Αμπα είσαι φίλη μου κι ας μην το ξέρεις, σε διαβαζω πολλά χρονια και είναι η ώρα να στραφώ σε σένα (πάντα νομίζα θα ήταν για κάτι πιο απλό αλλά έλα που δεν). Πέθανε ο παππους μου, ο ανθρωπος που με μεγάλωσε, αυτός που αγαπάω περισσότερο απολους στον κόσμο έφυγε πριν πέντε μέρες, αυτό ίσως μπορούσα να το διαχειριστώ καλύτερα αν δεν είχα να τον δω 8 μήνες και να του μιλήσω στο τηλέφωνο τουλάχιστον τρεις, τον λόγο ούτε εγώ τον ξέρω. Είχα πάει τον Φεβρουάριο και τον είδα μόνο για αυτόν, μετά εφυγα σεζον τον Ιούνιο και όλο το καλοκαίρι δεν τον πήρα ούτε ένα τηλέφωνο, θα πηγαινα σε είκοσι μέρες και δεν πρόλαβα, δεν με περίμενε. Έχω ένα βάρος στο στήθος που δεν μπορώ να διαχειριστώ, δεν μπορώ να διαχειριστώ το πως άφησα τον χρόνο να περάσει έτσι σκεπτόμενη ότι σε λίγο θα πάω όποτε έχω χρόνο να μιλήσουμε από κοντά. Τελικά δεν είχα, δεν θα περάσει ποτέ αυτό, θα το μετανιώνω μια ζωή. Είχε μιλήσει με όλους ακόμα και με τα εγγόνια που δεν ήταν τόσο κοντά, μόνο εγώ έμεινα έτσι, εγώ που τον αγαπούσα πιο πολύ από όλους. Πέθανε ξαφνικά μέσα σε λίγες ώρες. Θα φυγει ποτέ αυτό που νιώθω; Γιατί άφησα τον χρόνο να περάσει έτσι;
–Μούφα εγγονή
Αχ, γλυκό μου παιδί, μην βασανίζεσαι έτσι. Καταλαβαίνω τον μηχανισμό που σε κάνει να σκέφτεσαι με αυτόν τον τρόπο, αλλά είναι άχρηστος, πολύ άχρηστος, ακατάλληλος, αταίριαστος για τον θάνατο. Ο χρόνος έχει σημασία μόνο για τους ζωντανούς. Ήταν ο άνθρωπος που αγαπάς περισσότερο από όλους στον κόσμο και το ξέρει. Αυτό δεν αλλάζει με το τι έγινε τους τελευταίους μήνες. Η σχέση σας είναι πολύ πάνω από αυτό. Δεν αλλάζει επειδή δεν τον είχες δει πρόσφατα. Δεν μπορούσες να ξέρεις.
Μην είσαι τόσο σίγουρη ότι θα διαχειριζόσουν τώρα καλύτερα την απουσία του αν τον είχες δει πρόσφατα. Είναι ωραία σκέψη, σχεδόν, αλλά πολύ αμφίβολα πραγματική. Αυτό που κάνουμε όταν χάνουμε κάποιον είναι να βρούμε κάπου ένα νόημα, για να πιαστούμε από κάπου, γιατί αυτό που συμβαίνει δεν χωράει στην πραγματικότητα, είναι εξωφρενικό, μη-λογικό. Τώρα νομίζεις ότι βρήκες την εξήγηση, αν τον είχες δει πρόσφατα, θα ήταν όλα αλλιώς. Προσπαθείς να βρεις να κρατηθείς από κάπου. Δυστυχώς, ό,τι και να είχες κάνει, η απώλεια του θα πονούσε το ίδιο. Ή ευτυχώς – δεν εξαρτάται από τις πράξεις σου ο πόνος. Ίσως είναι πολύ νωρίς τώρα για να με πιστέψεις, αλλά δεν τα λέω για να σε ανακουφίσω, τα λέω επειδή τα πιστεύω.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Κάποτε στη θάλασσα είχα δει ένα κοριτσάκι με τον παππού του. Πρέπει να ήταν γύρω στα 10 η μικρή και ο παππούς κάπου 80. Μπήκαν μαζί στη θάλασσα, ο παππούς ένας κλασικός παππούς, όχι μοντέρνος τύπου Μπερλουσκόνι ξέρω ‘γω. Ας πούμε Μητσοτάκης (ως παππούς, όχι ως πολιτικός). Το κοριτσάκι ξεκίνησε να πάει πιο μέσα οπότε ο παππούς ίσα που πρόλαβε να της πει αντανακλαστικά ένα “πρόσεχε”, πριν αρχίσει κι εκείνος το γρήγορο κολύμπι, για να την προλάβει, να μην είναι μόνη της. Τους χάζευα από μακριά που μιλούσαν, που βουτούσε η μικρή, τι όμορφη εικόνα ήταν δε θα το ξεχάσω… Διαβάστε περισσότερα »
Σνιφ…. πάλι κεντάς βρε Πόντια!! <3 <3
θα πρέπει να βάζεις Cry Alert πριν από τέτοια κείμενα.
