Αμπά, πες μου, πώς γίνεται να μην παίρνεις προσωπικά την απόρριψη; Αφού εσένα απέρριψε, όχι κάποια άλλη. Εχεις κάποια εγγύηση ότι δεν είσαι αξιοαπορριπτέα; Κι όμως. Αν πας σε ψυχολόγο, θα σου πει μην το παίρνεις έτσι. Κατι μου διαφεύγει.
=Wonderer
Δεν ξέρω τι θα έλεγε ένας ψυχολόγος, αυτό που θα έλεγα εγώ είναι ότι η δική του απόρριψη δεν ισούται με την δική σου απόρριψη. Επειδή δεν αρέσεις σε έναν, δεν σημαίνει ότι δεν αξίζεις, γιατί αυτός ο ένας δεν είναι ο κριτής των πάντων. Εσύ του δίνεις αυτή την αξία, σίγουρα δεν την έχει από μόνος του, οπότε αν του την αφαιρέσεις, δεν θα καταλήγεις στο συμπέρασμα “αφού δεν αρέσω στον Ζεράρ δεν αξίζω για κανέναν σε όλο τον κόσμο”. Τι είναι πια αυτά τα γούστα του Ζεράρ και ορίζουν ποια έχει αξία και ποια όχι; Εδώ ολόκληρος κατάλογος Μισελέν αμφισβητείται συνεχώς.
Αυτό που νομιζω ότι τσουρουφλίζει έιναι η ιδέα “αφού εγώ τον διάλεξα αυτόν, πώς γίνεται να μην ανταποκρίνεται, η κρίση μου είναι η κρίση όλων, πώς γίνεται να μην είναι”. Δηλαδή, από τη μια κάνεις τον άλλον Κριτή των Πάντων και ταυτόχρονα βλέπεις τον εαυτό σου ως Φωτιστή των Πάντων. Και το αστείο είναι ότι όλα αυτά είναι φυσιολογικά, όλοι έτσι κάνουμε. Αστείο είδος οι άνθρωποι.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Μα αφού δεν ξέρεις τι ψάχνει ο κάθε “άλλος”.
Εγώ για παράδειγμα, που κάποια στιγμή θα κάνω τατουάζ κανένα δράκο στο μάγουλο, μπας και γλιτώσω, περνάω πολύ για “καλό κορίτσι”, ούτε καν γυναίκα, κορίτσι. Το βγάζει η φάτσα μου. Και εμφανίζονται μονίμως μπροστά μου κάτι τύποι συντηρητικοί που ψάχνουν κάποια κατάλληλη για να γνωρίσουν στη μανούλα. Όταν ανοίγω το στοματάκι μου και εξαφανίζονται, ξ έ ρ ω ότι κάτι πήγε καλά.
Αυτός που σε απορρίπτει μπορεί να έχει ανάγκες που δεν φαντάζεσαι καν. Δεν εννοούν όλοι το ίδιο όταν λένε ότι ψάχνουν το καλύτερο δυνατό.
Anna στο γράφω εδώ γιατί δεν ξέρω αν θα το δεις στα προηγούμενα ποστ( τα είδα καθυστερημένα):η αντιμετώπιση σου και τα σχόλια σου σχετικά με τις ερωτησεις για την εγκυμοσύνη- κάπνισμα και έφηβη κόρη- μπραζιλιαν, απλά μου επιβεβαίωσαν για μία ακόμη φορά, ότι υπάρχει λόγος που εισαι από τις αγαπημένες μου.
ΥΓ: Ίσως βοηθούσε περισσότερο ένα τατουάζ που να ξεκινούσε από την βάση του λαιμού σου και ανεβαίνοντας προς το πρόσωπο,με διακριτικό πάντα τρόπο, να χωριζόταν σε 2 κεφάλια δράκων; Ένα για κάθε μαγουλάκι; ❤️
Σε ευχαριστώ που το λες, κάπως έχει σημασία γιατί είχε πάρει πααααρα πολλά likes για αυτόν τον χωρο, πράγμα που με στενάχωρησε, αν και ήταν προφανές ότι κάναμε διαφορετική συζήτηση.
