Αγαπητή «Α, μπα»: Ποια η θέση μου απέναντι σε αυτή την κατάσταση και σε αυτή τη γυναίκα;

Αγαπημένη μου Α μπα, Θέλω κατ’ αρχάς να σε συγχαρώ για τη στήλη σου, που, με τόσο εύστοχες διατυπώσεις και διαυγή σκέψη απαντάς σε ζητήματα που όλους μας έχουν απασχολήσει. Σε διαβάζω χρόνια, νιώθω όμως την ανάγκη να ζητήσω τη γνώμη σου για κάτι που από καιρό με στοιχειώνει. Διατηρώ μια σχέση εδώ και πάνω από 2 χρόνια, εγώ ηλικίας 32 ετών και ο σύντροφός μου 48. (Διαφορά ηλικίας, θα έλεγε κανείς, ωστόσο, πέρα από όλα όσα μας έχουν δέσει, έχουμε και οι δύο μείνει έκπληκτοι από το πόσο καλή επικοινωνία έχουμε, και, θα έλεγα αποτέλεσε το δομικό στοιχείο αυτής της σχέσης.) Αυτό που δεν μπορώ να διαχειριστώ, είναι μια πρώην σύντροφος του αγαπημένου μου, παρότι μου έχει μιλήσει για όλες τις σχέσεις του και, δεν έχω κάποιο θέμα, με τη συγκεκριμένη, φέρομαι σα να έχω εγώ έναν δαίμονα. Ως φοιτητής, (γύρω στα 23-24 αν θυμάμαι καλά), ο φίλος μου έκανε μια σχέση, στην επαρχιακή πόλη όπου σπούδαζε, με μια γυναίκα γύρω στα 15 χρόνια μεγαλύτερή του, διαζευγμένη, με παιδιά καμιά δεκαετία μικρότερά του και, μεγάλη οικονομική επιφάνεια. Η σχέση αυτή ξεκίνησε με δική της πρωτοβουλία και επιμονή, από μια γνωριμία του δευτερόλεπτου και κατέληξε να διαρκέσει μια δεκαετία από κοντά (έμεινε στην πόλη αυτή για να εργαστεί για κάποια χρόνια και μετά τη σχολή), ενώ η επικοινωνία διατηρείται ακόμη και σήμερα. Για εκείνον, όπως καταλαβαίνω από τις περιγραφές και τον απολογισμό του, ήταν κάτι που είχε εξ αρχής ημερομηνία λήξης, λόγω της ηλικίας της, και δεν θα ξεκινούσε χωρίς τη δική της πολιορκία, είχε όμως “μαγιά” και συναισθηματική ουσία όπως έχω και η ίδια διαπιστώσει- λέω αυτά για να προλάβω τυχόν στερεοτυπικές σκέψεις. Εκείνη, απ’ όσο ξέρω, πόνταρε τα πάντα (ακριβά δώρα, αγορές αυτοκινήτων, επισκέψεις σε συμβολαιογράφο για μεταβιβάσεις ακινήτων και τέτοιου επιπέδου ενέργειες) για να εξασφαλίσει τη διάρκεια, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Να τονίσω στο σημείο αυτό ότι από την πλευρά του φίλου μου δεν υπήρξε οικονομική κατάχρηση, και, το λέω γιατί μου έχει μιλήσει πολύ γι’ αυτή τη σχέση και ξέρω καλά και την ακεραιότητά του ως προς το οικονομικό. Παρότι η 10ετής διάρκεια της σχέσης τους δεν ήταν αδιάκοπη, εκείνος πάντα επέστρεφε σε αυτήν και, μάλιστα, εν γνώσει της για άλλες