Μεσημεριάτικα.
Τι ιστορία..Πραγματικά η απάντηση σου με έκανε να κλάψω με αναφιλητά και είμαι και στη δουλειά. Τι πιο όμορφο από την αγάπη,με συγκινεί τόσο. Μην ξεχνάτε τα παππούδακια σας,μερικές φορές ακόμη και ένα τηλέφωνο αρκεί.
Κι εγώ δάκρυσα λιγάκι, τι όμορφα που τα λές!
Τι ωραια που τα ειπατε Ποντια και Αμπα.🌹 συμφωνω απολυτα.
Αμάν, μας διελυσες παλι. Οι απαντήσεις σου, κατα ένα περιεργο τρόπο, μοιάζουν με χαδι.
Αχ συγνώμη βρε παιδιά, έγραψα πρώτα το άλλο σχόλιο που μου θύμισε αυτή τη στιγμή, που πάντα μετάνιωνα που δε μίλησα (που και να ήθελα δηλαδή δεν θα τα κατάφερνα) και ένιωσα κάπως σα να μιλουσα σ’εκείνο το κοριτσάκι σε fast forward τόσα χρόνια μετά. Προκύπτει δηλαδή, δεν το κανω επίτηδες 🙁 Είναι όμως καλή ώρα το μεσημέρι για να κλάψεις. Δεν ξεκινάει η μέρα με βάρος και αλλά ούτε και κοιμάσαι λόγω εξάντλησης από το κλάμα. Στο μέσο της ημέρας, για να έχεις χρόνο να καταλάβεις ότι η ζωή συνεχίζεται. Ότι οι απώλειες, είναι στο πρόγραμμα. Οπότε μπορούμε ίσως… Διαβάστε περισσότερα »
Και την προηγούμενη μέρα να τον είχες δει και να ήσασταν μαζί όλο το 24ωρο, ξύπνιοι και να μιλούσατε ακατάπαυστα, το ίδιο θα ένιωθες. Μόλις συνειδητοποιείς ότι δε θα έχεις μέλλον με κάποιον, χτυπιέσαι για το παρελθόν που χάθηκε, πιστεύοντας ότι εκείνο, το παρελθόν, ήταν στο χέρι σου να το ορίσεις. Αλλά δεν ήταν. Γιατί και το παρελθόν, υπήρξε κι εκείνο μέλλον κάποια στιγμή και έγινε για λίγο παρόν. Αν είχες την πληροφορία ότι ο παππούς σου θα τα βροντούσε και θα έφευγε ξαφνικά, θα είχες κάνει άλλο προγραμματισμό και το παρελθόν που περιγράφεις, όλο αυτό το διάστημα από τον… Διαβάστε περισσότερα »
Σχετικά με την πρώτη φράση σου, είναι πώς το διαχειρίζεται ο καθένας. Εμένα για παράδειγμα αυτό που με κράτησε, μέσα σε άλλα, τη δύσκολη στιγμή που ήρθα αντιμέτωπη με το θάνατο του πατέρα μου ήταν το ότι ακριβώς το προηγούμενο απόγευμα, το τελευταίο απόγευμα της ζωής του, τον πήρα και πήγαμε βόλτα στην παραλία και περπατήσαμε αγκαζέ όσο μπορούσε. Ο δρόμος μας έφερε και καθήσαμε στο πάρκο του Φωκά που μας πήγαινε μικρά και δεν ξέρω τί με έπιασε, άρχισα να του λέω πόσο τον αγαπώ και πόσο τον ευχαριστώ που ήταν αυτός που ήταν στη ζωή μου. Όταν πέθανε,… Διαβάστε περισσότερα »
Στη δική μου περίπτωση, το φωτάκι στη θύελλα όταν σκεφτόμουν ότι δεν πρόλαβα να του πω τίποτα, ήταν ότι έφυγε χωρίς να ταλαιπωρηθεί. Υπάρχουν πάντα φωτάκια όταν υπάρχει αγάπη. Ο καθένας διαχειρίζεται αυτά που έχει στα χέρια του, γι’αυτό και έγραψα αυτή τη φράση. Για να παρηγορήσω κάποια που δεν πρόλαβε και να παρηγορηθώ κι εγώ. Επειδή ούτε κι εγώ πρόλαβα.
Διαβάζοντας τη δική σου εμπειρία παρηγορήθηκα, που μια άλλη κόρη πρόλαβε.
