Πώς μπορώ να λέω την άποψη μου και ταυτόχρονα να προστατευω τον εαυτό μου; Έχω βρεθεί πολλές φορες να λέω την άποψη μου, (*όχι δεν μου έχει ζητηθεί ανοιχτά, αλλά πάνω στην συζήτηση πχ με άτομα στη δουλειά πρόσφατα, είπα άποψη, δεν έπρεπε, και από τότε έχω ταμπελοποιηθει “η φεμινίστρια”, “η ξινή” , κλπ.κλπ) Θέλω πολλές φορές να κρατάω το στόμα μου κλειστό αλλά με πνίγει η αγανάκτηση. Ενώ λογικά, ξέρω, ότι δεν θα αλλάξω τον κόσμο, δεν είναι η δουλειά μου αυτή. Μιλάω, και μπουμ! Είμαι 33, έχω θυμό μέσα μου και αυτό με οδηγεί σε λάθος χειρισμους. Πώς λοιπόν, να μην είμαι υποκριτικά το ‘ταπεινό χαμομηλακι’ αλλά να διεκδικώ αυτά που μου ανήκουν χωρίς να γίνομαι επικριτική; – η καμπάνα της σποντας
– Χαμομηλακι
Θα το μάθεις με τα χρόνια. Είναι θέμα ισορροπίας. Θα αρχίσεις να εκτιμάς πότε αξίζει τον κόπο να μιλήσεις και πότε όχι. Η σιωπή δεν είναι απαραίτητα υποταγή ή συμφωνία, είναι και συντήρηση δυνάμεων.
Η εκφορά άποψης δεν είναι το ίδιο με την διεκδίκηση. Η συζήτηση με άτομα στη δουλειά είναι κατ’ εξοχήν ακατάλληλη περίσταση, κατά τη γνώμη μου. Είναι άτομα που δεν έχεις επιλέξει, και δεν μπορείς να αποφύγεις. Ο συνδυασμός είναι θανατηφόρος. Κράτα τη δύναμη σου για εκεί που έχει σημασία, πχ στην κουβέντα με το αφεντικό, όταν ζητήσεις αύξηση. Εκεί θα διεκδικήσεις αυτά που σου ανήκουν.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Αρχίζω να θεωρώ το “ξινή” κοπλιμέντο. Καλύτερα ξινή παρα το γλυκό, ευγενικό κοριτσάκι που τα καταπίνει όλα!
Θα σου πω τι έχει βοηθήσει εμένα που λέω την άποψή μου στους συναδέλφους και αγανακτώ όπως εσύ. Πρώτον, μη μιλάς καθόλου αν το περιβάλλον είναι 100% εχθρικό και το έχεις καταλάβει. Δεν έχει κανένα νόημα. Δεύτερον, μη λες την άποψή σου για καθετί μικρό, είναι εξαντλητικό για σένα και κουραστικό για το συνομιλητή σου. Είναι τόσα πολλά τα σεξιστικά, ομοφοβικά και ρατσιστικά πράγματα που λέγονται σε μια καθημερινή κουβέντα με συναδέλφους που δε θα πρέπει να κάνεις άλλη δουλειά παρά να απαντάς συνεχώς. Μίλα μόνο στα πολύ σημαντικά με στιβαρότητα και μετά συνέχισε την εργασία σου σα να μη… Διαβάστε περισσότερα »
Το “μυστικό” είναι η αποδοχή ότι στην κοινωνία υπάρχουν οι πάντες. Στη συνέχεια βάζεις ασπίδα και είσαι σε ετοιμότητα πάντα. Δεν βγήκες στο στρουμφωχωριό, μπορεί να σου τύχει το ποιο εξωφρενικό, παράλογο , τρελό ακόμη και στο σουπερ μάρκετ. Κοινώς δεν περιμένεις τίποτα από κανένα. Όταν ακούσεις τη βόμβα , απλά μιλάς. Λες κάτι χωρίς νεύρα και χωρίς διαλεκτική διάθεση όταν βλέπεις ότι ο άλλος είναι του τρελού…… Αλλά το λες. Αν δε σε ακούσουν, δεν πειράζει, τουλάχιστον εσύ θα είσαι εντάξει με τις αρχές σου και θα έχει συνεισφέρει στην αλλαγή. Μια μέρα , ήμουν τυχαία σε μια παρέα… Διαβάστε περισσότερα »
Αν θέλεις να πεις την άποψή σου και ταυτόχρονα να προστατεύσεις τον εαυτό σου, δεν μπορεί η άποψη αυτή να συνοδεύεται από θυμό. Οποτεδήποτε εκφράζεις άποψη με θυμό είναι πολύ πιθανό η απάντηση που θα πάρεις να είναι απάντηση στο θυμό. Ειδικά στο εργασιακό περιβάλλον, ο θυμός για οποιοδήποτε ζήτημα λειτουργεί εναντίον σου. Απο την άλλη, αν έχεις θυμό μέσα σου που δεν μπορείς να ελέγξεις και σου δημιουργεί προβλήματα, θα πρότεινα ΜτΑ — Μάντρα του Α, μπα.