σχέσεις του, τον περίμενε πάντα σαν βράχος, χωρίς κανένα παράπονο. Είχε εξελιχθεί κάτι σαν ανοιχτό σπίτι για εκείνον και ένας άνθρωπος ο οποίος πάντα θα ήταν εκεί γι’ αυτόν. Η σχέση έληξε αναγκαστικά, όταν εκείνος επέστρεψε στην πόλη του, εκείνη όμως συνέχιζε να επιβάλλει την παρουσία της με επισκέψεις στο πατρικό του (χωρίς να γίνεται αποδεκτή από την οικογένειά του). Μάλιστα, έπαιρνε και τα παιδιά της και τους επισκεπτόταν, προσπαθώντας να παρουσιαστεί στους γονείς του ως οικογενειακή φίλη. Όταν κάποτε, ο φίλος μου αρραβωνιάστηκε, ήταν καλεσμένη και πήγε στους αρραβώνες, “χρυσώνοντας” κιόλας την κοπέλα σε δώρα. Και, όταν εμφανίστηκαν προβλήματα και τελικά χώρισε, εκείνη τον συμβούλευε να μείνει στη σχέση και να προσπαθήσει. Γενικά, πάντα υπήρχε παρουσία της στη ζωή του μετά την απομάκρυνση και επικοινωνία μεταξύ τους, ενώ οι σεξουαλικές τους σχέσεις είχαν σταματήσει ήδη από τα τελευταία χρόνια που ήταν μαζί. Τι με απασχολούν αυτά σήμερα, θα με ρωτήσεις ;! Όλο αυτό το concept ήταν ένα σαράκι μέσα μου, ανενεργό βέβαια, για τους εξής δύο λόγους : 1) όταν της γνωστοποίησε τον δεσμό μας, εκείνη τον προειδοποίησε να προσέχει και τον συμβούλευσε να τα ξαναβρεί καλύτερα με την πριν από εμένα σχέση του, για να μη μείνει μόνος όπως η ίδια, γιατί “λόγω της διαφοράς ηλικίας μας θα τον πληγώσω” (δεν φαντάζεσαι πόσο έξαλλη έγινα). 2) γιατί, όταν αποφασίσαμε να επισκεφθούμε για διακοπές την περιοχή όπου ζει και να τη γνωρίσουμε, παρότι ο φίλος μου με διαβεβαίωνε ότι θα χαρεί που θα με γνωρίσει (χωρίς να την έχει ενημερώσει ότι θα πήγαινα κι εγώ μαζί του !!), όταν του έθεσα κάποια ερωτηματικά, και κυρίως, όταν ξεκαθάρισα ότι δεν είμαι σύμφωνη στο να μας φιλοξενήσει, το ταξίδι αυτό βγήκε αθόρυβα από τα πλάνα μας και δεν έγινε ποτέ. Η κατάσταση σήμερα έχει διαμορφωθεί ως εξής : Ο σύντροφός μου δεν της έχει πει τίποτα για εμάς, για το ότι είμαστε μαζί και πόσο καλά περνάμε, γιατί απ’ ό,τι μου λέει, βαριέται να της μιλάει για αυτά, σε εμένα, δε, από την άλλη, έρχεται κάθε φορά και ανακοινώνει το περιεχόμενο των τηλεφωνημάτων τους (μιλάνε 1 φορά το 3μηνο περίπου τώρα πια-και μου ανάβουν τα λαμπάκια). Εκείνη γνωρίζει απλά ότι υπάρχει μια γυναίκα στη ζωή του (χωρίς να ξέρει το ότι συγκατοικούμε, τι αποφάσεις έχουμε πάρει κλπ) ενώ με τις προτάσεις που του απευθύνει, δείχνει να