Καλημέρα και από μένα, θα προσπαθήσω να περιγράψω το θέμα που με απασχολεί ελπίζοντας να γίνω κατανοητή. Έχω δυο ενήλικα μεν παιδιά , εξαρτημένα δε από την οικογένειά τους μια και σπουδάζουν. Η κόρη μου σπουδάζει στην Αθήνα και μένει μαζι μας , στο πατρικό της σπίτι , στο παιδικό της δωμάτιο . Ο γιος μου σπουδάζει στην Κρήτη, κρατάει δικό του σπίτι και επιστρέφει στο πατρικό σε κάποιες διακοπές. Εγώ κατεβαίνω στην Κρήτη δυο φορές το χρόνο για να τον βοηθήσω με την ανοιξιάτικη και τη φθινοπωρινή καθαριότητα. Συνήθως πριν ή μετά τις εξεταστικές του Σεπτεμβρίου και του χειμώνα. Όλο τον υπόλοιπο χρόνο φροντίζει μόνος του το σπίτι του (λογαριασμοί, καθαριότητα, ρούχα κλπ) . Αντίθετα η κόρη μου παραμένοντας μαζί μας δε χειραφετήθηκε ως προς τη φροντίδα του χώρου της και την ανάληψη των υποχρεώσεών της. Δεν είναι εύκολο σε καμία περίπτωση το καταλαβαίνω. Το δωμάτιο της καθαρίζεται τη μέρα της γενικής καθαριότητας , συνεχίζω να βάζω τα πλυντήρια του σπιτιού και να σιδερώνω τα ρούχα της οικογένειας , μαγειρεύω για όλους , όπως έκανα πάντα. Συχνά πυκνά θα διευκολύνω τη μετακίνηση της με το αυτοκίνητό , θα κλείσω τα ραντεβού της στο γιατρό, γιατί έχει μάθημα , πως να το πω δεν έχει αναλάβει καμία υποχρέωση στο σπίτι μας. Εκείνη πιστεύει ότι αν είχε το δικό της χώρο θα φρόντιζε και τις υποχρεώσεις τις , ενώ τώρα την πρήζουμε και τις κάνουμε ενοχλητικές υποδείξεις . Μου λέει επίσης ότι τρώει όλο της χρόνο στις μετακινήσεις από και προς τη σχολή, θέλεις 80′ πήγαινε κι άλλα τόσα έλα, ενώ ο αδερφός της πηγαίνει σε ένα τέταρτο με τα πόδια. Σε πολλά πράγματα έχει δίκιο , ούτε είμαι στην Κρήτη να ξέρω αν έμειναν άπλυτα τα πιάτα ή αν μυρίζουν τα σκουπίδια, δεν ξέρω αν φοράει σιδερωμένα τα φανελάκια του , αλλά από την άλλη το να έχω φτάσει στην ηλικία που έχω φτάσει και να μου τη λέει η κόρη μου για τα άπλυτα τζιν ή για το φαγητό που δεν είναι στην ώρα του κάπως μου κάνει. Ούτε είναι δυνατόν να υπάρχουν πράγματα δικά της σε όλο το σπίτι και να μου λέει πως θα τα μαζέψει όταν τακτοποιήσω κι εγώ τις αποδείξεις από τα ψώνια και τους λογαριασμούς που άφησα μέσα στη μέση. Οικονομικά δε θα μπορούσα να υποστηρίξω ένα δικό της σπίτι , αλλά το να τη βλέπω να μεγαλώνει χωρίς να υποψιάζεται τις υποχρεώσεις της ενηλικίωσης με στεναχωρεί και το να μην αναλαμβάνει καμία υποχρέωση στο σπίτι με κουράζει. Αποφάσισα να σου στείλω τι πρόβλημά μου όταν διάβασα την ερώτηση μιας κοπέλας που έλεγε ότι οι γονείς τις περιμένουν από αυτή και όχι από τον αδερφό της να κάνει τις δουλειές στο σπίτι τους. Πόσο φεμινιστικό είναι να αφήνεις τη μαμά σου να κάνει όλες τις δουλειές για να μη θεωρηθεί πια θύμα της πατριαρχίας ; Τα καταλαβαίνω τα κορίτσια κι εμείς καμιά φορά δεν ξέρουμε ούτε τι να ζητήσουμε , ούτε που να σταματήσουμε. Αλλά το να βγάλεις το δεκάκιλο καρπούζι από το ψυγείο και να το κόψεις σε ένα μπολ για όλη την οικογένεια καμιά φορά είναι πιο παρηγορητικό από τις πιο βαθιές αναλύσεις.
