Αγαπητή Α,μπα, Διάβασα σήμερα αυτό το άρθρο. Αρχικά, μου φάνηκε ότι το άρθρο είχε κάποια λογικά points, όπως το παρακάτω: “But I question the wisdom of turning categories into credentials when it comes to politics and public debate. I reject the assumptions — otherwise known as prejudices — that certain life circumstances prohibit sensitivity and sound judgment while other conditions guarantee them. That appraises the packaging more than it does the content. It ignores the complexity of people. It’s reductive.” Στη δεύτερη ανάγνωση όμως, προβληματίστηκα. Μήπως δεν είναι αυτό ένα ακόμα επιχείρημα “Ναι αλλά δεν είμαστε όλοι έτσι”; Από την άλλη, δεν αρνείται το πρόβλημα (όπως η πλειοψηφία που χρησιμοποιεί αυτό το επιχείρημα ως αντίλογο), αλλά το παρουσιάζει υπό το πρίσμα του ότι υπάρχουν φωνές που θέλουν να βοηθήσουν από την “άλλη” πλευρά – όποια κι αν είναι αυτή, με λογικά επιχειρήματα, αλλά “φιμώνονται” επειδή είναι στην άλλη πλευρά. Δεν χάνει όμως το νόημα; Ή μάλλον, δεν αισθάνεται ο συγγραφέας, για πρώτη φορά, ότι άλλοι συνάνθρωποι αισθάνονται δεκαετίες, χ100; Αυτό που αισθάνεται ως φίμωση, όσο σωστά κι αν είναι όσα μπορεί να θέλει να πει, είναι απλά ο υπερβολικός ζήλος της άλλης πλευράς, που ζητάει να μπει στη συζήτηση που την αφορά, όπως και πρέπει, να ακουστεί, και μετά ας βοηθήσει όποιος θέλει; Θα ήθελα πολύ να ακούσω τη γνώμη σου, και των αναγνωστών, και αν υπάρχει κάποια οπτική που δεν έχω δει.
– OpenDialogue
H άποψή μου για αυτό το άρθρο συμπυκνώνεται σε ένα από τα σχόλια που άφησαν αναγνώστες:
«Κάποιος που γράφει μερικές φορές την εβδομάδα για τους New York Times δεν κινδυνεύει να περιθωριοποιηθεί. Απλώς άκου με ταπεινότητα, μετά πες αυτό που θέλεις να πεις, και αν οι άλλοι σε ακούσουν, ωραία. Αν όχι, τότε παίρνεις μόνο μια μικρή ιδέα του τι νιώθουν άλλοι σε καθημερινή βάση».
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
