Πριν αρκετά χρόνια είχα δει στην τηλεόραση την ταινία ” τα καλύτερά μας χρόνια ” με τη Μπάρμπαρα Στρέιζαντ και τον Ρόμπερτς Ρένφορντ. Τότε μου είχε φανεί η ” ερωτική ταινία” και για χρόνια τη θυμόμουν και αναφερόμουν σε αυτήν. Πρόσφατα την ξαναείδα και πριν τελειώσει τραβούσα τα μαλλιά μου με την ανόητη ιστορία . Η πρωταγωνίστρια το ξέρουμε δεν είναι όμορφη αλλά είναι δουλευταρού , μελετηρή , πανέξυπνη , ταλαντούχα κλπ, κλπ, κλπ. Ο πρωταγωνιστής είναι όμορφος , προνομιούχος αλλά καμένο χαρτί, δεν έχει δική του γνώμη , δεν ξέρει αν τη θέλει ή δεν τη θέλει . Η κοπέλα επιμένει, η κοπέλα τον κυνηγάει, η κοπέλα συντηρεί τη σχέση, η κοπέλα τον φτιάχνει. Και μάλιστα κάποια στιγμή που της ζητάει να χωρίσουν γιατί δεν κολλάνε , εκείνη με την επιμονή της του αλλάζει γνώμη. Αν είχε στείλει γράμμα στην Α-μπα τι θα τη συμβούλευε? Δηλαδή η ταινία μας λέει ότι αν εμείς έχουμε αποφασίσει ότι αυτός είναι ο ένας και μοναδικός μπορούμε να τον κατακτήσουμε αλλά χρειάζεται υπομονή , επιμονή και πολλές παραχωρήσεις. Ποια είναι η γνώμη σου για την ταινία αυτή και τα μηνύματα που περνάει? Εντάξει παραμένουν αξεπέραστα η μουσική , η σκηνή που του φτιάχνει το τσουλουφάκι και η σκηνή του τέλους( πολλά χαρτομάντιλα
–Primavera povera
Την ίδια ακριβώς υπόθεση έχει και το Αμελί (αν εμείς έχουμε αποφασίσει ότι αυτός είναι ο ένας και μοναδικός μπορούμε να τον κατακτήσουμε αλλά χρειάζεται υπομονή, επιμονή και πολλές παραχωρήσεις), και έκανε θραύση. Την ίδια ακριβώς υπόθεση έχουν και όλα τα βιβλία του Κοέλιο, και έβγαλε αρκετά λεφτά για να αγοράσει νησί (δεν ξέρω αν το έχει κάνει). Πάνω κάτω αυτό λένε και όλα τα βιβλία αυτοβοήθειας για την ζωή, γενικότερα. Ότι αν επιμείνουμε και έχουμε υπομονή στο τέλος θα καμφθεί η αντίσταση του Σύμπαντος. Το περιγράφουν ως «πίστεψε στο εαυτό σου».
Η γνώμη μου για αυτά τα μηνύματα είναι ότι αδρανοποιούν, δικαιολογούν, χαϊδεύουν αυτιά, καθησυχάζουν, και γι’ αυτό είναι διαχρονικά τόσο δημοφιλή. Κανείς δεν θέλει να διαβάσει «μπορεί να κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς κάθε μέρα και παρόλ’ αυτά και να σου πάνε όλα μα όλα κατά διαόλου. Συνήθως όμως πάνε κατά διαόλου γιατί κάνεις λάθος επιλογές και δεν προσπαθείς να αλλάξεις τον τρόπο που λειτουργείς γιατί πιστεύεις ότι τα κάνεις σωστά και φταίνε οι άλλοι».
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Τι μου κάνεις τώρα. Πρέπει να την ξαναδώ. Εγώ θυμόμουν πως αυτοί οι δύο χώρισαν γιατί αυτή αρνήθηκε να γίνει πιο πολύ “γυναίκα για σπίτι” όως την ήθελε αυτός. Τόσο χάλια θυμάμαι; με την τελευταία σκηνή να δείχνει αυτή να μοιράζει φυλλάδια. Ή εφημερίδα.
