Αγαπητή Aμπα, Παλιά είχα πολλούς φίλους και γνωστούς (ξέρω ότι δεν ήταν φίλοι μου όλοι εκείνοι αλλά έτσι νόμιζα) και θυμάμαι ότι αν δεν βγαίναμε έξω για ποτό ότι μιλούσαμε με τις ώρες στα τηλέφωνα. Σήμερα έχω μόνο 2 και πολύ καλούς με τους οποίους όμως δεν μιλάμε πολύ συχνά επειδή δεν συγχρονιζόμαστε στον ελεύθερο χρόνο. Ξέρω ότι οι καλοί μας φίλοι δεν μπορούν να είναι πάνω από 2-3 αλλά νιώθω ότι μου λείπει να μπορώ να σηκώνω το τηλέφωνο και να μιλώ με πολλή κόσμο για διάφορα θέματα. Είναι φυσιολογικό αυτό που νιώθω ή είναι αφελές και πρέπει να το ξεπεράσω;
-Friends
Κάτι μπορεί να είναι φυσιολογικό και αφελές, ταυτόχρονα.
Δεν χρειάζεται να ξεπεράσεις μια επιθυμία ή ανάγκη που δεν σου κάνει κακό, να προσαρμοστείς χρειάζεται. Εφόσον κατάλαβες ότι όλοι αυτοί ήταν γνωστοί και όχι φίλοι, τι σε εμποδίζει να μιλάς με τις ώρες με άλλους γνωστούς που δεν τους πειράζει να μιλάνε με τις ώρες στο τηλέφωνο; Τα τηλεφωνήματα που κρατάνε πολύ είναι σπορ για λίγους, για αυτούς που α) έχουν χρόνο και β) τους αρέσει, δεν είναι η πλειοψηφία, ωστόσο, υπάρχουν. Φαντάζομαι ότι θα μπορέσεις να τους βρεις, αν έχεις υπόψη σου ότι δεν είναι (απαραίτητα) φίλοι όλοι αυτοί.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Κάτι μου λέει ότι είσαι γύρω στα 20 και με το “παλιά” αναφέρεσαι στα 17-18 σου. Εγώ πάντως έχω φτάσει σε τέτοιο επίπεδο ακοινωνησιάς που όταν παίρνω κάποιον τηλ και δε το σηκώνει ανακουφίζομαι. 😂 Να μη συζητήσω τώρα στην καραντίνα που μου αρχίζουν τις βίντεο κλήσεις και πρέπει να αλλάξω μπλούζα, να χτενιστώ και να ισιώσω και το ριχτάρι του καναπέ, εφιάλτης.
Το γνωστό “δεν μπορώ να αναβάλλω άλλο αυτό το τηλέφωνο, αλλά κάνε να μην απαντήσει γιατί δεν θέλω καθόλου να μιλήσω αυτή τη στιγμή σε κανέναν” συναίσθημα 😂
Been there.
Χαχαχαχα εάν δεν απαντήσει τότε δεν αισθάνομαι τύψεις να αφήσω κι εγώ αναπάντητο το επόμενο τηλέφωνο. Έτσι πάει 😂😂
Κι εγω καμια φορά αισθάνομαι έτσι ενω κατα βάθος θέλω κόσμο στη ζωή μου και δεν θελω να χαθώ απο παλιους φιλους που εφυγαν. Ανακουφίζομαι λιγο που σας βλέπω να το παιρνετε στην πλάκα Εντελβαις και Anna. Εγώ νόμιζα ώρες ώρες πως εχω κάποιου ειδους κοινωνικο άγχος που νιωθω σαν εσας πολλες φορές.
Κοινωνικο άγχος το να έχεις όρια στις αντοχές κοινωνικής επαφής;
Όχι βέβαια, από μόνο του σίγουρα όχι!
Το θέμα Άννα ειναι οτι γενικότερα με ενοχλέί η σκέψη να χαθώ με φίλους που έχουν μετακομίσει μακρυά, θέλω να συντηρώ τον κοινωνικό μου κύκλο και να μαθαίνω νέα τους αλλά απο την άλλη νιώθω όπως εσείς με τα τηλέφωνα. Τα κάνω κάπως καταναγκαστικά με μια αμηχανία και μια βαρεμάρα και ενώ καλώ κρυφοχαίρομαι αν δεν απαντάνε όπως λες εσύ και η Εντελβαις. Και όλο αυτο μου φαίνεται οξύμωρο γι’αυτο έχω αναρωτηθεί αν έχω πρόβλημα. Στη δια ζώσης επαφή δεν έχω θέματα. Αλλά βλέποντας πως υπάρχουν κι αλλοι που καλούν και χαίρονται με την μη απάντηση και εντυπωσιάστηκα!
