Αγαπητή «Α, μπα»: Πώς να της πω ότι μου φέρεται ανταγωνιστικά;

Μπαίνω αμέσως στο ψητό γιατί προβλέπεται σεντόνι. Είμαστε κολλητές με τη Σοφία από τότε που πηγαίναμε σχολείο, πλέον είμαστε 37. Η σχέση μας έχει περάσει πολλά σκαμπανεβάσματα, αλλά την αγαπώ και τη θέλω στη ζωή μου, όπως πιστεύω και αυτή. Ο αδερφός μου -που την ξέρει επίσης καλά- επιμένει ότι κακώς τη θεωρώ “κολλητή” μου, γιατί δεν με στηρίζει και θεωρεί ότι είναι πολύ εγωκεντρική. Δεν διαφωνώ δυστυχώς με το τελευταίο, ένα από τα προβλήματα που έχουμε κατά καιρούς είναι ότι της βγαίνει μεγάλη ανταγωνιστικότητα και δεν είναι κάτι που μπορώ να θίξω, γιατί α) θα σκοτωθούμε, δεν πρόκειται να το παραδεχτεί και β) φοβάμαι μη φανώ ψωνάρα, ότι και καλά ποια είμαι εγώ που με ανταγωνίζεται και δεν το θέλω αυτό. Αλλά ρε Α Μπα, ισχύει ότι συμβαίνει. Π.χ. της έχω γνωρίσει κατά καιρούς άλλους δικούς μου κοντινούς φίλους, με τους οποίους ανέπτυξε κι εκείνη φιλική σχέση (και αυτό ήθελα, μ’ αρέσει πολύ να ενώνονται οι παρέες μου) αλλά μετά παρατήρησα συμπεριφορές του στιλ ότι όταν έγινε το αντίστοιχο απ’ την πλευρά της, όταν δηλαδή εγώ έγινα φίλη με τους αρχικά δικούς της φίλους, εκείνη τόνιζε διαρκώς ότι είναι δικοί της. Για παράδειγμα, συζητάμε για ένα θέμα με έναν αρχικά δικό της φίλο και μετέπειτα δικό μου, πες τον Κώστα, λέω τη γνώμη μου, αυτός συμφωνεί μαζί μου κι εκείνη σε δικές μας κουβέντες μετά νευριάζει και επιμένει ότι εκείνη ξέρει καλύτερα τον Κώστα και τονίζει πόσο δικός της φίλος είναι και η συζήτησή μας φορτίζεται χωρίς λόγο. Μια φορά που παρεξηγήθηκα εγώ με τον Κώστα, αντί να μας βοηθήσει να τα βρούμε, ούσα κοινή φίλη και των δύο, με παρότρυνε να τον κόψω λέγοντας συνέχεια “αν θες να σταματήσεις να κάνεις παρέα μαζί του, κάν’ το”, ενώ η παρεξήγηση ήταν γελοίας σοβαρότητας και δεν είχα πει ποτέ πως θέλω κάτι τέτοιο. Ένιωσα σαν να το ήθελε να σταματήσω. Τη στηρίζω όποτε χρειάζεται οτιδήποτε σε κάθε τομέα, αλλά όταν χρειαστώ εγώ βοήθεια σε κάτι και δεν μου τη δώσει, όταν της κάνω παράπονο ή νευριάσω, θυμώνει πάλι και με βγάζει τρελή και ότι κάνω σαν παιδί και είμαι υπερβολική. Καθόμαστε με την παρέα και τους καπακώνει όλους για να βγει από πάνω. Όταν κάποιος σχολιάζει ότι τι καλά που είμαστε φίλες τόσο καιρό και τα σχετικά, εγώ χαίρομαι πολύ, εκείνη θα πει κάτι του τύπου “θα δούμε πόσο καιρό θα αντέξουμε” και με γειώνει. Κάνει και κάτι άλλα μικρότερα που μπαίνουν σε μια γκρίζα ζώνη, π.χ. με χρόνιο ερωτικό ενδιαφέρον μου, που ήξερε τι λούκι είχα περάσει με την κατάσταση και με τον οποίο πλέον προσπαθούμε να είμαστε φίλοι, βγαίνει μαζί του (ενώ δεν κάνουν γενικά παρέα) και μου το λέει μετά ότι α, έτυχε και πήγα για καφέ με αυτόν. Δεν μπορώ να της προσάψω κάτι συγκεκριμένο, αλλά το νιώθω ότι γίνεται για με τσιγκλήσει. Με τα χρόνια έχω συνηθίσει αυτή τη φάση και τη δέχομαι όπως είναι, άλλωστε ούτε εγώ είμαι τέλεια, και πολλά πράγματα που βγαίνουν τα περνάω στο ντούκου σκεφτόμενη, τι να κάνουμε, έτσι είναι, ο καθένας με τα δικά του. Επίσης περνάμε και καλά, δεν θέλω να την παρουσιάσω μονοδιάστατα σαν τέρας χειρισμού, έχουμε έναν εσωτερικό κώδικα επικοινωνίας μετά από τόσα χρόνια, γελάμε μαζί, και ξέρω ότι με νοιάζεται και μου το ‘χει δείξει και πρακτικά αρκετές φορές, απλώς έχει και τα θέματά της. Όμως όταν τύχει και φτάσει ο κόμπος στο χτένι και θυμώσω και εκφράσω τον θυμό μου, όπως έγινε πρόσφατα, θα ακολουθήσει ένα σκηνικό απομάκρυνσης που ποικίλλει σε διάρκεια – από μερικές μέρες, μέχρι μερικούς μήνες παλιότερα – που αν δεν πάρω εγώ πρωτοβουλία να το σκαλίσω το θέμα (με χιούμορ, γιατί με σοβαρή συζήτηση δεν καταλήγουμε πουθενά) δεν τα βρίσκουμε, ακόμη κι αν έχω δίκιο. Δεν ξέρω πώς να το αντιμετωπίσω, ιδανικά θα ήθελα να κάνουμε μια ανοιχτή συζήτηση και να τα πούμε όλα, αλλά η Σοφία έχει μεγάλη άρνηση στο να παραδέχεται αρνητικές συμπεριφορές κι είναι κι αυτό που είπα παραπάνω, πώς να πεις σε κάποιον ότι νομίζεις πως σου φέρεται ανταγωνιστικά χωρίς να φανείς ψωνισμένος και να μην δημιουργηθεί μετά το χάος ανάμεσά σας; Οπότε τι κάνω; Συνεχίζω να κάνω τα στραβά μάτια ή όπως με παροτρύνει ο αδερφός μου σταματάω να δέχομαι τέτοιες συμπεριφορές και αλλάζω φίλους; Μου φαίνεται αδιανόητο πάντως να κόψω έναν άνθρωπο που τον αγαπώ παρά τις βλακείες που συμβαίνουν και που μας συνδέει σχεδόν μια ολόκληρη ζωή. Επίσης μου φαίνεται γελοίο το πώς βγαίνει το πρόβλημα, τα παραδείγματα που έφερα δηλαδή, για 37 χρονών μοσχάρια, αλλά πραγματικά μου δημιουργεί άγχος και στεναχώρια.

