Α μπα αγαπημένη, Πώς προστατεύεις εσύ τον εαυτό σου από τους κακιασμένους ανθρώπους? Είμαι δασκάλα σε μια μικρή επαρχία,παντρεμένη με 2 παιδιά. Γενικά από νοικοκυριό θα έλεγα είμαι παντελώς άσχετη, ξέρω μόνο τα απολύτως βασικά, μαγείρεμα και άπλωμα ρούχων. Ο άντρας μου, ούτε αυτά!Για όλα τα υπόλοιπα έρχεται μία κυρία μία φορά την εβδομάδα και μας ξεβρωμίζει. Επιπλέον, επειδή εδώ που ζούμε δεν παίζουν μαμάδες, αδέρφια κλπ, μία-δύο φορές την εβδομάδα (μπορεί και παραπάνω) φωνάζουμε μία νταντά και μας κρατά τα παιδιά και βγαίνουμε με τον άντρα μου για ένα κρασί ή σινεμά… Ε, τι να σου πω… Ούτε η Ατζελίνα Τζολί να ήμουν δε θα άκουγα τόσες κακίες!! Στο σχολείο δεν περνά βδομάδα, για να μην πω μέρα που δε θα ακούσω κάποια κακιούλα τύπου «Εντάξει, εσύ με καθαρίστρια και νταντά δεν πρέπει να μιλάς» ή «έχω γενική καθαριότητα σήμερα, αλλά τι σου λέω κι εσένα ε?» ή «Βγήκατε χθες με τον άντρα σου πάλι ε?είσαι κι εσύ να υποθέσω από αυτούς που είναι υπέρ του ποιοτικού χρόνου με τα παιδιά» και πολλά άλλα… Ρε Α μπα στενοχωρίεμαι… Και σιγά πια τη ζωάρα που κάνω για να εισπράττω τέτοιο αρνητισμό!! Ούτε με σιωπή ούτε με χιούμορ ούτε με μούτρα έχω πετύχει κάτι… Πώς θα μπορούσα να οχυρωθώ απέναντι σε όλο αυτό?
Δεν είναι αρνητισμός, φθόνος είναι, από γυναίκες που θα ήθελαν να έχουν τα ίδια αλλά δεν ξέρουν ούτε πώς να τα ζητήσουν- απαιτήσουν- διεκδικήσουν. Δες τα ως κραυγές βοήθειας. Ρώτα τες αν θέλουν καθαρίστρια ή νταντά. Πες τους πόσα πληρώνεις. Προσπάθησε να τις απελευθερώσεις. Αν δεν καταφέρεις τίποτα, παραδέξου ότι τα ακούς από συγκεκριμένα άτομα και όχι από όλους, και σταμάτα να απαντάς, σα να μην τα άκουσες καν. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να μην τα ακούς, αλλά σκέψου ειλικρινά πόσο επηρεάζουν τη ζωή σου στην πραγματικότητα (καθόλου).
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Αυτά τα σχόλια ξεκινούν από τη ζήλια και το φθόνο αλλά τα τρέφουν οι δικές μας οι ενοχές και το γεγονός ότι πάμε να δικαιολογηθούμε. Κάνεις παρα παρα πολύ καλά που έχεις ζητήσει εξωτερική βοήθεια, αλλά μη μου πεις ότι μέσα σου-όχι καιτόσο βαθιά- δε νιώθεις φωνούλες να σου λένε πόσο άχρηστη, ακαμάτρα και τεμπέλα είσαι. Α και κακή μαμά. Δοκίμασε να απαντήσεις χωρίς διάθεση να απολογηθείς. -Παλι έχεις φέρει γυναίκα για το σίδερο; -Ναι, είναι το καλύτερο δώρο στον εαυτό μου -Βγήκατε πάλι χθες με τον άντρα σου, ε; -Ναι περάσαμε τέλεια. Πήγαμε στην ταβέρνα του Τσέλιγκα και φάγαμε… Διαβάστε περισσότερα »