Αχ αυτό το τελευταίο. Μου σκάει βιντεοκλήση τις προάλλες ενώ είμαι στον καναπε και τρώω τοστάκι με μουστάρδα. Ενα δράμα
Εμένα πάντως μου φαίνεται ότι ο πλανήτης (ναι, όλος ο πλανήτης), αυτή τη στιγμή είναι γεμάτος από κόσμο που θέλει να κάνει ακριβώς αυτό.
Δεν βρίσκουμε πέτρα να κρυφτούμε από κάτω όσοι δεν αντέχουμε να ξανακούσουμε το τηλέφωνο να χτυπάει.
Έχω δύο φίλες και μία θεία που ξέρω πως θα χρειαστώ τουλάχιστον 45 λεπτά αν μιλήσουμε στο τηλέφωνο και χωρίς να λέμε κάτι συγκεκριμένο. Αν δεν τις κλείσω εγώ είναι ικανές να μιλάμε επί ώρες. Πολύ κουραστικό. Αυτά ήταν ευχάριστα άντε μέχρι το Λύκειο, τώρα πλέον προσπαθώ να τα αποφύγω.
Όλοι έχουμε αυτές τις φίλες και αυτή την θεία που περιγράφεις. Μα σε πόσες εκδόσεις κυκλοφορούν;
Κάτι τέτοιους συγγενείς σκεφτόμουν όταν απαντούσα στην Εντελβάις εδώ γύρω 😂
Αχ @Sally μου, ερασιτεχνισμοί.
Δεν απαντάς στο τηλέφωνο. Μετά παίρνεις σε ώρα που είναι βέβαιο ότι δεν θα απαντήσουν τουλάχιστον τρεις φορές. Όταν σε πάρουν δεν απαντάς και επαναλαμβάνεις (πάντα παιρνεις πολλές φορές).
Την μία φορά που θα μιλήσετε τελικά το χρόνο, τονίζεις πόσες πολλές φορές πήρες τηλέφωνο και πόσο τους σκεφτόσουν στο μεταξύ.
Υπάρχει ένα μικρό ποσοστό αποτυχίας βέβαια αν τελικά απαντήσουν, αλλά είναι αναγκαίο ρίσκο.
Υπογραφή: Aγαπημένη ανιψιά σογιού σε μέγεθος μικρής πόλης.
Πφφφ και ‘γώ έχω στενούς συγγενείς τέτοιους, κάνω ψυχική προετοιμασία πριν τους καλέσω να δω τι κάνουν.
Οι κοινωνικές μας ανάγκες είναι θέμα γούστου, δεν υπάρχει κανόνας (για όνομα, πόσους κανόνες θα βάλουμε πια;) Επίσης, η κοινωνική μας ζωή περνάει από πολλές φάσεις και κάθε τόσο πρέπει να κάνουμε restart, να προσαρμοζόμαστε, να ανανεωνόμαστε: οι φίλοι μας κάνουν παιδιά ή μετακομίζουν, κάνουμε εμείς παιδιά ή μετακομίζουμε, διαφοροποιούμαστε με ανθρώπους που κάποτε τα βρίσκαμε, θα φύγουμε από μια παρέα γιατί μας φέρθηκε άσχημα, θα αλλάξουμε δουλειά, θα χωρίσουμε από μια σχέση χρόνων ενσωματωμένη στον κοινωνικό μας κύκλο, θα βγούμε στη σύνταξη, θα έχουμε λιγότερο ή περισσότερο ελεύθερο χρόνο… Τα λέω όλα αυτά γιατί είναι απολύτως φυσιολογικές αλλαγές στη… Διαβάστε περισσότερα »
Τα πάντα ρει.
σε καταλαβαίνω.. εμένα μου λείπει να πάω για ένα καφέ και να συναντηθώ τυχαία με κόσμο να κάτσουμε και να αράξουμε.. και δεν φταίει μόνο ο κορονοϊός, που ούτως ή άλλως πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί.. φταίει που όλοι μας μεγαλώνουμε και τρέχουμε να προλάβουμε τα πάντα όλα εκτός από να χαλαρώσουμε και να πούμε τα νέα μας
εγώ το μόνο που θέλω είναι να ανοίξουν τα μπαρ. Κατά προτίμηση ημέρα καταβολής μισθού.
