Γεια σου Αμπα… Σου γράφω για ένα θέμα που με απασχολεί τα τελευταία χρόνια. Ειμαι 40 παντρεμένη με τον άνδρα μου που ειναι 50 και εχει δυο παιδιά από τον πρώτο του γάμο τα οποία έκανε όταν ήταν γύρω στα 20. Χώρισε γύρω στα 25 και από τότε ήταν πάντα δίπλα στα παιδιά του, συναισθηματικά, σωματικά, οικονομικά. Και τα δυο παιδιά, εργάζονται κατόπιν βοήθειας του μπαμπά τους σε πολύ καλές δουλειές με πολύ καλό μισθό, έχουν δηλαδή ένα δικό τους πολύ καλό εισόδημα συν βοήθεια από τον μπαμπά τους που τους πληρώνει το ενοίκιο των σπιτιών τους και τους δίνει χαρτζιλίκι κάθε μήνα. Εμείς είμαστε μαζί εδώ και μερικά χρόνια και μπορω να πω ότι οι σχέσεις μου με τα παιδιά του ειναι εντελως τυπική κυρίως λόγω πλευράς τους. Έχω κάνει και κάνω καθημερινά μεγάλες προσπάθειες να βρίσκομαι δίπλα τους, να επικοινωνώ μαζί τους, να χτίσω μια ουσιαστική σχέση. Η διαφορα ηλικίας μας δεν ειναι και τόσο μεγάλη (30 ειναι η κόρη και 29 ειναι ο γιος), όμως κυρίως με την κόρη τα προβλήματα δεν σταματούν ποτε. Το έχω δεχτεί και επειδή αγαπώ πολύ τον σύντροφο μου και αυτός εμενα , έχω αποφασίσει να κάνω και την χαζή, να κάνω και υπομονή, να συνεχίζω να προσπαθώ. Αυτό που με απασχολεί ειναι ότι και τα δυο παιδιά δεν προσφέρουν ποτε τίποτα στον πατέρα τους (σε μένα δεν το συζητώ). Όσα χρόνια είμαστε μαζί, έχουμε περάσει γιορτές, γενέθλια, Χριστούγεννα, βόλτες, καφέδες, φαγητά, θέατρα, ταξίδια κλπ κλπ. Με τον άνδρα μου, τους ψωνίζουμε πάντα , δώρα σε γιορτες ή ασχετες φασεις, πληρώνουμε εννοείται εμείς κάθε φορά που θα βγούμε όλοι μαζί. Όταν είμαστε με τους γονεις και τα αδέρφια μου, σε γιορτές, ανταλλάσσουμε δώρα, έτσι έχω μάθει από μικρή, έτσι συνηθίζουμε και με τον άνδρα μου, έτσι κάνουμε και στα παιδιά. Η κόρη για ένα περίεργο λόγο, δεν με ευχαριστεί ποτε , μόνο τον μπαμπά της, έστω και εάν ειναι κοριτσίστικο δώρο που έχω αγοράσει εγώ. Όταν θα βγω με τους δικους μου γονεις, αλλες φορές θα πληρώσουν αυτοί, άλλες φορές θα πληρώσω εγώ, διότι έχω μάθει να προσφέρω και εγώ στους γονεις μου και ειναι πολύ μεγάλη μου χαρά…. Ομως ποτε μα ποτε και τα δυο παιδιά δεν έχουν προσφέρει στον μπαμπά τους, ενα μικρό δώρο, μια κάρτα, ένα καφέ, ένα φαγητό. Μα ποτέ όμως…. Και σε μένα το ίδιο φυσικα. Μερικές φορές ο μπαμπάς τους το σκέφτεται και με ρωτάει εάν ειναι φυσιολογικό να μην έχουν προθυμοποιηθεί να πληρώσουν ποτε ένα καφέ, ή να μην συμμετέχουν στην ανταλλαγή δώρων Χριστουγέννων με ενα μικρό δωράκι για τους υπόλοιπους. Κάποιες φορές προσπαθώ να τους δικαιολογήσω, καποιες άλλες φορές εκνευρίζομαι με την γαϊδούρια τους