Αγαπητή Αμπά, πολλές φορές και ορθώς όταν ένα θέμα αφορά τους γονείς ενός ζευγαριού και πως αυτοί μπλέκονται μέσα στη σχέση αναφέρεις ότι το θέμα το έχεις με το σύντροφο και όχι με τα πεθερικά. Θα συμφωνήσω μαζί σου 100%. Η προσωπική μου εμπειρία είναι ότι ο σύντροφός μου (με τον οποίο το πάμε για σοβαρά) είναι από αυτούς που δε θέλουν να στεναχωρούν τους γονείς του και έκανε αρκετές υποχωρήσεις. Λέω έκανε γιατί η αλήθεια είναι ότι έχω εντυπωσιαστεί με το πόσο έχει ωριμάσει μέσα στα 2.5 χρόνια που τον ξέρω και πως αρχίζει να ανεξαρτητοποιείται οικονομικά και συναισθηματικά (άργησε ναι κοντεύει τα 30 αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ). Λόγω του ότι εγω δε μπορώ να ανέχομαι να κάνει κάποιος άλλος κουμάντο στη ζωή μας (οι γονείς μου με μεγάλωσαν ώστε να είμαι αρκετά ανεξάρτητη) και έχουμε κάνει πολλές συζητήσεις στις οποίες μου τονίζει ότι οι γονείς του κυρίως όταν μείνουμε μαζί δε θα έχουν άποψη για τη ζωή μας και η αλήθεια είναι ότι το επιβεβαιώνει αυτό και με τις πράξεις του τις περισσότερες φορές. Παρόλαυτά κάποιες φορές μένει πιο διπλωματικός και αμέτοχος και λέει ναι σε πράγματα (κυρίως θεωρητικά μιλώντας) ώστε να αποφύγει συγκρούσεις. Πως μπορώ να γνωρίζω οτι στο μέλλον θα συνεχίσει να βάζει όρια και ακόμα περισσότερα από τώρα και δε θα επιστρέψει στις συμπεριφορές που είχε όταν τον γνώρισα? Αυτό που μου δίνει πάντως ελπίδα είναι ότι πραγματικά δεν μένει μόνο στα λόγια αλλά τα κάνει κιόλας πράξη τις περισσότερες φορές.
–γιά να δούμε…
Δε μπορείς να ζητάς εγγυήσεις για το μέλλον, ούτε να τις περιμένεις.
Εκτιμάς την προσπάθεια, την θέληση για αλλαγή, τις ενδείξεις για πραγματική αλλαγή, τα ζυγίζεις μαζί με τα άλλα χαρακτηριστικά του – μιλάμε για έναν ολόκληρο άνθρωπο – και αποφασίζεις. Όταν μείνετε μαζί θα καταλάβεις πολλά, οπότε μην το καθυστερείς, αντιθέτως νομίζω ότι σε συμφέρει να το επισπεύσεις.
Πάντα όμως να έχεις υπόψη σου ότι όσο και να αλλάξει κάποιος, δεν είναι πιθανό να γίνει κάτι εντελώς διαφορετικό από ό,τι ήταν στην αρχή. Μπορεί να γίνει η καλύτερη δυνατή εκδοχή του εαυτού του, δεν μπορεί να αποκτήσει καινούριο εαυτό. Οπότε συνυπολόγισε και το μέγεθος της παρέμβασης. Δεν είναι όλες οι γονικές παρεμβάσεις ίδιες. Υπάρχει η πρόθεση για έλεγχο, ή είναι στον αυτόματο πιλότο και ένα μέρος είναι όντως αγνό ενδιαφέρον; Είναι μεγάλη η γκάμα και εκεί.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
“Εσύ μπορεί να θεωρήσεις ότι κάνει προσπάθειες αλλά όχι αρκετά, εκείνος κάθε φορά ότι έκανε την υπέρβαση.”
Αυτό είναι μεγάλη αλήθεια! Αν το καταλάβεις, θα κάνεις τη ζωή σου πολύ πιο εύκολη.
