Καλησπερα Α μπα και φιλοι! Ζω και εργαζομαι σε μυστηριωδη χωρα του εξωτερικου οπως αρκετοι αναγνωστες, και τις προαλλες που τρωγαμε στην κουζινα της δουλειας, εγινε το εξης: Ο συναδελφος, επίσης Ελληνας αν γεμιζει αυτό καθολου την ιστορια -που αμφιβαλλω πολύ, αφου εφαγε το σαντουιτς του, πεταξε ολα τα ψιχουλα απο το τραπεζι στο πάτωμα. Φυσικα του καναμε παρατήρηση και η απαντηση του ηταν “ελα μωρε αφου καθε μερα περναει η καθαρίστρια και καθαριζει”. Η ερώτηση μου ειναι η κλασσικη εικονογραφημένη “ειμαι υπερβολικη;”. Βρηκα την απάντησή του γελοία! Μου θυμισε λιγο κατι αρθρα στο Buzzfeed που ειχανε πχ εξομολογήσεις απο εργαζομενους σε πολυκαταστήματα, και μια σε μαγαζι με ρουχα ειχε εξομολογηθει οτι της χαλουσαν επιτηδες τις στοιβες με τα τζιν “επειδη ειναι η δουλειά της να τα φτιαχνει”. Μου φαινεται πολυ ντισρισπεκτφουλ. Ειμαι τελικα υπερβολικη; εσένα πώς σου φαινεται αυτη η συμπεριφορά;
Μη χειρότερα. Αν ισχύει αυτό που λέει, γιατί δεν τα άφηνε πάνω στο τραπέζι; Πάλι η καθαρίστρια δεν θα τα καθάριζε;
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Έχει ανάγκη να νιώσει ότι στην κοινωνική διαστρωμάτωση υπάρχουν άνθρωποι παρακάτω από τον ίδιο
Μάλλον θα τα περνάει χάλια στη δουλειά.
μαλλον θα τα περναει χαλια στο σπιτι..
Με την ίδια λογική,ας πετάξουμε και σάλτσα στο σακάκι του, αφού ούτως ή άλλως θα πλυθεί!
Αχ κάνε αυτό και έχε έτοιμο το ποσό για το καθαριστήριο! Και περιμένουμε update!!!!
Χαχαχαχαχα όχι θα του έλεγα, αφού έχεις λεφτά για καθαριστήριο!
Α καλά, τα ψίχουλα είναι πταίσματα. Έχω έναν συνάδελφο που μάλλον τον μεγάλωσαν αγριογούρουνα σε σπηλιά. Αφήνει από δω κι από κει τα αποφάγια του και όχι μόνο· κύπελα γιαουρτιού, μισοφαγωμένα σφολιατοειδή, περιτυλίγματα, χαρτοπετσέτες, φλούδες από φρούτα, μυξομάντιλα χρησιμοποιημένα κλπ. Κάλαθοι αχρήστων τρεις στο χώρο. Όλοι φυσικά ενοχλούμαστε αλλά επικρατεί η λογική ας κρατήσουμε τα προσχήματα μη γίνουμε κ@λος κι ας τα ξεφορτωθούμε εμείς, αυτός γαϊδούρι είναι δεν αλλάζει. Μια μέρα όμως μου γύρισε το μάτι όταν είδα πάνω στο γραφείο μια παρατημένη στοίβα από φλούδες πορτοκαλιού κι αυτόν έτοιμο να αναχωρήσει για το σπίτι του. “Ρε συ τάδε τι… Διαβάστε περισσότερα »
Πωπω Ιζόλδη! Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι!
Ομολογώ ότι αυτό το “ας το ανεχτούμε για να μην γίνουμε κ@λος”, δεν το πολυκαταλαβαίνω. Δεν θα άφηνα με τίποτα έναν βρωμιάρη συνάδελφο να κάνει ότι γουστάρει. Με ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ.
μπορειτε οταν λειπει απ το γραφειο να μαζευετε τα σκουπιδια του γραφειου και να του αφηνετε κατω απ τα μουτρα του, για να καθεται απο πανω οταν επιστρεψει.
Ναι! Αυτό!
Με τον συγκεκριμένο έχω πλακωθεί άπειρες φορές ανά τα χρόνια και όχι μόνο εξαιτίας της βρωμιάς του, αυτή όπως καταλαβαίνετε είναι η κορυφή του παγόβουνου. Από ένα σημείο και μετά κάνεις οικονομία δυνάμεων, γιατί απλά δε γίνεται να δοκιμάζεις το λαρύγγι σου και τα νεύρα σου καθημερινά, έχεις να κάνεις και πολύ σημαντικότερα πράγματα, όπως να δουλέψεις
Άσε, το έχω ζήσει το σκηνικό σε μια αίθουσα meeting τίγκα στα κύπελλα καφέ, υπολείμματα από σνακ και το παράδοξο; Τα καλαθάκια δίπλα, άδεια! Δηλαδή ήταν τόσο δύσκολο να κάνουν την κίνηση να τα πετάξουν δίπλα τους, σκέφτηκαν όλοι “σιγά μωρέ, αφού περνάει η καθαρίστρια”. Ναι ρε φίλε περνάει, πρέπει να αδειάσουμε και τα τασάκια των αυτοκινήτων στο τραπέζι επάνω; Να κολλήσουμε τις τσίχλες από κάτω; Συμπεριφορά απαράδεκτη και ναι, σηκώνει κράξιμο ανελέητο, είναι στοιχειώδης ο σεβασμός σε κάθε επάγγελμα και σε περιβάλλον που κινούνται και συνυπάρχουν κι άλλοι εκτός της αφεντιάς μας.
