Α, μπα μου είχα πρόσφατα έναν προβληματισμό, αλλά με γκουγκλάρισμα δεν έβγαλα άκρη. Που λες, όταν κοιτάω γκόμενους (γενικά, μπορεί να τους προορίζω και μόνο για σεξ), δίνω βάση στο αν μου αρέσει το πρόσωπο και μετά κοιτάω αν είναι κάποιος γυμνασμένος, ψηλός, κλπ, τα οποία λαμβάνω επίσης υπ’όψη. Δλδ αν δεν έχει ο άλλος ωραίο πρόσωπο εγώ δε νιώθω και πάρα πολλά downstairs, δεν μπαίνω καν στη διαδικασία να μας σκεφτώ να βγάζουμε τα μάτια μας. Αλλά, έχω συνειδητοποιήσει ότι όταν φαντασιώνομαι ερωτικές στιγμές με κάποιον συνήθως δε σκέφτομαι υπαρκτούς (ή φτιαχτούς στη φαντασία μου) άνδρες με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά στο πρόσωπο, πιο πολύ faceless δλδ, και επικεντρώνομαι στο γυμνασμένο κορμί, το τι κάνει, πώς με κρατάει, πόσο μου αρέσουν αυτά που κάνει. Τώρα αυτό πώς εξηγείται;
Ως εξής: η φαντασίωση είναι κάτι πολύ διαφορετικό από την πραγματικότητα, η φαντασίωση έχει άλλους στόχους από αυτούς που έχεις στην αληθινή ζωή. Διάβασε αυτό, ίσως να σου λύσει μερικές απορίες.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Nαι, πες μας κι ότι όταν παρακολουθείς τσόντα κοιτάς την κοπέλα (μπαίνοντας στα παπούτσια της για το πώς αισθάνεται εκείνη τη στιγμή) και μήπως είσαι λεσβία, επειδή κοιτάς την κοπέλα αντί τον άντρα; Ουφ. Αυτά τα πράγματα, θέλω να πω, είναι πάρα πολύ συνηθισμένα, και εξυπακούεται ότι όταν κάνεις σεξ στ’αλήθεια με ένα άτομο μοιραία έχει σημασία και το πρόσωπό του αφού θα το βλέπεις, ενώ όταν φαντασιώνεσαι την πράξη είσαι ελεύθερη να εστιάσεις στον εαυτό σου και πώς αισθάνεσαι κι ας είναι το ταίρι ροζ μονόκερως με κουδούνια στα αυτιά!
Δεν είσαι μόνη σου το παθαίνω κι εγώ. Σκέφτομαι το Μήτσο γιατί είναι ένα σέξι κουκλάκι ζωγραφιστό, αρπάζω φωτιά, κι όταν φαντασιώνομαι ο Μήτσος έχει γίνει ιδέα. Πλανάται κάπου στον αέρα, χωρίς μορφή πια στο κεφάλι μου. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής νομίζω πως τα μάτια μου, αν το θέσουμε οπτικά το ζήτημα, δεν πιάνουν και πολύ τα χαρακτηριστικά και τη μορφή του συντρόφου μου την ώρα που κάνουμε σεξ. Το οπτικό ερέθισμα για μένα είναι ξεκάθαρα μόνο για το πριν και το μετά, σε μένα.
γιατι δεν ρωτας τον εαυτο σου; γυναικα δεν εισαι;
αυτο φαντασιωνεσαι; ματια να σε κοιτανε;
Στο “Οταν ο Χάρυ γνώρισε τη Σάλλυ” και η Σάλλυ, faceless φαντασιώσεις είχε. Μπορεί να είναι εξαιρετικά κοινό, δεν ξέρω. Εγώ πάντως με υπαρκτούς είχα πάντα και μάλιστα γνωστούς μου. Αυτό που λες με το σώμα μου φαίνεται λογικό. Σε “ανάβει” και είναι ένα απ τα κριτήριά σου.
“πιο πολύ faceless δλδ, και επικεντρώνομαι στο γυμνασμένο κορμί, το τι κάνει, πώς με κρατάει, πόσο μου αρέσουν αυτά που κάνει. Τώρα αυτό πώς εξηγείται;”
μηπως βλεπεις πολλες τσοντες;
ξερεις, vupertal, κλπ..
Κάνε ό,τι θέλεις! Μην το μάθει μόνον ο πατέρας της πρώτης ερώτησης. Ξέρεις, αυτός που λέει “τα καλύτερα ” για τον φίλο του, γιατί εμείς δεν θα μπορέσουμε να σε προστατέψουμε. Μη σε κάνει βούκινο φοβάμαι.
Οταν λες “ωραίο πρόσωπο”, εννοείς “αντικειμενικά”;
Μάλλον δεν είναι αυτό που σε ενδιαφέρει τελικά, αλλά το τι θα ζήσεις μαζί του.