Αγαπητη α μπα, διαβαζω τις απαντησεις σου κ σε συγχαιρω για την νηφαλια κ ειληκρινη ματια σου. Σε καποια απο αυτες ανεφερες πως για να προχωρησει μια σχεση πρεπει να εχουν απαντηθει τα εξης καίρια ερωτηματα: “Πού μένουμε” κ αν “θελουμε παιδια”. Αυτό με ειχε προβληματισει αρκετα γιατι εχω το εξης θεμα. Ειμαι 33χρονων εχω δυο παιδακια κ με τον ανδρα μου αποφασισαμε οταν παντρευτηκαμε να ζησουμε στην πρωτευουσα οπου ζουσε μονος του 15χρονια. Ετσι λοιπον μετακομισα κι εγω εκει. Εγω ζουσα μόνη 10χρονια ανα την Ελλαδα κ αποζητουσα ενα σταθερο τοπο διαβιωσης. Μετα τον τρίτο χρονο γαμου κ ενω εχουμε δυο μωρα επιθυμεί να επιστρεψει στη γενετειρα του σε ενα ορεινο απομονωμενο χωριο κ να ζουμε μαζι με τους γονεις του. Προσχημα ειναι τα οικονομικα μας , αλλα βλεπω πως υπαρχει κ ψυχολογικος εκβιασμος απο την οικογενεια του. Αυτο το μοντελο ζωης ειναι κατι που δε μου ταιριαζει καθολου κ δεν μπορω να το υποστηριξω. Επισης δε θελω να μεγαλωσω τα παιδια μου σε τοσο φτωχο πολιτιστικα περιβαλλον . Να σημειωσω πως ειμαστε κ οι δυο ελευθεροι επαγγελματιες κ εχουμε τη δυνατοτητα αλλαγης εδρας. Καλες ολες οι θεωριες λοιπον , αλλα οι σχεσεις δεν ειναι στατικες κ οταν αλλαζουν οι επιθυμιες κ σπανε οι αρχικες συμφωνιες τι κανεις? Ακολουθεις για να μη χωρισεις; ειμαι σε τεραστιο αδιεξοδο. Η- δεν ξερω πού μένω!
-ΠρωτευουσιανΑ
Πράγματι πιστεύω ότι για να προχωρήσει μια σχέση πρέπει να έχουν απαντηθεί αυτά τα δύο ερωτήματα. Δεν είπα ποτέ ότι οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα είναι εγγυήσεις για το μέλλον. Είπα ότι αν υπάρχουν διαφωνίες από την αρχή, το μέλλον είναι ακόμα πιο δύσκολο, η συνέχεια στρωμένη με πολλά εμπόδια. Δεν είπα ότι οι σχέσεις είναι στατικές. Αντιθέτως, αγαπητή φίλη, έχει ματώσει το πληκτρολόγιο να γράφω ότι εγγυήσεις για το μέλλον δεν υπάρχουν.
Οπότε, εμμένω στην θεωρία μου, όπως την έχω διατυπώσει.
Όταν αλλάζουν οι επιθυμίες και σπάνε οι αρχικές συμφωνίες, αποφασίζεις αν μπορείς να ζήσεις με τα νέα δεδομένα, ή όχι. Αν δεν θέλεις να χωρίσεις, ακολουθείς. Αν βάζεις άλλα πράγματα πιο ψηλά στην ιεραρχία, χωρίζεις. Πριν κάνεις οτιδήποτε όμως, είναι νομίζω σημαντικό να καταλάβεις ή να επιβεβαιώσεις αν ο άντρας σου υποκύπτει σε συναισθηματικό εκβιασμό, ή αν όντως θέλει να πάτε εκεί επειδή νιώθει οικεία, ή για άλλο δικό του λόγο. Πάντως, ό,τι και να συμβαίνει, ο γονείς του δεν μπορούν να τον κάνουν να κάνει οτιδήποτε. Αν υποκύπτει σε συναισθηματικούς εκβιασμούς γονέων στην ηλικία που είναι, πρέπει να λάβεις κι αυτό υπόψη σου σχετικά με τον άντρα που έχεις δίπλα σου. Αν υποκύψει σε αυτόν, θα υποκύψει και στους επόμενους, και δεν θα είναι οι γονείς του υπεύθυνοι για αυτό, δικές του αποφάσεις είναι. Σου το λέω για να μην μετακινήσεις την ευθύνη αλλού για να αποφύγεις την άμεση αντιπαράθεση με τον άντρα σου. Με αυτόν έχεις το πρόβλημα, όχι με τους γονείς του.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Θέλει τόσο πολύ να πάει που αν δεν πας αυτόματα χωρίζετε; Εάν ναι, έχετε πολύ πιο σοβαρά θέματα στη σχέση σας από το πού θα μείνετε.