“Α, μεγάλωσες κι εσύ σε στάβλο; Σου έφερναν κάθε μέρα σανό γιατί εμένα με τάιζαν κάθε δυο μέρες και ψοφούσα της πείνας. Ευτυχώς που βρήκαμε δουλειά και γίναμε άνθρωποι, ε;”
Ρώτα τον πόσο πιο γαμάτος αισθάνθηκε όταν το είπε αυτό; Παίζει να του μεγάλωσε και κανα δυο πόντους.
Και τρεις μη σου πω. Όσο πιο μεγάλη η μαλακία του εεε συγνώμη, μαγκιά ήθελα να πω, τόσο πιο πολύ του μεγαλώνει. Ανεγκεφαλιά και καφρίλα παντού, έλεος κάπου.
Κανένα πρόβλημα, απλά πες του ότι θα υιοθετήσει τα περισσότερα από τα ποντίκια που θα γεμίσουν το γραφείο.
Γράφω, σβήνω, γράφω, σβήνω…δεν μπορώ να βρω σχόλιο που να είναι κοντά σε αυτό που θέλω να πω και να μπορεί να πάρει έγκριση απ’ τους admin.
Μαζι σου Louk Ritia, εγώ δε σχολιαζω καθόλου, εχω μαθει με κατι παρόμοια όντα στη δουλειά, ίδιας εθνικότητας Ελληνικής, και δε σχολιάζω κάνω πως δεν ακούω.. μαντεψε ποιος θα βγεί κακός στο τέλος! Ακουει και κόσμος, έχουμε και ένα κούτελο…
Πππςςςςς τι τσιφτης τι καραμπουζουκλης!!! Καλά της έκανε της παρακατιανης της ρακοσυλλεκτριας της καθαρίστριας, να πιάσει τα ψίχουλα “με τα δόντια” (σε στυλ Μαριμαρ)!! Ας σοβαρευτω: Η δουλειά της καθαρίστριας είναι η πλέον σημαντική σε έναν χώρος εργασίας. Από εκείνη βρίσκει καθαρό το πάτωμα για να πετάει ο κύριος απαξιωτικά τα ψίχουλα κάτω. Η καθαρίστρια δεν είναι δουλαρα του καθενός αναγωγου. Δυστυχώς το επάγγελμα της δε θεωρείται λειτουργημα αλλά κάτι το δευτερεύον. Απερίγραπτη συμπεριφορά.
Νομίζω,ότι το έκανε ασυναίσθητα.Ότι είναι κάτι που γενικά το κάνει,χωρίς να το σκέφτεται,και όταν του έγινε παρατήρηση,είπε,το πρώτο πράγμα,που του ήρθε.Απλά τον ενοχλούσαν τα ψίχουλα μπροστά του και τα ξεφορτώθηκε.Θα μπορούσε να ζητήσει συγνώμη και τέλος.Κάποιοι άνθρωποι όμως το έχουν πολύ δύσκολο,να παραδεχτούν ένα λάθος.Τους έρχεται καλύτερα να πετάξουν μια εξυπνάδα.Που είναι μια μπούρδα συνήθως,που μπορεί να γίνουν και προσβλητικοί και τελικά να πέσουν πολύ περισσότερο στα μάτια των άλλων.Πάντως αν γενικά γυροφέρνουν διάφορα τέτοια νόστιμα στο μυαλό του,μην ανησυχείς.Θα βρεθούν πολλές ευκαιρίες να σας ενημερώσει για τις απόψεις του και θα καταλάβετε σίγουρα τι σόι φρούτο είναι.
Και να το πω,γιατί ίσως κάποιοι μας βρίσκουν και περίεργους.Τα ψωμοθρούβαλα,τα τρίμματα από τη σφολιάτα της τυρόπιτας κτλ δεν τα πετάμε κάτω,γιατί μετά ή εμείς ή κάποιος άλλος θα τα πατήσουμε,θα κολλήσουν στα παπούτσια και θα μεταφερθούν παντού.Δεν είναι κάποιου είδους ιδιοτροπία.Ίσως να μην μπορούμε να αποφύγουμε να λερώσουμε μια μικρή επιφάνεια,όπως το τραπέζι μπροστά μας.Δε χρειάζεται όμως να αφήνουμε κι ένα χοιροστάσιο στο διάβα μας.Και ναι σκεφτόμαστε και κανέναν άνθρωπο κι ας είναι και η δουλειά του να καθαρίζει τις βρωμιές μας.Όπως και τους άλλους με τους οποίους μοιραζόμαστε το χώρο.