–Προβληματισμένη φίλη

Νομίζω ότι η επιμονή σου – γιατί μιλάμε για μεγάλη επιμονή – συνοψίζεται στο «την αγαπώ και θέλω στη ζωή μου». Παραδέχεσαι ότι κι εσύ έχεις τα στραβά σου, αλλά δε νομίζω ότι συνειδητοποιείς ότι ένα από τα στραβά σου, που σε φέρνουν σε αδιέξοδο, είναι η επιμονή σου.

Γιατί σου φαίνεται αδιανόητο να κόψεις έναν άνθρωπο παρά τις βλακείες που συμβαίνουν; Γιατί να είναι αδιανόητο; Δεν θα έπρεπε να εξαρτάται αυτό από τη βαρύτητα της βλακείας; Γιατί της έδωσες λευκή επιταγή; Έχεις σκεφτεί μήπως το επιχείρημα «μία ολόκληρη ζωή» ισχύει επειδή το συντηρείς εσύ, μόνη σου, με την επιμονή σου, επειδή επιστρέφεις πάντα σε αυτή τη σχέση χωρίς να κάνεις κάποια συζήτηση, σα να μην έχει γίνει τίποτα; Τι θα γινόταν αν δεν έκανες το «χιούμορ» που χρειάζεται για να τα ξαναβρείτε; Τι σημαίνει «με σοβαρή συζήτηση δεν καταλήγουμε πουθενά;» Αφού δεν το έχεις προσπαθήσει ποτέ ως τώρα. Μια ολόκληρη ζωή κολλητές, όπως λες, και ούτε μια ουσιαστική συζήτηση για τη σχέση σας, επειδή φοβάσαι ότι αν την κάνετε, θα καταλάβεις ότι τελικά δεν είναι τόσο κολλητή όσο επιμένεις τώρα ότι είναι.

Κάπου παραδέχεσαι ότι κάνεις τα στραβά μάτια. Καταλαβαίνεις γιατί αυτό δημιουργεί άγχος και στενοχώρια, ή θα επαναλάβεις ότι την θέλεις στη ζωή σου και πάει και τελείωσε;

Δεν είναι όλα ή τίποτα οι σχέσεις. Δεν χρειάζεται να την απομακρύνεις για πάντα και να βρεις άλλους φίλους, όπως λέει ο αδερφός σου- όχι ότι αυτό θα ήταν οπωσδήποτε λάθος. Χρειάζεται όμως να προσπαθήσεις να καταλάβεις γιατί επιμένεις, σε ποια ιδέα έχεις προσκολληθεί, και να δεχτείς ότι μπορείς να είσαι φίλος με κάποιον χωρίς να είσαι κολλητός του, κι ας τον ξέρεις από το δημοτικό. Μπορείς ακόμα και να αγαπάς κάποιον χωρίς να είναι ο κολλητός σου, από μακριά. Όλα γίνονται, αν ξέρεις ποια είναι τα δικά σου όρια, και αν δεχτείς ότι δεν είναι στο χέρι σου ποια μορφή θα πάρει μια σχέση. Μερικές φορές οι άνθρωποι απομακρύνονται επειδή αλλάζουν, όχι επειδή ο ένας είναι κακός και ο άλλος καλός.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News