Κάποιοι πασπαρτού υποθετικοί διάλογοι: -Εντάξει, εσύ με καθαρίστρια και νταντά δεν πρέπει να μιλάς! -Μήπως να σου έδινα τα τηλέφωνά τους να δεις τι ωραία που είναι όταν κάποιος σε βοηθάει στις καθημερινές υποχρεώσεις και ευθύνες; -Έχω γενική καθαριότητα σήμερα, αλλά τι σου λέω κι εσένα ε; -Θέλεις να σου δώσω το τηλέφωνο της κοπέλας/κυρίας που καθαρίζει το σπίτι μου; -Όχι, θέλω να έχω εγώ την ευθύνη του σπιτιού μου! -Ό,τι πεις, αν και εμένα με έχει βοηθήσει πάρα πολύ, έχω βρει χρόνο να ξεκουράζομαι ή να ασχολούμαι με την οικογένειά μου! -Βγήκατε χθες με τον άντρα σου πάλι ε;… Διαβάστε περισσότερα »
Τρομερός αμυντικός μηχανισμός όμως βρε παιδί μου! Να σε κάνω να νιώσεις άσχημα ενώ είσαι μια χαρά, για να νιώσω εγώ λίγο καλύτερα που με έχει φάει η ζήλεια. Τι σου είναι ο άνθρωπος!! Να γιατί δεν θα πεινάσουν ποτέ οι ψυχολόγοι ☺
“Πώς προστατεύεις εσύ τον εαυτό σου από τους κακιασμένους ανθρώπους? Είμαι δασκάλα σε μια μικρή επαρχία” θα σε στεναχωρεψω, αλλα “σε μια μικρη επαρχια” δεν μπορεις να προστατευσεις τον εαυτο σου με κανενα τροπο απο τα σχολια οχι μονο τα κακιασμενα, αλλα και τα καλοπροαιρετα. σχολιαζουν συνεχως οι παντες τους παντες, ξερουν οι παντες τους παντες, κι αν δεν το αντεχεις αυτο, απλα δεν μενεις “σε μια μικρη επαρχια”. για το συγκεκριμενο περιστατικο, απαντας απλα και οχι απολογητικα, προσπερνωντας την ταχα ευθυμη ειρωνια τους που λενε “για πλακα και οχι μιλωντας σοβαρα”,τους εξηγεις ποσο πιο απλη ειναι ετσι η ζωη… Διαβάστε περισσότερα »
Τις καημένες.. μην το παίρνεις προσωπικά αγαπητή, έχουν γαλουχηθηεί να σκοτώνονται να είναι τέλειες σε όλα, και εντός και εκτός σπιτιού, και πλέον έγινε ένα με το DNA τους, σαν αναγνώριση της αξίας τους ώς άνθρωποι και γυναίκες.. Παραμονεύουν πεθερές, μαμάδες και γειτόνισσες που σχολιάζουν , πού να αναμετρηθούν!
Να προσθέσω σ όλα τα παραπάνω ,που σοφά σου επισημαίνουν, αλλά κ να σου θυμίσω ότι το χώρο που δουλεύεις δε το στελεχώνουν-δυστυχώς-οι πιο ανοιχτόμυαλοι ούτε κ ιδιαίτερα δεκτικοί στο διαφορετικό άνθρωποι. Η μιζέρια κ οι απρόκλητες βιτριολικές ατάκες περισσεύουν συνηθώς.Τα γιατί κ τα πως συμβαινεί αυτό είναι άλλη κουβέντα, βέβαια, αλλά επί του θέματος αυτό που σου συμβαίνει μου μοιάζει κλασσικό παρελκόμενο της συναναστροφής με συναδέλφους. Τα 14 τελευταία χρόνια που δουλεύω κ γω σε σχολεία-κυρίως επαρχίας- το μόνο που με βοηθά απέναντι σε τέτοιες περιπτώσεις συμπεριφοράς συναδέλφων είναι το χαμόγελο κ η σταθερότητα όταν υπερασπίζομαι τα πιστεύω κ… Διαβάστε περισσότερα »
μου δοθηκε η ευκαιρια πριν μερικα χρονια να δουλεψω αρκετους μηνες σε μια μικρη επαρχιακη πολη. εκει διαπιστωσα οτι τα “ηθη” εχουν αρκετη διαφορα απο τις μεγαλες πολεις, περα απο το κουτσομπολιο που ειναι γνωστο κι αναμενομενο, ο φεμινισμος στα ταρταρα, και οχι μονο απο τους ανδρες, αλλα κυριως απο τις γυναικες, οπου μπορεις να ακους απο νεες και μορφωμενες (τυποις) γυναικες να θεωρουν δεδομενο οτι ακομα και σε μια δημοσια υπηρεσια η γυναικα εχει αλλη θεση και ειναι υπευθυνη για τις “γυναικειες” δουλειες.
