Ψάχνω να βρω καλές απαντήσεις για όσους, κάνοντας “πλάκα” ξεπερνάνε τα όρια σου και αφού προσπαθήσεις να τους βάλεις στην θέση τους, βγαίνουν στην επίθεση λέγοντας σου “Ελαααα μωρεεεεε πως κάνεις έτσι, μια πλάκα έκανα;”
– Katsaplias
Δε νομίζω ότι είναι χρήσιμο να βρεις απαντήσεις που θα ανεβάσουν κι άλλο την ένταση. Θα συνεχίσει αυτός ο κύκλος προσβολών στο διηνεκές. Είναι καλύτερο να πεις στον άλλον ότι δεν ήταν αστείο, και ότι δεν το είπε για αστείο, το είπε για να σε προσβάλει, και τώρα που προσβλήθηκες, το μετάνιωσε γιατί ήλπιζε ότι θα περάσει στο ντούκου. Καλύτερα δηλαδή να ξεμπροστιάζεις, και ας χαλάσει κι άλλο το κλίμα, γιατί η δικαιολογία της «πλάκας» είναι της πλάκας.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
‘Αστείο θα ήταν αν γελούσα’.
Τον κοιτάς στα μάτια για 2-3 δευτερόλεπτα, πέρνεις μια βαθιά ανάσα και μετά λες με τέρμα μπλαζε ύφος “Αχ να ξέρεις, πολύ με κουράζουν οι βλακείες!! (ή μαλακίες αν νιώθεις πιο άνετα). Εμένα με βοηθάει να κάνω εικόνα την Ντένη Μαρκορά (ή εναλλακτικά όπως την βρίσκει ο καθένας).
”Αν χρειάζεται να το εξηγήσεις, δεν είναι αστείο.”
Γνωστή και εκνευριστική τακτική αυτή της “πλάκας”.
Μια καλή απάντηση είναι: “Αυτά να τα λες εκεί που σε πιστεύουν.”
Να ρωτήσω εγώ κάτι; Για ποιό λόγο ένας φίλος σου (ή τελοσπάντων κοντινός σου άνθρωπος) να κάνει κάτι τέτοιο έστω και για να σε “τσιγκλίσει”; Και για ποιό λόγο κιόλας να θέλει να σε τσιγκλίσει με αυτό τον τρόπo; Εννοείται φυσικά ότι συμφωνώ και ότι δεν το πράττω ποτέ, αλλά μου το κάνουν αραιά και που φίλοι μου που θεωρώ υποστηρικτικές παρουσίες γενικότερα στη ζωή μου, και απλά αναρωτιέμαι για τα κίνητρά τους, μιας και δεν πρόκειται για μεμονωμένα περιστατικά.
Γιατί είναι χοντράνθρωποι. Γιατί θέλουν να σε προσβάλλουν δίχως συνέπειες. (Πρέπει να κάνω μια λίστα με το χιούμορ των πεθερικών μου 😛 )
Συχνά δεν έχει σχέση με σένα. Είναι απλά ο τρόπος τους να σε ρίξουν λίγο, για να αισθανθούν καλύτερα. Π.χ. “Θέλω ακόμα δύο μαθήματα για πτυχίο!” – “Και μετά λες να βγεις καθόλου από το σπίτι, μπας και γυρίσει να σε κοιτάξει κανένας;” Και πάλι μπορεί το ίδιο άτομο την άλλη μέρα να είναι φουλ υποστηρικτικό απέναντί σου. Εν τέλει, το ζήτημα είναι τι επιλέγεις να ανεχθείς και για ποιο λόγο.
urbandictionary.com/define.php?term=Schrodingers%20asshole
Όσο μπορείς, καλό είναι να τους αποφεύγεις.
Πολύ μ’άρεσε
Nα απαντάς “αστείο είναι άμα γελάνε και οι δυο πλευρές”.
Το χειρότερο είναι η ανταπάντηση: “Δεν έχεις χιούμορ μάλλον γι’αυτό.”
