Καλησπέρα Αμπα! Βρήκα πολύ ενδιαφέρον αυτό το άρθρο και θέλησα να ρωτήσω την κοινότητα του μπλογκ για τις δικές της εμπειρίες. Η 1η είδηση που θυμάμαι να με σόκαρε ήταν ο απαγχονισμός του Χουσεϊν το 2006, και η ζωντανή του μετάδοση στα ΜΜΕ. Ήμουν 9 χρονών και ακόμα μουδιάζω όταν θυμάμαι τη σύγχυση που μου προκάλεσε. Ποια είδηση έχει σημαδέψει τη δική σας μνήμη;
– Mapplethorpe
Όντως, πολύ ενδιαφέρον. Για μένα ήταν μέσω εφημερίδας, τόσο παλιά είμαι. Ήταν ένα ρεπορτάζ που έλεγε για την «επιδημία του AIDS», όταν είχε πρωτοκυκλοφορήσει ότι τελικά δεν είναι κάτι που αφορά μόνο γκέι άντρες. Δεν θυμάμαι χρονιά, πρέπει να ήταν μέσα της δεκαετίας του ογδόντα (και ήμασταν στη Γερμανία, ήταν γερμανική εφημερίδα). Δεν ήξερα τότε καν τι σημαίνει επιδημία, οπότε η τριπλή γνώση (επιδημία + μια καινούρια ασθένεια που φέρνει βέβαιο θάνατο) με είχε σοκάρει πολύ.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
οι δίδυμοι πύργοι. Ήταν κάτι πρωτοφανές και συγκλονιστικό.
Θυμάμαι τόσο έντονα να πέφτει το δεύτερο αεροπλάνο! Ήμουν 8 και είχα γυρίσει από τον αγιασμό στο σχολείο.
ήμουν στη δουλειά και όταν έπεσε το πρώτο λέγαμε “τον μ@λ@κ@ τον πιλότο” αλλά όταν έπεσε και το δεύτερο κοιταζόμασταν με τρόμο και λέγαμε “ξεκινάει ο τρίτος παγκόσμιος, wtf;”
αν και δεν ήθελα να προδώσω ηλικία θα το πω: θυμάμαι την εισβολή στην Κύπρο. Ήμουν 7 ετών. Η θεία μου να κλαίει γιατί ο ξάδερφός μου ήταν φαντάρος και να λέει “θα μου τον σκοτώσουνε τον Αλέκο μου οι τουρκαλάδες” και τον μπαμπά μου να ψάχνει να δει αν το απολυτήριό του ήταν ροζ ή άσπρο ( δεν θυμάμαι ποιο, αλλά με το ένα χρώμα ήσουν σε άμεση επιστράτευση, τελικά ο μπαμπάς δεν πήγε) και να ρωτάω τη μαμά μου “μαμά τι γίνεται; ” “Πόλεμος” μου απαντά.
Ανατρίχιασα που το ξαναθυμήθηκα.
Ανατρίχιασα που θυμήθηκα τη δολοφονία του Σολωμού Σολωμού, να βλέπω ξαφνικά την εικόνα και να μην καταλαβαίνω, γιατί δεν τον πυροβόλησαν στο πόδι, γιατί τον σκότωσαν. “Αφού δεν έχουμε πόλεμο, γιατί τον σκότωσαν;” Πολλά αγνοούσα και δεν ξέρω τελικά τι είναι καλύτερο, να ξέρεις ή να μην ξέρεις.
Οι δίδυμοι πύργοι ήταν πιστεύω ο λόγος που έχασα πάσα ιδέα για Γη της Επαγγελίας. Έτσι ακατέργαστα, παιδικά και ρηχά, χωρίς περαιτέρω πολιτική ανάλυση.
Θυμάμαι ένα άρθρο της γενιάς των 30 για την ενηλικίωση με αυτή την είδηση: http://skra-punk.com/2018/09/11/11-septemvrioy-2001-tromos-kai-enilikiosi-gia-enan-11chrono-tiletheati/
Φοιτήτρια στη Θεσσαλονίκη με πάναργο ίντερνετ μέσω τηλεφώνου με λογαριασμό του ΑΠΘ, μιλούσα με τον αδερφό μου στη Γερμανία μέσω ICQ και μου περιέγραψε το σκηνικό. Νόμιζα ότι μου κάνει πλάκα μέχρι που έβαλα ειδήσεις. Σοκ!