Πράγματι, δηλαδή τί πάει να πει το είπε και τέλος; Λες και είναι νόμος. Βέβαια, από ό,τι καταλαβαίνω ήδη θα έχου μιλήσει αρκετα, οπότε αυτό είναι η κατάληξη.
Μήπως υποσχέθηκαν πολλά στο οικονομικό θέμα (κληρονομικά που δεν ξέρεις) και την ευκολία να προσέχουν τα παιδιά; Από την άλλη, μήπως η δουλειά του άντρα σου πάει κατά διαόλου και δεν το ξέρεις;
Βλέπεις αν μπορεις να ζήσεις με τα νεα δεδομένα και λαμβάνοντας υπόψην τι αλλες συνέπειες θα εχει αυτη η αλλαγή στη δική σου ζωή. Επιπλεον κανεις δεν μπορει να ξέρει το μέλλον αλλα μια τέτοια αλλαγή θα επαναπροσδιορίσει πολλα στην οικογένειά σας και στη σχεση σας. Δεν ειναι μονο μια αλλαγή τοποθεσίας που ζείτε. Αν δεν πας εσυ και τα παιδιά θα φύγει μόνος του;τι σου λεει αυτο για τη θέση σας στη ζωή του; Αν πεις οχι θα εχεις καθημερινό πόλεμο ;τι σου λεει αυτο για το σύντροφο ζωής που εχεις; Παρεπιπτόντως εμενα οταν μου συνεβει χώρισα οςο δύσκολο… Διαβάστε περισσότερα »
Το να λες ότι τα οικονομικά είναι πρόσχημα είναι εντελώς αναίσθητη απάντηση και ότι οι δικοί του τον πιέζουν (και αυτός υποκύπτει) είναι παμπάλαιη και βολική υπόθεση. Κι εσύ βάζεις ως πρόσχημα το πολιτιστικό well being των παιδιών σας ενώ αυτό που συμβαίνει είναι ότι απλά δε θες να πας στο κατσάβραχο να ζήσεις με δυο ξένους για σένα ανθρώπους. Πολύ χρήσιμο θα ήταν να μας έλεγες πώς φαντάζεσαι τη ζωή σου ως χωρισμένη με δυο μωρά στην Αθήνα και τον πατέρα τους σ’ένα ορεινό απομονωμένο χωριό γιατί ακούγεσαι πολύ αποφασισμένη και ανένδοτη. Α, αυτό που θέλεις να πεις είναι… Διαβάστε περισσότερα »
Αν και σκληρή η απάντησή σου, συμφωνώ. Περνάει τα οικονομικά θέματα στο φλου και αποδίδει την απόφαση του συζύγου της στους γονείς του. Μπορεί να είναι κι έτσι πράγματι, αλλά δεν είναι περίεργο που ενώ για 15 χρόνια ζούσε μόνος του, ξαφνικά αποφάσισε πως θέλει να γυρίσει στο χωριό του; Τόσα χρόνια δεν δεχόταν συναισθηματικό εκβιασμό από τους δικούς του; Αν δεχόταν, γιατί τότε αποφάσισε τώρα να υποκύψει;
Οκ μπορεί πράγματι το μοντέλο “επαρχιώτισσα στο ορεινό χωριό” να μην ταιριάζει καθόλου στη γράφουσα, αλλά αν τίθονται (πράγματι) πρακτικά ζητήματα, πρέπει να αναθεωρούμε τις απόψεις μας.