Το ακούω πολύ συχνά από συγγενικό μου πρόσωπο όταν εκνευρίζομαι με τις χοντράδες-προσβολές του και λέω ακριβώς αυτό, που για μένα είναι αυτονόητο. Εκεί τι απαντάμε; Δεν έχω βρει ικανοποιητική απάντηση μέχρι στιγμής δυστυχώς και έτσι και ακούω τις χοντράδες και βγαίνω η ξινή και χωρίς χιούμορ-κατά τη γνώμη του
“Κι εσύ δεν έχεις το δικαίωμα να με προσβάλλεις”
Απαντάς “To χιούμορ είναι σαν το γούστο. Κανένας δεν παραδέχεται ότι δεν το έχει, οπότε στις πολιτισμένες κοινωνίες το παίρνουμε ως προαπαιτούμενο ότι υφίσταται σε όλους.”
Και βγαίνει ο άλλος απολίτιστος. 🙂
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και σε μένα. Τελικά, υπάρχει πολύς κόσμος που είναι … πως να το πω… χοντράνθρωποι. Προσωπικά απαντάω πως ο άνθρωπος που έχει παιδεία μπορεί να ξεχωρίσει τη προσβολή από το χιούμορ…
“Μάλλον δεν ξέρεις τι είναι χιούμορ, είναι και θέμα αντίληψης, δεν πειράζει.”
“Ναι, δεν έχω χιούμορ, γιαυτό να προσέχεις πώς μου μιλάς”.
Νομίζω ότι αυτοί οι άνθρωποι καταλαβαίνουν πολύ καλά τι κάνουν και απλά μασκαρεύουν την πρόθεσή τους με μια επίφαση αστείου, προκειμένου να ξεφύγουν αν δουν ότι δε δέχεσαι την προσβολή. Η έξυπνη απάντηση θα έρθει αν καταφέρεις να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου, αλλά έχω βρει ότι δουλεύει επίσης ένα ψιλοειρωνικό βλέμμα, συνοδευόμενο προαιρετικά από αυτό το σιχαμένο “τς τς”.
Είναι πολλές οι φορές που θα ήθελα να απαντήσω “Μήπως είσαι λίγο μαλάκας;” αλλά ποτέ δε λέω τίποτα. Παλιότερα, ούσα μικρότερη και ακόμα περισσότερο ντροπαλή, ίσως και λίγο φοβισμένη γελούσα αμήχανα και περίμενα στωικά να περάσει η στιγμή. Τώρα ευτυχώς δε νιώθω την ανάγκη να καλύψω την αμηχανία μου ή την απέχθειά μου με ψεύτικο χαμόγελο, παγώνω συνήθως αλλά κοιτάζω αλλού/φεύγω από το σημείο και δε συνεχίζω την κουβέντα με το συγκεκριμένο άτομο.
Yπάρχει ένα βαθύ υπόβαθρο φιλοσοφίας που ορίζει τον σκωπτικό λόγο ως κακόβουλο, κι επομένως ότι θα’πρεπε να αποφεύγεται.
Όχι ότι συμφωνώ (βέβαια το χιούμορ για μένα δεν έχει κακόβουλη προαίρεση όταν όντως είναι χιούμορ) γιατί χωρίς αυτό ζωή δεν βγαίνει, αλλά για τους μελετηρούς είναι ενδιαφέρον το παρακάτω:
https://plato.stanford.edu/entries/humor/
Σωστό, μόνο με την επιφύλαξη του τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί που σου κάνουν “πλάκα”. Αν είναι κοντινοί σου άνθρωποι και τους ξέρεις καλά, ίσως πρέπει να είσαι λίγο πιο επιεικής, γιατί δεν είναι λίγοι αυτοί που τους αρέσει αυτός ο τρόπος έκφρασης. Σε κάθε άλλη περίπτωση το λες, όπως το λες και όποτε αισθάνεσαι ότι έχουν υπερβεί τα όρια. Και εκεί θα φανεί η “πλάκα”, γιατί αυτοί που όντως έκαναν αστείο σχεδόν πάντα θα απολογηθούν. Όλοι οι άλλοι, “μια πλάκα έκαναν”. Κρίνε κατά περίπτωση και με βάση το πώς νιώθεις.