αμύριστο λουλούδι στέλνω τους αγωνιστικούς μου εναγκαλισμούς…
Γεια σου Friends! Κι εγώ ανήκω στη μυστηριώδη κατηγορία των ανθρώπων, που θέλουν να μιλάνε στο τηλέφωνο όλη την ώρα! Στην επόμενη Α,μποσυναντηση θα αλλαξουμε τηλεφωνα! 🍓🍓
Ανυπομωνώ για την επόμενη αμποσυνάντηση😊 Θέλω πολύ να σας γνωρίσω
Δε γνωρίζω την ηλικία σου, αλλά ως γενική αρχή στη ζωή να ξέρεις πως όταν αισθανόμαστε κάτι δε χρειάζεται να μας απασχολεί το αν είναι φυσιολογικό ή όχι. Τα συναισθήματα είναι «ψυχικά αντανακλαστικά» και δεν ελέγχονται. Καλό είναι να προσπαθούμε να τα κατανοήσουμε αλλά όχι να τεστάρουμε αν στέκουν. Όλα εξηγούνται. Απλά άλλα είναι περισσότερο λειτουργικά και άλλα λιγότερο. Είναι ανθρώπινο λοιπόν να θες να καλύψεις τις κοινωνικές σου ανάγκες! Εδώ νιώθω πως αγγίζεις την αίσθηση του «ανήκειν».Να νιώθει δηλαδή κάποιος μέλος μιάς ομάδας με κάποια κοινά χαρακτηριστικά. Να νιώθει αποδοχή. Νομίζω το «Α, μπα» έχει δεχτεί παραπλήσια ερώτηση πρόσφατα… Διαβάστε περισσότερα »
Όντως μετά από τις σπουδές αλλάζει το τοπίο στους φίλους. Όσοι δε, έχουν αλλάξει πόλεις κτλ ακόμη πιο δύσκολα. Πάντως καλό είναι που συνειδητοποιείς ότι καλοί φίλοι δεν μπορούν να είναι πάρα πολλού, για να μην αγχώνεσαι δηλαδή. Μπορείς όμως να κάνεις καινούριους, αλλά πρέπει εσύ να ξεκουνηθείς. Όποιος έχει το θέμα, αυτός προσπαθεί. Αν θες και από τη δική μου εμπειρία, προσπάθησε να μη βάζεις ταμπέλες, δηλαδή ο κολλητός, ο γνωστός , ο πολύ φίλος…. Πολύ πολύ φίλο/η δε νοιώθω ότι έχω, γιατί πια βλέπω τους ανθρώπους όπως είναι , έχω μάθει και τον εαυτό μου καλύτερα και όταν… Διαβάστε περισσότερα »
Και επίσης πολύ σημαντικό μη βάζεις κόσκινο στις ηλικίες.
Μπορεί να βρεις πολύ καλή επικοινωνία με άνθρωπο
που σας χωρίζουν 10- 20 ή και παραπάνω χρόνια προς τα πάνω
ή προς τα κάτω.Άλλες ηλικίες, άλλοι κώδικες σε πολλά,
αλλά πάντα μπορείς να ταιριάξεις με αρκετά μεγαλύτερους
ή αρκετά νεώτερους.
Σε κρατάει σε εγρήγορση. μαθαίνεις πολλά και από τους πάνω
και από τους κάτω.
Απλά μην βάζεις ηλικιακές παρωπίδες.
Γενικά στη ζωή μας γνωρίζουμε πολλούς ανθρώπους, συναναστρεφόμαστε μαζί τους, βγαίνουμε κτλ όμως δεν συνεπάγεται οτι θα μείνουν όλοι η οτι θα ταιριάξουμε με όλους. Στο τέλος της ημέρας, θα μείνουν αυτοί οι 2-3 που θα είναι οι πιο ουσιαστικοί φίλοι μας.
Εγώ έχω το ανάποδο πρόβλημα. Με κάποιους που μιλάμε στο τηλ. και μόνο δεν ξέρω αν είναι φίλοι ή καλοί γνωστοί. Αφού μιλάμε, μοιραία θα πω και τι μου συμβαίνει, τι αντιμετωπίζω κλπ. Αυτούς που θεωρώ φίλους από την άλλη , πώς να τους νιώσω κοντά μου όταν δεν τους βρίσκω στο τηλ ή το messenger. Μπέρδεμα…