Είπες “Τώρα που έγινα μάνα κατάλαβα το “Όταν γίνεις μανα θα καταλάβεις””;
-Άννα
Όχι. Ό,τι μου είχαν πει ως θέσφατο ήταν σκέτες προσωπικές εμπειρίες (ή κολλήματα, ή προβολές). Δεν έχω αλλάξει γνώμη για τίποτα από όσα πίστευα πριν για το θέμα. Πίστευα ότι δεν πρέπει να πιέζεις τα παιδιά να φάνε, για κανένα λόγο, ακόμα και αν τρώνε τα ίδια και τα ίδια, εξακολουθώ να το πιστεύω, και το τηρώ. Πίστευα ότι το θέμα του ύπνου είναι αδιαπραγμάτευτο, δεν ήξερα ότι είναι τρομερά δύσκολο να το εφαρμόσει κανείς, αλλά εξακολουθώ να το πιστεύω, και το τηρώ. Πίστευα ότι τα παιδιά πρέπει να έχουν πρόγραμμα, ακόμα το πιστεύω, και το τηρώ. Ακόμα και αυτά που δεν τηρώ, συνεχίζω να τα πιστεύω, δεν τα τηρώ επειδή δεν αντέχω (αλλά δεν έχω αλλάξει γνώμη για το τι είναι σωστό, ξέρω ότι είναι δική μου αδυναμία η μη εφαρμογή, αν πραγματικά το έβαζα στόχο, θα γινόταν).
Αυτό που έμαθα ως επιπλέον πληροφορία είναι ότι τα παιδιά έρχονται στον κόσμο με προεγκατεστημένο λογισμικό σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ όσο φανταζόμουν.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Εγώ πάντως όταν έγινα μάνα κατάλαβα το βαθμό επιρροής που έχει ένας γονιός στο παιδί του και τρόμαξα. Επίσης κατάλαβα πόσο μεγάλη αξία αντλούν πολλοί άνθρωποι από το ρόλο τους ως μάνες και πάλι τρόμαξα.
Εγώ κατάλαβα μερικά πράγματα όταν έγινα μάνα. Δεν αφορά τα θέσφατα όμως. Κατάλαβα τη μητέρα μου που όταν αρρωσταίναμε έλεγε: “Βήχετε και νιώθω σαν να μου κόβουν κομμάτια από πάνω μου” Κατάλαβα την αγωνία να μην τους μεταδώσουμε τα κολλήματα, προβλήματα και λάθη μας (αυτό το κατάφερα και τα παιδιά μου δεν έχουν πρόβλημα με το φαγητό και με την εικόνα τους). Κατάλαβα την αγωνία να τα προστατέψουμε από τις λαλακιες που κάναμε εμείς την στιγμή που ξέρουμε πως δεν πρόκειται να το πετύχουμε και θα κάνουν και αυτά λαλακίες ίσως και μεγαλύτερες από τις δικές μας. Κατάλαβα γιατί η… Διαβάστε περισσότερα »
Καταπληκτική απάντηση. Τα ίδια σκεφτόμουν κι εγώ…
Δεν έχει να κάνει τόσο με τις κοσμοθεωρίες αυτή η φράση, άσχετο που κάποιοι τη χρησιμοποιούν έτσι για να δικαιολογήσουν τα κολλήματα τους. Έχει να κάνει με πράγματα που στην κυριολεξία δεν μπορείς να καταλάβεις, αν δε συμμετέχεις ενεργά και από πολύ κοντά στο μεγάλωμα ενός παιδιού.
“Τέλος κατάλαβα γιατί οι γονείς πρέπει να φεύγουμε πριν από τα παιδιά μας”.
Γιατί; Υπάρχει κάποιος σώφρων άνθρωπος, άνευ παιδιών, που να πιστεύει το αντίθετο; Είναι απ’ τα πράγματα της “φυσικής τάξης πραγμάτων” που νομίζω πως δεν επιδέχεται αμφισβήτησης.
Σύχναζα στο νεκροταφείο για κάποια χρόνια και, ενδεχομένως, εκεί δεν υπάρχει θλιβερότερο θέαμα απ’ τους βαρυφορτωμένους με γλάστρες, φυτά και άνθη, με παιχνίδια και με μαρμάρινα στολίδια και φιγούρες κάθε λογής, τάφους παιδιών (και πολύ νέων ανθρώπων).
Απλώς δεν το συνειδητοποιούμε ως παιδιά. Πόσο οδυνηρό είναι για τους γονείς μας η σκέψη και μονο ότι θα πεθάνουμε. Έπρεπε να γίνω γονιός για να το καταλάβω. Επίσης για να καταλάβω πως ισχύει για όλες τις ηλικίες. Δηλαδη η ενενηντάχρονη που φωνάζει “παιδάκι μου” πάνω από τον τάφο του εβδομηντάχρονου παιδιού της βιωνει την ίδια ένταση πόνου ασχέτως αν στον εξωτερικό παρατηρητη δεν έφυγε το παιδί της αλλά ένας άνθρωπος μιας ηλικίας που δεν τον λες και νέο.
Ναι. Δεν υπάρχει πιο πικρό ποτήρι στη ζωή.