–Μάνα , μητέρα , μαμά
Ώπα, ώπα ώπα.
Πολύ καλά τα πήγαινες και μετά μας τα χάλασες.
Είναι πολύ σημαντικό να μιλάμε για το ίδιο θέμα μεταξύ μας.
Θέμα συζήτησης 1: η μάνα μου ζητάει από μένα να κάνω δουλειές επειδή είμαι γυναίκα, από τον αδερφό μου δεν έχει τη ίδια απαίτηση επειδή είναι άντρας = πατριαρχία.
Θέμα συζήτησης 2: έχω δυο παιδιά, το ένα είναι σε θέση να φροντίζει τον εαυτό του, το άλλο περιμένει ακόμα από μένα να το φροντίσω = καμία σχέση με πατριαρχία. Γιατί για να μπει στη μέση ο φεμινισμός ως παράγοντας, πρέπει να υπάρχει ένδειξη/απόδειξη ότι μια δουλειά αποδίδεται σε κάποιον λόγω φύλου. Δεν κατάλαβα κάτι τέτοιο στην δική σου ιστορία. Δεν είπε ποτέ η κόρη σου ότι δεν κάνει δουλειές επειδή αντιστέκεται στο σύστημα. Για την απόσταση στη σχολή λέει, και για την έλλειψη δικού της χώρου λέει.
Φανερά η κόρη σου πρέπει να συμμετέχει περισσότερο στις δουλειές, και φανερά δεν έχει δικαίωμα να διαμαρτύρεται και για το σέρβις, αυτό είναι θράσος. Δεν ρωτάει η κόρη όμως, ρωτάς εσύ, οπότε την δική σου πλευρά πρέπει να συζητήσουμε, και αυτή η πλευρά προκειμένου να προχωρήσει το πρόβλημα είναι να επικεντρωθείς στο «κι εμείς καμιά φορά δεν ξέρουμε ούτε τι να ζητήσουμε, ούτε πού να σταματήσουμε». Φοβάμαι ότι κάνεις υπομονή και ξεσπάς όταν κουράζεσαι, και ζητάς να κάνει διάφορα όταν δεν μπορεί να τα κάνει, και σου απαντάει κάτι εξίσου παράλογο. Αυτός ο χορός μπορεί να συνεχιστεί στο διηνεκές.
Φυσικά και δεν είναι η λύση να μείνει μόνη της για να μάθει. Η λύση είναι μια, και βρίσκεται στην επικοινωνία. Από αυτή την καλή, που γίνεται σε ήρεμες συνθήκες, όταν και οι δυο σας έχετε χρόνο. Εσύ πρέπει να αποφασίσεις ποια είναι τα ελάχιστα στάνταρ από αυτή, και αυτή πρέπει να αποφασίσει πότε και πώς θα τα κάνει. Πρέπει να είναι πολύ συγκεκριμένες δουλειές, πολύ συγκεκριμένες οδηγίες, που τις πρώτες φορές θα κάνετε μαζί, εσύ θα δείχνεις και θα εξηγείς, αυτή θα παρακολουθεί και θα καταλαβαίνει τη λογική σου. Δεν γίνεται να περιμένεις να σκεφτεί ξαφνικά από μόνη της να κόψει το καρπούζι για όλη την οικογένεια, αυτό θα είναι το τελικό στάδιο, όταν καταφέρει να διαχειριστεί την δική της μπουγάδα και το δωμάτιο της. Μικρά και σταθερά βήματα μετά από συνεννόηση και συμφωνία.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Δε θα έλεγα ότι το θέμα εμπίπτει στο αν είναι φεμινιστικό ή όχι, το να κακομαθαίνεις τ;α παιδιά σου και να τους στερείς το δώρο της αυτοεξυπηρέτησης , δια της υπερπροστασίας και του συγκεντρωτισμού. Αυτό που με ξεπερνάει, είναι όταν ακούω γονείς, που νομίζουν πως όποιος πατάει τα 18 γίνεται ως δια μαγείας αυτόνομος και τσακάλι στα πρακτικά. Αγαπητή κυρία, εμένα η μαμά μου, μας μεγάλωσε σαν φαλλοκράτες άντρες της 10ετίας του 50. Δε μας άφηνε να βάλουμε ούτε ένα ποτήρι νερό, που λέει ο λόγος. Η μόνη της έννοια ήταν μπα και δε μπούμε στο πανεπιστήμιο και γίνουμε νοικοκυρές…..… Διαβάστε περισσότερα »
δίκαιη αγανάκτηση!