Δε θα συμφωνήσω με την αμελί. Η ταινία είναι ταινιάρα από όλες τις απόψεις. Ο Ζενέ έφτιαξε ένα ποίημα. Υψηλή αισθητική, χρώματα υπέροχα και σε μεταφέρει σε έναν άλλον κόσμο. Όσο για τη σχέση με τον κοέλιο πάλι θα διαφωνήσω. Η αμέλι διεκδίκησε με πανέξυπνο τρόπο και κέρδισε ένα ελεύθερο και διαθεσιμο άντρα που της άρεσε.
Η Αμελί δεν έχει καμία σχέση με αυτό που περιγράφει η ερώτηση πάντως.Απορώ κιόλας που απ’όλες τις ρομαντικές κομεντί που στην πλειοψηφία τους είναι τίγκα στις κλισεδιές, η Λένα αναφέρει μια ταινία που απέχει παρασάγγας από τον μέσο όρο και από άποψη σεναρίου και αισθητικής και χαρακτήρων.Η πρωταγωνίστρια είναι μια μοναχική ιδιόρρυθμη νέα που ερωτεύεται έναν εξίσου μοναχικό και ιδιόρρυθμο νέο και έρχονται κοντά μέσα από διάφορους πρωτότυπους τρόπους επικοινωνίας. Αφενός υπάρχει αμοιβαιότητα και αφετερου κανείς δεν κάνει “παραχωρήσεις”. Κοινώς είναι μια quirky ταινία με φαντασία που δε νόμίζω ότι απεικονίζει σε καμία περίπτωση μια γυναίκα που κάνει τα πάντα… Διαβάστε περισσότερα »
Τώρα χτυπάς ευαίσθητη χορδή. Ο καθένας λαμβάνει το μήνυμα που θέλει. Εγώ πιο πολύ το σκέφτομαι ότι με πόνο και κόπο η Κεκεκεκέιτι, αποφάσισε ότι ο άνθρωπος που είχε ΚΟΛΛΗΜΑ, ήταν δέσμιος των κοινωνικών στερεοτύπων (με μερικές εκλάμψεις). Της πήρε χρόνο αλλά το πιάσε. Και δεν έμεινε σε μια σχέση αδιέξοδη, παρότι είχε παιδί μαζί του…..
Ακριβώς!
Α να μπραβο Mrs Shelby! Ε μα αναρωτιωμουνα πως είναι δυνατόν να θυμαμαι εντελως αλλα πράγματα και ειναι και αγαπημένη ταινία αν και έχω χρόνια να την δω.
Παρακαλώ, το κομμάτι εντός εισαγωγικών να τυπωθεί σε μπλουζακι.
Και βέβαια είναι πιο εύκολο να πεις ότι το σύμπαν θα σε βοηθήσει να κατακτήσεις ό,τι ποθείς από το να μάθεις τα ταλέντα σου, να σταθμίσεις τις επιλογές σου, να διορθώσεις τις αδυναμίες σου και να συμφιλιωθείς με όσες δε διορθώνονται, να επιλέξεις τις μάχες σου και να αξιολογείς σωστά τα αποτελέσματα. Και εντέλει πόσο χαμένο χρόνο θα είχε κερδίσει η γενιά των σαραντάρηδων αν δεν είχε μπλεχτεί στα πόδια μας ο Κοέλιο εκεί γύρω στα 18.
Ψηφίζω για νέο μάντρα του Α Μπα, πριν από κάθε απάντηση :«μπορεί να κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς κάθε μέρα και παρόλ’ αυτά και να σου πάνε όλα μα όλα κατά διαόλου. Συνήθως όμως πάνε κατά διαόλου γιατί κάνεις λάθος επιλογές και δεν προσπαθείς να αλλάξεις τον τρόπο που λειτουργείς γιατί πιστεύεις ότι τα κάνεις σωστά και φταίνε οι άλλοι».
