Έχεις σκεφτεί πώς θα ήταν η ζωή μας αν είχαμε ένα κουμπί με το οποίο θα μπορούσαμε να την τερματίσουμε; Χωρίς πολλές πολλές αποφάσεις, γραφειοκρατίες, υπογραφές, πόνους, φόβους και δεν ξέρω γω τι άλλο. Να ήταν τόσο προσεγγίσιμο, που θα μπορούσε να πατηθεί και κατά λάθος. Ποια θα ήταν η αντιμετώπισή μας για τη ζωή;
Αυτό το κουμπί υπάρχει και πατιέται καθημερινά εκατομμύρια φορές κατά λάθος. Αυτή είναι η αδικαιολόγητη επιπολαιότητα στην αντιμετώπιση της ζωής μας, ότι πιστεύουμε εξωφρενικά ακλόνητα πως η ύπαρξή μας είναι κάτι γραμμένο στα άστρα που πρέπει να υπομείνουμε όσο κρατάει και πως αυτό το χρονικό διάστημα στο μυαλό μας ισούται με το άπειρο: η πεποίθηση ότι αν θα ζήσουμε ή αν θα πεθάνουμε εξαρτάται από εμάς.
Πιστεύεις ότι χρειάζεται πολλή γραφειοκρατία, υπογραφές και αποφάσεις για να παραπατήσεις σε ένα μονοπάτι και να σπάσεις τον λαιμό σου; Για να νιώσεις έναν ξαφνικό πόνο και να σωριαστείς πριν καταλάβεις τι έχει συμβεί; Για να μάθεις ότι πάσχεις από μια αρρώστια που είναι ανίατη και πριν σε αποτελειώσει εντελώς, θα σε κάνει να υποφέρεις; Νομίζεις ότι όλα αυτά είναι μόνο για τους άλλους και όχι για σένα;
Αυτό νομίζεις, όπως όλοι μας. Νομίζεις ότι το σύμπαν υπάρχει επειδή υπάρχεις εσύ, ότι δεν θα τολμούσε να συνεχίσει ατάραχα την ύπαρξή του κατά την απουσία σου. Το σύμπαν (ό,τι είναι αυτό), ανεξήγητα, μαγικά, σου έδωσε μια θέση στην παράσταση με τέλος σίγουρο, αλλά χωρίς να το προσδιορίσει. Εσύ παρακολουθείς και λες ότι το έργο δεν είναι και τόσο συναρπαστικό. Αν ποτέ η ζωή σε απειλήσει ότι θα σου το απαρνηθεί, ίσως σκεφτείς πόση μαγεία υπάρχει στο γεγονός ότι είσαι σε θέση να νιώθεις τον αέρα και να ζεσταίνεσαι από τον ήλιο.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Οι ερωτήσεις τις τελευταίες μέρες είναι η μία χειρότερη κι απ’ την άλλη και οι απαντήσεις η μία ωραιότερη απ’ την άλλη.
Κανονικά θα παρακαλούσα για όχι άλλο κάρβουνο όλους τους φεγγαροχτυπημένους/κοελιόπληκτους/χορχεμπουκάιδες/πιλοουφάιτερς/ΑθεράπευταΡομαντικούςΚαταΔήλωσήΤους, αλλά τελικά τους ευχαριστώ μάλλον. Θενκ γιου γκαις, η στήλη μόλις έγινε ακόμα καλύτερη εξαιτίας σας.