Επειδή δουλεύω στο χώρο της υγείας, δε φαντάζεστε πόσοι γονείς καλούν εκείνοι για να κλείσουν ραντεβού με το γιατρό για το παιδί τους ή να μάθουν τα αποτελέσματα των εξετάσεών του ή, ακόμα χειρότερα, ενώ έχουμε μιλήσει με το παιδί τους για το Χ ή Υ ζήτημα οι γονείς ζητάνε να τα πούμε και σε εκείνους. Όπου παιδιά=άνθρωποι 20,30,35 χρονών.
Δε θέλετε να σας πω επίσης πόσες φορές έχει τύχει να καλέσει γονιός για να “προωθήσει” το παιδί του σε θέση εργασίας ή να παρακολουθήσει τι απέγινε το βιογραφικό που έστειλε το σπλάχνο τους. Απογοήτευση.
Μας μεγαλώνουν σαν ανάπηρα και μετά θέλουν ξαφνικά να στίψουμε την πέτρα….. ωραίοι είναι αυτοί οι γονείς
Μάλλον είμαι τελείως ανοικοκύρευτη αφού μόνο εγώ έπαθα σοκ με τα σιδερωμένα φανελάκια 🙈
Η μάνα μου είχε κοντέψει να πάθει εγκεφαλικό επεισόδιο όταν, ως εργένης σε δικό μου σπίτι, της είπα ότι δεν σιδερώνω κανενός είδους εσώρουχο.. Κρέμασε κυριολεκτικά το σαγόνι της.. Πολύ γέλιο..
Θα έλεγα της μαμας, πρωτα φταίει η ιδια, που δεν της έδωσε πρωτοβουλία και κυρίως δεν την έμαθε να παιρνει ευθύνες . Να αναλαμβάνει διάφορα και να τα φέρνει εις πέρας. Αρα ποιος φταίει για το πως ειναι έτσι η κόρη σου? Εσυ. Εσυ την εκανες να μην κανει τιποτα, εσυ την εμαθες σε αυτο το μοτίβο να τα βρίσκει ολα παντα έτοιμα. Θα πω κάτι. Εμένα οι γονεις μου μου φέρθηκαν ασχημα στο ψυχολογικό κομματι. Όμως τους αναγνωρίζω κάτι. Ενταξει απο το εκτός του οτι με μεγάλωσαν, μου έδειξαν τι θα πει πειθαρχια και οτι είχα ενα ρολο, να… Διαβάστε περισσότερα »
Κι εδώ κάπου να πούμε και για τους γονείς που δε μαθαίνουν τα παιδιά να έχουν την παραμικρή επαφή με τα χρήματα και τη διαχείρισή τους από μικρά.
Δύο σχετικές ερωτήσεις σήμερα από μάνες που κουραστηκαν με τις δουλειες του σπιτιού και ζητάνε από τα παιδιά να το κάνουν. Η ερωτηση μου είναι γιατί θεωρούμε ότι οι δουλειες του σπιτιου ειναι κατι το αυτονοητο και πρεπει να κάνουν τα παιδιά ξαφνικά στα 17-18 + χωρίς καμια προηγούμενη εκπαίδευση; Πιστεύω ότι μαθαίνουμε τα παιδιά από 2 χρονών να κανουν τις δουλειες του σπιτιού. Και εγω με μια τετοια μανα μεγαλωσα που ελαχιστα παραπονεθηκε για αυτα που τραβηξε και αρκετα μεγαλη καταλαβα πόσο δεδομενα τα έχω όλα και πόσο έτοιμα. Δυστυχώς ακόμα και τώρα που κοντευω τα 30 βαριεμαι να… Διαβάστε περισσότερα »
Εξαιρετική η απάντηση αλλά και η μέθοδος της Λένας. Ως νεαρός άντρας, είχα όλη την καλή διάθεση να μάθω να κάνω τις δουλειές του σπιτιού, αλλά η μάνα μου δεν ήξερε πώς να μου δείξει – ήταν κατηγορία “θέλω να τα κάνεις έτσι όπως τα θέλω εγώ, χωρίς όμως να σου πω πώς τα θέλω, και άμα με κάποιο μαγικό τρόπο βρεις πώς τα θέλω, δεν θα σου πω πώς γίνονται έτσι όπως τα θέλω”. Και φυσικά καπάκι “πώς έστρωσες το κρεβάτι έτσι, άσε, θα το κάνω εγώ”. Το έτσι btw, τα κεντημένα χρυσάνθεμα στο σεντόνι δεν κοιτούσαν προς την… Διαβάστε περισσότερα »