Σόρρυ αλλά νομίζω γίνεται μια επιφανειακή ανάγνωση της ταινίας Τα Καλύτερά μας Χρόνια και είπα να το σχολιάσω. Το φόκους δεν είναι στις παραχωρήσεις που θα κάνει ή δεν θα κάνει η πρωταγωνίστρια για να έχει και να κρατήσει τον πρωταγωνιστή. Το φόκους είναι στην ταξική διαφορά που στέκεται ως χάσμα στην σχέση τους και τελικά θα τους χωρίσει. Εκείνος φέρελπις wasp, εκείνη μια εβραία με μυαλό ακτιβίστριας. Στην Αμερική (στην Αμερική των ευκαιριών και της ενσωμάτωσης) ένα τέτοιο ζεύγος θεωρητικά θα ήταν και μπορετό και επαινετό. Και όμως…τελικά δεν είναι. Κι αυτό είναι που αφήνει την γλυκόπικρη αίσθηση στο… Διαβάστε περισσότερα »
Σχετικά με την ταξική ανισότητα που ουκ ολίγες φορές έχει γίνει ταινία και αποτελεί τροχοπέδη στο “και ζήσαν αυτοί καλά”, εξαιρετικό παράδειγμα είναι και το Love Story που προηγήθηκε του The way we were. Ο πρωταγωνιστής βέβαια δεν γούσταρε και πολύ τα κλισεδάκια της οικογένειας και τα βρόντηξε. Η οικογένειά του ποτέ δεν δέχθηκε την κόρη του φούρναρη που όμως φοιτούσε στο Radcliffe! Και ναι, τον απέκλεισαν οικονομικά (ναι ναι ΕΚΠΛΗΞΗ!) To σενάριο δεν ήταν και πολύ ρεαλιστικό. Το ότι δηλαδή ζούσαν από το μισθό δασκαλίτσας 4 χρόνια και έβγαλε και τα έξοδα της Νομικής… Αλλά το μήνυμα love conquers… Διαβάστε περισσότερα »
Πολύ σωστά, καλή σκέψη!
Στα Καλύτερα μας Χρόνια είναι κάπως πιο πολιτικοποιημένο, επειδή χωρίσουν την εποχή των Μακαρθικων διώξεων, εκείνη ήταν μαρξίστρια, κι εκείνος την αντιλαμβανόταν ως τροχοπέδη.
Και φυσικά αυτή είναι και όλη η εξυπνάδα της παρακάτω παρωδίας (και κοινωνικού σχολίου):
https://m.youtube.com/watch?v=FyuCwCN78lA
Κάραβαν πιστεύω ότι η ταινία είναι πράγματι πολύ ωραία γιατί αποτυπώνει την ατμόσφαιρα μιας εποχής που εμείς τουλάχιστον δεν ζήσαμε. Συμφωνώ πάντως με την εξαίρετη ανάλυση σου κ πάλι γιατί κ γω όπως κ η Λένα θεωρώ ότι τα βιβλία του Κοέλιο κ τα αυτοβοήθειας που κ γω ομολογώ ότι έχω διαβάσει δεν αποτυπώνουν την ουσία. Κανένα σύμπαν δεν συνομωτεί για να κατακτήσουμε κάτι, εμείς φτιάχνουμε τη ζωή μας κ δεν χρειάζεται να περιμένουμε τίποτα ουρανοκατέβατο.
Εγώ πάλι έμεινα στην καδένα-τέρας που φοράει ο Ρεντφορντ στη φωτογραφία και ότι φοράει το ρολόι στο δεξί χέρι. Σήμερα θα ήταν κάγκουρας τότε με αυτό το χρυσαφικό ήταν ο “αντρας που δεν χρειάζεται να προσπαθησει πολύ”
Χαχαχα αλήθεια. Είναι όμως,βρίσκω, τόσο εξωπραγματικά όμορφος που ουτε τώρα θα την έβλεπα την καδένα.
Αν κοιτάξεις προσεκτικά φοράει και δαχτυλίδι με πέτρα στο μεσαίο δαχτυλο στο χέρι με την καδένα.
Ναι ρε παιδί μου πραγματικά είναι οφθαλμόλουτρο ο άτιμος. Ακόμη και στην τελευταία του ταινία με την Τζέιν Φόντα είναι παρά τα πολλά του χρόνια πολύ γοητευτικός. Μέχρι και η Φόντα που αποτελούσε Την φαντασίωση είπε ότι είχε για χρόνια crush μαζί του. Καλά και αυτή άλλη Θεάρα, πρέπει οπωσδήποτε να την προτείνουμε στην κατηγορία στυλιστικό είδωλο.
