηθες ήταν να γνωρίζω ανθρώπους (σε διαφορετικούς, εννοείται, χρόνους) και σχετικά άμεσα (π.χ. σε 1 μήνα) να τους εντάσσω στη ζωή και την καθημερινότητά μου, π.χ. να τους γνωρίσω στα (σχεδόν συνομήλικα) αδέρφια μου, στους φίλους μου και γενικώς να περνάω αρκετό χρόνο μαζί τους, να παίρνω πιο αυθόρμητα πρωτοβουλίες για να τους δω ή να εκφράσω οτι τους σκέφτομαι και ενδιαφέρομαι κλπ. Να σημειώσω ότι δεν είναι κάτι που έκανα με κάποιο πλάνο ή σχέδιο, αλλά πολύ απλά αφενός γιατί το βρίσκω φυσιολογικό αφετέρου γιατί ήθελα να περνάω χρόνο με όλους (φίλους- σύντροφο) παράλληλα, ίσως και να τσεκάρω ασυνείδητα αν ταιριάζουν οι δύο πλευρές μεταξύ του. ¨οταν οι σχέσεις αυτές έληγαν, ακόμα και σχετικά σύντομα, μετά μου ήταν πιο δύσκολο να τις ξεπεράσω, για τους γνωστούς λόγους, γιατί όταν πολλοί δικοί μου άνθρωποι έχουν “ζήσει” τον άλλο, πολλές φορές πάει εκεί η συζήτηση ή θα αφιερωθεί περισσότερος χρόνος στη συζήτηση για αυτόν, με αποτέλεσμα να μου είναι πιο δύσκολο να αποστασιοποιηθώ από την “απώλεια”. Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα το βλέπω στο αντίθετο σενάριο, το οποίο προσπαθώ να εφαρμόζω τελευταία επειδή το παραπάνω υποτίθεται μου προκαλούσε δυσκολίες…το οποίο είναι να αργώ σχετικά (π.χ. συνήθως αφού περάσουν 3 μήνες) να γνωρίσω τους “υποψήφιους συντρόφους” σε φίλους μου, με αποτέλεσμα δύο φορές να με έχουν παρατήσει λέγοντας μου “δε νιώθω ότι με έχεις βάλει στη ζωή σου”- το οποίο μπορεί και να ήταν δικαιολογία προφανώς αλλά δε σου κρύβω ότι με απασχολεί έντονα η ιδέα ότι αυτή η μέθοδος τελικά μπορεί να έχει τα αντίθετα αποτελέσματα: δηλαδή εγώ να το κάνω για να προστατευτώ και να μη δημιουργούνται περίεργες δυναμικές κι εκείνοι να σκέφτονται ότι δεν τους βλέπω αρκετά “σοβαρά” (μισώ τη λέξη, αλλά δε βρίσκω καλύτερη…), ότι δεν μπορώ να συνδεθώ ή να δεν τους εντάσσω στη ζωή μου, πείτε το όπως θέλετε και τελικά να φεύγουν. Έχω σκεφτεί φυσικά ότι “όποιος θέλει να πει κατι ας το εκφράσει”, αλλά κακά τα ψέματα, δεν ειμαστε όλοι εκπαιδευμένοι να εκφράζουμε αυτό που θέλουμε με λόγια, ειδικά σε κάποιον που δεν ξέρουμε καλά, οπότε δεν ξέρω αν είναι πιθανό να μου το εκφράσει κανείς σε πρώιμο στάδιο της σχέσης, αντί να προτιμήσει να φύγει. Τι πιστεύετε αγαπητή α, μπα και ομαδα

Ότι δεν μπορείς να ζεις τη ζωή σου με συνταγές. Πρέπει να δεχτείς ότι δεν υπάρχει συνταγή επιτυχίας ή φόρμουλα που θα σε προστατέψει από την απογοήτευση. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να καταλάβεις τον τρόπο που λειτουργείς εσύ, να τον αποδεχτείς, και να μην φοβάσαι να τον δείξεις στους άλλους.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News