Δε βλέπω τίποτα το αθεράπευτα ρομαντικό/μπουκαι-κό/ή κοελικό σε αυτή τη σκέψη του ατόμου που ρωτάει, πολύ περισσότερο το αντίθετο και δεν καταλαβαίνω καθόλου την εκρηξή σου. 😛 Αντιλήφθηκα την ερώτηση σαν ‘ πώς θα ήταν αν η αυτοκτονία ήταν μια ανώδυνη και εύκολη λύση’ άρα όσα λέει η Λένα ενώ είναι πολύ σοφά θα έλεγα δεν απαντάνε ακριβώς στην ερώτηση.. Πραγματικά όμως γιατί τόση επίθεση σε αυτό το σχόλιο? Δεν ξέρω πόσοι από τους πιο ευάλωτους θα εκτιμούσαν τον ήλιο και το αγέρι τη μέρα που μάθαιναν οτι η επιχείρηση που έχουν επενδύσει όλη τους τη ζωή πτώχευσε ή ένα… Διαβάστε περισσότερα »
Καταρχάς, δεν πειράζει που δεν καταλαβαίνεις την έκρηξη μου. Από ότι βλέπω αρκετοί άλλοι την καταλαβαίνουν και την συμμερίζονται, αλλά κι αυτό να μη συνέβαινε καλή καρδιά. Δεν είναι τίποτα παραπάνω από την άποψη μου άλλωστε. Επίσης όλοι οι χαρακτηρισμοί μου δεν αναφερόταν μόνο σε αυτή την ερώτηση, αλλά στη σωρεία άκυρων και πολλαπλών ερωτήσεων που έχουν έρθει μαζεμένα. Οπότε κι εγώ δεν καταλαβαίνω γιατί απαντάς σαν να αναφέρομαι μόνο σε αυτή, ενώ το γράφω ξεκάθαρα. Μου κάνει εντύπωση πως αυτές τις μέρες έχει σκάσει μια καταιγίδα ερωτήσεων με κλισέ χειρότερα από του ινστα και αμπελοφιλοσοφιες, “ο,τι ερωτευτείς θα χρησιμοποιηιει… Διαβάστε περισσότερα »
Να και μια φορά που δε μ’αρεσει καθόλου η απάντηση ή διάβασα αλλιώς την ερώτηση : νομίζω ότι ρωτάει πώς θα ήταν αν η αυτοκτονία και κυρίως η υποβοηθουμενη αυτοκτονία (εκεί πάει η γραφειοκρατία) ήταν πραγματικά ανώδυνη και εύκολα προσεγγίσιμη για όλους, χωρίς το περιθώριο λάθους και αποτυχίας που έχει τώρα. Νομίζω ότι θα ήταν ακριβώς το ίδιο, θα αφορούσε τον ίδιο αριθμό ανθρώπων που αφορά και τώρα, με τη διαφορά ότι θα είχαμε κι ένα φόβο παραπάνω μήπως εμείς ή κάποιος πατήσουμε κατά λάθος το κουμπί. Είναι μια κάπως παιδική ερώτηση, για επεισόδιο “Black mirror”, και δε βλέπω γιατί… Διαβάστε περισσότερα »
Συμφωνώ μαζί σου. Κι εγώ έτσι το διάβασα και η απάντηση δεν ταίριαζε με την ερώτηση. Κι εγώ δε νομίζω ότι θα άλλαζε κάτι στον τρόπο ζωής αλλά μπορεί να υπήρχαν μεγαλύτεροι αριθμοί αυτοκτονιών. ‘Εχω περάσει κάποια βαριά επεισόδια κατάθλιψης και έχουν βρεθεί στιγμές που αν το να τελειώσω τη ζωή μου ήταν τόσο εύκολο οσο να πατήσεις ένα κουμπι, μπορεί και να το είχα κάνει πάνω σε καποια στιγμή μαύρης απόγνωσης.
Και στα τρία παραδείγματα υπάρχει περίπτωση να χρειαστείς πολύ γραφειοκρατία και πόνο και φόβο μέχρι να πεθάνεις. Οι άνθρωποι είναι πολύ ανθεκτικά όντα. Συνήθως χρειάζεται να υποφέρουν πολύ μέχρι να πεθάνουν. Αυτός είναι και ο λόγος που όσοι έχουν νοσήσει σοβαρά (και όχι μόνο) φοβούνται τον πόνο και όχι το θάνατο. Προσωπικά δε νιώθω καμία μαγεία που με ζεσταίνει ο ήλιος. #notblessed
Κατάλαβα αλλιώς την ερώτηση: Πώς θα ζούσες αν ήξερες ότι μπορείς να πεθάνεις με το πάτημα ενός κουμπιού, χωρίς φόβο, πόνο και τα ρέστα που συνοδεύουν το θάνατο σε τούτο δω το “μαγικό” σύμπαν.