Η ιδέα για το tattoo καταπληκτική, περιμενω να κλείσω τα 35 για να με θεωρούν “μεγάλη”, αν δεν πιάσει κι αυτό θα το χτυπήσω!
Το είδα αυτό που λες και στις 2 περιπτώσεις. Εγκυμοσύνη και “απογοητευμένοι”γονείς. Δεν περίμενα αυτά τα σχόλια ή μάλλον δεν περίμενα αυτά τα λάικς μέσα στο Αμπα (γιατί έξω απ’το Αμπα είναι πολύ δημοφιλής αυτές οι απόψεις). Εξεπλάγην. Όχι ευχάριστα.
Ψάξε να βρεις στα βιντατζάδικα κάποιο από τα θρυλικά T-shirt του ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ με τα “κακά κορίτσια”. Αν θυμάμαι καλά, ένα από αυτά ήταν το “Καλά κορίτσια πάνε στον παράδεισο, τα κακά κορίτσια πάνε παντού”.
Τα πάντα κάνω για να γλιτώσω τη “χαρά” του να σου λέει ο άλλος το όνομά του και μετά ότι ψάχνει για κάτι σοβαρό, στο 10λεπτο, γυναίκα να ‘ναι κι ότι να’ ναι.
Anna, και δικιά μου αγαπημένη σχολιάστρια είσαι, θέλω να το ξέρεις. Οι φορές που έχω νιώσει ικανοποίηση διαβάζοντας δική σου τοποθέτηση δεν λέγονται. Εννοείται πως χάρηκα πολύ και απήλαυσα το podcast σου, επίσης! Όσον αφορά στο κάπνισμα, γενικότερα παρατηρώ τα τελευταία χρόνια ότι “σηκώνει” μεγάλη κατακραυγή, αντιμετωπίζεται ως κάτι το “τριτοκοσμικό” από πάρα πολλούς ανθρώπους που δεν καπνίζουν, ενώ οι καπνίστριες θεωρούνται από πολλούς ανεύθυνες, επικίνδυνες, αυτοκαταστροφικές, βρώμικες, πλεμπαίες. Πολύ περισσότερο αν κυοφορούν. Δυστυχώς δεν μπορώ να πω ότι εξεπλάγην από τα σχόλια στη συγκεκριμένη ερώτηση. Θυμάμαι σε παλαιότερη ερώτηση που αφορούσε πάλι το κάπνισμα, κάποια σχολιάστρια είχε αναρωτηθεί για… Διαβάστε περισσότερα »
Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ, όταν το λένε άνθρωποι των οποίων τα σχόλια εκτιμώ τόσο πολύ με πιάνει κάτι ανάμεσα σε ντελίριο χαράς και ντροπή, δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ ☺️ Δυστυχώς εγώ έμεινα έκπληκτη, όχι τόσο από την άποψη “όχι, δεν πρέπει να καπνίζουν”, αλλά από την αδυναμία να καταλάβουν όπως λες τη διαφορά ανάμεσα στο “οι γυναίκες δεν πρέπει να χάνουν την αυτοδυναμία του σώματός τους κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης” και του “δύο τσιγάρα τη μέρα κάνουν καλό γιατί ηρεμούν την εγγυο”. Σχεδόν χρειάζεται να ζοριστείς για να αγνοήσεις τη διαφορά θεωρώ, δηλαδή βγαίνεις απ το δρόμο… Διαβάστε περισσότερα »
Ήταν τόσο περίεργο να βλέπεις και να διαβάζεις όλα αυτά τα επιδεικτικά δάχτυλα να κουνιούνται προς όλες τις κατευθύνσεις, χρησιμοποιώντας παλιά τρικ που εδώ μέσα έχουν κατα καιρούς καυτηριαστεί. Η υγεία του εμβρύου η ανεύθυνη έγκυος, η « μοδάτη» κόρη, οι « απογοητευμένοι» ( Θεέ μου) γονείς και πριν λίγο διάβασα και την κακομαθημένη νύφη. Που αν έχει βοήθεια ή στέγη είναι απλά οκ να καταπατηθεί κάθε όριο της και προσωπική επιθυμία. Βασικά είναι οκ να καταπατηθεί, χωρίς να ξέρουμε τις ανάγκες της και την οικονομική και οικογενειακή της κατάσταση. Εδώ. Σε αυτό το σάιτ. Που έγραψε σε άλλες γυναίκες… Διαβάστε περισσότερα »
Ποιος κατάλογος Michelin;
Εγώ,προσωπικά, από μόνη μου, αφ’ εαυτού μου, αμφισβητώ και απορρίπτω και μάλιστα δημοσίως το Νobel λογοτεχνίας του Bob Dylan.
