Aγαπημένη μου Αμπα, παρακολουθώ από κοντά αυτές τις μέρες την υπόθεση της Omarosa Manigault Newman. Είμαι μια 35χρονη γυναίκα που δούλεψε πολύ σκληρά για να πετύχει στη δουλειά της. Παρόλη την επιτυχία, το impostor syndrome καραδοκεί σε κάθε συνέδριο, σε κάθε ομιλία, σε κάθε στροφή. Οι άλλοι με θεωρούν επιτυχημένη, κι εγώ λέω στον εαυτό μου ‘δούλεψε παραπάνω΄. Νομίζω ότι σε σχέση με τους άντρες συναδέλφους μου είμαι πολύ πιο αδύναμη στο να κατακτώ τη σκηνή με τρόπο φυσικό. Η Omarosa, από την άλλη, μιλάει σε συνεντεύξεις σαν μην υπάρχει τίποτα στον κόσμο που μπορεί να την ταράξει ή να την αιφνιδιάσει. Δεν λέω ότι δεν ταράζεται, λέω ότι δεν το δείχνει, δεν γράφει στα μάτια της, βγαίνει και μιλάει λες και στη σκηνή ή στο τηλεοπτικό πλατό είναι το ίδιο άνετα όσο στο μπουντουάρ της. Ποια είναι η γνώμη σου για την Omarosa ως δημόσιο πρόσωπο και ως γυναίκα που εκπροσωπεί -σύμφωνα με τα λεγόμενα της- “a brand of self-accomplished power”;
– Lynn
Εσύ βλέπεις μια γυναίκα που δείχνει δυναμική σε ανταγωνιστικό περιβάλλον, εγώ βλέπω μια οπορτουνίστρια που ξεπούλησε ό,τι έχει και δεν έχει για να μπει στο περιβάλλον του Τραμπ, για να φύγει μετά νύχτα από την πίσω πόρτα, και η κατρακύλα συνεχίστηκε με ένα βιβλίο στο οποίο έγραψε τα σημεία και τέρατα που γίνονται εκεί μέσα, λες και δεν τα ήξερε από πριν, έπρεπε πρώτα να κυλιστεί στο βούρκο για να τα μάθει. Πόση αγανάκτηση εκ των υστέρων! Πρέπει να ήταν μεγάλη η έκπληξη της.
Από πρότυπα, είναι ό,τι χειρότερο μπορούσες να βρεις. Σώθηκαν οι δυναμικές γυναίκες; Σου αρέσει που πάτησε πάνω σε ό,τι χρειάστηκε για να ανέβει, χωρίς να κοιτάει τίποτα άλλο εκτός από το στόχο (ποιος ήταν αλήθεια ο στόχος της; ) Ήταν ηλίου φαεινότερο ότι το σύστημα Τραμπ θα την χρησιμοποιούσε ως proxy μαύρης γυναίκας, περιφερόμενη σαν τσίρκο από κανάλι σε κανάλι, ως το πιο φτωχό, το πιο κλασικό και το πιο εξωφρενικό επιχείρημα κάθε ρατσιστή: εγώ ρατσιστής; Εγώ έχω μαύρους φίλους. Μέχρι που σταμάτησε να εξυπηρετεί αυτό τον σκοπό.
Να βρεις κάποια να παραδειγματιστείς, γιατί όχι, αλλά βρε παιδί μου κοίτα και λίγο κάτω από την επιφάνεια. Εκτός αν συμφωνείς με τον ψυχρό της τυχοδιωκτισμό, αλλά και πάλι, μπορείς να βρεις πιο πετυχημένα παραδείγματα, γυναίκες που έχουν το στίγμα, αλλά τουλάχιστον έχουν και την θέση, τα λεφτά, τους υπηρέτες. Ο δικός της είναι ερασιτεχνικός και δεν της έχει βγει σε καλό.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Εγώ πάντως, όταν χρειάζομαι έμπνευση από γυναικεία πρότυπα, ξαναβλέπω Parks and Recreation, κυρίως για τη Leslie, αν και, τώρα που το σκέφτομαι, δεν υπολείπεται καμία
Leslie ΕΊΔΩΛΟ
Συνειδητοποιήσαμε συζητώντας μ’εναν φίλο μια “μέρα της γυναίκας” πριν μερικά χρόνια, τότε που το house of cards αντιμετωπιζόταν ως η επιτομή της τηλεόρασης κι η Claire Underwood ως το απόλυτο γυναικείο πρότυπο, ότι δεν έχει απεικονιστεί ποτέ καλύτερα μια δυναμική γυναίκα που διαχειρίζεται όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή της με ηθικό τρόπο για να πετύχει τους στόχους της από τη Leslie
Ποία η κυρία ρε παιδιά;
Εγώ δεν την γνωρίζω, γιατί, αν και έχω δει το όνομά της στους τίτλους των ειδήσεων, δε διαβάζω κι όλες τις ειδήσεις του κόσμου. Αλλά έχω να πω, τι ωραίο όνομα! Και είναι γνωστή προφανώς μόνο με το μικρό της, σαν αστέρας της μουσικής (Kanye, Beyonce, κτλ)!
Συμφωνώ, αν θαυμάζεις κάποιον ή μάλλον, ΠΡΙΝ θαυμάσεις κάποιον, δες κάτω από την επιφάνεια. Ψάξε, μάθε, σκέψου και μετά, κρίνε. Οι άνθρωποι που αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση και είναι άξιοι θαυμασμού, είναι συνήθως αθόρυβοι.
Μία που μου έρχεται στο μυαλό ως γυναίκα-πρότυπο σε ηγετική θέση και μάλιστα στον χώρο της τεχνολογίας, είναι η Sheryl Sandberg. Η (κλασική πια) TedX ομιλία της λέει πολλά και για την ίδια ως άνθρωπο και για τις γυναίκες που θέλουν να ηγηθούν σε οποιονδήποτε τομέα.
https://www.ted.com/talks/sheryl_sandberg_why_we_have_too_few_women_leaders/up-next
“No one is buying that the hardened reality-show player could not see what was tweeting in front of her. So what is Omarosa really selling? Her product is not simply the alleged tapes but the idea that she may have outmaneuvered Trump. I’ve written before about Manigault Newman’s scrounging embrace of black exceptionalism. Opportunism has never morally burdened her, which makes her self-interest seem both egregious and banal.”
https://www.newyorker.com/culture/cultural-comment/omarosa-the-tragic-narrator-of-our-times