Hello Αμπα και αμποπαρέα, ήθελα να στείλω ένα ερώτημα που με απασχολεί αυτό το διάστημα. Πριν από 2 μήνες πέθανε η μητέρα μου, οπότε η ερώτηση μου είναι τώρα που έμεινε μόνο ο πατέρας μου όταν θέλω να μιλήσω για τους γονείς μου, αυτά που μου έμαθαν, που κάναμε μαζί, και γενικότερα όλα όσα έχουν να κάνουν με τους γονείς μου σαν ομάδα πρέπει να χρησιμοποιώ το είναι ή το ήταν; για παράδειγμα και ο πατέρας μου και η μητέρα μου σαν άνθρωποι είναι( και ήταν) εξαιρετικά αγαθοί, δεν σκέφτονταν ποτέ κάτι κακό για κανέναν κλπ. Σε αυτές τις προτάσεις χρησιμοποιώ το είναι ή το ήταν, το σκέφτονται ή το σκέφτονταν; Κάθε ιδέα και άποψη δεκτή! Ευχαριστώ για τον χρόνο σου
–αποριες
Συλλυπητήρια για τη μαμά σου. Λυπάμαι πολύ. Να κάνεις αυτό που σου βγαίνει αυθόρμητα. Μην διορθώνεις τον εαυτό σου. Αν το μυαλό σου πάει πρώτα στον ενεστώτα, άσε τον ενεστώτα να αναλάβει για όσο θέλει, για όσο χρειάζεται, και αν είναι για όσο ζεις, ας είναι έτσι. Μη νιώθεις ότι τώρα πρέπει να αλλάξεις όλο την εσωτερική σου δομή για να μην τι; Για να μην δώσεις λάθος πληροφορίες στον συνομιλητή σου; Για να είσαι εντάξει απέναντι στο σύστημα μέτρησης χρόνου που έχουμε δημιουργήσει οι άνθρωποι μεταξύ μας; Ποιος νοιάζεται;
Οι λεπτομέρειες που κάνουν τους ανθρώπους να αναρωτιούνται μετά από έναν θάνατο αγαπημένου, είναι για μένα σαν γροθιές στο στομάχι, εκεί που δεν το περιμένεις καθόλου. Τι χρόνο να χρησιμοποιώ τώρα; Τι θα κάνω με το κινητό της αν χτυπήσει; Τι να κάνω με αυτό το φόρεμα που είχε στείλει για να κοντύνει; Στα πολύ μικρά καταλαβαίνουμε σιγά σιγά ότι ο άνθρωπος αυτός δεν είναι δίπλα μας, σα να σχηματίζουμε ένα τεράστιο ψηφιδωτό με μικροσκοπικά κομματάκια, που φτιάχνουμε για μήνες, χρόνια, ίσως δεν τελειώνει ποτέ.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Fun fact για να ελαφρύνω το κλίμα. Μια φορά ήμουν στην κηδεία μιας γιαγιάς σχεδόν αιωνόβιας, από αυτές που έχουν εγγόνια δισέγγονα ίσως και τρισέγγονα. Τελειώνοντας η κηδεία και ενώ οι περισσότεροι είχαμε σκορπίσει είδα έναν εγγονό της (από τους πολλούς) να έρχεται καθυστερημένος, ο οποίος με ρωτάει με φυσικό ύφος “πού είναι η γιαγιά;”. Για κάποια δευτερόλεπτα με έπιασε πανικός, γιατί σκεφτόμουν ότι πρέπει να του πω ότι η γιαγιά του πέθανε και δεν το ξέρει, αλλά ανέλαβε η μαμά μου που του κάνει στο τάδε μνήμα και γλίτωσα το ρεζιλίκι. Αυτά.