Όταν τον γνώρισες ήταν ακόμα γιος, τώρα σιγά σιγά αρχίζει να γίνεται σύντροφος (δικός σου επί της προκειμένης). Μου φαίνεται πως καλά το πάει προς το παρρόν, αφού κι εσύ έχεις εντοπίσει σημαντικές αλλαγές. Το γεγονός ότι δεν θέλει να τσακώνεται και διαλέγει τις μάχες του (“πιο διπλωματικός και αμέτοχος”), δεν είναι απαραίτητα κακό, ίσα ίσα που περισσότερα καταφέρνει κανείς με τη διπλωματία εν τέλει. Το θέμα δεν είναι τι λέει ή πως το “φέρνει” στους γονείς του, το θέμα είναι τι γίνεται τελικά. Αν κατάλαβα καλά, μένει ακόμα μαζί τους οπότε κάπως πρέπει να συμβιβάζει κάποιες καταστάσεις. Ότι εσύ… Διαβάστε περισσότερα »
Εντωμεταξύ διαβάζω αυτό που μόλις έγραψα και δεν το πιστεύω ότι το έγραψα εγώ, που πριν από μια δεκαετία+ δεν σήκωνα μύγα στο σπαθί μου για τέτοια θέματα (ομοιοπαθούσα καταλαβαίνεις). Μάλλον γίνομαι κι εγώ “η καλύτερη δυνατή εκδοχή του εαυτού” μου 😉
Δε θα βαλει ορια στους γονεις του αν δε το χει κανει ηδη.Ειναι ματαιο. Οταν δημιουργειται οικογενεια το προβλημα φουντωνει κιολας. ” εε, μας βοηθανε κιολας τι να τους πω; ” – ” μας κρατανε τα παιδια κ εχεις παραπονο;” , “μας πληρωσαν τοσα χρηματα για τη βαπτιση να τους στεναχωρησω;” και το καλυτερο” μα για καλο το εκανε, δεν καταλαβαινω γιατι θυμωνεις”.
“Πως μπορώ να είμαι σίγουρη ότι θα συνεχίσει να βάζει όρια στους γονείς του;” Απλά δεν θα μπορείς να είσαι, δεν υπάρχει απλούστερη απάντηση. Και πιο σημαντικό, στα λίγα που ανέφερες, χωρίς κανένα παράδειγμα, αναφέρεις ότι υπάρχει διαφορά στον τρόπο που μεγαλώσατε, πιο ανεξάρτητη εσύ, πιο της οικογένειας εκείνος. Αυτό είναι σίγουρο ότι αποτελεί πηγή για διαφορετικές απόψεις σχετικά με το τι είναι όριο και τι απόσταση. Εσύ μπορεί να θεωρήσεις ότι κάνει προσπάθειες αλλά όχι αρκετά, εκείνος κάθε φορά ότι έκανε την υπέρβαση. Βέβαια, από τη στιγμή που γίνεται πιο ανεξάρτητος ο ίδιος σημαίνει ότι το αναγνωρίζει, πλην ο… Διαβάστε περισσότερα »
Νομίζω χρειαζόταν να μας δώσεις κάποια παραδείγματα, για να μπορέσουμε να καταλάβουμε ακριβώς τι κάνει. Έτσι όπως ακούω το διπλωματικό δεν φαίνεται κακό, αλλά δεν ξέρω πώς το εφαρμόζει. Για το μέλλον δεν μπορείς να ξέρεις τι μέλλει γενέσθαι.
Η διπλωματία μπορεί να βοηθήσει και σένα “γιά να δούμε…”
γιατι ντε και καλά πρεπει να συγκρουστει ο καλός σου ,με τον οποίο το πας και “σοβαρά”. Εσύ μόνο με καυγά λύνεις τις διαφορές σου;
Επίσης, για “ανεξάρτητη” (που κομπάζεις πως είσαι), σαν πολλές εγγυήσεις δε ζητάς για το μέλλον; Εκτός και αν “ανεξαρτητοποιήθηκες” υπο τις προστατευτικές φτερούγες των γονέων σου.
θα κάνω και μια εικασία..
Πολύ αυταρχικότητα βγάζει η γραφούσα( μάλλον γι αυτό με εκνεύρισε). Ο τυπάκος, ήπιος χαρακτήρας, μάλλον και η μάνα του αυταρχική, γι αυτό δεν χωνεύονται νύφη και πεθερά.
Δεν μου φάνηκε καθόλου να κομπάζει όπως λες. Το μόνο που έχει γράψει για τον εαυτό της είναι: οι γονείς μου με μεγάλωσαν ώστε να είμαι αρκετά ανεξάρτητη.
Μιλάς και για αυταχρικότητα και για τον καημένο τον τυπάκο με τις αυταρχικές μαμά και γυναίκα και πήγα να ξαναδιαβάσω την ερώητηση….
Χάνω κάτι εγώ ή υπερβάλεις εσύ άραγε;