Στη δουλειά, είμαστε γύρω στους 10 συνάδελφους που κάνουμε πιο στενή παρέα μεταξύ μας. Κάποιοι από αυτούς έχουν έρθει πρόσφατα στην πόλη που είναι η εταιρία και έχουν αφήσει πίσω τη ζωή τους. Εγώ πάλι, είμαι στην πόλη μου, έχω την οικογένεια μου εδώ, τους φίλους μου, τις παρέες μου και γενικά τη ζωή μου. Είναι ευχάριστο που έχω καλή παρέα στη δουλειά, αλλά δεν είναι το παν για μένα αυτό και αυτή η παρέα δεν είναι η προτεραιότητά μου. Ένας συνάδελφος, λοιπόν, έχει θυμώσει δύο φορές μαζί μου για λόγους εντελώς παιδικούς (λχ γιατί κανόνισα και πήγαμε για μπάνιο τη μέρα που δεν μπορούσε αυτός). Και τις δύο φορές σταμάτησε να μου μιλάει για αρκετές μέρες. Επομένως σταμάτησα να του μιλάω κ εγώ. Και τις δύο φορές τελικά ήρθε ο ίδιος να μου μιλήσει, όχι για να απολογηθεί, αλλά για να εξηγήσει για ποιο λόγο σταμάτησε να μου μιλάει. (οι δικαιολογίες ήταν κάτι τύπου “ναι αλλά εσύ είπες αυτό πριν 3 μέρες και θεώρησα ότι με βάζεις στο περιθώριο” ή ” ε έχουμε προσκαλέσει 30 φορές να βγούμε και τις 25 είπες όχι”.) Αυτός, και τις δύο φορές νομίζει ότι τα βρήκαμε. Εγώ έχω ξενερώσει αφάνταστα με την ανώριμη αυτή συμπεριφορά και δεν ψήνομαι να παριστάνω ότι όλα είναι καλά και ότι είμαστε κολλητάρια και ουαου τι γαματα που περνάμε στη δουλειά. Από την άλλη δεν με ενδιαέρει να του κάνω κήρυγμα και να του πω ότι ξενέρωσα και ότι η συμπεριφορά του είναι ανώριμη, διότι δεν είναι φίλος μου και ούτε θέλω να γίνει. Πώς να το χειριστώ ώστε να κρατήσω τις αποστάσεις μου, αλλά να συνεχίσει να υπάρχει ένα τυπικά καλό κλίμα στη δουλειά;
–Ξινή
Αν είναι παιδικό να ζητάς εξηγήσεις όταν δεν είσαι η πρώτη προτεραιότητα κάποιου με τον οποίο σε συνδέει κυρίως επαγγελματική σχέση και μάλλον δεν σου έχει δώσει ποτέ το δικαίωμα να υποθέτεις ότι είσαι κάτι παραπάνω από επαγγελματική σχέση (είναι), άλλο τόσο παιδικό είναι να θέλεις οπωσδήποτε να καταλάβει κάποιος ότι «έχεις ξενερώσει», αλλά χωρίς να έχεις επιπτώσεις για αυτή σου την έκφραση.
Ένας ενήλικας άνθρωπος που βρίσκεται σε επαγγελματικό περιβάλλον θα έπρεπε να έχει τα εργαλεία ώστε να μπορεί να κρατάει τις αποστάσεις που χρειάζεται, από τα άτομα που χρειάζεται, χωρίς να διαταράσσει ένα τυπικά καλό κλίμα στη δουλειά. Η βασική προϋπόθεση είναι να μην τον ενδιαφέρει να γίνει γνωστό αυτό που αισθάνεται. Δεν χρειάζεται να παριστάνεις τίποτα. Μεταξύ του «κολλητάρια και τι γαμάτα που περνάμε» και του «έχουμε τυπική σχέση» υπάρχει μια τεράστια απόσταση, και είσαι εντελώς ελεύθερη να τη διανύσεις, περιφρουρήσεις, και να συντηρήσεις. Δεν χρειάζεται να έχετε και οι δέκα ακριβώς τις ίδιες σχέσεις μεταξύ σας, ούτε το περιμένει και κανείς.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