Σημαίνει ότι έχουν προσωπικότητα, χαρακτήρα, βούληση, προτιμήσεις, ανάγκες, επιθυμίες, δεξιότητες. Είναι κανονικοί άνθρωποι που ακόμη δεν έχουν την γλωσσική ικανότητα για να μας πουν αυτό που θέλουν, αλλά με τη συμπεριφορά τους, μπορούν και το εκδηλώνουν αυτό, τις περισσότερες φορές προς μεγάλη μας έκπληξη.
Λένα, απ’όσα έγραψες δε θα άλλαζα ούτε κόμμα! Εγώ το μόνο που έλεγα ότι δε θα κάνω και το κάνω και λυπάμαι πάρα πολύ που το κάνω, είναι πως όταν πια ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ να με βασανίζουν τα παιδιά μου, λέω τη μ@λακία: “Καν το (ή μην κάνεις αυτό) και θα σου αγοράσω μία κούκλα-μπάλα-παιχνίδι” Είναι λάθος, το μετανιώνω κάθε φορά, αλλά πραγματικά υπάρχουν στιγμές που αν δεν κάνω αυτό, η εναλλακτική είναι να φουντάρω απ το μπαλκόνι!! Και να εξομολογηθώ και κάτι. Πριν κάνω παιδιά, αν έβλεπα μία γυναίκα εντελώς απεριποίητη, μέσα μου την κατέκρινα αφού “για-όλα-υπάρχει-χρόνος-αν-βάλεις-πρόγραμμα” και κατέληξα η… Διαβάστε περισσότερα »
Αγαπητή bella ciao πιστεύω ότι το μεγαλύτερο ποσοστό μανάδων έχουμε περάσει από την φάση που περιγράφεις!
Εγώ έλεγα ότι θα ιδρύσω Σύλλογο Κακοποιημένων Γονέων όταν κατάλαβα πόση δύναμη έχουν τα παιδιά πάνω μας (πάνω μου τουλάχιστον)….χμ…ίσως έπρεπε να το είχα κάνει τελικά 🙂
O πατέρας μου το έλεγε “Η δικτατορία του αδυνάτου” . Θυμάμαι μια γελοιογραφία του Μητρόπουλου με ένα αγοράκι να είναι καβάλα στον μπαμπά του, να κρατά τη γραβατα του με το ενα χέρι σαν χαλινάρι και με το άλλο ενα μαστίγιο και ο μπαμπάς να φωνάζει “Το μαστίγιο, πάρτου τουλάχιστον το μαστίγιο”
Κι εγώ για όσες δεν εργάζονταν έλεγα σιγά μωρέ, τι κάνουν; κάθονται σπίτι και μεγαλώνουν τα παιδιά τους, σιγά τη δουλειά. Το παίρνω πίσω 100 φορές τη μέρα. Είναι κανονική δουλειά, δίχως ωράριο, μισθό ή ασφάλιση, με άπειρες όμορφες στιγμές, αλλά και πολλή εξάντληση
Αυτό που κατάλαβα ως μάνα είναι ότι το μεγάλωμα ενός παιδιού είναι ένα δύσκολο επίπονο συναρπαστικό και γεμάτο προκλήσεις και εκπλήξεις ταξίδι που με έκανε να θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος μετριάζοντας τα ελαττώματά μου.
Και όχι δεν κατάλαβα την μάνα μου….αντιθέτως κατάλαβα σε βάθος τα λάθη της μάνας μου….
Αυτό ακριβώς.
Αλίμονο αν κάθε φορά που συμβαίνει ένα τόσο τεράστιο και καθοριστικό γεγονός στη ζωή μας, όπως το να γίνουμε γονείς πχ, δεν μας έκανε να επανεξετάσουμε, να αναθεωρήσουμε ή και να αποδεχτούμε κάποια πράγματα. Θα μας έβαζαν σε μουσείο με καρτελάκι “τυπικό δείγμα μονολιθικού ανθρώπου”
σημαίνει ότι ζεις με ψευδαισθήσεις αν νομίζεις ότι θα μπορέσεις να επηρεάσεις τη ζωή τους και το μέλλον τους στο βαθμό που επιθυμείς ή πιστεύεις ότι περνά απ’ το χέρι σου
Πάντως προσωπικά το “όταν γίνεις μάνα θα καταλάβεις” το κατάλαβα με αυτήν ακριβώς την έννοια. Ότι δηλαδή δεν αντέχω να κάνω πράγματα που πίστευα ότι θα έκανα, παρόλο που κι εγω συνεχίζω να πιστεύω ότι είναι σωστά.
Αυτό που κατάλαβα όταν έκανα παιδί (αν και το είχα καταλάβει πριν το κάνω) είναι ότι το παιδί είναι μια οντότητα που αξίζει σεβασμό σε οποιαδήποτε ηλικια, ότι έχει βούληση, χαρακτήρα και προσωπικότητα ακόμη κι αν είναι μωρό και ότι δεν είναι “εγώ” ή ο άντρας μου, είναι αυτό που είναι. Νομίζω ότι αν αποδεχτούμε πρώτα αυτό, θα μπορέσουμε να βρούμε με πιο τρόπο θα το βοηθήσουμε στα βήματα του στην ζωή.
Ότι ανακαλύπτεις τον χαρακτήρα του παιδιού καθώς μεγαλώνει. Ειδικά αν έχεις περισσότερα από ένα, γίνεσαι κάπως διαφορετικός γονιός για το καθένα, αναγκάζεσαι να προσαρμοστείς στον χαρακτήρα του κάθε παιδιού.