Αγαπητή «Α, μπα»: Πώς μπορώ να βοηθήσω την μητέρα μου ώστε να αντιδράσει;

Γεια σου Α,μπα! Καταρχήν, το site είναι υπέροχο! Σε παρακολουθώ χρόνια, και πάντα θαύμαζα τον τρόπο σκέψης σου. Θα ήθελα να ξέρεις επίσης ότι με έχεις βοηθήσεις πολύ 🙂 Είμαι γυναίκα, 35 χρονών, και είναι πρώτη φορά που γράφω. Θα ήθελα τη γνώμη σου σχετικά με τη σχέση που έχω με τους γονείς μου, κι αν πιστεύεις ότι θα έπρεπε να κάνω κάτι παραπάνω. Αρχίζω με μία σύντομη αναδρομή στο παρελθόν, για να κατανοήσεις, όσο γίνεται, το πλαίσιο. Μεγάλωσα στην επαρχία, σε ένα δύσκολο οικογενειακό περιβάλλον μαζί με τον αδερφό μου, με φωνές και ξύλο του πατέρα μου προς τη μητέρα μου. Εμάς ο πατέρας μου δε μας χτυπούσε, αλλά είχαμε φωνές και συναισθηματικούς εκβιασμούς. Η μητέρα μου πάντα ήταν τρυφερή απέναντί μας. Ωστόσο, μεγάλωσα στο φόβο και στην καταπίεση.

Τα πράγματα βελτιώθηκαν όταν έφυγα σε άλλη πόλη για σπουδές. Εκεί είχα χρόνο να ηρεμήσω και να αρχίσω να αποδομώ τα όσα είχα ζήσει. Τέλος, γύρω στα 25 που έγινα οικονομικά ανεξάρτητη, είχα το θάρρος να αντιμετωπίσω τον πατέρα μου και να του πω όλα όσα ήθελα. Το αποτέλεσμα ήταν να μη μιλάμε για 2 περίπου χρόνια. Ο ίδιος αρνιόταν ότι είχε κάνει κάτι λάθος, και επέμενε ότι έπρεπε να του ζητήσω συγνώμη για την απαράδεκτη επανάστασή μου. Καταδέχτηκε να μου μιλήσει, και να δεχτεί ότι είναι δικαίωμά μου να μην ανέχομαι τη συμπεριφορά του λίγο πριν φύγω στη Γερμανία μόνιμα για εργασία. Ωστόσο, δεν νομίζω ότι έχει αποδεχτεί ότι η συμπεριφορά του ήταν λάθος. Η μητέρα μου σε όλο αυτό προσπαθούσε να κρατήσει ισορροπίες. Γενικά είναι άνθρωπος που προσπαθεί να έχει τους πάντες χαρούμενους. Μέχρι και δέκα χρόνια πριν, δεν παραδεχόταν ότι δεχόταν ενδοοικογενειακή βία. Μέχρι που της έδωσα ένα εξαιρετικό βιβλίο να διαβάσει που μιλούσε γι’ αυτό, και είδε κατά γράμμα όλες τις συμπεριφορές του πατέρα μου.

Τα τελευταία έξι με εφτά χρόνια έχει αρχίσει και η ίδια να σκέφτεται ότι μπορεί και πρέπει να διεκδικεί το χώρο της και τα όριά της. Τώρα πια έχει φίλες, πηγαίνει γυμναστήριο και κάνει ποδήλατο, ενώ πριν ήταν αρκετά αποκομμένη. Ωστόσο, εξακολουθεί να μην έχει ισότιμη σχέση. Χαρακτηριστικά, εργάζεται, αλλά δεν έχει άμεση πρόσβαση στα χρήματα που βγάζει. Πρέπει να ζητήσει χρήματα από τον πατέρα μου για να κάνει κάτι. Η ίδια ισχυρίζεται ότι αυτό δεν είναι πρόβλημα, καθώς εάν επιμένει, στο τέλος πάντα ο πατέρας μου υποχωρεί. Δεν γνωρίζω εάν υπάρχει ακόμα σωματική βία. Είμαι σίγουρη όμως ότι υπάρχει λεκτική. Εγώ τώρα πια ζω στο εξωτερικό. Είμαι παντρεμένη με έναν υπέροχο άνθρωπο και έχω και ένα παιδάκι. Μέσα μου τους έχω συγχωρέσει για όλα αυτά που έζησα. Όχι με την έννοια ότι δεν πειράζει, δεν έγινε και κάτι, αλλά με την έννοια ότι αυτοί έκαναν αυτά που θεώρησαν σωστά να κάνουν με τα δεδομένα που είχαν εκείνη την εποχή. Είναι ένα κομμάτι στο παρελθόν μου που δεν αλλάζει, αλλά μέσα από ανασκόπηση και πάρα πολύ σκέψη έχω μάθει από αυτό.

