Γεια σου, Α,μπα. Θα ήθελα την γνώμη σου και των σχολιαστών στο εξής θέμα: όταν τα μικρά παιδιά συνοδεύονται από τους γονείς τους και θέλουμε να τα κάνουμε παρατήρηση, πρέπει να απευθυνόμαστε στους γονείς ή στα ίδια τα παιδιά; Δουλεύω σε εμπορικό κατάστημα και σήμερα ενα πιτσιρίκι γύρω στα εφτά κλωτσούσε την τζαμαρία. Του έκανα νόημα να σταματήσει και με έγραψε κανονικά. Ο πατέρας του δεν έδινε την παραμικρή σημασία, παρά ασχολιόταν με το κινητό του, ενώ είχε δει τι έκανε το παιδί. Στο τέλος βγήκα έξω και του λέω “Σας παρακαλώ, μπορείτε να πείτε στο παιδί σας, να σταματήσει;” και πολύ εκνευρισμένος μου απάντησε ότι αν θέλω να απευθυνθώ στο ίδιο το παιδί και ότι έχει αντίληψη. Του είπα, ότι ήδη του έκανα νόημα και δεν σταματάει και αυτός συνέχιζε να μου φωνάζει ότι τα παιδιά είναι άνθρωποι, όπως εμείς. Λοιπόν, του είπα του μικρού “σε παρακαλώ μπορείς να σταματήσεις να κλωτσάς;” και αυτό σταμάτησε να κλωτσάει, αλλά μου έκανε μετά κοροϊδευτικές γκριμάτσες… Να πω την αλήθεια, είμαι της άποψης, ότι πρέπει να μιλάμε στα παιδιά ακριβώς, όπως θα μιλούσαμε στους ενήλικες, αλλά υπάρχουν και γονείς, που παρεξηγούνται αν απευθύνεσαι στα παιδιά τους κάνοντάς τα παρατήρηση. Επίσης, μου φάνηκε υπερβολική η αδιαφορία του πατέρα απέναντι στο παιδί του και υπερβολική η αντίδρασή του σε εμένα. Ποια είναι η άποψή σου; Θεωρείς, επίσης, ότι οι γονείς πρέπει να αφήνουν τα παιδιά ελεύθερα να κάνουν, ότι θέλουν, χωρίς να τα κάνουν οι ίδιοι παρατήρηση; Ξέρω, ότι υπάρχει μια παιδαγωγική τάση, ότι το παιδί πρέπει να αφήνεται να κάνει, ότι θέλει και να μην το μαλώνεις για τίποτα.
– Πωλήτρια σε κρίση
Αν υπάρχει τέτοια τάση, δεν θα την έλεγα παιδαγωγική.
Σε μερικές οικογένειες δεν έχει σημασία τι θα κάνεις, γιατί θα σε γράψουν και οι μικροί, και οι μεγάλοι, όπως στο παράδειγμα που έφερες. Ένα εφτάχρονο παιδί που κλωτσάει τζάμι έχει διαμορφωθεί προ πολλού προς μια κατεύθυνση που δεν αλλάζει με παρατηρήσεις. Σε άλλες οικογένειες δεν έχει σημασία σε ποιον θα το πεις πρώτα, γιατί όλοι θα αντιδράσουν, μεγάλοι και μικροί.
Θα έλεγα ότι το σωστό είναι να απευθύνεται κανείς στους γονείς όταν πρόκειται για ανήλικα παιδιά
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Είναι απίθανες οι βλακείες που λέει ένας άνθρωπος προκειμένου να αποφύγει ένα απλό συγνώμη
Αχ…. και που να δεις τι γίνεται στα σχολεία που αντί για τζαμαρίες κλωτσάνε το ένα το άλλο και μετά έχεις να συνεννοηθείς με γονείς σαν αυτούς…είναι να τρελαίνεσαι η δασκάλα! Δεν τους πιανεις από πουθενά ορισμένους! Θεωρώντας το παιδί πρέκτασή τους νιωθουν σαν να επικρινεις αυτους τους ίδιους. Η “παιδαγωγική τάση” ασε το παιδί να κάνει οτι θέλει έχει εφευρεθεί από γονείς που βαριούνται να οριοθετήσουν τα παιδιά τους και φυσικά ισχύει ΜΟΝΟ για το δικό τους το παιδί. Γιατί αν έρθει άλλο παιδάκι να πειράξει το δικό τους ή τα πράγματά του εκεί ξεχνάνε την τάση λένε μόνο”που… Διαβάστε περισσότερα »
Αχ, ναι η διαχείριση γονέων! Πόσο πιο καλά θα λειτουργούσε το εκπαιδευτικό σύστημα αν υπήρχε συμμετοχή των γονέων μεν, οριοθέτησή τους δε. Αλλά άλλη πονεμένη ιστορία για το τι μπορεί να κάνει ο δάσκαλος μέσα στην τάξη πριν αρχίσουν οι αναφορές και οι απειλές για μηνύσεις, γιατί φευ “Κάνεις διακρίσεις στο παιδί μου και του έδωσες μικρότερο ρόλο στο θεατρικό για το τέλος της χρονιάς από τον Θανασάκι της κυρα Ρίτσας…
Το “μάζεψε το κ@λόπαιδό σου” συμπεριλαμβάνεται στις παιδαγωγικές τάσεις λέτε;; 😜
Καταλαβαινω οτι το λες για πλακα αλλα ας μην χαρακτηριζουμε τα παιδια. Ειναι τοσο δυσκολο να σαι παιδι και τοσο δυσκολο να σαι γονιος. Δεν παιρνανε ολα απο τα χερια μας, ουτε απο τα ματια μας.🌷🌷
*περνάνε πφφφ
ΝΑΙ! Hands down!
