Γειά σας! Είμαι 21 Και στέλνω για να ρωτήσω σχετικά με τη φιλη μου. Ειμαστε φίλες από το πρώτο έτος και σπουδάζουμε Θεσσαλονίκη μακριά από τις οικογένειές μας. Το θέμα είναι ότι εκείνη περνα εδω και 1 χρόνο πολυ δύσκολη φάση με προβλήματα της οικογένειάς της και προσωπικά της ψυχικά θέματα. Σε ολο αυτό εγώ προσπαθώ να της συμπαρασταθω και ειδικά όταν μου το ζητάει. Όταν βρίσκεται σε καλή μέρα περνάμε μια χαρα, αλλά αυτό πλέον είναι πολυ σπάνιο. Όταν έχει κάποιο σοβαρό θέμα το συζητάμε και μετά χαράς προσπαθώ να βοηθήσω, να υποστηρίξω κλπ. Τις μέρες όμως που απλά δεν συμβαίνει κάτι σοβαρό αλλά δεν έχει και κέφια εγώ δεν την αντέχω. Συμπεριφέρεται αψυχολόγητα, πέτυχα τον πρώην μου έξω και η φαση ήταν άβολη και αποφάσισε να φύγει επειδη πεινάει εκείνο ακριβώς το δευτερόλεπτο και να με αφήσει μόνη μαζί του. Γενικά δεν περιμένω να με “προστατεύσει” και οκ μιλησα απλα με τον πρωην για 5 λεπτά αλλά δεν καταλαβαινω πώς η φιλη μου με παράτησε ετσι συξυλη μαζι του πριν προλάβω να πω κάτι για να φύγω κι εγώ μαζί της. Μπορεί να είναι απλώς έλλειψη τακτ? Γενικώς κάνει κάποια πράγματα που δεν μπορώ να κατανοήσω και μου δημιουργούν τέτοια μικρά ασήμαντα προβλήματα αλλά υπάρχουν φορές που αυτές οι ασήμαντες δυσκολίες που μου δημιουργεί με τις ιδιοτροπίες της με εκνευρίζουν απίστευτα. Τις περισσότερες φορές το μόνο που κάνω είναι να πω εκείνη τη στιγμή “Καλά γιατί το έκανες αυτο;” χωρίς να περιμένω απάντηση απλα για να δείξω ότι δεν καταλαβαίνω τη συμπεριφορά της. Έχει νόημα να το συζητήσω; είναι μια φιλία που έχει τελειωσει; είμαστε και στην ίδια παρέα δυστυχώς.
–Μαίρη
Δεν θα σε προστατεύσει, συμφωνώ. Εσύ μόνο θα προστατεύσεις τον εαυτό σου, κανείς δεν μπορεί να το κάνει αυτό για σένα. Οπότε, κοίτα να δεις πώς θα το κάνεις αυτό με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο που θα απαιτεί την λιγότερη δυνατή προσπάθεια. Είναι εξίσωση για δυνατούς λύτες. Δεν ξέρω αν έχει νόημα να συζητήσεις ή να απομακρυνθείς χωρίς συζήτηση, κανείς δεν ξέρει να σου πει. Πρέπει να αναλογιστείς μόνη σου το ρίσκο κάθε απόφασης, να σκεφτείς ποιες συνέπειες μπορείς να αντέξεις ή όχι, και να προσπαθήσεις.
Αυτό που περιγράφεις τώρα θα γίνεται όλο και πιο συχνά με όλο και περισσότερους περιορισμούς. Τώρα είσαστε στην ίδια παρέα. Μετά θα είναι συγγενείς, μετά θα είναι συγγενείς του συντρόφου σου, μετά θα είναι συνάδελφοι, μετά αφεντικά. Στη αρένα της ζωής το «ίδια παρέα» στην ηλικία των 21 είναι ο παιδικός σταθμός. Ευτυχώς, γιατί αν κάνεις λάθος, θα μπορέσεις να ανακάμψεις σχετικά εύκολα.