και δεν μπορώ να του το κρύψω και τον στεναχωρώ και εγώ χωρίς να το θέλω . Ενώ οικονομικά ειναι πολύ οκ , χωρίς προβλήμα ή χρέη, όταν είμασταν μαζί δεν βάζουν ποτε το χέρι στην τσέπη ούτε για να αγοράσουν για τον ευατο τους τσίχλες. Αποκορύφωμα ήταν όταν μετά τις γιορτές τα αδέρφια ήθελαν να πάνε ένα τριήμερο στην Πράγα και ζητησαν από τον πατέρα τους χρήματα ο οποιος είπε οκ. Μέχρι εδώ λοιπόν οκ… Τι ζήτησαν όμως μετά;;;; Να πληρώσει το εισιτήριο και το ξενοδοχείο για τη μητέρα τους για να μην μείνει μονη της στην Αθήνα!!!!! Η οποία η μητέρα έχει καλη δουλειά με καλό εισόδημα. Εκεί μας έπεσαν τα μαλλιά…. Επειδή δεν ήξερε πως να αρνηθεί , τους είπε τελικά οκ. Γενικά του ζητάνε πολλά χρήματα με πλάγιο μέσο, πχ, θέλει ο γιος να αγοράσει ακριβά παπούτσια αλλα δεν τα ζητάει απευθείας. Παίρνει τον μπαμπά αγκαζέ, πάνε στο μαγαζί και αρχίζει τα «τι ωραία παπούτσια, ποσο θα ήθελα να τα έχω, κλπ κλπ» και ο μπαμπάς του τα αγοράζει αλλά μετά ξεκινάει σε μένα την γκρίνια που ενώ ο γιος έχει χρήματα , τον βάζει συνέχεια να του ψωνίζει. Και συνέχεια με ρωτάει τι να κάνει και πως να τους κάνει να αντιληφθούν ότι δεν ειναι τράπεζα αλλά ο πατέρας τους…. Δεν ξέρω και εγώ πως να το διαχειριστώ… Ε λοιπόν θα το ρωτήσω…. Μήπως είμαστε υπερβολικοί;;; Μήπως εγώ ειμαι παράξενη και δεν θα έπρεπε να με ενοχλεί όλο αυτό; Τι λες;
Λέω ότι περιγράφεις την δυναμική μιας οικογένειας που υπάρχει εδώ και τριάντα χρόνια, και το φαινόμενο έχει ρίζες σε καταστάσεις και παιχνίδια εξουσίας και ματαιώσεις που εμφανίστηκαν πολύ πριν εμφανιστείς εσύ. Σου είναι αόρατα όλα αυτά, όπως σου είναι αόρατοι και οι λόγοι για τους οποίους ο άντρας σου έχει αναλάβει αυτόν τον ρόλο. Πολύ πρόχειρα και πολύ επιπόλαια μοιάζει σα να τον τιμωρούν για κάτι, κι αυτός δέχεται την τιμωρία επειδή νιώθει ότι την αξίζει, και προσπαθεί να εξιλεωθεί πληρώνοντας. Αυτά δεν λύνονται με συνταγές. Αν σε ρωτάει τι να κάνει, πες του ότι ο μόνος τρόπος που έχει είναι να πάει σε ψυχολόγο για να καταλάβει τι κάνει, και γιατί το κανει, και όταν καταλάβει, θα είναι προφανές τι πρέπει να κάνει κι από δω και πέρα.
Εσύ θα έλεγα ότι είναι ώρα να σταματήσεις να συγκρίνεις την σχέση με τους γονείς σου με την σχέση του με τα παιδιά του, είναι ανούσιο, δεν βγάζει κάπου, απλώς σε κάνει να νιώθεις ότι έχεις δίκιο. Το πρόβλημα δεν το έχεις με τα παιδιά, είναι μεγάλα και ζουν αλλού, δεν χρειάζεται να τα βρείτε, ειδικά εφόσον φαίνεται να μην έχουν τέτοια διάθεση. Το πρόβλημα το έχεις με τον άντρα σου, που σου κάνει παράπονα, και δεν ξέρεις ποια είναι η απάντηση.