“Εγώ πάλι, είμαι στην πόλη μου, έχω την οικογένεια μου εδώ, τους φίλους μου, τις παρέες μου και γενικά τη ζωή μου. Είναι ευχάριστο που έχω καλή παρέα στη δουλειά, αλλά δεν είναι το παν για μένα αυτό και αυτή η παρέα δεν είναι η προτεραιότητά μου.” Όλοι εσείς που μένετε σε μικρές επαρχιακές πόλεις, δε θα πάθετε τίποτα αν προσπαθήσετε να γνωρίσετε λίγο καλύτερα τους ανθρώπους που αποφάσισαν να έρθουν και να μείνουν στην πόλη σας. Ναι το ξέρουμε ότι εδώ γεννηθήκατε εσείς, οι γονείς σας, οι παππούδες σας. Ναι το ξέρουμε ότι πατάμε τα τίμια χώματα των προγόνων… Διαβάστε περισσότερα »
Εγώ το ζω εδώ και ένα χρόνο γι’ αυτό και μου ανέβηκε η πίεση ελαφρώς. Και το λυπηρό είναι ότι αυτές τις συμπεριφορές δεν τις συναντάς μόνο σε ηλικιωμένους αλλά και σε μικρά παιδιά και νέους ανθρώπους. Που 9 στους 10 έχουν όνειρο να φύγουν να πάνε στην “μεγάλη πόλη”. Ουφ δε λέω άλλα. Σου εύχομαι Mitsi μου να βρεις ένα φίλο και καλό. Δεν είναι εύκολο αλλά δεν μπορεί κάπου εκεί έξω θα είναι. <3
Εγώ πάντως ταυτιστηκα με το συνάδελφό σου. Πριν 3,5 χρόνια αναγκάστηκα να αφήσω την επαρχιακή μου πόλη επειδή βρήκα δουλειά στην Αθήνα. Βρέθηκα λοιπόν σε ένα εργασιακό περιβάλλον με ανθρώπους της ηλικίας μου, με τους οποίους η επικοινωνία είναι πολύ καλή, αλλά η παρέα που κάνουμε περιορίζεται εντός χώρου εργασίας, γιατί πολύ απλά όλοι έχουν τις ζωές τους και τους φίλους τους και δεν τους ενδιαφέρει να ανοίξουν κι αλλο τον κύκλο τους. Λιγες φορές απο οσες έχω προτείνει να βρεθούμε μέσα στο Σ/Κ έχουμε όντως βρεθεί, ενώ τις Δευτέρες όλοι έχουν να πούνε που πήγαν και τι έκαναν το… Διαβάστε περισσότερα »
Μιλάω ως Μις Ξινή Σνομπ Μικρής Πόλης: Αρχικά σκέφτηκα πόσο σε καταλαβαίνω, γιατί ούτε εγώ αντέχω να αισθάνομαι ότι κάποιος αγκιστρώνεται πάνω μου, και ότι ο συνάδελφος κάνει σαν μωρό που χαϊδεύεται. Όμως ξαναδιάβασα και έκανα και την εξής ανάγνωση: Εσύ δεν τους έχεις ανάγκη γιατί έχεις παρέες, οκ, καλά είναι που κάνετε καλή παρέα στη δουλειά αλλά εσύ είσαι πλήρης, οπότε δεν έχεις λόγο να τρέχεις από πίσω τους. Αυτός μυξοκλαίει και σου γκρινιάζει. Πώς έφτασε η σχέση σας σ’αυτό το επίπεδο, να έχει αυτός το περιθώριο να σου κάνει σκηνές; Και τι λέει για σένα ότι σταμάτησε αυτός… Διαβάστε περισσότερα »
Μα αν διατηρείς κλίμα “κολλητάρια, τί γαμάτα που περνάμε” εννοείται ότι εκπλήσσεται ο άνθρωπος. Εντάξει, είναι κι αυτός λίγο drama queen, να το κάνει θέμα τωρα για μια μέρα στη θάλασσα, αλλά μπορεί να σε θεωρεί κολλητάρι του, μην ξεχνάς ότι οι άνθρωποι που πάνε σε νέα πόλη είναι πιο ανοιχτοί από όταν είναι στην πόλη τους (όπως εσύ) άρα και πιο ευάλωτοι και μαζί με αυτο κάποιοι, ίσως πιο υπερβολικοί.
Το ψευδωνυμο σου τα λεει όλα … Απο που το ψωνισες ? Απτα lidl ?
Χα χα πάτερ, δεν έχεις το Θεό σου. 🙄
Αυτός ο συνάδελφος μήπως κάνει παρέα με το αγόρι της κοπέλας από την προηγούμενη ερώτηση;
Μήπως ο τύπος σε γουστάρει και προσπαθεί να σου τραβήξει την προσοχή;;
Μήπως μέχρι να απαντηθεί η ερώτηση τα φτιάξανε;
Παιδιά μην ξεχνάτε τα update, μερικοί σας νιώθουμε δικούς μας ανθρώπους, δείξ’τε λίγη ανθρωπιά κι εσείς, αμάν.
έστω μια φωτογραφία από το έπιπλο – πύραυλο.
Πότε επιτέλους θα μπορούμε να ανεβάζουμε φωτογραφίες;