Η σχέση με τη μητέρα μου εξακολουθεί να είναι πολύ καλή. Με τον πατέρα μου μιλάμε που και που στο τηλέφωνο, χωρίς να λέμε κάτι ουσιαστικό. Τις ελάχιστες φορές το χρόνο που κατεβαίνω στο πατρικό μου, είναι πολύ φιλικός απέναντί μου, Επίσης έχω καταλάβει ότι όταν είμαι μπροστά, μια χαρά διαχειρίζεται και συγκρατεί το θυμό του απέναντι στη μητέρα μου. Είμαι σίγουρη ότι μεταξύ τους υπάρχουν και καλές στιγμές. Επίσης ίσως η μητέρα μου είναι χαρούμενη σε αυτή τη σχέση, που αρκετά πιθανόν να έχει βελτιωθεί σε σχέση με το παρελθόν.

Υπάρχουν όμως στιγμές όπου η μητέρα μου μου αναφέρει ότι είναι τσακωμένοι με τον πατέρα μου. Εννοείται για ασήμαντες αφορμές. Πχ. ο πατέρα μου δεν θέλει να έρθει η μητέρα να μας επισκεφτεί στη Γερμανία, οπότε και δεν εγκρίνεται το “κονδύλι” για τα εισιτήρια, καθώς θα απουσιάζει από το σπίτι για πολλές μέρες πχ 15. Στη μητέρα μου έχω αναφέρει ότι μπορώ να καλύπτω τέτοια έξοδα ώστε να μπορεί να έρχεται όποτε θέλει. Ότι ο ψυχολόγος θα ήταν μία πολύ καλή επιλογή για αυτήν. Ότι πρέπει να σκεφτεί και να επιλέξει πως θέλει να ζήσει την υπόλοιπη ζωή της. Ότι εάν χρειαστεί να μείνει κάπου, μπορεί να έρθει σπίτι μου ανά πάσα στιγμή. Αλλά δεν μπαίνω στη διαδικασία να μιλήσω στον πατέρα μου. Γιατί θέλω να με προστατέψω από σπατάλη ενέργειας και από την επιπλέον ψυχική φθορά, γιατί ξέρω ότι είναι μάταιο καθώς ο ίδιος δεν θα καταλάβει τι του λέω και αν δεν αντιδράσει η ίδια η μητέρα, δεν υπάρχει σωτηρία. Εσύ τι λες; Θα έπρεπε να κάνω και κάτι άλλο; Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν βολεύομαι στη σιωπή, ή εάν είναι σωστή συνειδητή επιλογή αυτό που κάνω. Υπάρχει κανένα βιβλίο που θα μπορούσε να τη βοηθήσει; Αφού λειτούργησε μια φορά, ίσως να ξαναλειτουργήσει 🙂

–Ακούνα ματάτα (?)

Αυτό που θα βοηθούσε, και είναι το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι να πας εσύ σε ψυχολόγο, για να αντιμετωπίζεις την ανημπόρια που ζεις σχετικά με τη μητέρα σου, για να απαντήσεις την ερώτηση «αν βολεύεσαι στη σιωπή, ή αν είναι σωστή συνειδητή επιλογή αυτό που κάνες. Εγώ θα μπορούσα να σου πω ότι δεν μπορείς να την σώσεις, ότι έχεις ήδη κάνει όσα μπορούσες να κάνεις, ότι μόνο τον εαυτό σου μπορείς να σώσεις, αλλά δεν θα σε πείσουν τρεις γραμμές. Η μητέρα σου μπορεί να βοηθήθηκε από το βιβλίο, αλλά αν δεν ήθελε να βοηθηθεί, θα ήταν σα να της είχες δώσει ένα τούβλο αντί για βιβλίο.

Έχεις κάνει πολύ σημαντικά και σωστά βήματα ως τώρα, το πιο πιθανό είναι ότι θα συνεχίσεις να τα κάνεις, αλλά αν πας σε ψυχολόγο θα τα κάνεις ασύγκριτα γρηγορότερα. Για να απαντήσω σε ένα από τα ερωτήματα όμως, αυτό που δε νομίζω ότι έχει οποιοδήποτε νόημα, είναι να μιλήσεις στον πατέρα σου. Να του πεις τι; Να γίνει κάποιος άλλος; Είναι ο μόνος που δεν αμφιβάλλει για τον τρόπο που φέρεται, άρα είναι αυτός που δεν αλλάζει με τίποτα.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News