Δεν γίνεται να έχεις εσύ την απάντηση. Είσαι μέρος του προβλήματος, ας πούμε. Πρέπει να πάει σε ουδέτερο παρατηρητή για να τα ξεμπλέξει.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Εικάζω ότι ο σύντροφός σου πρόσφερε οικονομικά τα πάντα στα παιδιά του από τύψεις για το χωρισμό με αποτέλεσμα να γίνουν τα γαϊδούρια που περιγράφεις.. Το έχουμε δει πολλές φορές το έργο.. Το πρόβλημα είναι δικό τους και μόνο δικό τους. Δε βρίσκω το λόγο να βρίσκεστε και τόσο συχνά όλοι μαζί, στη θέση σου θα τους απέφευγα όσο πιο πολύ μπορώ.
Διάβασα “είμαι 40 χρόνια παντρεμένη με τον άντρα μου που είναι 50” και για μερικά λεπτά προσπαθούσα να βρω μια λογική εξήγηση.
Αυτό, συνεχίστε ό,τι κάνετε
Απομακρύνσου όσο μπορείς, η δυναμική που έχουν αναπτύξει οι τρεις τους δεν είναι η καλύτερη (πατέρας = μέγας χορηγός και τίποτα άλλο). Από ό,τι φαίνεται δεν αντιμετωπίζεις τον άντρα σου ως μέγα χορηγό.
Με συγχωρείτε, αυτό που θα γράψω είναι άκομψο και αν κρίνει η Λένα ότι δεν πρέπει να ανέβει καλώς, αλλά η τακτοποίηση των κληρονομικών είναι επίσης σημαντική. Σε περίπτωση που ο σύντροφος της γράφουσας φύγει πρώτος, η γράφουσα πιθανώς να βρεθεί σε μια άσχημη κατάσταση, που από τον τρόπο που γράφει δεν νομίζω ότι θα ήθελε να βρεθεί.
Κι εγώ αυτό σκέφτηκα. Μήπως, λέω εγώ τώρα, η κακή συμπεριφορά των παιδιών απέναντί της οφείλεται στο οτι την βλέπουν ως ανταγωνίστρια για την κληρονομιά του μπαμπά;
Η κουνιάδα μου είναι ακριβώς έτσι όπως περιγράφεις ενω ο αδερφός της (και σύζυγος μου) οχι.
Στο σπίτι που μεγάλωσα δεν ανταλλάσαμε δωρα, μόνο τα παιδιά δεχόμασταν τα δώρα των γονέων. Όταν αρχίσαμε να βγάζουμε δικά μας λεφτά αρχίσαμε να παίρνουμε δώρα στους γονείς μας. Το ίδιο και στο σπίτι που μεγαλωσε ο άντρας μου (σε άλλη χωρα).
Η κουνιάδα μου δεν προχώρησε ποτέ σε αυτή τη φάση. Μάλιστα ενω εμεις παίρνουμε πάντα δώρα στα παιδιά της (και στην ιδια), αυτή δεν έχει αξιωθεί μια φορά να πάρει ένα παιχνιδακι/πυτζαμακι/σακουλάκι στο γιο μας. Τι να πεις,κάποιοι άνθρωποι δεν ενηλικιωνονται ποτέ.
Εσύ πώς ξέρεις ότι ο άντρας σου ήταν συναισθηματικά εκεί για τα παιδιά του, όταν ήταν παιδιά;
Αν ήταν δίπλα στα παιδιά του συναισθηματικά όλα αυτα τα χρόνια δεν είμαι σίγουρη ότι θα του φέρονταν έτσι σήμερα.
Εγώ δεν είμαι τόσο σίγουρη, γιατί έχω δει μητέρες να στρέφουν στρατηγικά και μεθοδικά τα παιδιά εναντίον του πατέρα παραπάνω από μία φορά. Χαρακτηριστικά θυμάμαι φίλη της μητέρας μου, χωρισμένη πολύ άσχημα με τον άντρα της (ο οποίος ήταν μαλάκας εδώ που τα λέμε) με το παιδί πολύ μικρό, να λέει “θα το μετανιώσει, θα κάνω το γιο του να τον μισήσει, θα στρέψω το ίδιο του το παιδί εναντίον του, αυτή θα είναι η τιμωρία του”. Η συγκεκριμένη είχε πολλούς λόγους να σιχτηρίσει τον άντρα της, όμως το να εμπλέκεις το παιδί το βρίσκω ασυγχώρητο.