Γιατί όταν κανείς παιδιά θέλουν ξαφνικά οι παππούδες που δεν ενοχλούσαν να χωθούν στο σπίτι σου κ να κοιμούνται στο κρεβάτι σου? Για αυτό τον πιέζουν τώρα. Για τα εγγόνια.
Συγνώμη, ξαναδιάβασα την ερώτηση και βλέπω ότι πρώτα λες ότι δεν γουστάρεις να πας και μετά ότι είναι πολιτιστικά φτωχό το περιβάλλον για τα παιδιά σου. Αν περνούσε από το χέρι μου θα έκανα υποχρεωτικές τις σπουδές στην Αθήνα. Πιστεύω ότι έστω για έναν χρόνο θα έπρεπε κάθε φοιτητής να ζήσει στην Αθήνα. Λόγω ηλικίας, όχι λόγω φοιτητικής ιδιότητας. Σ’εκείνη την ηλικία έχει νόημα να γνωρίσει ένα παιδί τον κόσμο γιατί τότε σκέφτεται, αμφισβητεί, αναγνωρίζει και καταλήγει. Τα παιδιά σου έχουν ανάγκη μέχρι τα 18 την ασφάλεια, την ηρεμία, την ξεγνοιασιά, τον ελεύθερο χρόνο. Κι εσείς ως γονείς το ίδιο,… Διαβάστε περισσότερα »
Ποσό ελεύθερη θα ειναι η απόφαση για το τι θα κάνουν μετα τα 18 εαν η αφετηρία ειναι τοςο πισω. Δηλ το ίδιο ειναι το φροντιστηριο για πανελλήνιες στην αθηνα και το ίδιο σε χωριό μέσω Skype? σίγουρα αν κάποιος ειναι άξιος μπορει να υπερνικήσει δυσκολίες αλλα η μετριότητα γιατι να μην εχει ώθηση προς τα εμπρός και να εχει εμπόδια;εχω φίλους άξιους και σύμφοιτήτριες απο μέρη άγονα. Και τα κατάφεραν. Εγω χωρις φροντιστηριο δε θα εκανα τίποτα ως προς την κατεύθυνση σπουδών. Τωρα ξέρω οτι θα ηταν λογω δυσλεξίας. Τότε απλα ήθελα βοήθεια. Θα ηταν ίδια η ζωή μου… Διαβάστε περισσότερα »
Επειδή η γράφουσα δεν κέρδισε την εμπιστοσύνη μου όσον αφορά την αντικειμενική της ματιά και τον ρεαλισμό της γενικά, έχω τις επιφυλάξεις μου για τι εννοεί λέγοντας απομονωμένο χωριό. Επειδή αναφέρεις το προσωπικό σου παράδειγμα, θα κάνω το ίδιο και θα πω ότι εγώ, με τα καλύτερα φροντιστήρια, ούσα άξια και υπερνικώντας ένα σωρό άλλες δυσκολίες, σε μέρος ακριτικό που παρείχε όμως σε επίπεδο εκπαίδευσης πολύ καλούς καθηγητές, δημόσιους και ιδιώτες, δεν έκανα τίποτα. Δε θα επεκταθώ σ’αυτό, πάντως ελπίζω να γίνεται κατανοητό ότι δεν έφταιγα εγώ, ούτε κάποια δική μου πάθηση, αλλά η οικογένεια μου. Χρήματα χρειάζονται, για οποιοδήποτε… Διαβάστε περισσότερα »
Κάποια χορδή σου χτύπησε αυτη η ερώτηση πόντια διαφορετικά δεν εξηγείται τέτοιο μένος. Δεν έβαλε τα παιδιά μπροστά, ξεκάθαρα λέει ότι η ίδια δεν θέλει να παει. Αναφέρει τα παιδιά ως ενα ακόμα επιχείρημα. Μια μικρή προτασούλα σε ενα ολόκληρο κείμενο στο οποίο μιλάει για τα δικά της θέλω. Εσένα τι σε ενόχλησε τόσο? Το ότι δεν ακολουθεί έστω και δυστυχισμένη τον άντρα? Οτι δεν θυσιάζει τον εαυτό της μποροστά στο οικογενειακό χρέος? Ωραίο πρότυπο για τα παιδιά της. Και παρεπιπτόντως νομίζω ότι ως ελεύθερη επαγγελματίας κάτι θα ξέρει παραπάνω για τα οικονομικά τους. Εκτός και αν ο άντρας έχει… Διαβάστε περισσότερα »
Δηλαδή αν αγαπάμε τον άντρα μας μετακομιζουμε στο κατσαβραχο χωρίς δεύτερη συζήτηση, ενώ αν δεν γουστάρουμε το κατσαβραχο σημαίνει πως δεν αγαπάμε τον άντρα μας; Και η δική μας βούληση, επιθυμία, ευχαρίστηση; Όλα στο βωμό του άντρα αφέντη;
Αλήθεια τώρα;
Δεν βλέπω να είπα κάτι τέτοιο. Να τον ακούσει είπα, γιατί στα δικά μου αυτιά δεν ακούγεται και πολύ πρόσχημα το οικονομικό ζήτημα.