Όταν δεν υπάρχει λογική σ’αυτό που συνέβη, όταν πραγματικά δεν υπάρχει λογική, δεν υπάρχει φωτάκι. Οκ, επιβίωσα από τον θάνατο του ανεψιού μου, με βοήθησε ψυχολόγος να βρω μια απάντηση λογική, την έχω κατανοήσει με το νου, με το λογικό. Με βάση τη λογική, δε θα είχε σωθεί αν του είχα πάει να πάρω γιαούρτι που ήθελε, λίγους μήνες πριν πάθει ό,τι έπαθε, επειδή πίστευε ότι το γιαούρτι του έκανε καλό. Του έκανε, αλλά δε θα τον έσωζε το γιαούρτι. Δεν ήξερα τι δώρα να του παίρνω, δε ζητούσε και κάτι συγκεκριμένο, αθλητής ήταν, έφηβος ήταν οπότε δεν έσκαγα γιατί… Διαβάστε περισσότερα »
Νομιζω πατησα 3 φορες το χερακι
αχ βρε ποντιούλα..
πόντια μου αγαπημένη…
Σου στέλνω μια αγκαλιά!
“Αυτό είναι το παράξενο με τον θάνατο, οι αγαπημένοι είναι συνέχεια μαζί μας αφού φύγουν. Μάλλον επειδή δεν χρειάζεται πια να πάμε να τους δούμε, επειδή μόνο τους νιώθουμε πλέον.”
Δάκρυσα, Πόντια. Από τα πιο ωραία πράγματα που έχεις γράψει.
Ε όχι και να αποκαλείς τον εαυτό σου μούφα εγγονή γιατί δεν επικοινωνούσες συχνά με τον παππού σου. Η αγάπη ανάμεσα στα εγγόνια και παππούδες, όταν προκύψει (δεν είναι πάντα δεδομένο) είναι από τις πιο δυνατές, πιο δυνατή και από γονιό, γιατί είναι χωρίς όρους. Έτσι, χωρίς όρους για το πότε θα τον πάρεις τηλέφωνο είμαι σίγουρη ότι σε αγαπούσε και ο παππούς σου. Δεν θα έλεγα τα ίδια αν μιλούσες για γονιό, είναι στο dna πολλών γονιών να περιμένουν πράγματα από εμάς, ενώ οι παππούδες όχι. Αγαπιόσασταν έτσι, νέτα σκέτα, χωρίς δεσμεύσεις, κοίτα να το διαφυλάξεις αυτό, είναι θησαυρός.… Διαβάστε περισσότερα »
Εννοούσα οταν υπαρχει σχεση με τους παππούδες και τις γιαγιάδες, αλλιώς δεν εχει νοημα.
Γλυκό μου κορίτσι, ένιωσα την ανάγκη να σου απαντήσω σε αυτό γιατί αισθάνθηκα ότι ταυτίστηκα μαζί σου. Κι εμένα πέθανε ο παππούς μου ξαφνικά και ήταν ο αγαπημένος μου άνθρωπος επί γης. Δεν μπορείς να φανταστείς τι αδυναμία του είχα. Εγώ τον έχασα μικρή βέβαια, στις αρχές τις εφηβείας και μάλιστα για να μην διαταράξουν τη ψυχοσύνθεση μου, όταν ζητούσα να του μιλήσω και ήταν στο νοσοκομείο, μου έλεγαν πως είναι σπίτι αλλά κοιμάται. Την επόμενη μερα, έφυγε βιαστικά ο πατέρας μου. Τον πήρα τηλέφωνο και ζήτησα να μιλήσω στον παππού όταν θα έφτανε. Μου είπε ξανά πως δε γίνεται… Διαβάστε περισσότερα »
Είχα μια παρόμοια εμπειρία… Η γιαγιά μου είχε πέσει κ χτύπησε. Δε μας το είπαν οι δικοί μου, το έμαθα από μια θεία πάνω σε άσχετη κουβέντα. Εκείνη τη στιγμή η θεία λοιπόν πήρε τηλέφωνο τη γιαγιά για να της μιλήσω. Με ρώτησε πότε θα πάω να τη δω της απάντησα σε 5 μέρες. “Θα σε περιμένω κορίτσι μου”. Μετά από δύο μέρες πέθανε. Είχα την ευκαιρία να πάω εκείνη τη μερα, να την προλάβω, αλλά δεν πήγα. Το γεγονός αυτό με στοίχειωνε για χρόνια και ήταν αβάσταχτο. Με τον καιρό τα έβαλα σε μια τάξη μέσα μου, δεν θα… Διαβάστε περισσότερα »
Κι εγω έχω τύψεις για τη γιαγιά μου τη γιαγιάκα μου, όχι γιατί δεν την χαιρέτισα όταν την χάσαμε, αλλά γιατί τότε που ζούσαμε μαζί, δεν είχα πάντα την υπομονή να της δώσω το χρόνο που χρειαζόταν, να την ακούσω με υπομονή, να απαντήσω στις ερωτήσεις της, κι ας ήταν η ίδια ερώτηση ξανά και ξανά, λόγω του άγχους της.