Κοίταξε μπορεί να έχεις δίκιο αν και νομίζω οτι τα παιδιά δεν τα ξεγελάς. Αν εισαι εκει το ξέρουν. Ασε που η γυναίκα που λες τα είπε πάνω στον πόνο της και τον θυμό της. Ξερεις πόση ματαίωση νιώθεις οταν καταλαβαινεις οτι αυτος που σου εταξε ευτυχία φευγει να ξαναρχίσει τη ζωούλα του εντελώς free και μενεις εσύ πίσω χωρίς αυτη την πολυτέλεια? Αυτος που μένει με τα παιδια (που δόξα τον Θεο ειμαστε εμείς οι μαμάδες) δεν έχει χρόνο να ξαναφτιάξει τη ζωη του. Μεσα στο θυμό μαςπολλές μοχθηρές σκέψεις κάνουμε, δεν θα κρίνω καμιά μάνα που έχει ν… Διαβάστε περισσότερα »
Αυτός ο μπαμπάς είναι ο μπαμπάς μου. Φουλ μπλοκαρισμενος συναισθηματικά, και με δυσκολίες στην ουσιαστική επικοινωνία, καλά καλά δεν μπορεί να μας αγκαλιάσει, εκφράζει όλα του τα συναισθήματα με λεφτά. Ακόμα και στα εγγόνια του δίνει 20ευρα. Πάντα μας χαρτζιλικωνε τρελά, πάντα μας έδινε όταν ήταν χαρούμενος, περήφανος κλπ. Επίσης πάντα με το να δίνει λεφτά ένιωθε και νιώθει χρήσιμος και ικανός. Βγάζω 10 φορές πιο πολλά από την πενιχρή του σύνταξη και ποτέ δεν εχω τολμησει να βγάλω πορτοφόλι σε ταβέρνα. Στον συζυγο της ερωτωσας τώρα..Παίζει τόσο καιρό να ήταν ΟΚ με αυτή τη δυναμική και απλά τώρα με… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν έχουν οικονομικά προβλήματα τα παιδιά άπληστα είναι και η απληστία τους αυτή θρέφεται από τον πατέρα που δε λέει ποτέ “όχι”
Kαι μπαμπάς και θείος και νονός και καλαντα καθε μερα!
Κλασικό. Ο πατέρας έμαθε στα παιδιά του να το βλέπουν σαν χρηματοδότη χωρίς όρια και ευθύνες. Φαντάζομαι ότι αυτό συνέβει απο τύψεις που μπορεί να ένιωθε για το διαζύγιο. Μεγάλωσα στα 00’ς σε ένα οικονομικά εύρωστο περιβάλλον. Βασικά το πιο εύρωστο εκείνης της εποχής στη χώρα μας. Το έργο το έχω δει άπειρες φορές. Παιδιά χωρισμένων γονιών ή τρομερά πολυάσχολων γονιών που εξαγόραζαν το χρόνο και την αφοσίωση τους για να μη νιώθουν τύψεις. Δεν φταίνε τα παιδιά που γίνανε γαϊδούρια δεν έχουν μάθει αλλιώς. Φταίνε φυσικά που δεν το αλλάζουν, αλλά κανείς δεν αλλάζει εύκολα μια κακή αλλά δελεαστική… Διαβάστε περισσότερα »
Μου φαίνεται πως τα παιδιά εν μέρη τιμωρούν τον πατέρα για τον χωρισμό γι αυτό και με εσένα δεν θέλουν πολλά πολλά.Ο πατέρας το δέχεται φυσικα προσπαθώντας να τα ευχαριστήσει.Απο κει και πέρα όμως αυτή η σχέση μεταξυ τους υπήρχε ,δεν είναι κάτι νέο.
Πολύ πιθανό να έχει βάλει και η πρώην γυναίκα λόγια στα παιδιά τόσα χρόνια γιατι ποιός αξιοπρεπής άνθρωπος ζητιανεύει από τον πρώην σύζυγο λεφτά για ταξιδάκια?
Δύσκολη κατάσταση.Μην το αργείτε,γρήγορα σε κάποιο ψυχολόγο ή οικογενειακό σύμβουλο.
Υπάρχει βέβαια και η πιθανοτητα (μικρή δεν λέω) όπου τα παιδιά να είπαν οτι εκείνα προσφέρουν το ταξίδι στη μητέρα τους.
@daria και αυτό φυσικά! Αλλά και έτσι να είναι είναι μεγάλη γαιδουριά από την πλευρά τους :/