Γεια σου Λένα, Πώς γίνεται κάποιος αυθύπαρκτος; Σε ανακάλυψα τον τελευταίο καιρό και σε παρακολουθώ στενά έκτοτε. Μου αρέσει πολύ η τοποθέτησή σου πάνω στα διάφορα θέματα. Ανέκαθεν η ζωή μου φαινόταν ιδιαίτερα πολύπλοκη για να τη διαχειριστώ και κάποιες απαντήσεις σου με έχουν βοηθήσει. Είμαι 40 με δύο παιδιά και μόλις τελευταία έχω αρχίσει να βρίσκω το νήμα. Άλλωστε ο Jung έλεγε πως μέχρι τα 40 η ζωή είναι πρόβα και για μένα ισχύει. Διαβάζω παντού και συμφωνώ απόλυτα πως η υγιής σχέση είναι δύο άτομα αυθύπαρκτα, με ολοκληρωμένες προσωπικότητες που αποφασίζουν να είναι μαζί. Έτσι στο χωρισμό, εφόσον είσαι αυθύπαρκτος δεν έχεις ανάγκη τον άλλο, μπορείς να υπάρχεις και από μόνος σου. Τί πρέπει να κάνει κάποιος για να είναι αυθύπαρκτος και ολοκληρωμένος; Ευχαριστώ
-Αριάδνη
Δε νομίζω ότι έχω χρησιμοποιήσει ποτέ τη λέξη «αυθύπαρκτος», «ολοκληρωμένη προσωπικότητα» γράφω, και δεν ταυτίζεται με το να μην έχεις ανάγκη τον άλλον. Οι άνθρωποι είναι κοινωνικά όντα, οι περισσότεροι έχουν ανάγκη τους άλλους, κάποιους άλλους, θέλουμε αγάπη, συναισθηματική ασφάλεια, αποδοχή, και την αίσθηση του ανήκειν, και αυτά μας τα δίνουν άλλοι, όσο ολοκληρωμένοι κι αν είμαστε από μόνοι μας. Τον πόνο της απόρριψης κανένας δεν τον γλιτώνει.
Για το «τι κάνει κανείς» δεν υπάρχει συνταγή. Κάνει αυτό που πρέπει να κάνει για να νιώσει ότι κάτι έχει καταφέρει, κάτι θα αφήσει πίσω του, ό,τι κι αν είναι αυτό.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Νομίζω πως το λάθος σου είναι οτι ξεκινάς με μια κοινή παραδοχή “η υγιής σχέση είναι δύο άτομα αυθύπαρκτα, με ολοκληρωμένες προσωπικότητες που αποφασίζουν να είναι μαζί” και κάνεις ένα νοητικό άλμα “Έτσι στο χωρισμό, εφόσον είσαι αυθύπαρκτος δεν έχεις ανάγκη τον άλλο, μπορείς να υπάρχεις και από μόνος σου”. Για να θες να υπάρχεις εντελώς μόνος είσαι ή θεός ή θηρίο κατα τον Αριστοτέλη καθως ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον. Το να μην αυτοκτονήνησεις αν χωρίσεις (αρα να συνεχίσεις να υπάρχεις μόνος) δεν σημάίνει πως περιμένει κανείς να είσαι ασυγκίνητος και αλώβητος. Δεν ειναι αυτός ένας ρεαλιστικός στόχος ακόμα… Διαβάστε περισσότερα »
Σουσουράδα σουσουράδα αλήθειες λες αράδα… (reference για όποιον αναρωτηθεί τι’ν’τούτο https://www.youtube.com/watch?v=RF9ynB15-TE)
Χαχαχα! Ωραίο το άσμα, δεν το γνώριζα!
«H ζωή δεν είναι πρόβα, η κάθε μέρα είναι πρεμιέρα»
«η προσήλωση σ’ ένα μοναδικό σκοπό είναι από τα θεμελιώδη στοιχεία της επιτυχίας στη ζωή, ανεξάρτητα από το ποιος είναι ο σκοπός»
«αν προσηλωθείς αρκετά στο να γίνεις αυθύπαρκτος, θα πετύχεις να γίνεις ένα με το σύμπαν»
«συμπληρώστε τσιτάτο».