Τώρα είναι αργά. Ελπίζω όταν ζούσε να με είχε συγχωρέσει και να ήξερε πόσο την αγαπούσα. Δεν γίνεται τίποτα άλλο.
Έχω γίνει λίγο Ιλεάνα Παπαγεωργίου , μου φαίνεται , ξέρετε …. αυτή που τα έχει περάσει όλα …. αλλά έχω να πω μια προσωπική ιστορία και γι αυτό. Εμένα με μεγάλωσε 2 χρόνια η γιαγιά μου. Σε ένα φοβερό μέρος της Πελοποννήσου, γεμάτο λουλουδάκια, ανεμώνες , κυκλάμινα και παπαρούνες. Η γιαγιά μου, με έλεγε καρδούλα μου και αγάπη μου και μου τραγουδούσε τραγουδάκια όπως “μπαμ ηκούσθη στον αέρα κι ο λαγός έφυγε πέρα”…. μετά, στα 4, με πήραν οι γονείς μου κοντά τους , πάλι σε πόλη της Πελοποννήσου. Τη γιαγιά τη λάτρευα, γιατί από αυτή κατάλαβα τι σημαίνει αγάπη.… Διαβάστε περισσότερα »
η εικόνα της με ολόασπρα, μακριά μαλλιά μαζεμένα και φουρκέτες μου θύμισε τη δικιά μου γιαγιά από τον μπαμπά.
λυπάμαι j.brian για την απογοήτευση που ένιωσες από τη μαμά σου…
δεν γνώριζα το τραγουδάκι της γιαγιάκας και με άρεσε το “ηκούσθη”.
Αγαπητή φίλη, μπήκα στον πειρασμό να γραφτώ για να σου γράψω κι εγώ δύο γραμμές. Μην κατηγορείς τον εαυτό σου, αν και οι τύψεις είναι αναπόσπαστο κομμάτι της διαδικασίας. Ο παππούς σου δεν αμφέβαλλε για την αγάπη σου, ούτε περίμενε από εσένα κάποιου είδους επιβεβαίωση. Ήξερε πόσο πολύτιμος είναι για εσένα. Ο πόνος και οι τύψεις θα παρέμεναν ίδιες, ακόμα κι αν είχες προλάβει να τον δεις. Εγώ είχα την τρομερή τύχη να περάσω το τελευταίο βράδυ της μαμάς μου στο πλάι της, παρόλα αυτά εξακολουθώ ακόμη και σήμερα να μετανιώνω για όλα όσα ποτέ δεν είπα, για όλες τις… Διαβάστε περισσότερα »
Πραγματικά πιστεύω κι εγώ ακράδαντα αυτά που λέει η Λένα. Ό,τι κι αν είχε συμβεί, θα είχες τύψεις για κάτι διαφορετικό. Δεν μπορείς να το περιμένεις και δεν μπορείς να προετοιμαστείς για το θάνατο αγαπημένου προσώπου. Είναι αιφνίδιος (ακόμη κι αν ήταν άρρωστος) και δεν σέβεται τις προτεραιότητές σου, που πολύ σωστά θέτεις στη ζωή σου.
Ελπίζω να δώσεις χρόνο στον εαυτό σου για να πενθήσεις τον παππού σου, και να μπορέσεις να βγάλεις χρήσιμα συμπεράσματα για το πώς θέλεις να διαχειρίζεσαι τις σχέσεις σου στο εξής.
Αγαπητή φίλη τα θερμά μου συλληπητήρια και μια αγκαλιά και απο μένα! Είναι ένα βαρύ φορτίο το να χάσεις τον αγαπημένο παππού ή γιαγιά! Αλλα θα το ξεπεράσεις και θα τον θυμάσαι παντα με πολλή αγαπη, να το ξέρεις.Μην αυτομαστιγώνεσαι οτι δεν πρόλαβες να του πείς το τελευταίο αντίο, εκείνος το ήξερε και το ένιωθε πόσο τον αγαπάς και οτι τον σκεφτόσουν… Όταν εχασα την αγαπημένη μου γιαγια, αυτή που γεμισε χαρά, ιστορίες και ταξίδια τα παιδικά μου χρόνια και έκανε τα εφηβικά να είναι πιο bearable, ήταν στο νοσοκομειο μηνες… Πήγαινα κάθε μέρα να την δω, όλη μου η… Διαβάστε περισσότερα »