Ό,τι πιθανότητες υπάρχουν να πρόκειται για άντρα-αφέντη, τόσες υπάρχουν να πρόκειται και για γυναίκα-πριγκίπισσα. Η φίλη μας δε μας λέει πού βασίζει το ότι το οικονομικό είναι πρόσχημα. Το θεωρεί ανύπαρκτο ως πρόβλημα. Γι’αυτό και αναρωτιέμαι τι επαγγέλλονται. Αν το φυσάνε και αυτός θέλει τη μαμά του, κάτι άλλο τρέχει και καλό είναι να το δει.
Αυτά λέω. Αλήθεια τώρα.
“Κι αυτός ίσως να πίστευε ότι παντρεύτηκε κάποια που τον αγαπάει, όχι που τον βρίσκει βολικό.”
Η γράφουσα λέει ότι το θεωρεί πρόσχημα. Υποθέτω πως κάτι παραπάνω ξέρει από εμάς για τα οικονομικά τους για να το λέει και δεν βλέπω το λόγο να το αμφισβητουμε.
Δεν χρειάζεται να το φυσάει κάποιος για να μην πάει να μείνει στο κατσαβραχο.
Ο ψυχολογικός εκβιασμός θα μπορούσε να είναι: “που μας άφησες παιδάκι μου δυο γέρους μόνους”, “εμάς ποιος θα μας κοιτάξει”, καί άλλα τέτοια εκβιαστικά που συνηθίζουν πολλοί γονείς, όσο προχωρά η ηλικία. Μπορεί να τον έστειλαν στην Αθήνα για σπουδές και να ήλπιζαν ότι θα γυρίσει πίσω μετά από λιγα χρόνια, τώρα πυο γερνάνε άρχισαν να γκρινιάζουν.
Για τα οικονομικά δεν αναφέρει λεπτομέρειες, αν τα βγάζουν ή δεν τα βγάζουν πέρα και πως.
Από την άλλη οι γυναίκες δεν είμαστε κ αξεσουάρ. Έχει τη δική της επιχείρηση εδώ η γυναίκα κ προτιμά να μείνει εδω.
Συμφωνώ με την Λένα το πρώτο πραγμα που πρέπει να κάνεις είναι να μιλήσεις ηρεμα μαζι του και να δεις τι τον οδήγησε να παρει αυτη την αποφαση όντας τοσα χρόνια κάτοικος πόλης. Ειναι γιατι θελει να βοηθησει τους γονείς του; να υποκύψει στις πιεσεις τους; γιατι ισως θελει να ειναι τα παιδια κοντα στην φύση και την ηρεμία με λιγότερα; Η έχει κάποιο όντως οικονομικο θεμα που δεν σου έχει θίξει ακόμα; Πανω σε αυτα θα δεις την απάντηση για να μπορέσετε να πάρετε μια κοινή απόφαση.
“Με αυτόν έχεις το πρόβλημα και όχι με τους γονείς του.”
Αναρωτιέμαι (καλοπροαίρετα) πόσες φορές ακόμη -από τις εκατοντάδες που το έχεις γράψει- πρέπει να το γράψεις για να μας γίνει κτήμα.