Ο πατέρας μου πέθανε στα χέρια μου στις 12 η ώρα το βράδυ. Ειδοποίησα την αδελφή μου που εμενε 2 ώρες μακριά και κανέναν άλλον.Η μαμά μου ήταν ανίκανη να προσφέρει κάτι οπότε σε 2 ωρες ειδοποίησα το γραφείο τελετών, πήγα διάλεξα τελετή.φέρετρο.εκκλησίες σεντόνια κανόνισα τάφο και ετοίμασα το σπίτι.Στις 3 αφού είχε ερθει ο πατέρας μου στο σπίτι η πάντα προσγειωμένη και πρακτική μαμά μου είπε.”κορίτσια ο μπαμπάς έφυγε Δεν θα ήθελε να ξενυκτήσουμε.!Αυριο έχουμε δύσκολη μέρα πάμε για ύπνο! “Κι έτσι κάναμε.Και το πιστεύω πως ο μπαμπάς μου θα ήταν πιό ήσυχος. Πέρασαν 9 χρόνια.Τον λάτρευα.Ηταν υπέροχος μπαμπας.Δεν… Διαβάστε περισσότερα »
Τι γλυκιά απάντηση! Διαβάζοντας την δεύτερα παράγραφο βούρκωσα, εκεί που δεν το περίμενα και εγώ μιας και δεν μου έχει ξανασυμβει στο Α,ΜΠΑ.
Εγώ πάντως χρησιμοποιώ ό,τι μου έρχεται αναλόγως το σε ποιον απευθύνομαι και αν γνωρίζει ή όχι για την απώλεια του πατέρα μου. Πολλές φορές αισθάνομαι ότι ασυνείδητα προσπαθώ να αποκρύψω το γεγονός. π.χ. φρέσκια σημερινή συζήτηση με ηλικιωμένο γείτονα: – Οι γονείς σου πού μένουν;; – Στην Αθήνα (ας πούμε) – Γεροί να είναι (!!) Αμμμ δεν είναι απαυτέ μου αλλά αν καθόμουν να εξηγήσω σε σένα και στον καθένα την κατάσταση θα ήμουν ράκος ολη μέρα. Είναι απίστευτο πάντως το πόσες φορές με ρωτούν για τους γονείς μου άνθρωποι που με ξέρουν ελάχιστα, ειλικρινά δεν ξέρω αν συμβαίνει μόνο… Διαβάστε περισσότερα »
Συλλυπητήρια για την απώλειά σου εξομολογούμενη/ε. Προσωπικά έχασα φέτος και γω τον έναν μου γονιό, το μπαμπά μου. Να σου πω την αλήθεια χρησιμοποιώ τον ενεστώτα, λέω συνέχεια φράσεις που δείχνουν ότι είναι παρόν, σαν να ζει ακόμη και να είναι στο σπίτι του. Εννέα μήνες μετά, δεν μπορώ ακόμη να συνειδητοποιήσω πλήρως την απουσία του και επειδή θέλω να είναι πάντα ζωντανός στη ψυχή και τη καρδιά μου, φέρομαι σαν να είναι στο διπλανό δωμάτιο. Είναι σκληρό πάντως και πολύ οδυνηρός ο θάνατος. Είναι αβάσταχτος ο πόνος και η θλίψη.
Καταπληκτική απάντηση, ειδικά η δεύτερη παράγραφος. Ήταν αυτό που σκέφτηκα μόλις διάβασα την ερώτηση, αλλά δε θα μπορούσα να το εκφράσω τόσο εύστοχα.
Συμφωνώ με τη Λένα, να λες ό,τι εκείνη την ώρα σου έρχεται αυθόρμητα, οι δικοί σου και οι γνωστοί ξέρουν, οι άγνωστοι δεν είναι υποχρεωτικό να μάθουν. Αυτό που παραμένει δύσκολο για εμένα ακόμα και μετά από χρόνια είναι να πω, ότι ο μπαμπάς μου έχει πεθάνει, απλά λέω ότι έχει φύγει, γιατί το έχω στο μυαλό μου σαν να έχει πάει ένα μακρινό ταξίδι.
Ακριβώς το ίδιο αισθάνομαι. Δεν τολμώ να πω τη λέξη ”πέθανε”. Λέω ότι έφυγε και είναι κάπου μακριά σε κάποια άλλη διάσταση και παρηγοριέμαι. Από την άλλη επειδή τον έχασα πρόσφατα, έχω την ψευδή εντύπωση ότι θα γυρίσει και περιμένω να ανοίξει η πόρτα αλλά μάταια. :”(
Πόσο γλυκιά απάντηση α,μπα. Εμένα μου πήρε χρόνια να μπορέσω να σβήσω το κινητό του πατέρα μου από τις επαφές.
Και τρέχω κάποιον για να βρω
Να με ρωτάει, να τον ρωτώ
Τι θα γενεί, τι θα γενεί
Ποιος θα πονεί, ποιος θα πονεί
μανούλα μου.
Συλλυπητήρια. Λυπάμαι πολύ