“Η ευτυχία έγκειται στην συνύπαρξη πολλών αυθύπαρκτων υπάρξεων.”
Life sucks and then you die.
Life’s a piece of shit when you look at it (Monty Python).
Αέλ, Whiplash, θα ‘μαι πάντα δίπλα σ’ (θεσσαλική σοφία).
Τη μελιτζανιά να μην τη βάλει πια (I_am_the_Law).
“Όλα είναι δρόμος”
“Ο χαμένος τα παίρνει όλα”.
“Φάε, προσευχήσου, ξαναφάε
“Αέλ, Whiplash, θα ‘μαι πάντα δίπλα σ’”
😂
“Σκίστετσ’ , λιανίστετσ’ , πε-λε-κίστετσ’ ,
Μα-ντούδ, Μα-ντούδ!!!”
Υ.Γ. ποδοσφαιρική ομάδα Μαντουδίου 😛
Αυτό που θα βοηθούσε πρακτικά στο να μην σου έρθει τσουνάμι ο χωρισμός είναι οικονομική ανεξαρτησία.δικα σου λεφτά, σπίτι και αυτοκίνητο.να έχεις φίλους,έστω και 1-2, κάποιο χόμπυ και ψυχοθεραπεία.γενικα για την ψυχοθεραπεία να τα βρεις με τον εαυτό σου,όχι μόνο για να ξεπεράσεις έναν χωρισμό.
Αν υπάρχουν τα άνωθεν, θεωρώ ένας χωρισμός (και μιλάω για σχέση που έχεις επενδύσει συναισθηματικά) μπορεί να είναι περισσότερο διαχειρισιμος.
Αυθύπαρκτος συνεπάγεται το να μην έχεις ανάγκη άλλους ανθρώπους. Και πέρα από κάποιους μοναχικούς λύκους, νομίζω πως οι περισσότεροι από εμάς χρειαζόμαστε ανθρώπους γύρω μας. Και αυτό σημαίνει ότι συναντάμε εν δυνάμει όλες τις αποχρώσεις και τα συναισθήματα που δημιουργούνται στις ανθρώπινες σχέσεις. Ατρωτοι ποτέ δε μπορούμε να γίνουμε. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να προσπαθούμε να παίρνουμε μαθήματα από αυτά που μας συμβαίνουν και να τα κάνουμε πείρα για τη συνέχεια. Και μεγαλώνοντας να είμαστε πιο κοντά σε ό,τι μας κάνει να νιώθουμε καλά. Αλλά και αυτό είναι μια συνεχής διαδικασία, με παλινδρομήσεις, πισωγυρίσματα και πάλι από την… Διαβάστε περισσότερα »
Διάβασα ένα ωραίο, “οι άνθρωποι κάνουν ασήμαντα πειράματα μέχρι να αγαπήσουν τον εαυτό τους τελικά”. Έχουμε παρανοήσει τελείως το θέμα της αγάπης του εαυτού, όσοι το ψάχνουμε τέλος πάντων. Στη δική μου ζωή όντως τα νιάτα κράτησαν πάρα πολύ, δηλαδή μετά τα 40 άρχισα να με βλέπω πραγματικά. Στην ωριμότητα συμβάλλουν πολλοί παράγοντες, ένα εκ των οποίων και πιο σημαντικός για την δική μου ζωή, είναι οι ορμόνες. Όταν το ορμονικό σου σύστημα είναι στα κάγκελα, από ζωντάνια εννοώ, δυσκολεύεσαι να σκεφτείς ψύχραιμα , αποστασιοποιημένα . Ακόμη δε περισσότερο να πράξεις λογικά. Όλο το είναι σου προσηλώνεται στη δράση, όποια… Διαβάστε περισσότερα »
Για αρχή (και χωρίς καμία διάθεση ειρωνίας), βρίσκει τις δικές του απαντήσεις.
Όχι ότι έχουμε και πολύ λόγο δηλαδή στο πώς θα εξελιχθούμε, αλλά αν δεν σπρώξουμε τα όρια από ‘δω, θα έρθουν κατα πάνω μας, για μια ισορροπία γίνονται όλα.