Δεν χρειάζεται να είσαι το ένα άκρο ή το άλλο, δηλαδή να λες πάντα την άποψή σου η να είσαι το ταπεινό χαμομηλακι όπως περιγράφεις, καλό είναι να διαλέγεις τις μάχες σου και αυτό θα το μάθεις με τον καιρό. Ο χώρος της δουλειάς όχι δεν είναι ο ιδανικός για να αλλάξεις το πώς σκέφτονται και πράττουν αλλά αν κάνουν κάτι που θα σε προσβάλει και θα σε υποτιμήσουν ως γυναίκα σαφώς και να μιλήσεις ώστε να βάλεις τα όριά σου
Αν έβλεπες ότι είναι άτομα με ανοιχτούς ορίζοντες,δεκτικά σε διαφορετικές απόψεις και πρόθυμα να αποδεσμευτούν από τα στερεότυπα που τους κατακλύζουν,τότε ίσως να άξιζε να κάνεις μια προσπάθεια. Απ’ότι φαίνεται όμως δεν είναι. Και στα εργασιακά περιβάλλοντα μάλλον ναι,είναι δύσκολο να βρεις τέτοιους ανθρώπους.
Το έχω προσπαθήσει σπαταλώντας πολλή ενέργεια και έχω πάρει τον ίδιο τίτλο,της φεμινίστριας. Συνήθως ο χαρακτηρισμός ακολουθείται από γέλιο,οπότε πλέον είναι αντικείμενο χλευασμού.
Ε με τέτοιους ανθρώπους δεν κάθομαι να συζητήσω ούτε το τι έφαγα χθες.
Θα προτεινα να φανταστεις λιγο πως παρακολουθεις μια τετοια κουβεντα. Σε ποια περιπτωση νοιωθεις περηφανη για τον εαυτο σου; Οταν λες την αποψη σου ή οταν σιωπεις; Φυσικα και θελει εξασκηση να αλλαξεις τον τροπο που συμπεριφερεσαι, αλλα αν το θες, γινεται. Το θεμα ειναι τι θες.
Σου προτείνω να διαβάσεις τη συλλογή The silence will not protect you της Audre Lorde. Το όνομα λέει ήδη πολλά 🙂
Ειναι τι διεκδικεις καθε φορα αν θες.Και απλα αναθεωρεις,αξιζει ας πουμε εδω να επιμεινω περισσοτερο?Αν αξιζει επιμενεις ναι.Αν οχι χαμενος κοπος. Θα πω γιατι.Ας πουμε στη συζητηση με τους συναδελφους,αυτοι λενε μια αποψη,δεκα αποψεις τελωσπαντων εσυ διαφωνεις λεγοντας τη δικη σου αποψη,οκ δεκτο,δεκτες ολες οι αποψεις απο κει και περα δε νομιζω οτι αξιζει να επιμεινεις να δουν οπως θες εσυ να δουν την κατασταση ή να αλαξουν γνωμη και να ενστερνιστουν τη δικη σου.Αυτο δεν προκειται να γινει ποτε.Λες την αποψη σου την υποστηριζεις απο κει και περα το να γινεσαι ταυρος εν υαλοπωλειο σε συναδελφους με παγιωμενες και… Διαβάστε περισσότερα »
Εγώ θα μείνω στο “Ενώ λογικά, ξέρω, ότι δεν θα αλλάξω τον κόσμο.”
Δεν θυμάμαι που το διάβασα η ποιος το είπε αλλά το θέμα είναι πως( παραφρασμενο), για να αλλάξει κάτι, αρκεί ένας ο οποίος θα κάνει την αρχή.