Τους ανθρώπους μερικές φορές πρέπει να τους σπρώχνουμε στην ανεξαρτησία. Η κόρη σου μάλλον δεν έχει καταλάβει δύο πολύ βασικά πράγματα. Ότι για την ανεξαρτησία χρειάζεται εξάσκηση και προϋποθέσεις. Μου θυμίζει όλα εκείνα τα παιδιά που κάνουν επιλεκτική ενηλικίωση. Είναι αρκετά ενήλικες για καφέδες, γκομενηλίκια και κλαμπάκια. Καθόλου ενήλικες για να τα βγάλουν πέρα με υποχρεώσεις. Εν μέρη αυτό το αποδίδω στο ότι αυτά τα παιδιά έχουν πολύ ελαστικούς γονείς, που είναι εκεί με αυτοθυσία για τα παιδιά τους. Νιώθω ότι η κατάσταση που βιώνετε οικογενειακά είναι προϊόν αυτού. Είναι σημαντική λεπτομέρεια το τι έκανε ο γιος σου στο σπίτι… Διαβάστε περισσότερα »
Μα τι σχέση έχει ο φεμινισμός με την κόρη σου που έμαθε από μικρή φαντάζομαι να μην κάνει δουλειές (δες την άλλη ερώτηση όπως σου λέει η origami lover). Αν δηλαδή τις δουλειές στο σπίτι τις έκανες ο άντρας σου θα θεωρούσες σωστό η κόρη σου να μην κάνει τίποτα; Την κόρη σου την νοιάζει να έχει τα ρούχα της σιδερωμένα και το φαγητό έτοιμο, το ποιος τα κάνει της είναι αδιάφορο κι αυτό ακριβώς είναι που πρέπει να μάθει. Ο κόπος που χρειάζεται για να γίνουν όλα. Εγώ πάντως στην θέση σου, αφού της μιλούσα και της τα εξηγούσα… Διαβάστε περισσότερα »
*συμορφωνόταν
Φαντάζομαι πως αυτό που αναρωτιέται είναι πως μπορεί η κόρη να μην δείχνει κάποια γυναικεία αλληλεγγύη αφήνοντας τη μαμά να τα κάνει όλα μόνη της. Αλλα και πάλι το βρίσκω λίγο προβληματικό ως σκεπτικό γιατί αυτό προυποθέτει πως η μητέρα καταπιέζεται -φαίνεται να είναι αυτονόητο πως στο σπίτι τα κάνει όλα αυτή- και η μόνη που μπορεί να τη παρηγορήσει/βοηθήσει είναι η κόρη.
Αντιλήφθηκα το ερώτημα ως εξής: Μπορεί η κόρη μου να θεωρείται φεμινίστρια ενω δέχεται τις υπηρεσίες μιας γυναίκας εξυπηρετητή της πατριαρχίας;
Η μάνα μου με έβαζε να κάνω δουλειές στο σπίτι από 12 χρονών. Κανονικά και με την βούλα και γενικές και τα πάντα, όχι φυσικά όμως τον αδερφό μου, αυτό ποτέ! Γιατί είναι αγόρι. Εγώ έπρεπε να μάθω γιατί ήμουν κορίτσι και τί σπίτι θα άνοιγα. Για τον αδερφό μου, θα βρισκόταν κάποια να του κάνει τις δουλειές. Πατριαρχία του κερατά. Παρόλαυτά, έστω και μέσα από αυτή την υποχρεωτική και άδικη για μένα πρακτική έμαθα να είμαι αυτόνομη και να μην πελαγώνω σε θέματα διαχείρισης σπιτιού. Ο τρόπος βέβαια δεν ήταν ο σωστός. Θα μπορούσε να γίνει εντελώς διαφορετικά και… Διαβάστε περισσότερα »
Η κόρη σου νομίζω πως είναι αυτό που λέμε “πνεύμα αντιλογίας” (το middle name μου δηλαδή). Θα σου πρότεινα να της δείξεις με έναν τρόπο ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο, ξεκινώντας από το να σταματήσεις να καθαρίζεις το δωμάτιό της και να σιδερώνεις τα ρούχα της μέχρι αυτό που πιθανώς θα την πονέσει περισσότερο: το να περιορίσεις ή να κόψεις το χαρτζιλίκι. Στόχος σου δεν είναι ας πούμε το να μην ξανασιδερώσεις τα ρούχα της, αλλά να της δώσεις να καταλάβει πως τα ρούχα δε σιδερώνονται μόνα τους, δεν υπάρχει κάποιος μυστικός μηχανισμός που το κάνει αυτό τις νύχτες που… Διαβάστε περισσότερα »