με αγνοεί επιδεικτικά. Όμως, το σαράκι ενεργοποιήθηκε και άρχισε να με κατατρώει, όταν σε μια χαλαρή έξοδό μας, πάνω στα κρασιά, ανοίξαμε συζήτηση περί πρώην και κατηγορηματικά μου δήλωσε ότι η μόνη στην οποία θα γυρνούσε είναι αυτή η γυναίκα, γιατί σε στιγμές αδυναμίας του, είναι η μοναδική που μπορεί και τον στηρίζει με 1002 τρόπους και να τον βοηθά να σταθεί στα πόδια του. Εγώ, όμως, έχασα τη γη κάτω από τα δικά μου. Τα ερωτηματικά πέφτουν βροχή (και προς εκείνον, και στο κεφάλι μου). Δεν είναι αυτό έξοδος κινδύνου από τη σχέση μας ; Ή έστω μια πόρτα ανοιχτή για κάτι άλλο; Δεν απειλεί αυτό το παρόν μας ; (συν οι προτάσεις για ταξίδια που του κάνει κάθε φορά που μιλάνε, ή η ακόμα καλύτερη να πάει ένα ταξίδι στο εξωτερικό με την κόρη της για να γνωριστούν καλύτερα ;!!) – Η απάντηση που παίρνω είναι ότι αυτή η γυναίκα έχει συμβιβαστεί με αυτά που τους χωρίζουν, ξέρει ότι το ερωτικό κομμάτι μεταξύ τους δεν θα αναβιώσει και είναι έτσι απέναντί του γιατί τον βλέπει σαν δικό της άνθρωπο. Και, ότι πάντα, αλλά ειδικά τώρα ακόμη περισσότερο, τον ενοχλεί ως στοιχείο του χαρακτήρα της η αλαζονεία της ως προς την οικονομική της υπεροχή. Α, μπα μου, ελπίζω να μη σε κούρασα με τις λεπτομέρειες, αλλά χρειάζομαι τις κατευθύνσεις σου. Έχω εμπιστοσύνη στον σύντροφό μου και, όσο και αν τον κατηγορώ ότι της αφήνει πεδίο, ομολογώ ότι δεν βρίσκω κάτι να του προσάψω. Σου φαίνεται υγιές όλο αυτό, να υπάρχει δηλ. αυτή η κατάσταση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που έχουν κοιμηθεί μαζί ή μόνο το δικό μου μυαλό δεν το χωράει ;Γιατί δε μοιράζεται μαζί της τη χαρά της σχέσης μας και σε τι υστερώ εγώ ως προς το να είμαι τοι στήριγμά του ; Ο ίδιος χαίρεται να μου λέει πόσο τον έχει βοηθήσει το γεγονός ότι τον ακούω και του μιλάω με υπομονή και ότι αυτό δεν το είχε βρει σε άλλες σχέσεις του. (Δεν μου έχει διευκρινίσει δε, ποιοι είναι οι 1002 τρόποι αυτής της γυναίκας ώστε να τον ανεβάζει). Μήπως είναι όλο αυτό μια δική μου ανασφάλεια; Ποια η θέση μου απέναντι σε αυτή την κατάσταση και σε αυτή τη γυναίκα ; Σίγουρα πάντως, ξέρω ότι αποτελεί -για εμένα τουλάχιστον-ένα μεγάλο σύννεφο στη σχέση μας, ενώ δεν υπήρξε τόσο καιρό κάποιο άλλο. Υ.Σ. Συγχώρεσέ με αν σε κούρασα με τη νουβέλα, ήθελα όμως να σου δώσω όσο περισσότερες παραμέτρους μπορούσα . Ευχαριστώ προκαταβολικά !