μιλαμε για μεσαιωνα…
“Βγήκατε χθες με τον άντρα σου πάλι ε?είσαι κι εσύ να υποθέσω από αυτούς που είναι υπέρ του ποιοτικού χρόνου με τα παιδιά» (πες μου ότι στραβομουτσουνιάζει κιόλας) Εχω ακούσει στη δουλειά μου ακριβώς το ίδιο σχόλιο από συγκεκριμένη συνάδελφο παντρεμένη, επίσης, με παιδιά. Της έχω εξηγήσει πόσο σημαντικό είναι για εμάς να βρίσκουμε κάποιο χρόνο ως ζευγάρι για να πάμε μια βόλτα, ένα σινεμά, ένα φαγητό μόνοι μας. Μια χαρά περνάνε τα παιδιά με την babysitter αυτές τις λίγες, αλλά πραγματικά πολύτιμες για εμάς, ώρες. Τελικά, επειδή πάντα απαντώ χαμογελώντας, έχει βαρεθεί να ασχολείται μαζί μου. Δεν με ρωτάει… Διαβάστε περισσότερα »
Αχ, να προσθεσει και λίγο συγκαταβατικο υφος τυπου I just want to reach out, tell me, what’s bothering you, poor girl στο “ολα καλα;” και θα γινει μούρλια.
Χαχαχα, Maggie, πώς με πιάνεις! Μα, έτσι θέλει, κατευθείαν πετάς την μπάλα στο δικό τους τέρμα, τους αποσυντονίζει τρελά. Παίζω τέτοια μπάλα χρόνια τώρα 😀
δεν ξερω τι κανατε εσεις σαν παιδια, αλλα εγω , μεγαλυτερη χαρα απο οταν βγαιναν οι γονεις μονοι και μας αφηναν στην ησυχια μας, δεν ειχα…
Πες τα ρε συ Φραν!Ξεχνιούνται αυτά; 😀
Θα διαφωνήσω εν μέρει με την Αμπά. Δεν είναι όλοι “θα ήθελαν αλλά δεν”. Δεν φαντάζεστε πόσοι/ες θεωρούν τη λύση της νταντάς ως μη αποδεκτή επιλογή, επειδή “πώς να εμπιστευτώ το παιδί μου στον ξένο άνθρωπο, τι θα του κάνει, πώς θα το φέρεται, θα είναι ασφαλές αν δεν είμαι εγώ μαζί του, θα νιώθει πως η μαμα του το εγκαταλέιπει σε ξένα χέρια-μαχαίρια κοκ”. Είναι πολλοί που θεωρούν ανευθυνότητα τη νταντά και πως οι γονείς κοιτάνε την καλοπέραση τους (ωω πόσο μεμπτό) κι όχι την ψυχική υγεία του μωρού. Και φυσικά είναι πολλοί που δεν τα πιστεύουν όλα τα… Διαβάστε περισσότερα »
Η επαρχία μπορεί εύκολα να εξελιχθεί σε μαρτύριο αν δεν μπορείς ν’αποσυνδεθείς από τα όσα ακούς καθημερινά. Οι μόνοι που επιβιώνουν -σχετικά-αλώβητοι- είναι όσοι γεννήθηκαν, μεγάλωσαν, και έζησαν όλη τους τη ζωή εκεί, οπότε δεν υποψιάζονται πως μπορεί να υπάρξει ζωή πέρα απ’το κουτσομπολιό της γειτονιάς, τον καθωσπρεπισμό του ΄τι θα πει ο κόσμος’, και όλο αυτό το καθημερινό δράμα που περνάνε. Εγώ προσωπικά δεν κατάφερα ποτέ να κρατήσω την ψυχραιμία μου και να ανοίξω συζήτηση με τους κακεντρεχείς, γι’αυτό άλλωστε όταν επιστρέφω στο πατρικό μου δε θέλω να μιλάω σε άνθρωπο πέραν των δικών μου. Οπότε μάλλον δεν είμαι… Διαβάστε περισσότερα »
Λένα, επίτρεψε μου να μοιραστώ μια διαπίστωση. Έχεις αλλάξει… 🙂
Εγώ όταν βλέπω τέτοιες αλλαγές στους ανθρώπους, με πιάνει τέτοια χαρά… μα τέτοια χαρά!