Αγαπητή «Α, μπα»: Πειράζει που δεν κοινωνικοποιούμαι όπως οι άλλοι;

Αγαπητή Αμπά, πάντα μου άρεσε να παρακολουθώ σειρές και να περνάω ώρες στον υπολογιστή μου βλέποντάς τες, διαβάζωντας επίσης λογοτεχνία με τις ώρες. Παλιά γινόταν όλο αυτό εις βάρος των υπόλοιπων υποχρεώσεών μου με αποτέλεσμα να χάσω μεγάλο μέρος των φοιτητικών μου χρόνων έτσι. Αυτό ήταν ουσιαστικά ήταν σύμπτωμα μιας άσχημης ψυχολογικής κατάστασης την οποία σε μεγαλύτερο βαθμό έχω αντιμετωπίσει επιτυχώς. Τελείωσα τη σχολή με καλό βαθμό και στα 4 χρόνια, έχω μια πολύ καλή σχέση με το αγόρι μου, βγαίνω με φίλους, δουλέυω κτλ. Αυτά άλλαξαν αρκετά πρόσφατα όταν έφυγα στο εξωτερικό για σπουδές. Είμαι στη σχολή 8-10 τουλάχιστον κάθε μέρα και όλα αυτά σε συνδυασμό με το διάβασμα στο σπιτι, τις δουλειές, τη μοναξιά με αφήνουν στο τέλος της ημέρας να θέλω μόνο να δω 1-2 επεισόδια σειράς και να μιλήσω στο σκαιπ με το αγόρι μου. Με αφορμή μια συζήτηση που είχα με μια συμφοιτήτρια η οποία αναρωτιόταν γιατί χάνω τόσο χρόνο να βλέπω σειρές και γιατί δεν βγαίνω πιο συχνά, προβληματίστηκα ότι επαναλαμβάνω παλιές συμπεριφορές. Η διαφορά είναι βέβαια ότι τώρα αφιερώνω για τη σχολή πολλές ώρες, έχω το αγόρι μου, βγαίνω και μία στο τόσο αλλά όχι όσο οι συμφοιτητές μου είναι αλήθεια. Και από τη μία με πιάνει ένα ελαφρύ FOMO διότι όντως το να μένω σπίτι κάποιες φορές για μέρες χωρίς να κάνω τίποτα μου στοίχισε τα φοιτητικά μου χρόνια, από την άλλη με ξέρω και δεν είμαι από αυτούς που θέλουν να είναι συνέχεια έξω, μου αρέσει το σπίτι μου. Η πρώτη ερώτηση και πιο γενική, πιστεύεις οτι γενικά το να βλέπεις σειρές είναι χάσιμο χρόνου (σε σχέση πχ. με το διάβασμα)? Δεύτερον οι άνθρωποι έχουν διαφορετικές ανάγκες κοινωνικοποίσης? Εγώ με το να βγώ 1-2 φορές την εβδομάδα είμαι χαρούμενη, βλέποντας όμως τους συμφοιτητές μου να είναι συνεχώς έξω νιώθω ότι κάτι χάνω ενώ ξέρω οτι περνάω καλά στο σπίτι μου. Σε ευχαριστώ πολύ και περιμένω την απάντηση σου με ανυπομονησία! ΥΓ. η τελευταία σειρά που βλέπω και με κάνει να κλαίω και τα 45 λεπτά είναι το This Is Us, αν το έχεις δεί, ποιά είναι η γνώμη σου?

-a bit anti-social

Μια χαρά είσαι.

Δεν πιστεύω ότι οι σειρές είναι απαραίτητα κατώτερες από το διάβασμα, υπάρχουν πολλά σκουπίδια που μπορεί να διαβάσει κανείς. Οι σειρές πλέον είναι το οικόσιτο σινεμά. Η ποιότητα έχει αλλάξει, οι ρυθμοί έχουν αλλάξει. Είναι πολύ δύσκολο να αναλύσεις ένα θέμα στη μιάμιση ώρα μιας ταινίας, όταν υπάρχουν σειρές που λένε μια ιστορία με συνθήκες σινεμά επί πέντε, έξι ή και παραπάνω ώρες. Άρα, ανάλογα με τις επιλογές που κάνεις είναι και η ποιότητα της πληροφορίας που λαμβάνεις. Το στερεότυπο «η τηλεόραση είναι σκουπίδι» ανήκει στην δεκαετία του ’90 πια, και η δεκαετία του ‘90 είναι πλέον πολύ, πολύ μακριά.

Σαφώς οι άνθρωποι έχουν πολύ διαφορετικές ανάγκες κοινωνικοποίησης. Αν νιώθεις ότι χάνεις κάτι, σκέψου αν το νιώθεις επειδή σου λένε ότι θα έπρεπε να το νιώθεις. Δεν είναι εύκολο να το διακρίνεις, αλλά προσπάθησε να είσαι απόλυτα ειλικρινής με τον εαυτό σου. Αν κάποιος με πολύ κύρος μπορούσε να σου εγγυηθεί ότι πέρα από κάθε αμφιβολία μπορείς να περνάς τα φοιτητικά σου χρόνια όπως εσύ θέλεις να τα περάσεις, και δεν χάνεις απολύτως τίποτα όσο είσαι ο εαυτός σου, τι θα έκανες; Θα ένιωθες το ίδιο;

Το This is Us το βλέπω από τότε που ξεκίνησε. Είναι μηχανή παραγωγής δακρύων και γέλιου, με ακρίβεια μετρονόμου. Ξεκινάει με ελαφρύ συμβάν, κάτι πάει πολύ στραβά και κάποιος απογοητεύεται τρελά, εμείς κλαίμε, αλλά τελικά κάποιο σπουδαίο μάθημα βγαίνει από το στραβοπάτημα και κάτι πολύ καλό βγαίνει από την ιστορία, εμείς κλαίμε ανακουφισμένοι, και μόλις πάμε να χαλαρώσουμε, κάποιος τρίτος ξαφνικά φαίνεται να πατάει στις λάσπες, και ξαφνικά, διαφημίσεις. Και ξανά από την αρχή.

Είναι ρηχό, εκβιάζει συναίσθημα με έναν προβλέψιμο τρόπο, τόσο καλά κατασκευασμένο στο να προκαλεί αντιδράσεις επί παραγγελία, που είναι αδύνατο να σταματήσεις να το βλέπεις, ακόμα και όταν είναι προφανές τι ευτελές θέαμα τελικά παρουσιάζει.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News