Επίσης έχω καταλήξει: αυτοί που με έχουν απορρίψει (2 συγκεκριμένα) είναι απίθανα κακόγουστοι.
Ας υποθέσουμε ότι είσαι καφές. Σε κάποιους δεν αρέσει ο καφές καθόλου και προτιμούν τσάι, σε άλλους δεν αρέσουν κάποιες παρασκευές καφέ ή κάποια είδη καφέ και προτιμούν άλλα. Αυτό τι σημαίνει; Ότι είναι καλύτερο το τσάι από τον καφέ; Ότι υπολείπεται κάτι στον καφέ και για αυτό δεν αρέσει; Ότι ο φραπέ π.χ. είναι καλύτερος από τον εσπρέσσο; Όλα αυτά είναι απλώς γούστα και τιποτα παραπάνω. Το ότι στον Κώστα δεν αρέσει ο καφές και προτιμά το τσάι δεν σημαίνει κάτι για τον καφέ ή ότι γενικά δεν αξίζει να πίνει κανείς καφέ. Σημαίνει μόνο ότι στον Κώστα δεν… Διαβάστε περισσότερα »
Μα αφού τον Ζεράρ ήθελε, ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ;; Αν αρνηθεί, δεν θέλει πια να ξαναιδεί αντρα.
Επίσης, ο ψυχολόγος που θα σου πει “μην το παίρνεις έτσι” είναι ο ίδιος που θα πας με κρίσεις πανικού και θα σου πει “έλα μωρέ, μην αγχώνεσαι”;
Πάντως επιβεβαιώνω πως πλείστοι ψυχολόγοι λένε πως μην παίρνεις προσωπικά την απόρριψη πως δηλαδή δεν αξίζεις εσύ επειδή ο άλλος σε εδιωξε. Λένε αυτό που λέει η Αμπα βασικά άρα ως εδώ καλά.
Απ’ την άλλη όταν με απορρίψει ο Ζεράρ, αν εγώ έχω απορρίψει τον Φιλίπ επειδή τον βρίσκω άσχημο/κοντό/ακαλλιεργητο/σνομπ κλπ δε βοηθάει να μπω στη θέση του Φιλίπ και να πω ότι μου κάνει ο Ζεράρ αυτά που έκανα εγώ στο Φιλίπ και δεν τη μειώνει την αξία του.
Χειρότερα θα γίνω .