Η έκρηξη στο Τσέρνομπιλ. Ήμουν 8 χρονών και ως τότε το “κακό” ήταν ο θάνατος από αρρώστια που παίρνει “άδικα” τους ανθρώπους πριν γεράσουν. Ήξερα και για τη σκληρότητα του ξεριζωμού, λόγω της ποντιακής καταγωγής, του πολέμου και της ατυχίας, ήξερα ότι είναι κάτι τραγικό, όχι επειδή άκουγα κάτι γι’αυτό αλλά επειδή οτιδήποτε σχετικό μ’αυτά, εικόνα, τραγούδι, συνειρμός, προκαλούσε δάκρυα. Το Τσέρνομπιλ όμως ήταν ξεκάθαρη είδηση, για ανθρώπους που σκοτώθηκαν, για μόλυνση, για κίνδυνο, για την πυρηνική ενέργεια που απορούσα σε τι χρησιμεύει και γιατί αφού είναι τόσο επικίνδυνη τη χρειαζόμαστε. Ήταν κάτι εντελώς έξω από το σύμπαν μου, όπου… Διαβάστε περισσότερα »
Αυτή είναι και η δική μου πρώτη καταγεγραμμένη είδηση. Τα είπες πολύ καλύτερα από ό,τι θα κατάφερνα εγώ για το μέγεθος της καταστροφής και τις επιπτώσεις που έπρεπε να χωρέσουν στο 6χρονο μυαλό μου. Πιστεύω το θυμάμαι ακόμη περισσότερο γιατί υπήρχαν έντονες συζητήσεις ανάμεσα στους γονείς μου για το τι είναι ασφαλές να φάμε καλά πλυμένο και τι όχι, η μάνα μου φοβόταν πολύ, και ήταν η πρώτη φορά που τους έβλεπα να διαφωνούν τόσο εκτεταμένα μπροστά μου. Τελικά θυσιάστηκαν οι ντομάτες και τα φρούτα που με πείραξε πάρα πολύ αλλά ήξερα ότι πρέπει να κάνω μόκο γιατί η μαμά… Διαβάστε περισσότερα »
Ο θάνατος του Αλέξη Γρηγορόπουλο 06/12/2008. Ήμουν 2α λυκείου και δεν το χωρούσε το μυαλό μου ότι δολοφονήθηκε με αυτό το τρόπο ένα παιδί της ηλικίας μου. Θα μπορούσα να είμαι εγώ, ο ξάδερφος μου, η κολλητή μου, ο συμμαθητής μου από το φροντιστήριο..
Οι σατανιστές της Παλλήνης και η υπόθεση Δουρή.
Πωπω !!! Ειδικα τον Δουρη τον θυμαμαι εικονα να τον χτυπανε ενω μιλαει στα καναλια
Ακολουθεί εξομολόγηση: η είδηση που με συγκλόνισε και με σημάδεψε ήταν τον Απρίλιο του 2003, τα 21 παιδιά που σκοτώθηκαν στα Τέμπη. Η είδηση, οι εικόνες, ο τρόπος που συνέβη είναι όλα αρκετά συγκλονιστικα από μόνα τους. Ομως όταν με φώναξε η μάνα μου να δω το έκτακτο δελτίο και είδα τις εικόνες, πάγωσα. Δύο νύχτες πριν είχα δει τις ίδιες εικόνες στον ύπνο μου και πιστέψτε με, δεν έχω πιο βαρετό απ’ το να ασχολούμαι με περιγραφή και ερμηνεία ονείρων. Αλλά με επηρέασε τόσο βαθιά που ακόμα και σήμερα αρκετά συχνά ψάχνω πληροφορίες για το ατύχημα κ.α. Τότε, ήμουν… Διαβάστε περισσότερα »
Ακόμα το σκέφτομαι αυτο το τροχαίο που και που. Επισης και το 2004 ειχε γινει και άλλο στο πεταλο του Μαλιακού όταν πήγαιναν να δουν τους παραολυμπιακους. Το σκεφτόμουν συνέχεια γιατί μετα απο 3 ημέρες πηγαμε και εμεις στους Παραολυμιακούς με το σχολείο μου. Τα χρόνια που πήγαινα λύκειο είχα αναπτύξει έντονη φοβια με τα λεωφορεια και συνεχεια σκεφτομουν ποια ειναι η καλυτερη θεση να καθισω σε περιπτωση ατυχηματος. Από τότε δυσκολεύομαι να κοιμηθώ σε λεωφορεία.