Αχ, δεν ξέρω, εγώ νομίζω ότι ο Ρεντφορντ και σήμερα να εμφανιζόταν the way he was, συμπεριλαμβανομένης και της καδένας, δεν θα χρειαζόταν να προσπαθήσει πολύ 🙂 Σωστή η παρατήρηση δεν λέω, αλλά ήταν πολύ ωραίος…
Είναι που η ομορφιά είναι επιφανειακή και μετράει ο χαρακτήρας! Χαχαχαχα
(Σοβαρά τώρα, είναι πράγματι πανέμορφος. Δεν με εξιτάρει προσωπικά αλλά είναι πανέμορφος. Και άξιο παλικάρι κρίνοντας από Sundance κλπ.)
αυτη η ψευδαισθηση συντηρειται σε ολα τα επιπεδα – οταν διαβαζεις το σαξες στορι του ταδε σουπερ-επιτυχημενου που ξεκινησε απο χαμηλα και με σκληρη δουλεια κι αποφασιστικοτητα τα καταφερε! Παραλειπεται ομως η απαραιτητη τυχη αυτου του ενος καθως κι οι αντιστοιχες ιστοριες δεκαδων αλλων που προσπαθησαν το ιδιο σκληρα αλλα τελικα δε τα καταφεραν. Για αυτο κι οι φτωχοι ειναι απλα ανικανοι ή τεμπεληδες οποτε γιατι να παιρνουν τα επιδοματα του σκληρα εργαζομενου ικανου.
Εγώ (που επίσης πάνε πολλά χρόνια που έχω να δω αυτή την ταινία) αυτό που θυμάμαι να άφηνε σαν αίσθηση είναι πως ότι και να κάνεις δεν μπορείς να αλλάξεις τον άλλο/την άλλη και αυτό είναι οκ. Αν η κατεύθυνση ήταν Κοέλιο όταν ξαναβρέθηκαν μετά από καιρό ή εκείνος θα φορούσε αμπέχονο ή εκείνη θα είχε πέρλες και μικρότερη μύτη -ανάλογα με το ποιος το ήθελε πιο πολύ- και θα χανόταν μαζί στο ηλιοβασίλεμα και όλα αυτά θα είχαν γίνει από μόνα τους, χωρίς καμία προσπάθεια από κανέναν από τους εμπλεκόμενους γιατί θα είχε συνωμοτήσει το σύμπαν… Και τώρα προβληματίζομαι… Διαβάστε περισσότερα »
Aς κάνουμε λίγο κράτει με τις υποψηφιότητες για μάντρα-αποφθέγματα:«μπορεί να κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς κάθε μέρα και παρόλ’ αυτά και να σου πάνε όλα μα όλα κατά διαόλου”. Μέχρι εδώ συμφωνώ 100%. «Συνήθως όμως πάνε κατά διαόλου γιατί κάνεις λάθος επιλογές και δεν προσπαθείς να αλλάξεις τον τρόπο που λειτουργείς γιατί πιστεύεις ότι τα κάνεις σωστά και φταίνε οι άλλοι». Διαφωνώ 80%. Το 20% το δίνω για τις περιπτώσεις που είναι όντως έτσι. Το υπόλοιπο 80% εξαρτάται και από τους άλλους (αν κάποιος δε σε θέλει είναι πολύ πιθανό να συνεχίσει να μη σε θέλει δεν πα να συνωμωτεί το… Διαβάστε περισσότερα »
Το να μην αναγνωρίζεις ότι το ν’αποκτήσεις κάτι που θέλεις (οτιδήποτε κι αν είναι αυτό, όχι μόνο άνθρωπος) εξαρτάται κι από παράγοντες εκτός του δικού σου ελέγχου και το να υπερεκτιμάς ή παραβλέπεις τις δυνατότητες και ικανότητες σου, συμπεριλαμβάνονται στον “τρόπο που λειτουργείς”.
Αν αλλάξεις αυτόν τον τρόπο σκέψης και αποδεχτείς ότι α) δεν ενεργεί μια ανώτερη δύναμη όταν λες “θέλω πολύ”, οπότε θα πάψεις να σταματάς στο “θέλω πολύ” και θ’αναλάβεις δράση και β) δεν είσαι το παιδί-θαύμα και είναι οκ αυτό, οπότε θ’αναλάβεις δράση γνωρίζοντας το πεπερασμένο των δυνατοτήτων/ικανοτήτων σου, ΤΟΤΕ θα αλλάξει ο τρόπος που λειτουργείς.