Καταρχάς, εχω παρατηρήσει ότι σε πολλές περιπτώσεις δημιουργούνται προσδοκίες για κοινο μέλλον με ανθρώπους που δεν γνωρίζουμε και κάνουμε ολόκληρα πλανα για κοινη ζωη… οποτε μολις φαει κανεις την απόρριψη καταρρέει και το προσωπικό του πλανο. Θελει πολύ δουλειά για να κανεις τη ζωη σου τοσο γαματη που να σκέφτεσαι πολύ σοβαρά ποιος αξίζει να μπει μεσα σε αυτή και ποιος οχι. Αρα, τελικά έχει να κάνει ίσως και με τα προσωπικά ορια που θετει κανείς, δε γίνεται να γνωρίζω το Μήτσο ενα μήνα και να τον βαλω μεσα στην καθημερινότητα μου και στα μελλοντικά μου σχέδια χωρίς καν να… Διαβάστε περισσότερα »
Την ατομική σου αξία θα πρέπει να την μετράς μόνη σου όχι να την αντιλαμβάνεσαι μέσω της αποδοχής που δέχεσαι από τρίτους. Διαφορετικά η αυτοεκτίμηση σου θα είναι πάντα σαν γιο-γιο πάνω στο οποίο δεν θα χεις κανέναν έλεγχο και πάντα θα αναρωτιέσαι τι έκανες λάθος και δεν σε θέλει ο χ γκόμενος. It’s a slippery slope.
Επειδή είναι πρόσφατη η τελευταία απόρριψη, ή μάλλον αυτό που εγώ θα χαρακτήριζα απόρριψη, νομίζω πως, ειδικά για τον αισθηματικό/ερωτικό τομέα παίζει το εξής (μιλάω με βάση την προσωπική μου εμπειρία): Το παιχνίδι γίνεται με κάποιον που υπάρχει έτσι κι αλλιώς ενδιαφέρον. Δηλαδή δε στοχοποίησα τον Χ, δε μου έδωσε σημασία, θεωρώ ότι δεν αξίζω. Μου αρέσει ο Τάδε, δείχνει να του αρέσω, μου ζητάει να βγούμε, βγαίνουμε, ξαναβγαίνουμε, δεν υπάρχει συνέχεια. Αυτό που εμένα με τσούζει είναι ότι, με το δεδομένο ότι μου αρέσει και με ενδιαφέρει ο Τάδε, του έχω δείξει αυτό που θεωρώ το καλύτερο και κολακευτικότερό… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν είναι εύκολο πράγμα το να μην σε πειράξει μια απόρριψη,ακόμη και αν είναι από τον Κουασιμόδο τον ίδιο.Απλά όσο πιο πολύ το δουλέυεις και όσο πιο πολύ το αναλύεις με τη λογική,τόσο καταφέρνεις να τσούζει λιγότερο.
Νομίζω πως αν έχουμε φτάσει σε μια “ώριμη” σχετικά ηλικία, αλλά συνεχίζουμε να μην μπορούμε να διαχειριστούμε την απόρριψη γενικά – όχι μόνο από ένα πρόσωπο-, τότε υπάρχει πρόβλημα ναρκισσισμού από πίσω.
Όταν έχουμε τέτοιο πρόβλημα, η λογική επεξεργασία δεν είναι αρκετή για να αλλάξει την οπτική και το συναίσθημα. Θεωρώ πως η θεραπεία είναι ο δρόμος.
Εγώ πάλι λέω πως όταν αρέσεις εσύ σε εσένα,όταν έχεις εσύ ο ίδιος ως άνθρωπος, θετική εικόνα για τον εαυτό σου,το να μην αρέσεις σε κάποιον τρίτο,το προσπερνάς χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία. Κανείς δεν μπορεί να αρέσει στους πάντες,όπως επίσης δεν του αρέσουν οι πάντες. Το να μην σου αρέσει το μπλε χρώμα,δεν σημαίνει πως το μπλε είναι ένα άσχημο χρώμα. Η υποκειμενική γνώμη ένός ανθρώπου,δεν είναι αξίωμα,είναι απλά η υποκειμενική γνώμη ενός ανθρώπου. Λέω επίσης και τουτο, οι διαπροσωπικές και ιδιαίτερα οι ερωτικές σχέσεις είναι μία δύσκολη πίστα ακόμη και στις περιπτώσεις που το “σε θέλω, με θέλεις” ισχύει με… Διαβάστε περισσότερα »