Ένας δρόμος είναι η (συνήθως πολυετής) ψυχοθεραπεία-για όσους το θέλουν και το αντέχουν συναισθηματικά και οικονομικά. Βοηθάει στο να φύγουν-ή έστω να αμβλυνθούν-τα εμπόδια ώστε να είναι κάποιος “αυθύπαρκτος”. Τα εμπόδια συνήθως είναι βαθιά ριζωμένες πεποιθήσεις που διαμορφώνονται ή τραύματα που συμβαίνουν στην παιδική-εφηβική ηλικία και, όσο παραμένουν ανεπεξέργαστα, επιδρούν και επηρεάζουν επί δεκαετίες τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις συμπεριφορές και σίγουρα τον τρόπο με τον οποίο σχετιζόμαστε με τους άλλους. Το να ξεφορτωθεί κανείς τα βαρίδια των παιδικών-εφηβικών του χρόνων είναι απελευθερωτικό και τον φέρνει πιο κοντά σε μια γνησιότερη εκδοχή του εαυτού του, που μπορεί να φροντίσει… Διαβάστε περισσότερα »
Νομίζω μέσα από τον τελευταίο χρόνο καταλάβαμε περισσότερο από κάθε άλλη φορά ότι κανένας άνθρωπος δεν είναι αυθύπαρκτος. Το δύσκολο βέβαια είναι να χτίσουμε υγιή πλαίσια. Να είσαι εσύ, δηλαδή, υπεύθυν@ για τον εαυτό σου, να μην ετεροκαθορίζεσαι, να βρίσκεις τις ισορροπίες ώστε ο Άλλος να μη σε “ρουφάει”. Συνήθως τα ‘πρεπει’ των άλλων κάνουν πέρα την υποκειμενικότητά μας, σε μια ανάγκη για επιβολή και έλεγχο, επομένως, πρόβα είναι η πρώτη φορά που θα καταφέρεις να αντιδράσεις σε αυτό και να θέσεις τα όρια σου..
Ακολουθεί προσωπική άποψη, δεν είμαι ψυχίατρος ούτε ψυχολόγος:
Για να είναι κάποιος ολοκληρωμένος και ανεξάρτητος πιστεύω πως μόνο η αυτογνωσία τον κάνει. Σχεδόν σε ό,τι έχω διαβάσει, παίρνω άμεσα ή έμμεσα την ίδια απάντηση, ότι για να είναι κανείς ανεξάρτητος ή αυθύπαρκτος, όπως λες, θέλει να είναι ειλικρινής με τον εαυτό του, που αυτό σημαίνει να βλέπει και τα λάθη του. Παρόλα αυτά, όταν σχετίζεσαι με ανθρώπους, είτε φιλικά, είτε ερωτικά, πάντα υπάρχει το ρίσκο της απόρριψης και της απογοήτευσης αλλά, όταν αυτό συμβεί, με την αυτογνωσία θα υπάρχουν τα εργαλεία για αποτελεσματικότερη ανάκαμψη.
Αριάδνη αυτό που ρωτάς νομίζω δεν έχει απάντηση. Μάλιστα θα έλεγα ότι είναι ένα ερώτημα που δεν σταματά ποτέ να μας απασχολεί. Πάντα αναρωτιόμαστε ποιοι είμαστε, πού πάμε, αν πάμε σωστά. Πάντα κάνουμε ένα review στη ζωή μας. Εγώ θα έλεγα ότι το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να αφήνουμε τις σκέψεις μας και τα συναισθήματά μας ελεύθερα και χωρίς λογοκρισία για να μπορούμε να ερχόμαστε σ επαφή με τις ανάγκες μας και ακούγοντάς τες να δοκιμάζουμε καταστάσεις και εμπειρίες, να ασχολούμαστε με πραγματα και ανθρώπους που μας γεμίζουν και μας ευχαριστούν, να μαθαίνουμε διαρκώς, και να έχουμε υπόψιν… Διαβάστε περισσότερα »