– Η ανηψιά της θείας από το Σικάγο

Αγαπητή φίλη, στέκομαι σε μια πρόταση που νομίζω ότι περιγράφει αρκετά καλά πώς αντιμετωπίζεις αυτό που ζεις:

«Έχω εμπιστοσύνη στον σύντροφό μου και, όσο και αν τον κατηγορώ ότι της αφήνει πεδίο, ομολογώ ότι δεν βρίσκω κάτι να του προσάψω.»

Η πρόταση αυτή δείχνει ότι βλέπεις πολύ καλά το πρόβλημα, αλλά για την ώρα, προσπαθείς να το εκλογικεύσεις.

Αν αλλάξω πολύ λίγο τα λόγια που μόνη σου έγραψες, θα δεις τι είναι αυτό που σκέφτεσαι, και κάνεις μεγάλες προσπάθειες να μην σκεφτείς.

Αυτό που βρίσκεις να του προσάψεις, είναι ότι της αφήνει πεδίο, και γι’ αυτό δεν έχεις εμπιστοσύνη στον σύντροφό σου.

Ο άντρας με τον οποίο λες πόσο καλά επικοινωνείτε, είπε κατηγορηματικά ότι «είναι η μοναδική που μπορεί και τον στηρίζει με 1002 τρόπους και να τον βοηθά να σταθεί στα πόδια του.»

Είναι «η μοναδική».

Μπορεί να μιλάει για το παρελθόν, αλλά αυτό που είπε, πρέπει να το πάρεις στα σοβαρά.

Έχασες τη γη κάτω από τα πόδια σου, φυσικά και την έχασες. Κάνεις πολύ επίμονες προσπάθειες να βρεις μια εξήγηση που κάνει όλο αυτό να φαίνεται φυσικό ή αθώο (μιλάνε αραιά, δεν δέχεται τα ακριβά της δώρα, την έχει ξεπεράσει ερωτικά, ήταν σοβαρή σχέση και γι’αυτό κρατάνε επαφές, ίσως τελικά να είναι νορμάλ όλο αυτό) αλλά δεν υπάρχει εξήγηση που αλλάζει την φράση «η μοναδική που τον στηρίζει και τον βοηθά».

Βλέπω επίσης ότι προσπαθείς να καταλάβεις τι είδους σχέση είναι αυτή που έχουν, εξηγώντας την παθολογία που διαφαίνεται (γιατί συμφωνώ ότι υπάρχει κάτι παθολογικό) κυρίως μέσα από την δική της επιμονή και τεράστια καψούρα. Δεν θα σε βοηθήσει σε τίποτα αν καταλάβεις τι ακριβώς είναι αυτό που τους ενώνει. Το δικό σου πρόβλημα θα παραμείνει ακριβώς το ίδιο: ό,τι και αν είναι αυτό που τους κρατάει ενωμένους, σε αφήνει απ’ έξω. Αν το ερμηνεύσεις, δεν θα το διαλύσεις. Μόνο αυτοί οι δύο μπορούν να διακόψουν την σχέση που έχουν, και δεν βλέπω να υπάρχει αυτό ούτε ως ενδεχόμενο. Άλλωστε είναι «η μοναδική».

Μολαταύτα, θα σου πω την δική μου εξήγηση για αυτή τη σχέση. Αυτοί οι δυο θα έπρεπε να είναι μαζί, και δεν είναι γιατί κυρίως ο σύντροφός σου δεν άντεχε την κοινωνική κατακραυγή που θα δεχόταν αν έμενε με μια γυναίκα που τον περνάει δεκαπέντε χρόνια, είναι χωρισμένη, έχει παιδιά λίγο πιο μικρά από τον ίδιο, και έχει αρκετά λεφτά για να τον αγοράσει και να τον πουλήσει δέκα φορές. Αυτό που τους έφαγε είναι ο μικροαστισμός. Πολύ κρίμα, γιατί είναι μια ερωτική ιστορία που θα μπορούσε να ταράξει τα νερά και να γίνει εμβληματική για μια ολόκληρη μικρή πόλη.

Είσαι 32 και είσαστε μόλις δύο χρόνια μαζί, δεν έχασες πολύ χρόνο. Είναι «το μόνο σύννεφο στη σχέση σας», ναι, αρκεί ένα, εξαρτάται από το μέγεθος. Το συγκεκριμένο φτάνει και περισσεύει. Σε παρακαλώ μην καταφύγεις κι εσύ το «κατά τα άλλα είναι καλό παιδί». Δεν έχει άλλα. Αυτά είναι, αυτά που βλέπεις.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News