Θα τολμήσω να πω την αποψαρα μου . Μην πας !! Κ εγώ σε χωριό μένω (προσωρινά ελπίζω) και εγώ τις ίδιες σκέψεις με σενα είχα και έχω για τα χωριά … Στην πραγματικότητα τα πράγματα είναι πολυ πολύ χειρότερα από ότι περίμενα.
Συγνώμη αλλά αυτό το “…δε θελω να μεγαλωσω τα παιδια μου σε τοσο φτωχο πολιτιστικα περιβαλλον” , μου χτύπησε πολύ άσχημα. Πιστεύω ότι υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν μας αναφέρεις δεν ξέρω αν το έκανες σκόπιμα. Δεν γράφεις πώς νιώθεις για τον σύζυγό σου, πώς είναι η σχέση σας. Λες “έχω δύο παιδάκια “, “τα παιδιά μου” ,ο σύζυγος δεν υπάρχει πουθενά; Μόνη σου τα μεγαλώνεις; Έτσι όπως περιγράφεις την σχέση σου ειδικά στην τελευταία παράγραφο πιο πολύ μου μοιάζει με ίδρυση εταιρίας και ο σύζυγος είναι ο συνέταιρός σου πάρα για γάμο. Υπογράφεις και σαν πρωτευουσιάνα. Πιο πολύ για… Διαβάστε περισσότερα »
Δε σε αδικώ αν δε θες να πας στην επαρχία, αλλά παραδεξου την αλήθεια (πρώτα στον εαυτό σου) χωρίς να βάζεις ως δικαιολογία τα παιδία σας. Ισως η επιθυμία σου να σε κάνει να υποβιβάζεις το δικό του κίνητρο απο το οικονομικό, στον συναισθηματικό εκβιασμό. Δεν είναι ούτε ποταπό, ουτε ρηχό να μην θέλεις να χάσεις την γεμάτη ζωή μιας μεγαλούπολης. Είναι όμως ποταπό να το ρίχνεις στα παιδιά. Είναι τεράστια η αλλαγή απο μεγαλούπολη σε επαρχία και τούμπαλιν. Ομοίως τεράστιο πρόβλημα και η οικονομική δυσκολία. Αυτοί που παίρνουν τέτοιες αποφάσεις δεν ξέρουν τι τους περιμένει (καλό ή κακο), οπότε… Διαβάστε περισσότερα »
Εμενα μου μυριζει περισσοτερο προβλημα επικοινωνιας αναμεσα στο ζευγαρι. Σεβομαι απολυτα την προτιμηση σου στη ζωη της πολης αντι του χωριου. Οπως θα σεβομουν κ το αντιθετο. Για να ξεσηκωθει ομως μια οικογενεια να μετακομισει αυτη η προτιμηση δε μπορει να ειναι η μονη παραμετρος. Πρεπει να γινει σοβαρη συζητηση με ολα τα υπερ κ τα κατα κ να υπερισχυσει το καλυτερο για την οικογενεια. Αλλα συζητητη παντα καλοπροεραιτη χωρις εγωισμους κ με δεδομενο την ενοτητα της οικογενειας. Βαλτε τα κατω κοινως. Που θα ειστε καλυτερα οικονομικα; Στην αθηνα τι ενοικιο εχετε; Στο χωριο; Ποση δουλεια στην αθηνα; Στο χωριο;… Διαβάστε περισσότερα »
Τις αποφάσεις τις παιρνουμε με τα δεδομένα που έχουμε την συγκεκριμένη στιγμή. Έτσι και εσείς αποφασίσατε τότε να μείνετε στην Αθήνα. Αν τα δεδομένα άλλαξαν τωρα μπορεί να χρειαστεί να αλλάξετε και γνώμη, πολη, χώρα!
Αυτό δεν είναι περίεργο ούτε οφείλατε να το προβλέψετε. Το θέμα είναι πόσο δυνατή και υγειής είναι η σχέση σας. Πώς παίρνονται οι αποφασεις; Αποφασιζει ο ένας και ο άλλος ακολουθει;