Υπαρχει πραγματι η ταση να μην θετει κανεις ορια στα παιδια και να τα αφηνει να κανουν ο,τι θελουν. Στα παιδαγωγικα ονομαζεται υποβοηθουμενη αναπηρια. Πως δλδ μπορεις να παρεις ενα λειτουργικο, υγιες παιδι και να το μετατρεψεις σε αχρηστο, απροσαρμοστο, δυστυχισμενο ενηλικα.
Και για μένα ξεκάθαρα στους γονείς πρέπει να απευθύνονται οι παρατηρήσεις. Όχι μόνο γιατί δεν είναι ευθύνη του καθενός να μαζέψει τα παιδιά τους και να τα πείσει να συμμορφωθούν αλλά και γιατί θεωρητικά οι γονείς ξέρουν τον σωστό τρόπο για να τα κάνουν να πειθαρχήσουν, ξέρουν τα κουμπιά τους ας πούμε. Βέβαια η απάντηση εννιά στις δέκα φορές είναι «ε, παιδί είναι, τι να κάνουμε» αλλά έστω…
Τοτε πες του οτι αν δεν μαζεψει το παιδι του θα αναγκαστει να πληρωσει εκεινος τα σπασμενα. Κυριολεκτικα .Να δεις για ποτε μαζευονται.
Εγώ όταν βλέπω πως ο γονιός αδιαφορει απευθύνομαι στο παιδί όλο γλύκα, χαμόγελο και μάτι που στάζει αίμα ” Μην πειραζεις τη βιτρίνα πουλάκι μου” . Η συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών συμμορφωνεται, εκτός από εξαιρετικές περιπτώσεις,που όμως ούτε οι γονείς μπορούν να βάλουν φρένο και τότε απλώς αποδέχομαι, ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτε και όταν φύγουν απλώς θα μετράω ζημίες.
Ο συγκεκριμένος πατέρας ήταν μαλάκας, μην ψαρώνεις
Λένα δυστυχώς υπάρχει τέτοια τάση. Βασικά υπάρχει η παιδαγωγική της ενσυναίσθησης που (δεν ξέρω αν το κάναμε εμείς οι Έλληνες μόνο-δεν γνωρίζω τι γίνεται σε άλλες χώρες) την ξεχειλώσαμε, την κάναμε “το παιδί καβαλάει τους πάντες και τα πάντα” και την ξαναβαφτίσαμε ενσυναίσθηση. Ήμουν σε σχετικές ομάδες στο fb, έφριξα, προσπάθησα να απαντήσω σε κάποια υπερβολικά posts/σχόλια που έβλεπα, δεν άντεξα και αποχώρησα γιατί μου ανέβαινε η πίεση. Προς τη γράφουσα τώρα. Εξαρτάται σε τι πλαίσιο βρίσκεσαι για το αν θα απευθυνθείς στον γονέα ή το παιδί. Αν π.χ. δούλευες σε έναν παιδότοπο και το παιδί ανέβαινε σε ένα παιχνίδι… Διαβάστε περισσότερα »
Κατ’ αρχάς, αυτό ακριβώς: Θα έχει μέλλον.
Την είδε μεσάζοντας ο πατέρας. Είναι κληρονομική η ηλιθιότητα;
Δεν είναι παιδαγωγική τάση,είναι όμως ψυχολογική τάση, την οποία συμμερίζονται πολλοί ψυχολόγοι, και λέει ότι δεν πρέπει να μαλώνουμε τα παιδιά αλλά πρέπει να τους εξηγούμε μέχρι να λιώσουν τα δόντια μας το λόγο που δεν πρέπει να κάνουν κάποια πράγματα.Αυτό το έχουν υιοθετήσει οι γονείς (επιλέγοντας να αδιαφορήσουν για τις πράξεις των παιδιών τους τις περισσότερες φορές)και το έχουν μεταφέρει στους παιδαγωγούς,οι οποίοι με τη σειρά τους έχουν να παλέψουν με το τέρας και τη βλακεία του καθενός.Δράμα η κατάσταση!
Τα παιδιά είναι αυτό.Παιδιά.Αν μπορούσαν να αξιολογήσουν σωστά κάποια πράγματα θα τα αφήναμε να ψηφίζουν κιόλας.
για μένα καλύτερα είναι να απευθύνεσαι στα παιδιά και να μιλάς με ύφος σοβαρό και αποφασιστικό. Τα περισσότερα σταματούν και σε ακούν. Αν δεν συμμορφωθούν και συνεχίσουν να αγνοούν επί της ουσίας την παρατήρηση, τότε πρέπει να απευθυνθείς στους γονείς. Προσοχή όμως: δε φωνάζεις στο παιδί, δε βρίζεις, δεν προστάζεις επιτακτικά να γίνει αυτό που εσύ θεωρείς σωστό. Απλά στέκεσαι κοντά του και του μιλάς. Είμαι κάθετα αντίθετη σε πρακτικές του τύπου “μαζέψτε τα παιδιά σας”, “ως γονείς θα πρέπει να…..” ή επικριτικό ύφος που υποδεικνύει ότι κάποιοι δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους ή δεν επιτελούν σωστά το ρόλο… Διαβάστε περισσότερα »