Αυτό δυστύχημα νομίζω το έχω απωθήσει όσο λίγα γεγονότα στη ζωή μου.
Είναι πραγματικά μυστήριο πώς λειτουργεί το μυαλό, ελπίζω να το έχεις διαχειριστεί πια αυτό το σοκ, ότι έφταιγες, να μίλησες γι’αυτό. <3
Ήμουν πολύ μικρή (μιλάμε για 5-6 χρονών) όταν είχα δει συνέντευξη και φωτογραφίες από την Σπυριδούλα, την μικρή υπηρέτρια που την έκαψε με σίδερο η αφεντικίνα της. Ακόμα θυμάμαι τη φρίκη, δεν το χωρούσε το μυαλό μου. Το θυμάται κανείς;
Το θυμάμαι γιατί το είχε ψωμοτύρι η μάνα μου. Να προσέχουμε με ποιους άντρες μπλέκουμε, μην κακοπέσουμε και μας σιδερώσει κάποιος σαν τη Σπυριδούλα!
Τώρα γιατί τα αφεντικά της κοπελίτσας έγιναν ένας βάναυσος σύζυγος στο μυαλό της μάνας μου, ποιος ξέρει…
Γιατί η κυρία ζήλευε τη μικρή και υποπτευόταν ότι την γλυκοκοίταζε ο άντρας της.
Εκτός από αυτά που έχουν αναφερθεί ήδη, εμένα με είχε σοκάρει πολύ και η υπόθεση με τον Σορίν Ματέι…Η κοπέλα ήταν στο σπίτι της… είχε ζωντανή μετάδοση, κινητοποίηση και πάλι δεν κατάφερε να σωθεί… Νομίζω ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα ότι ούτε στο σπίτι μας δεν είμαστε ασφαλείς…
26 Δεκεμβρίου 2004: Όταν χάθηκαν 250.000 άνθρωποι από τσουνάμι
Το 1999 Ο βομβαρδισμός της Γιουγκοσλαβίας. Ήμουν 4 χρονών και δεν καταλάβαινα. Η μητέρα μου μου είπε ότι πονούσε η καρδιά της και εγώ σαν παιδάκι τρόμαξα διότι ήταν έγκυος και δεν έπρεπε να πάθει τίποτα. Μου εξήγησε ότι πονούσε επειδή στεναχωρήθηκε με αυτά που άκουσε, με τους νεκρούς του πολέμου. Μου εξήγησε ότι είχε μείνει χρόνια σε εκείνο τον τόπο και τον αγαπούσε πολύ και τώρα γκρεμίζεται, και ότι οι γιαγιάδες και οι παππούδες μου είχαν υπάρξει σε τέτοιες καταστάσεις. Το θυμάμαι σαν χθες, ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποιούσα ότι οι άνθρωποι σκοτώνονται μεταξύ τους.
Εμένα μικρή με είχε σημαδέψει η “σοβαρότητα” του Τρίγωνου των Βερμούδων: είχα πειστεί (από μόνη μου) ότι είναι κάτι πιθανό να σου συμβεί ως ενήλικα και έκανα πολλά σενάρια στο μυαλό μου, ενώ είχα ορκιστεί ότι θα ανακαλύψω τι συμβαίνει όταν γεράσω “κι ας είναι το τελευταίο πράγμα που θα κάνω, τουλάχιστον θα ξέρω”.