Χτες έβλεπα στο DW ένα ρεπορτάζ για μια εταιρία στην Αυστραλία που πουλάει ένα κιτ ανώδυνης ευθανασίας με αέριο άζωτο, που μπορείς να το εφαρμόσεις εντελώς μόνος σου. Έλεγε, το ρεπορτάζ, ότι άνθρωποι που έπασχαν από ασθένειες που τους οδηγούσαν σε εκφύλιση και αργό θάνατο, οι οποίοι προμηθεύτηκαν το κιτ, ένιωσαν ασφάλεια και καθησυχάστηκαν καθώς πλέον ήξεραν ότι θα μπορέσουν όποτε θελήσουν να έχουν μια ανώδυνη έξοδο και δεν θα εξαναγκαστούν να φτάσουν σε κατάσταση την οποία δεν θα ήθελαν. Αυτό τους έδωσε κουράγιο να συνεχίσουν με καλύτερη διάθεση και αισιοδοξία το υπόλοιπο της ζωής τους. Οπότε, σε ευθεία απάντηση… Διαβάστε περισσότερα »
Πολύ σωστά. Κάθε λεπτό ζούμε από καθαρή τύχη. Αλλά βασικά για να λειτουργούμε στην καθημερινότητα μας, χωρίς να έχουμε κάθε δευτερόλεπτο ορθάνοιχτα τα μάτια από έκπληξη και χαρά που υπάρχουμε, ο μηχανισμός της άρνησης κατεβάζει συνέχεια στο υπόγειο αυτήν την γνώση. Κάπως ετσι το έχω στο κεφάλι μου.
ΚΑΘΕ φορά που έχω αδικαιολόγητα κακη διάθεση και όρεξη για μιζερογκρίνια, σκέφτομαι με κάθε λεπτομέρεια ( ρουχα, παπούτσια κτλ)τον εαυτό μου στο φέρετρο και εκείνη ακριβώς την στιγμή όλα παίρνουν τις κανονικές τους- μαγικες τους διαστάσεις ξανά. Εισαι εδώ, εισαι τυχερή, δεν θα εισαι για πολύ, σκάσε, ζήσε.
ΥΓ: Υπνερωτομαχία, καρδούλωμα.
Μόνο ο Κιμ έχει σοβαρό λόγο να αναρωτιέται για το τι θα γινόταν αν πατούσε το κουμπί. Εμείς οι υπόλοιποι, ότι λέει η Λένα.
Το κουμπί υπάρχει, σκανδάλη λέγεται. Και θέλει καμία γραφειοκρατία.
Μαλλον η φυση δεν ηθελε να μας κανει φυγοπονους, γι’αυτο δεν μας εδωσε κατι τετοιο.
Μια λογοτεχνικη αποπειρα απαντησης σε μικρη φορμα ειναι και το Sooey pill σε αυτη τη συλλογη του Asimov: https://openlibrary.org/books/OL24456135M/100_malicious_little_mysteries
(Για καποιους, καποιες στιγμες τις ζωης μπορει να σημαινε και: φτου ξελευτερια.
Its a sad and beautiful world)
Εγώ πάλι(δε ξέρω αν φταίνε και οι πολλές ταινίες), κατάλαβα ένα κουμπί που το πατάς και απλα πεθαίνεις, τερματιζεις τη ζωή σου. Μπορείς να το κάνεις με ένα όπλο φαντάζομαι. Το θέμα είναι ότι όπως δε θα ήθελα ένα όπλο δίπλα μου, έτσι δε θα ήθελα και αυτό το κουμπί. Γιατί το μυαλό παίζει παράξενα παιχνίδια δυστυχώς.